Koerdistan – letterlijk het “land van de Koerden” – is de streek in het Midden-Oosten die beschouwd wordt als het thuisland van het Koerdische volk. Na de Eerste Wereldoorlog verdeelden de geallieerden deze regio over het huidige Turkije, Syrië, Irak en Iran. In elk van deze landen werd de Koerdische bevolking vervolgens zwaar gediscrimineerd.

De vier delen van Koerdistan kenden zo verschillende – maar even droevige – historische ontwikkelingen, met bloedige repressie en ernstige mensenrechtenschendingen als rode draad.

Daarbuiten leven er ook Koerdische bevolkingsgroepen in Armenië en Azerbeidzjan. En tot slot bestaat er een omvangrijke Koerdische diaspora van zo’n anderhalf miljoen mensen, waarvan ongeveer de helft in Duitsland woont.

Met naar schatting 35 tot 45 miljoen mensen zijn de Koerden één van de grotere volkeren ter wereld zonder eigen staat.

Door de onderdrukking werd de Koerdische taal nooit gestandaardiseerd. Vandaag worden er verschillende varianten van het Koerdisch gesproken, waaronder Kurmancî, Soranî, Pehlawî, Hewramiî, Goranî en Zazakiî.

Koerdistan is – net als de rest van het Midden-Oosten – een lappendeken van verschillende etnisch-religieuze groepen. Tussen de Koerden leven tal van andere volkeren, waaronder Arabieren, Armeniërs, Arameeërs (Assyrische christenen), Turkmenen, Turken, Azeri en minder bekende bevolkingsgroepen zoals de Shabak.

De meeste Koerden zijn soennitische moslims, maar er zijn ook sjiitische en alevitische Koerden, naast christenen, joden en aanhangers van minder bekende religies zoals het yezidisme en het yarsanisme. Nagenoeg alle Koerdische politieke bewegingen dragen het respect voor deze etnisch-religieuze diversiteit hoog in het vaandel.