Sozdar Avesta, Algemeen Voorzittend Raadslid van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK) sprak met ANF Nieuwsagentschap over de laatste ontwikkelingen en benadrukte dat Erdoğan en de AKP niet duidelijk zijn.
Het interview werd gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap en luidt als volgt;
Op 28 december 2024 had een delegatie van de DEM-partij een ontmoeting met volksleider Abdullah Ocalan in Imrali. Tijdens deze ontmoeting gaf Öcalan een 7-punten verklaring uit met concrete suggesties om de weg te effenen voor een oplossing en het bereiken van vrede. Hoe ziet u de inspanningen van Öcalan voor dit proces? Hoe ontwikkelt dit proces zich op dit moment en waar gaat het naartoe?
Voordat ik uw vraag beantwoord, wil ik de aandacht vestigen op de huidige massale aanvallen op Noord- en Oost-Syrië die vooral gericht zijn op de Tishreen Dam. Bij de meest recente aanvallen door de genocidale fascistische Turkse staat en zijn bendes werden op één dag zes zeer waardevolle en eervolle patriotten gemarteld. Onder hen was de Koerdische acteur Bave Teyar (Cuma Xelil), die met zijn kunst altijd de pijn, het geluk, de schoonheid en de problemen van onze samenleving wist weer te geven. Dan weer Menice Haco Heyder, lid van de Algemene Vergadering van de PYD, die een van de pionierende vrouwen in dit verzet was. Ik herdenk hen allen met respect, liefde en dankbaarheid en betuig mijn deelneming aan hun families, aan het Koerdische volk en aan alle volkeren van Noord- en Oost-Syrië. Ook wens ik de gewonden een spoedig herstel toe. Deze oneervolle en verachtelijke aanvallen tegen het volk tonen de hele wereld hun niveau van vijandigheid tegen het Koerdische volk. De gemartelden zijn de pioniers en helden van onze samenleving. De vijand neemt wraak op het Koerdische volk door kunstenaars, intellectuelen, politici en pioniers van deze samenleving te doden. Ik veroordeel deze aanvallen ten zeerste.
Nu kom ik op uw vraag; zoals u zei, ging de delegatie op 28 december naar Imrali, maar natuurlijk was er daarvoor al een proces. Op 1 oktober stak de voorzitter van de MHP, Devlet Bahceli, zijn hand uit naar de parlementsleden van de DEM-partij in het Turkse parlement. Sindsdien zijn er veel verschillende discussies geweest in Turkije en in Noord-Koerdistan. Daarna volgde de ontmoeting van Rêber Apo [Abdullah Öcalan] met zijn familie en later met de delegatie van de DEM-partij. Deze zijn allemaal met elkaar verbonden en vormen dit proces. De gesprekken en de boodschappen van Rêber Apo zijn zeer bepalend. De omstandigheden waarin Rêber Apo leeft, vooral sinds 2015, zijn ernstig en totaal geïsoleerd. Alle communicatie met de buitenwereld is afgesneden en hij wordt vastgehouden in een cel op het gevangeniseiland. Desondanks heeft Rêber Apo zeven punten uitgewerkt en een verklaring opgesteld waarin hij duidelijk formuleert wat er moet gebeuren om tot een oplossing van de Koerdische kwestie en de problemen in het Midden-Oosten te komen. Het is duidelijk wat de plichten zijn van het parlement, de politieke partijen, de huidige regering en de partij die de wil van het Koerdische volk vertegenwoordigt op juridisch gebied. Het is ook volledig duidelijk wat de positie is van Rêber Apo, die het volk van Koerdistan en de revolutie leidt.
Het Koerdische volk en hun internationale vrienden hebben onophoudelijk gevochten om de Koerdische kwestie op deze manier te bespreken en op te lossen, en deze strijd is nog steeds aan de gang. Het begin van zo’n proces is zelf een resultaat van deze strijd. Als de strijd niet succesvol was geweest, als hij zich niet had verspreid naar alle delen van Koerdistan, als dit verzet niet was gevoerd, als het ware gezicht van de genocidale Turkse staat niet was ontmaskerd, dan zou zo’n proces niet zijn ontstaan. In de afgelopen tien jaar hebben ze het volk van Koerdistan, hun internationale vrienden en de democratische politiek geterroriseerd.
