De geriatrische narcist
Ook in onze tijd is het niet saai. MAGA en het Trumpisme krijgen het voor elkaar om in no time een parodie te maken van haar eigen constitutionele basis: In hun uitleg van de constitutie is de president gerechtigd om volkomen tegen de constitutie in te handelen, en daarbij het leger in te zetten. Zo kan het zijn dat een geriatrische narcist de nationale troepen mag inzetten tegen de eigen bevolking. En hij, naar vrije keuze, oorlogen mag ontketenen, gedreven door de eigen gecalculeerde hysterie.
Hoe heeft het zo ver kunnen komen?
Natuurlijk was er in dat land al een gestage opbouw naar de huidige gekte, o.a. door de verkiezingsprocedures los te weken van een handhaving die boven de partijen staat. Dat heeft zeker bijgedragen aan een schouderophalend cynisme onder een flink deel van de kiezers.
Daarnaast bestaat daar ook nog een lange traditie van lobbyisme, die onze Europese misstanden op dat vlak totaal doet verbleken. ‘T gaat even te ver om dat hier in detail uit te tekenen. Afijn, komt nog bij dat de zelfverrijking van ‘the lawmakers’ ( in de Senaat en het Congres) structureel is verankerd in een stelsel van wetten van de afgelopen decennia – Door wetten dus, die zij zelf hebben bedacht en aangenomen. (zie: the Senate Bill 716 van 2013) Petje af. Zo is handelen in aandelen met voorkennis een groot misdrijf, voor iedereen, behalve voor de kring rond deze groep politici.
Maar dat haalt het niet bij waar Trump en zijn familie nu toe in staat zijn: hun zelfverrijking is gerechtvaardigd door de Unitary Executive Theory. Uh, hoezo ‘theorie’? Het is een bonte constructie uit de MAGA hoge hoed, een gedachte die breed onder Republikeinen leeft. In die uitleg van de wet mag de president, The Chosen One, zich gedragen als een koning.
Op veel van mijn gedachten valt wel wat af te dingen, maar één ding is duidelijk: de Trump-administratie heeft zich niet echt ontpopt als de hoeder van het vrije woord (The first amendment is aan hen niet besteed) Hij valt graag terug op de oude, uh koninklijke reflexen om tegenstanders op te sluiten, of erger. Ik denk dat – historisch gezien – Trump en de Tudors gezegend zijn met dezelfde opvoedkundige gevoeligheden. Lock’m up!, dat ligt ze wel. Een klein verschil is wel dat Bloody Mary geen Midterms had te vrezen.
En hoe nu verder?
Bij de komende Midterm Verkiezingen hebben de Democraten nu een prachtig wapen in handen om Trump en de zijnen stevig af te straffen: ‘Affordability!’. Kort gezegd: de pijn in de portemonnee van de gewone man. ‘It’s the economy stupid!’ Een aanzienlijk deel van zijn kiezers is hij in rap tempo alweer kwijtgeraakt, omdat het voor hen nu wel duidelijk is dat hij zijn prachtige, in goud gegraveerde beloftes niet gaat waarmaken.
Zijn schurkachtigheid, dat konden ze hem nog wel vergeven, maar niet het breken van zijn belofte om het op te nemen voor de gewone man. Kortom: een gouden kans voor de oppositie om langs die route zijn maffiose macht te breken. Affordability! Dat wordt de sloopkogel tegen het Trump-beleid.
Een kanttekening
Toch verontrust het mij dat in die strijd de verhouding van de burgers tot de democratie wordt gereduceerd tot die ‘Affordability’-kwestie, en niet wordt gewogen naar de eigen waarde, namelijk: De democratie zelf is wel het grondvest van de inrichting van ons bestaan. Ik bedoel: dan zou, vanuit deze vernauwde blik, een ‘affordable’ schelmen-regime ook een heel fijne optie zijn. (Waar de huidige administratie overigens ook graag op had aangestuurd).
Vraagje: Is het wel netjes om een schurk aan te pakken op zijn ‘affordability’-issues? Zou je hem niet vol moeten aanvallen op zijn schurkenstreken? “This man is pure evil !”, riep Nancy Pelosi.
De geschiedenis leert ons dat het kwaad doorgaans niet recht op de man af zich laat ontwapenen. Al Capone had duizenden moorden op zijn naam, maar wist daarvoor zijn straf steeds te ontlopen. Wel kreeg hij 12 jaar cel wegens belastingontduiking, plus zes maanden wegens 'contempt of court’, – wat hij fijn mocht uitzitten op het beruchte Alcatraz.
Silvio Berlusconi – Wat een schurk! – onderhield innige banden met de maffia. Hij zat tot z’n nek in corrupte zaakjes, maar kon steeds de dans ontspringen, tot hij moest brommen wegens onoorbaar gedrag met een minderjarige dame. Misschien ontkomen we er niet aan om schurken van het type ‘bigger than life’ juist af te rekenen op hun menselijke trekjes. ‘Ciao Caro Silvio’, las ik op het graf van die man in Napels, waar hij postuum nog grote emoties weet los te maken.
