Duran Kalkan, lid van het uitvoerend comité van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), sprak in een interview met ANF Nieuwsagentschap over de houding van de KDP, de Turkse aanvallen op Rojava en Zuid-Koerdistan en de opkomst van het fascisme in Turkije.
Het eerste deel van dit interview kunt u hier teruglezen.
De KDP en Iraakse functionarissen kwamen naar buiten en beschuldigden de PKK van het in brand steken van sommige plaatsen. Wat moeten we begrijpen van deze beschuldigingen, gezien de ontwikkelingen daarna, vooral die op 3 juli, en wat zullen de gevolgen zijn voor Koerdistan en Irak?
Dit is door verschillende groepen geëvalueerd. Enkele van onze vrienden hebben ook hun mening gegeven. Eigenlijk zijn de evaluaties van het copresidentschap adequaat. Wat we kunnen begrijpen is dat de Iraakse staat, de KDP-administratie en de Turkse staat allemaal wisten dat ze een beslissing namen die niemand zou accepteren. Ze waren bang voor een reactie als aan het licht zou komen dat ze een deel van hun vaderland aan de Turkse staat hadden verkocht. Ze wisten dat er een reactie zou komen, dus probeerden ze verwarring te zaaien en te misleiden met dergelijke beschuldigingen om de kwestie in de doofpot te stoppen. Ze beweerden dat wij de branden in Hewler (Erbil) hadden aangestoken, maar dit is niet iets nieuws.
Er was zo’n tragedie in Hewler, maar het ontstaan van zulke branden is niet nieuw. In feite zijn ze al maanden aan de gang en verschillende mensen hebben toen zelfs de verantwoordelijkheid opgeëist.
In werkelijkheid worden deze steden op zo’n gruwelijke manier in brand gestoken om de aandacht af te leiden van de misdaden van een anti-Koerdische, anti-menselijke alliantie. Waarom bericht de AKP-pers nooit over deze branden? Met zoveel gepantserde troepen die bepaalde plaatsen binnenkomen en zoveel aanslagen die plaatsvinden, zou dit toch zorgen over de veiligheid oproepen? Dit is dezelfde Turkse staat die tot onvoorstelbare maatregelen overgaat als er zelfs maar een dorpeling wordt neergeschoten, die op grote schaal uitzendingen verzorgt, die avondvullende toespraken houdt en deze op tickers als nieuws doorgeeft en beweert een terrorist te hebben gedood. Er zijn zoveel aanslagen geweest sinds 3 juli. Waarom heeft de Turkse pers hier niets over gezegd? Het doel is om de reactie te minimaliseren. Zo waren ze het eens. Het Hewler complot is hier ook op gebaseerd.
Ze weten heel goed dat er geen PKK leden in Hewler zijn. In feite verklaren ze dit zelf. Op 16 mei 1997 heeft de KDP brutaal 75 PKK leden afgeslacht in Hewler. Sindsdien zijn er geen PKK leden meer in Hewler. Maar de MIT van Hakan Fidan en de honden van Devlet Bahceli zijn in Hewler. Zij zijn degenen die branden, vernielen en wreedheden begaan. De gebieden onder het bestuur van de KDP zitten vol met MIT en Bahceli’s honden. Maar nu is de KDP in zo’n heimelijke verstandhouding dat ze eigenlijk haar eigen situatie wil maskeren.
Ik wil hier graag het volgende aan toevoegen: de KDP wil geen enkele andere organisatie dan zichzelf in Koerdistan. Ze aanvaardt de aanwezigheid van niemand die geen trouw heeft gezworen aan Barzanis. Voor hen is dit het criterium. We kunnen ook zien hoe ze het gemunt hebben op de PUK. Ze wilden van de PUK ook een partner voor hun misdaden maken. Zo wanhopig zijn ze nu. Waarom? Als er geen andere organisatie of macht in het Zuiden zou zijn, zou het Zuiden praktisch een Barzani-boerderij worden. Dit is hun doel; dit is waarom ze de PKK aanvallen.
Masoud Barzani moet weten dat wij goed op de hoogte zijn van de dossiers die hij aan de Romeinse rechtbank heeft gegeven om Rêber Apo te vervolgen. We hebben al die dossiers. De afgelopen 26 jaar heeft Rêber Apo martelingen ondergaan in Imrali. We kennen de daders van deze samenzwering goed.
