YPJ-strijders (YPJ-Vrouwelijke Volksbeschermingseenheden) met verschillende nationale identiteiten spreken over hun leven, keuzes en overtuigingen.
Volgens Abdullah Öcalan "betekent de definitie van een democratische natie die niet gebonden is aan starre politieke grenzen, één taal, cultuur, religie en interpretatie van de geschiedenis, pluraliteit en gemeenschappen evenals vrije en gelijke burgers die samen en in solidariteit bestaan.
De democratische natie stelt de mensen in staat om zelf een natie te worden, zonder afhankelijk te zijn van macht en staat. Het wil bewijzen dat niet alleen door politisering maar ook, zonder een staat te worden of macht te verwerven, een natie kan worden gecreëerd met autonome instellingen op sociaal, diplomatiek en cultureel gebied en op het gebied van economie, recht en zelfverdediging, en zichzelf zo kan opbouwen als een democratische natie." In Rojava vindt een revolutie plaats op basis van een langdurige strijd van het volk. Die begon meer dan tien jaar geleden en sindsdien is het leven in de samenleving fundamenteel veranderd.
Een van de aspiraties van deze revolutie is een oplossing te bieden voor de Koerdische kwestie, voor de problemen van het Midden-Oosten en voor een democratische transformatie in het algemeen. Het is bereikt door de voortdurende strijd van het volk en, in de kern, door de bevrijdingsstrijd van vrouwen. Het is wereldwijd erkend door democratische bewegingen en individuen. In die jaren is de samenleving erg veranderd en het is altijd belangrijk om die veranderingen te begrijpen.
Een van de kernproblemen waar het Midden-Oosten vandaag de dag mee te maken heeft, is hoe de politiek van onderdrukking, assimilatie en genocide overwonnen kan worden: een oplossing voor deze problemen betekent uiteindelijk ook het opbouwen van een alternatief voor het systeem van de natiestaat. De centralisatie van de natiestaat is verbonden met de ontwikkeling van het kapitalisme, omdat het kapitalisme de macht centraliseert in monopolies en fanatieke ideeën over natiestaat verhevigt tot een eindpunt dat diversiteit remt.
In zijn geschriften bekritiseert Abdullah Ocalan de positivistische mentaliteit die elk fenomeen op een strikt analytische manier benadert - een benadering die de weg vrijmaakt voor genocidale politiek als het gaat om de kwestie van naties. Tegelijkertijd bekritiseert hij houdingen die hun begrip van het probleem van natievorming beperken tot een puur geconstrueerd of theoretisch fenomeen. In plaats daarvan benadrukt hij de noodzaak om het probleem, zijn historische wortels en zijn systematiek te analyseren. Om het probleem op te lossen stelt hij het paradigma van de Democratische Natie voor, dat duidelijk maakt dat het doel van een samenleving in de eerste plaats is om zich moreel en politiek te ontwikkelen.
De strijd om deze transformatie te bewerkstelligen omvat dus vrouwenemancipatie en het ontwikkelen van een ecologische manier van leven. Het betekent het overwinnen van de mentaliteit om alles in delen op te delen. In plaats van de natiestaat stelt Abdullah Ocalan de creatie voor van een gemeenschappelijk leven en zelfbestuur voor alle etniciteiten, religies en maatschappelijke groepen die in de regio aanwezig zijn, dat tegelijkertijd iedereen de mogelijkheid biedt om hun autonomie te behouden en hun leven zelf te definiëren.