Capable heethoofden
Een ander puntje is dit: Wat vaak in de hitte van de strijd wordt opgeworpen is, dat de politieke tegenstanders incapable heethoofden zijn. Ik zelf ben – als bezorgde burger aan de zijlijn – veel meer bezorgd om ‘capable heethoofden’: zij die de knoppen zo weten af te stellen dat de kiezers zich goed bediend voelen, terwijl hun echte belangen door het riool worden gespoeld.
Project 2025 is daarom veel linker dan Trumps eerdere ‘quid pro quo’ onderonsjes. Project 2025 is een visie en een roadmap, waarin met militaire precisie doelen worden geïdentificeerd en vernietigd. Daarin staan 318 doelstellingen die moeten worden bereikt, en 31 instituties die moeten worden ontmanteld. 48% van haar doelstellingen zijn onder Trump II reeds voltooid. Militaire slagkracht en vergeldingsdrang, dat is Trump wel eigen, maar militaire precisie? Mwah, dat is niet echt zijn sterkste kant. Maar daar is Project 2025 dan wel weer heel sterk in.
Hoe pakken we dit monster aan? Met een goedgeplaatst knietje tegen z’n ballen, of een tactisch geplaatste bananenschil? Dat eerste lucht op, maar is niet erg realistisch. Het tweede is de laffe variant, maar wel effectief.
Wat moet ik hier mee aan? Heb ik nog te leren dat ik, met al mijn schattige principetjes, het niet goed heb begrepen? De poot stijf houden als lafheid loont? Tja.
Ik zoek nog naar antwoorden. Ik twijfel. Moet ik daar nou eindelijk toch eens mee ophouden?
En nu?
Gaan we Donald Trump toch eens helpen door hem – spreekwoordelijk – vol op z’n bek te slaan, of gaan we hem met kleine stapjes en schouderklopjes begeleiden naar zijn exit?
Of mogen we erop vertrouwen dat hij, geheel op eigen kracht, struikelend ten onder gaat in de Epstein zaak? – Ciao, Caro Donald – Wie zal het zeggen? Wel staat vast dat Amerika nog decennialang nodig zal hebben om terug te veren – àls het daar nog van gaat komen.
Okay, hij is al aardig op z’n retour, maar Project 2025 is in de lift. Heeft Project 2025 de constitutionele kluis geraakt? Is het zegel van Amerika zoals we dat kenden voor altijd verbroken? We dachten even dat alles goed was vastgelegd, maar helaas, elk in elkaar geschroefd systeem is noodzakelijkerwijs kwetsbaar. Zoals het ‘onzinkbare schip’ nog moet worden uitgevonden.
De meeste democratieën bezwijken door de houtrot van binnenuit. De Post-Liberal beweging achter J.D. Vance doet er alles aan om dat te bespoedigen. ‘Post-Liberal’ staat, kort gezegd, voor de afschaffing van de democratie, die ons toch alleen maar veel ellende en kopzorgen heeft opgeleverd – in hun ogen.
Vance staat klaar om in 2028 het stokje van Trump over te nemen, hij staat te dringen om het sloopproject te voltooien. Alles voor de goede zaak.
En tjah, die J.D. Vance… Man oh man! Wat een ontwikkeling heeft die vent doorgemaakt: van Never Trumper, tot Trump Believer, en straks tot Post Trumper. Het valt niet bij te benen. What’s next? Is er bij hem nog een mooi plekje vrij op zijn borst, schouder, of bil voor een fijne swastika?
Hoe kunnen we die vloedgolf van reactionaire blijdschap nog keren? Dat is voor mij nog de vraag. Misschien moet ik leren om me daar niet zo druk om te maken. Per slot van rekening past zijn populariteit naadloos in de huidige tijdgeest. Hij is een kind van onze tijd. Ik niet. Ik ben een beetje onhandige gast, worstelend met nog wat dingetjes.
Kopspijkertje
Hoe komt het toch dat de kring van de huidige wereldleiders zo’n hoge bezettingsgraad van hufters kent? Ja, er zijn uitzonderingen, maar toch, de hufterigheid lijkt wel vrij aardig random verdeeld, ongeacht het politieke systeem dat die monsters heeft gebaard.
Hoewel het westerse politieke model pretendeert het redelijkste alternatief te vertegenwoordigen, lijkt het niet in staat ook de meest rationele leiders naar voren te schuiven.
Waarom draait de gehaktmolen des levens steeds weer dezelfde worsten?
Ik voel nu toch opeens een venijnig katertje in me opkomen, waar geen Bloody Mary tegen is opgewassen.
Vooruit dan maar, nu maar weer even wat anders:
https://open.spotify.com/track/0oEAdVaQDyOKYbsvZmFcsi?si=BZsszSo2RfWSs_J4u9_P2w
Auteur: Paul Terlunen