Deze familie is een dynastie geworden; ze worden de Barzani-clan genoemd. Vroeger voerden ze een stammenoorlog en nu hebben ze veel van de stamgebieden waar ze tegen waren verkocht. Ze hebben de gebieden van de Bradost, Rekani, Nerwehi, Berwari, Guls en Sindi aan Turkije verkocht. Zo positioneren ze Turkije om de veiligheid van de Barzanis te garanderen. Ze verspreiden overal Barzanis. Ze hebben Diyana ingenomen, ze hebben Hewler ingenomen en er een Barzani-stad van gemaakt. Ze willen ook Kirkuk en Sulaymaniyah innemen. Ze voeden zich al veertig jaar met het bloed van Koerdistan. Deze familiedynastie moet gestopt worden. Ik bedoel, het is zover gekomen dat er geen relatie meer is die ze niet willen aangaan voor persoonlijke belangen, voor familiebelangen. Er is niets dat ze niet willen verkopen. De KDP heeft zo’n punt bereikt dat ze tot het uiterste gaan om ervoor te zorgen dat hun persoonlijke en familiebelangen worden vervuld. Vroeger kreeg de KDP stemmen in de gebieden die ze zogenaamd regeerde. Ze verkochten deze gebieden zelfs aan de Turkse Republiek voor hun eigen belangen.
Dus hier, niet als een clan, maar als een dynastie, is de KDP een doorn in het oog van Koerdistan, de Koerdische samenleving. Het is noodzakelijk om hier een einde aan te maken. De KDP heeft het recht niet om dit te doen. In dit opzicht moet iedereen wakker worden. Alle Koerden moeten de waarheid zien. Koerdische organisaties moeten de waarheid zien. De KDP is zo ver gegaan om te zeggen dat zij die geen trouw zweren aan Barzanis niet het recht hebben om te leven. Alle Koerdische organisaties moeten hiertegen vechten. Ze moeten zich verenigen. Ze moeten een effectievere houding ontwikkelen. Er is geen andere manier. De KDP heeft de grens overschreden.
In een dergelijke sfeer neemt het fascisme sterk toe. We hebben dit onlangs nog gezien in Kayseri, Turkije. Er waren aanvallen op Syrische migranten. Moeten we dit zien als een impulsieve gebeurtenis of zit hier een ander plan achter? Ik bedoel, hoe moeten we deze dreiging zien?
Dit is slechts het topje van de ijsberg. In Kayseri werden de meeste van deze schietpartijen afgedaan als onopgeloste moorden. Dit is niet nieuw; het gebeurt vaak, maar met minder aandacht. Maar deze moorden zijn slechts het topje van de ijsberg; er is meer aan de hand. De staat treft voorbereidingen. Ze repeteren, zoals een van de vrouwen van die organisatie uitlegde. Ze zei: ‘soms repeteren we.’ Ze zijn echt aan het repeteren. We hebben het hier in het verleden al verschillende keren over gehad. De AKP-MHP alliantie en hun bewind moeten niet alleen economisch en politiek beoordeeld worden. Ze hersenspoelen mensen mentaal en psychologisch. Ze creëren hun eigen onmenselijke meutes. En ze zijn georganiseerd. Ze hebben bendes en milities die uitgerust en bewapend zijn. Ze zijn allemaal bewapend. De MHP heeft ook zo’n bende. De AKP heeft er veel. Ze overleven via deze bendes en gebruiken ze als pressiemiddel en chantage. Ze hebben zelfs moorden gepleegd binnen hun eigen gelederen. De zaak Sinan Ates is daar een voorbeeld van. De MHP en de AKP hebben hun eigen milities.
Dit is slechts het topje van de ijsberg. In Kayseri, bij die schietpartijen, werden de meeste van deze moorden afgetekend als onopgeloste moorden. Dit is niet nieuw; het gebeurt vaak, maar met minder aandacht. Maar deze moorden zijn slechts het topje van de ijsberg; er is meer aan de hand. De staat treft voorbereidingen. Ze repeteren, zoals een van de vrouwen van die organisatie uitlegde. Ze zei: ‘soms repeteren we. Ze zijn echt aan het repeteren. We hebben het hier in het verleden al verschillende keren over gehad. De AKP-MHP alliantie en hun bewind moeten niet alleen economisch en politiek beoordeeld worden. Ze hersenspoelen mensen mentaal en psychologisch. Ze creëren hun eigen onmenselijke meutes. En ze zijn georganiseerd. Ze hebben bendes en milities die uitgerust en bewapend zijn. Ze zijn allemaal bewapend. De MHP heeft ook zo’n bende. De AKP heeft er veel. Ze overleven via deze bendes en gebruiken ze als pressiemiddel en chantage. Ze hebben zelfs moorden gepleegd binnen hun eigen gelederen. De zaak Sinan Ates is daar een voorbeeld van. De MHP en de AKP hebben hun eigen milities.