Omdat vrouwen de sterkste transformerende kracht in de revolutie zijn geweest en omdat hun benadering zeer flexibel en open-minded is, zijn zij erin geslaagd de pioniers te zijn in het overwinnen van nationale, etnische en religieuze grenzen. In Noord- en Oost-Syrië ontwikkelt het paradigma van de democratische natie zich in de praktijk. Het was onze strijd als YPJ die de weg opende voor deze verandering. Binnen de gelederen van onze strijdkrachten nemen vrouwen van allerlei religieuze en etnische achtergronden deel, onderwijzen zichzelf over het paradigma van een democratische natie en organiseren zich volgens dit paradigma. Voor velen heeft dit een grote persoonlijke verandering van houding betekend en heeft het de achterhaalde denkpatronen waarmee we allemaal in meer of mindere mate zijn opgevoed echt veranderd. In de praktijk is dit vandaag werkelijkheid geworden: een groot deel van de YPJ bestaat uit Arabische vrouwen en vrouwen van christelijke, Yazidi of andere afkomst.
Ze organiseren zich allemaal om de waarheid van hun eigen identiteit uit te leven en gezamenlijk te strijden voor vrijheid. We kunnen dit zien in de dappere persoonlijkheden van jonge vrouwen vandaag de dag. Ze overwinnen de last van tradities en kapitalistische natiestaten en creëren alternatieven. We hebben verschillende van onze vrienden in de YPJ ontmoet die dit proces doormaken. Ze hebben rollen op zich genomen in de zelfverdediging van hun gemeenschappelijke vaderland, in eenheden van zware wapens, in operatiemachten, in de media en in de organisatie van de revolutionaire volksoorlog. Maar eerst en vooral namen ze de verantwoordelijkheid op zich om zichzelf en de maatschappij te veranderen. Om dit te laten zien, werden vier van hen geïnterviewd. Ieder van hen vertegenwoordigt een deel van de geleefde realiteit en geschiedenis van de YPJ.
Mijn naam is Axin Bahoz. Ik ben in 1999 geboren in Tirbespiyê (Al-Qahtaniyah) in een familie die uit Irak komt, maar vele jaren geleden naar Syrië is verhuisd. Wij zijn moslims. Onze stam is de Igêdate. Mijn moeder stierf toen ik nog een kind was en ik groeide op bij mijn vader en stiefmoeder.
Toen ik opgroeide, zag ik veel geweld tegen vrouwen en dat vond ik erg moeilijk. Omdat het nog steeds een traditie was in de Arabische samenleving, werd ik uitgehuwelijkt toen ik nog minderjarig was. Mijn man en ik kregen grote meningsverschillen omdat we niet van elkaar hielden.Nadat mijn man bij een luchtaanval was omgekomen, moest ik terugkeren naar mijn eigen familie. Na enige tijd wilden ze me opnieuw uithuwelijken aan een andere man, maar daar kon ik niet mee instemmen. Ik ben van huis weggelopen en heb me aangesloten bij de vrouwelijke verdedigingsstrijdkrachten. Ik heb tijdens mijn jeugd veel moeilijkheden gekend, omdat ik zonder moeder opgroeide. Ik groeide op in een omgeving van geweld door mijn vader en zijn tweede vrouw.
Ik kende een vrouw van de YPJ die later als martelaar omkwam, en zij sprak altijd over vrijheid en het belang van zelforganisatie van vrouwen. Ze sprak ook over de betekenis van echte vriendschap en hoe het voelt om met zoveel vrouwen samen te leven in een vrouwenorganisatie, een standpunt in te nemen en een mening te hebben. Daarom ben ik in 2017 bij de YPJ gegaan en heb ik mijn eerste opleiding gevolgd. Mijn ervaring tijdens deze opleiding versterkte mijn verlangen om bij de YPJ te blijven, en in mijn eerste jaar, 2018, veranderde ik heel snel toen ik mezelf begon te ontdekken. In deze omgeving ontwikkelde ik een vrije mening, ontwikkelde ik wilskracht en leerde ik over mijn geschiedenis. Ik analyseerde veel de invloed van de samenleving op mijn persoonlijkheid als vrouw, en hoe meer ik over mezelf leerde, hoe meer ik me realiseerde dat er nog veel te leren viel. Het zien van vrouwen die de wapens opnamen en zichzelf verdedigden, had daardoor een grote impact op mij.