Ondertussen hebben de Turkse staat en de AKP-regering dit proces een naam gegeven; ze noemen het ‘Turkije zonder terreur’. Kameraad Helin Umit en enkele andere kameraden hebben in recente interviews al onderstreept dat wij het zijn die het meest streven naar zo’n proces om van terreur af te komen, omdat wij meer dan wie ook het slachtoffer zijn geweest van de terreur van de Turkse staat. Het volk van Koerdistan, vooral de vrouwen, en de andere onderdrukte volkeren weten wat voor terreur de staat uitoefent. Al meer dan honderd jaar heerst er terreur in Koerdistan. Als deze staatsterreur er niet was geweest, zou er vandaag misschien geen behoefte zijn aan zo’n proces, omdat er dan misschien geen noodzaak zou zijn geweest voor het Koerdische volk en de vrijheidsbeweging om de wapens op te nemen. Waarom is het zover gekomen? In het begin van de beweging waren er geen wapens; er werd geen geweld gebruikt als strijdmethode. Toen het Koerdische volk zichzelf moest verdedigen, namen ze de wapens op en gebruikten ze om zichzelf te verdedigen. Wapens werden niet gebruikt om andermans land binnen te vallen en te onderdrukken; integendeel, Koerdistan werd binnengevallen, geplunderd en er werd genocide gepleegd op het Koerdische volk. De mensen werden van hun land verdreven en alle methoden van onderdrukking werden gebruikt. Daarom nam de vrijheidsbeweging haar toevlucht tot de wapens om het volk te verdedigen. Rêber Apo heeft volgens deze lijn 40 jaar gestreden om een oplossing te bereiken. Hoewel de gewapende strijd werd gevoerd, was Rêber Apo altijd op zoek. Het wapen was een middel om dichter bij de oplossing van de Koerdische kwestie te komen. Bijvoorbeeld, in 1993, tijdens de periode van Turgut Ozal, begon een proces met de bemiddeling van Jalal Talabani. Rêber Apo was toen vastberaden, sterk en geloofde in zichzelf, net als nu. Hij nam een standpunt in, maar Turgut Ozal werd vergiftigd en vermoord door de diepe staat, die geen voorstander was van een oplossing, en dus maakten ze toen een einde aan het proces.
Rêber Apo heeft alle voorgaande inspanningen en processen goed geëvalueerd, conclusies getrokken en verklaard dat hij klaar was voor een oplossing. We weten dat hij al zijn krachten heeft gebundeld voor de oplossing van de kwestie en het welslagen van het proces. De verklaring bestaande uit zeven punten moet in dit licht worden gezien. De delegatie heeft in dit kader ontmoetingen gehad met alle politieke partijen in het parlement en er zijn positieve verklaringen afgelegd, maar er zijn geen praktische stappen gezet. Een van de eerste stappen die genomen moet worden, is dat het parlement in actie komt. Het parlement moet bijeenkomen en er moet een commissie worden ingesteld, maar een dergelijke discussie vindt niet plaats. De pers staat alleen in dienst van de speciale oorlog en heeft het vooral over de vraag of de PKK vandaag of morgen de wapens neerlegt. En dat doen ze met vuile en giftige taal. Ze willen dit proces besmetten en belemmeren met dergelijke aanvallen. Dit zijn degenen die zichzelf in stand houden door oorlog, degenen die huur winnen en degenen die vijanden van de volkeren zijn. Hier moet een grote strijd tegen gevoerd worden. Ze bespreken van alles, maar niet de rechten van Rêber Apo. Als ze echt een oplossing willen uitwerken, moeten de omstandigheden van Rêber Apo onmiddellijk verbeterd worden. De isolatie moet volledig worden opgeheven. Rêber Apo moet fysiek vrij zijn. Zijn veiligheid en gezondheidstoestand moeten verzekerd zijn zodat hij het proces kan uitvoeren. Rêber Apo moet zijn ideeën kunnen delen met journalisten en het publiek kunnen toespreken. Rêber Apo is de gesprekspartner, maar hij is geïsoleerd en kan niet spreken. Dat is de reden waarom alle discussies die op dit moment gevoerd worden geen zin hebben, omdat ze slechts eenzijdig zijn.
De AKP-regering is niet duidelijk. De delegatie die een ontmoeting had met Rêber Apo heeft hier ook op gewezen en verklaard dat de staat nog geen duidelijk standpunt heeft. De omstandigheden van Rêber Apo moeten worden verbeterd om dit alles op te helderen en een oplossing te ontwikkelen. De regering moet haar vuile taal laten varen en in plaats daarvan het proces respecteren en serieus benaderen. Als ze het proces niet op deze manier benaderen, zullen ze geen resultaten boeken, wat ze ook zeggen. Want de discussies dienen geen oplossing. Zoals ik al eerder zei, moet deze staatsterreur onmiddellijk stoppen.
Ze arresteren journalisten, vallen Noord- en Oost-Syrië en de guerrilla aan en blijven Rêber Apo isoleren. Zijn advocaten en familie vragen elke week om ontmoetingen, maar die worden niet toegestaan. Op dit moment wordt er een wereldwijde campagne gevoerd voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo. Dit is de eis van het Koerdische volk en hun internationale vrienden. Tientallen gerenommeerde mensen hebben brieven gestuurd naar de Raad van Europa om hen te vragen een rol te spelen in het verzekeren van de vrije deelname van Rêber Apo aan het proces. Deze strijd moet doorgaan. Niemand mag de fout maken te denken dat, enkel omdat er ontmoetingen zijn met Rêber Apo en discussies over het proces, de globale campagne voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo haar doel bereikt heeft. Zo denken zou tot slechte resultaten leiden; integendeel, de strijd moet nog sterker worden opgevoerd. De globale campagne voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo moet ontwikkeld worden met rijkere methodes, acties en activiteiten.