Het is belangrijk om deze AKP-MHP regering en organisatie beter te begrijpen en te evalueren. Ze zijn niet alleen het bestuur van een staat. Ze hebben elk hun eigen kuddes en bendes georganiseerd door te hersenspoelen en te provoceren. Dit is hoe ze de dingen besturen. Dit is een groot gevaar. In feite is dit hoe een politiek bestuur overleeft. Het wordt duidelijk dat alleen het veranderen van de regering het bestuur in Turkije niet zal veranderen.
In dit opzicht is het noodzakelijk om de antifascistische strijd nauwkeuriger te evalueren. Niemand is echt veilig in Turkije, laat staan de Syrische vluchtelingen. In feite heeft de regering hen naar Turkije gelokt, hen gebruikt als pressiemiddel tegen Europa om geld te krijgen, vervolgens heeft ze dit geld aangenomen, afgeperst en blijft ze hen onder bedreiging houden. Nu de regering alles heeft uitgemolken wat ze kan, zijn ze klaar met de Syriërs. Dus gaan ze van alles doen. Niet alleen Syriërs, maar iedereen die Turkije is binnengekomen, heeft geen veiligheid. Koerden zitten in dezelfde situatie, vooral de alevieten, en vooral vrouwen zitten overal in dezelfde situatie. Alle andere culturele minderheidsgroepen bevinden zich in dezelfde situatie.
Iedereen moet deze realiteit zien, voorzorgsmaatregelen nemen en zich meer organiseren. Waar ze ook zijn, mensen moeten verantwoordelijk zijn voor hun eigen veiligheid. We noemen dat zelfverdediging. Terwijl de aanvallers zich bewapend hebben met allerlei soorten wapens en trainen voor een fascistische aanval, is de andere kant ongeorganiseerd. Mensen moeten worden uitgerust. Antifascistische, democratische krachten moeten zichzelf ook trainen en organiseren. Ze moeten zichzelf veranderen in een verzetsmacht. In die zin moet de strijd tegen het fascisme radicaler en sterker worden.
Ja, er is een antifascistische democratische kracht. Er is een verenigde strijd, er ontwikkelen zich allianties. Maar deze zijn beperkt tot verkiezingen. Dat wil zeggen, binnen de grenzen van de goedkeuring van de staat. Ja, er zijn reacties geweest op de repressie en de benoeming van trustees. Er is een bepaalde strijd die belangrijk en zinvol is. Ze zouden veel meer ontwikkeld moeten worden, sterker en breder verspreid. Maar ik wil benadrukken dat dit niet genoeg is.
We hebben, zelfs voordat deze incidenten plaatsvonden, gevraagd dat de mensen de realiteit van de staat beter zouden zien. Slechts een fractie van de potentiële schade werd gezien tijdens de aanvallen op Syriërs. Dan moeten we waakzamer zijn, beter voorbereid. Iedereen moet voorzichtiger, georganiseerd en opgeleid zijn. Met andere woorden, deze antifascistische, revolutionaire, democratische, linkse krachten en kringen moeten de werkelijke situatie beter zien. Het is onmogelijk om het te negeren. We kunnen onze kop niet in het zand steken. Sommigen denken misschien dat dit moeilijk is, of zelfs gevaarlijk, maar dit gevaar is aanwezig, of we nu reageren of niet, reageren is een gevaar op zich. Dus hoe zorgen we voor onze eigen veiligheid? En hoe kunnen we de strijd om het fascisme omver te werpen effectiever ontwikkelen? Dat zijn de juiste vragen.
Ik wil geen angst zaaien, ik wil niets al te pessimistisch uitdrukken, maar het is duidelijk dat we een serieuze aanpak moeten kiezen, we moeten de echte, concrete situatie zien en handelen volgens de vereisten, volgens de concrete realiteit van de concrete omstandigheden. Iedereen zou dit moeten weten. Omdat we ons in een positie van hevige strijd bevinden, zien we deze realiteiten uit de eerste hand, en we willen alleen maar informeren, onze gedachten uitleggen, waarschuwen, om het zo maar te zeggen, als onderdeel van onze plicht. Maar iedereen zou echt voorzichtiger, gevoeliger, beter georganiseerd en opgeleid moeten zijn.