Het project van een democratische natie is voor ons als YPJ van fundamenteel belang, en het is dit project dat onze samenleving heeft veranderd. We leven samen met vrienden met veel verschillende nationale identiteiten. We vechten samen op basis van het gedachtegoed van Abdullah Öcalan, die het project van de democratische natie heeft ontwikkeld. We zijn echt één geworden. Dit is nieuw voor de YPJ en ook voor de samenleving. Onder het beleid van natiestaten proberen de machthebbers mensen elkaar te laten haten. Maar naarmate we meer te weten kwamen over het project van Abdullah Öcalan, leerden we elkaar te begrijpen, te steunen en ons in te leven in elkaar. Er zijn strijders uit heel Koerdistan, internationalisten, Arabische, Syrische en Armeense leden, en we strijden allemaal samen en met elkaar om een samenleving van vrije vrouwen tot stand te brengen. We strijden ervoor dat vrouwen hun rechten kunnen verkrijgen, dat ze de filosofie van een vrij leven kunnen leren kennen en dat we gemeenschappelijk kunnen samenleven. We leren ook over elkaars culturen. Soms ondervinden we moeilijkheden, maar de belangrijkste reden hiervoor is dat we niet goed analyseren hoe de vijand met onze gedachten speelt. Naarmate onze opleiding vorderde, begonnen we sommige van deze dingen eindelijk te begrijpen. In het begin zeiden we misschien: “Hoe kunnen we samenleven?”, maar na enige tijd, opleiding en discussie, zagen we in dat het project van een democratische natie uitstekend voor ons is. Er zijn moeilijkheden, maar met onderwijs kunnen die worden overwonnen.
In onze strijd als YPJ zijn er vrienden van allerlei achtergronden geweest die echt invloed op mij hebben gehad. Ruken Zerdeşt bijvoorbeeld, een Yezidi-vrouw, heeft veel invloed op mij gehad. Ze geloofde sterk in ons succes. Ze dacht veel na over de filosofie van Abdullah Öcalan en de vrijheid van vrouwen. Als ze daarover sprak, glinsterden haar ogen en straalde ze vastberadenheid uit. Ze geloofde echt in de overwinning. Ze ging naar Afrin om te strijden tegen de bezettingsmacht. Toen ze sneuvelde, blies ze zichzelf op om niet in handen van de vijand te vallen.
Ik ben bij de YPJ gegaan om mezelf te bevrijden en om te kunnen leven als mijn ware zelf. Als ik terugkijk op de geschiedenis van vrouwen, zien we vandaag duidelijk dat onze ideeën zich verspreiden onder vrouwen over de hele wereld. Vandaag de dag hebben vrouwen een mening gekregen, de wapens opgenomen, gevochten, in gelijkheid geleefd en gezien dat echte gerechtigheid binnen handbereik ligt. Omdat we hebben bewezen dat deze dingen mogelijk zijn, hebben duizenden vrouwen zich bij de YPJ aangesloten. Degenen die naar de YPJ kwamen, kregen de kans om zich te bevrijden uit de greep van onderdrukkende mannelijkheid en te leren zichzelf te zijn. Dit bewees aan de hele wereld dat vrouwen alles kunnen en dat ze niet veroordeeld zijn tot een leven in dienst van een of andere familie. Het werd aangetoond dat vrouwen een vrij en rechtvaardig leven kunnen leiden. We hebben deze dag alleen kunnen bereiken dankzij de ideeën van Abdullah Öcalan en de vroege strijd van de vrouwenbeweging. De vijand wil vrouwen breken omdat ze begrijpen dat vrouwen de belangrijkste steunpilaar van de samenleving zijn. Maar de strijd voor vrouwen gaat door en is zelfs nog intenser geworden dan voorheen. Ik heb ongetwijfeld fouten gemaakt, maar over het algemeen heb ik veel vertrouwen in deze strijd en ben ik ervan overtuigd dat ik door moet gaan en deze lijn moet blijven volgen, ongeacht de moeilijkheden. Het is belangrijk dat vrouwen deze kennis verwerven en ernaar handelen.