Het anti-Koerdische beleid van Erdoğan is op een mislukking uitgelopen. Sinds 19 juli zien we dat de liquidatie-aanvallen tegen de Rojava Revolutie ook toenemen. Er is een toenadering tussen Assad en Erdoğan in deze richting. Wat zijn jouw gedachten over deze anti-PKK alliantie die ze willen oprichten?
Allereerst groet ik de vrijheidsrevolutie in Noord- en Oost-Syrië op haar 12e verjaardag. Ik feliciteer de volkeren van Noord- en Oost-Syrië en herdenk hun martelaren met respect en dankbaarheid. De Rojava-revolutie is een product van grote moed en een gedurfd geloof. Het is een sterke revolutionaire ervaring. Ze duurt nu al 12 jaar. In het begin verwachtten sommigen dat we de controle nog geen jaar of twee zouden kunnen behouden. Blijkbaar zijn we dit punt voorbij. Het is waar dat er problemen en tekortkomingen zijn die worden geëvalueerd en bekritiseerd; dat is een aparte kwestie, maar het is een onbetwistbaar feit dat het een revolutionaire ervaring is met zeer rijke lessen. Met andere woorden, Rojava is de kracht van verlichting geweest in onze tijd.
Als men Rojava goed evalueert en begrijpt, is het een school van waarheden, een levendige en diepgaande ervaring. Natuurlijk heeft dit veel gekost. De volkeren, vrouwen en jongeren van Noord- en Oost-Syrië hebben een hoge prijs betaald. Maar ze hebben een grote erfenis gecreëerd. We hopen dat ze in het komende jaar meer van hun problemen zullen oplossen en meer van hun tekortkomingen zullen overwinnen. Ze zullen bewuster, georganiseerder en sterker handelen voor de implementatie van het paradigma van democratische moderniteit. Ze zullen de ideologische en culturele diepte en effectiviteit van de revolutie veel sterker ontwikkelen. Met andere woorden, de revolutie zal permanent worden.
Rojava wil een politieke macht worden; het zal veel obstakels tegenkomen die het met creativiteit kan overwinnen. Maar deze obstakels komen uit vele richtingen. Het belangrijkste obstakel is Erdoğan. De fascistische, kolonialistische, genocidale dictatuur van de AKP-MHP is een obstakel. Het enige waar de AKP-MHP over spreekt is de ‘PKK-PYD’ en niets anders. Tayyip Erdoğan ijlt waarschijnlijk ‘s nachts in zijn slaap. Overal waar hij komt, smeekt hij om een alliantie tegen de PKK. Of hij nu een ontmoeting heeft met Poetin of Assad, hij wil alleen maar partners tegen de PKK. Alles wat hij doet is anti-PKK en anti-Koerdisch. Hij mobiliseert alle middelen van Turkije om tegen de PKK te vechten en de Koerdische genocide te bewerkstelligen.
Erdoğan heeft voortdurend de Medya-verdedigingszones aangevallen en nieuwe aanvallen gelanceerd omdat het hem niet gelukt is. Was hij wel geslaagd, dan had hij nog veel meer aanvallen tegen Rojava georganiseerd. Met andere woorden, hij kon niet doen wat hij wilde. Ook daar heeft hij gefaald. In feite is het anti-Koerdische beleid van Tayyip Erdoğan ook een complete nederlaag en mislukking. Net als zijn hele Syrië-beleid. In veel kringen worden nu wereldwijd verkiezingen gehouden, van de VS tot het Verenigd Koninkrijk, Iran, Azerbeidzjan – 2024 is een verkiezingsjaar. Iedereen bereidt zich voor. Na deze verkiezingen kunnen regeringen nieuw beleid ontwikkelen tegen of voor Noord- en Oost-Syrië. Maar ondanks alle aanvallen zal het Autonoom Bestuur van Noord- en Oost-Syrië sterk staan. Er zijn elke dag aanvallen, aanvallen die het bestaan van het Autonoom Bestuur van Noord- en Oost-Syrië niet kunnen schaden of verzwakken. Nu is Erdoğan bang dat landen een beleid ontwikkelen waar hij geen baat bij heeft. In feite vrezen Tayyip Erdoğan en zijn cohorten 2025 alsof het hun dood is. Dit is niet moeilijk te begrijpen.