-
Mijn naam is Hêlîn. Ik ben opgegroeid in Tirbespî in Noord- en Oost-Syrië, maar mijn familie komt uit Aleppo, de op één na grootste stad van Syrië. In 2016 ben ik lid geworden van de Vrouwelijke Volksbeschremingseenheden (YPJ).
Mijn familie wilde niet dat ik dat deed. Ik denk dat mijn vader niet wilde dat ik bij de zelfverdedigingstroepen ging omdat ik een vrouw ben, en dat komt door de mentaliteit van de samenleving waarin we leven. Deze samenleving is nog steeds doordrongen van de patriarchale mentaliteit die ons al duizenden jaren in haar greep houdt. Mijn vader was niet zo boos toen mijn twee broers bij de SDF gingen. Toen ik de ontwikkeling en de strijd van de YPJ en YPG zag en het leven van de strijders, besloot ik me aan te sluiten bij de YPJ. Ik zag hoe snel de YPJ groeide aan het begin van de revolutie en met hoeveel vastberadenheid de vrouwen streden.
De tijd van de Slag om Kobani heeft veel invloed op mij gehad. De bevrijding van Kobani bewees het vermogen van de YPJ-strijders. We stonden tegenover de grootste terroristische organisatie, ISIS. Ik nam deel aan gevechten, we moesten verschillende tactieken gebruiken. We vochten binnen het kader van legitieme zelfverdediging. Wij waren het eerste vrouwelijke leger dat ISIS confronteerde. Tussen ons als leden van YPJ bestaat er echt een sterke vriendschap die ons in moeilijke tijden bij elkaar houdt. Deze levenswijze en ethische houding hebben altijd de aandacht getrokken van Arabische vrouwen. Dankzij de vrouwenbeweging en de Rojava-revolutie veranderde het leven voortdurend, ontwikkelde het zich en kwam het steeds meer open te staan. De revolutie had ook invloed op het instituut van het gezin zelf. Relaties begonnen te worden gebaseerd op wederzijds respect en waardering, omdat de barrières die waren gecreëerd door de mentaliteit van het staatssysteem werden doorbroken.
Ik was nieuwsgierig naar de waarheid over het Koerdische volk en waarom Abdullah Öcalan, de leider, in de gevangenis zat. Waarom werd Koerdistan niet wereldwijd erkend? Wat is dit libertaire, ecologische en democratische model in Rojava? Deze en vele andere vragen spookten door mijn hoofd en ik ging op zoek naar de antwoorden. Vandaag ben ik geïnteresseerd om meer te weten te komen over de ideeën van deze beweging, omdat deze ideeën voldoende zijn om een mooie toekomst op te bouwen. Dit is echt wat ik zocht, en ik blijf zoeken. Zoals we weten, voert de YPJ een internationale strijd en is ze een samenleving op zich geworden, die bestaat uit Koerden, Arabieren, Perzen, Armeniërs, Turkmenen en vele anderen. Abdullah Öcalan benadrukt in zijn gedachten dat de vrijheid van vrouwen de basis vormt voor het opbouwen van een vrije samenleving, een vrije mentaliteit en een toekomst gebaseerd op coëxistentie. Onze revolutie is de revolutie van vrije vrouwen. We streven naar het creëren van een sterke strijdbare persoonlijkheid die een voorhoede zal vormen en een vrije en rechtvaardige democratische samenleving. Revolutionaire vrouwen buigen niet, wat het ook kost, omdat het karakter van vrouwen gekenmerkt wordt door wilskracht en sterkte. Abdullah Öcalan heeft de basis gelegd voor de strijd van vrouwen om revolutionair te worden, strijders voor vrijheid die niet door de wind kunnen worden omvergeworpen en onderdrukking afwijzen.