Erdoğan is bang dat veel kringen zich ermee gaan bemoeien. Daarom wil hij zich snel verzoenen met de regering van Bashar al-Assad. Dit is waar zijn inspanning vandaan komt. Hij wil een nieuwe anti-PKK deal sluiten met het Assad regime voordat de internationale troepen zich ermee gaan bemoeien. Op deze basis heeft hij Poetin gesmeekt. Hij zal zijn NAVO-partners gaan smeken. Hij zal Groot-Brittannië smeken, hij zal Iran smeken. Met andere woorden, hij zal hen vragen hun invloed op Assad aan te wenden om hem aan te moedigen een anti-Koerdische alliantie met hem te sluiten. Het enige wat hij weet en doet is anti-Koerdisch zijn, overal anti-Koerdisch zijn. Dit is eigenlijk zijn angst. Daarom zal hij, voordat hij geen macht meer heeft, een overeenkomst willen sluiten om zijn situatie te redden. In feite zal hij zijn verwaarloosde Syrië-beleid nog wat langer voortzetten om zijn tijd aan de macht te verlengen. Waarom? Omdat hij het nodig heeft.
Dit heeft ook te maken met de toestand van de oorlog in de regio. Ondanks al hun inspanningen konden ze geen Israëlisch-Iraanse oorlog ontketenen, zelfs niet nadat Tayyip Erdoğan en de AKP-MHP maandenlang zo’n oorlog hadden uitgelokt. Ze konden het niet. Uiteindelijk werd Tayyip Erdoğan verslagen. In het begin deden ze dit alleen omdat ze het niet eens waren met Israël en de VS. Maar nu beseffen ze dat deze oorlog zich zou uitbreiden naar Libanon en dus ook naar Cyprus. Daarom zijn ze zo bang.
Dus zal het tot hen komen. Ze zullen geconfronteerd worden met hun eigen systeem waaraan ze dienstbaar zijn. Hun anti-Koerdische beleid zal hier zeker een rol in spelen. Ze konden deze confrontatie in Gaza niet voorkomen. Nu vragen ze zich af of ze het in Libanon en Syrië kunnen voorkomen. Dat proberen ze nu. Het Hezbollah-conflict ontwikkelt zich. Omdat er een Israëlisch-Iraanse oorlog komt in Libanon, heeft de pers van de AKP voortdurend een regionale oorlog gepromoot. Tayyip Erdoğan zei alleen vandaag, zonder een teken van schaamte te tonen, dat hij ‘tegen de ontwikkeling van conflicten in de regio’ was. Hoe kan Erdoğan ertegen zijn als zijn pers het in de eerste plaats heeft uitgelokt? Maandenlang hebben ze niets anders gedaan dan oorlog voeren en provoceren. Maar het is ze niet gelukt. Nu zijn ze bang dat als er iets nieuws gebeurt in Syrië, dat ze zelf in een moeilijke situatie terechtkomen, dat er geen conflict in Libanon zal zijn zoals ze willen. Ze zijn zich er dus van bewust dat het hun beurt zal zijn. Ze proberen dit uit te stellen of ergens te verstoren als dat mogelijk is. Want het anti-Koerdische beleid van Turkije en het feit dat dit beleid Koerdistan in een bloedbad heeft veranderd, heeft ervoor gezorgd dat het land is uitgesloten van het systeem. Het fascisme van de AKP-MHP heeft Turkije aan de rand van de afgrond gebracht. Er is geen uitweg. Sterker nog, er is absoluut geen uitweg met dit beleid. Het Turkse publiek, intellectuelen en politici hebben dit niet begrepen. Niemand heeft deze situatie echt begrepen en er een einde aan gemaakt; niemand heeft de regering gevraagd waar ze het land naartoe leiden. Als het zover is, worden ze slaaf van slaaf, of ze vallen uit elkaar.
Tien jaar geleden evalueerde Rêber Apo [Abdullah Ocalan] dit en waarschuwde ervoor. Hij heeft het juiste beleid en de juiste oplossingen laten zien. Het is dus duidelijk dat de oplossing in de gedachten van Rêber Apo ligt. Het is duidelijk dat Rêber Apo de oplossing al had voorgesteld, maar ze kunnen dit niet toegeven, dus blijven ze afstevenen op een ramp. Laten we aannemen dat Tayyip Erdoğan en Devlet Bahceli het land tot dit punt hebben laten komen omdat zij er beter van zouden worden. Hoe zit het met de andere segmenten van het volk, de revolutionaire democratische segmenten? Zij zouden deze realiteit beter moeten zien. In dit opzicht zouden ze een meer effectieve, meer holistische strijd moeten ontwikkelen tegen deze anti-Koerdische, misogynistische, anti-volk, fascistische, genocidale mentaliteit en dit systeem.
Bron: ANF