Ik vroeg mezelf af: “Hoe zou mijn revolutionaire persoonlijkheid eruitzien? Wat is een vrij leven?” Hiervoor moet ik morele waarden, een rechtvaardige persoonlijkheid en politieke kennis ontwikkelen. Het leven kan niet worden gemeten aan de hand van een autoritaire mentaliteit. Ons leven vereist een verantwoordelijkheidsgevoel en een wetenschappelijke, filosofische en ethische benadering. Abdullah Öcalan stelt voor dat we als vrouwen een intellectuele en georganiseerde persoonlijkheid ontwikkelen. We moeten onze eigen levensprincipes creëren. Het is de benadering van zijn filosofie die ons vertrouwen en zelfvertrouwen geeft om onze persoonlijkheid te ontwikkelen. Het heeft onze effectiviteit en ons vermogen om vrouwen te ontwikkelen en te bevrijden van alle tradities versterkt. Dit is op zich al een prachtige strijd. De manier om verandering te bereiken is door middel van fundamentele kritiek op onze achterhaalde persoonlijkheidskenmerken die zijn gevormd door onderdrukking.
Het project van een democratische natie is een project van een gemeenschappelijk leven, gecreëerd door Abdullah Öcalan. Het verzet zich tegen alle vormen van onderdrukking en tegen de staat zelf. Het is een oplossing voor de Koerdische kwestie door deze te zien als een kernvraagstuk van het democratiseringsproces in Syrië in het algemeen. De Koerdische kwestie staat niet los van de Syrische kwestie. Het zou moeilijk zijn om de problemen in Syrië in het algemeen op te lossen en voor Syrië om uit de huidige crisis te komen zonder de Koerdische kwestie op te lossen. Dit brengt Abdullah Öcalan tot het concept van de democratische natie. De democratische natie vertegenwoordigt een modern alternatief waarbinnen de samenleving wordt gevormd. Dit is een natie die gebaseerd is op diversiteit en democratisch zelfbestuur, niet beperkt door geografie of taal.
Abdullah Öcalan begon zijn strijd voor de vrijheid van het Koerdische volk nadat zij door de heersende regimes en staten aan vreselijk onrecht waren blootgesteld. Als gevolg van zijn diepgaande analyse van de geschiedenis en de regio en door de samenleving in het Midden-Oosten te observeren, begreep hij dat de meeste mensen onderdrukt werden, dus werd zijn project om alle volkeren te omarmen, niet alleen de Koerden. De democratische natie, als een project dat voortkwam uit de filosofie van Abdullah Öcalan, is een oplossing voor de onderdrukte volkeren en een oplossing voor alle openstaande kwesties waarmee het Midden-Oosten wordt geconfronteerd. Om deze reden volgden de mensen zijn pad.
Het is duidelijk geworden dat het project van de democratische natie niet wordt toegejuicht door de kapitalistische krachten en staten, omdat het strijdt om de samenleving te bevrijden van onderdrukking. Bijgevolg staat het ook in schril contrast met het kolonialisme. Dit is de reden waarom zoveel landen hebben deelgenomen aan de internationale samenzwering tegen Abdullah Öcalan, die op 15 februari 1999 tot zijn arrestatie heeft geleid. Deze samenzwering werd uitgevoerd door Turkije, maar in het belang van kapitalistische krachten die bang zijn voor de derde lijn die zijn gedachten voorstellen.
De bevolking van Noord- en Oost-Syrië heeft het project van een democratische natie kunnen realiseren door middel van democratisch zelfbestuur. Een bestuur waarin vrouwen op gelijke voet deelnemen, met behulp van het co-voorzittersysteem. Vrouwen organiseren zichzelf zonder dat een heerser of tiran hen instructies geeft. Arabische vrouwen hebben zich op alle gebieden van deze revolutie kunnen bewijzen.