In 2015 waren er ook pogingen om de Koerdische kwestie op te lossen; er werd toen een verklaring uitgegeven op 28 februari, maar Erdogan verbrak later het proces door te zeggen dat hij niet op de hoogte was van zoiets. Dat is iets waar uw beweging altijd de aandacht op vestigt, maar u benadrukt ook dat het Koerdische volk sterker is dan ooit. Hoe kan volgens u een afloop zoals in 2015 mogelijk worden voorkomen?
Voor onze beweging en ons volk is Rêber Apo onze vertegenwoordiger en gesprekspartner. Rêber Apo heeft verklaard dat hij klaar is en hij heeft een zevenpuntenverklaring voorbereid. De vraag is hoe klaar de macht tegenover hem is voor een oplossing. Het is noodzakelijk om ons op dit punt te concentreren. In 2015 wekte de verklaring die in het Dolmabahce Paleis werd aangekondigd door de toenmalige HDP-delegatie en de regeringsfunctionarissen bij iedereen de hoop dat de Koerdische kwestie nu zou worden opgelost. Maar Erdogan en de AKP waren meer bezig met hun eigen belangen. Ze deden enkele uitspraken over een oplossing, maar ze hebben zichzelf nog steeds niet overtuigd qua mentaliteit. Ze nemen geen risico’s. Ze hebben een verkeerd inzicht. Ze denken dat een oplossing hen zou kunnen verzwakken, maar integendeel, degenen die deze kwestie oplossen die al meer dan honderd jaar bestaat, zullen de grootste en sterkste leiders van de regio zijn. Als er een eervolle vrede wordt bereikt tussen het Koerdische en het Turkse volk, zullen Turkije en Koerdistan de rijzende ster van het Midden-Oosten worden. De basis hiervoor ligt klaar. De vrijheidsbeweging heeft nooit een probleem gehad met het Turkse volk of de volkeren van de regio. Ondanks al het geweld tegen ons volk is de vrijheidsbeweging altijd de beweging van de volkeren geweest, internationaal, en heeft zo’n rol gespeeld.
Nu lijkt het er echter op dat Erdogan weer hoofdzakelijk nadenkt over hoe hij opnieuw verkiezingen kan winnen. Onlangs hield hij een toespraak van die strekking op een bijeenkomst van zijn partij. Hij ging ook naar Amed (tr. Diyarbakir) en sprak daar onder andere over de geschiedenis van het Koerdische en Turkse volk. Hij ging ook naar Riha (tr. Shanliurfa), waar hij er in feite voor zorgde dat Ibrahim Tatlises zich kandidaat stelde voor het presidentschap. Hij is zo’n pragmatisch en manipulatief persoon; hij is hypocriet tegenover ons volk en de publieke opinie. Elke dag nadat hij een verklaring heeft afgelegd, maakt hij peilingen om te zien of zijn stemmen zijn gedaald of gestegen. Hij heeft ook het vorige proces opgeofferd aan zijn macht. Op de fractievergadering zei hij dat hij zijn vrienden heeft opgedragen het nodige werk te doen. Dit roept natuurlijk veel vragen op. Is dit de instructie voor de oplossing van de Koerdische kwestie of om de genocide te voltooien? Is dit de instructie voor de aanvallen op ons volk in Noord- en Oost-Syrië? Ideeën en acties moeten elkaar aanvullen. De aanvallen die zij uitvoeren drijven de oorlog en genocide vooruit. De voortzetting hiervan laat zien dat dit hun mentaliteit is. Tot nu toe is er niets duidelijk in het proces; integendeel, er zijn veel tegenstrijdigheden. Er zijn veel verklaringen geweest van het Koerdische volk, de vrijheidsbeweging, de PKK en de KCK. Allen onderstrepen de noodzaak van dit proces en dat Rêber Apo de gesprekspartner ervan is.
Natuurlijk spelen conjuncturele benaderingen ook een rol in dit proces. Sinds 27 november hebben de ontwikkelingen in het Midden-Oosten, vooral de verandering van het Syrische regime en de aanwezigheid van veel hegemoniale machten in de regio, verschillende evenwichten gecreëerd. Koerden zijn een van de belangrijkste actoren in de vorming van deze evenwichten. In zijn laatste interview heeft kameraad Cemil Bayik heel duidelijk het standpunt van onze beweging verwoord. Natuurlijk zijn Koerden niet zonder alternatieven en natuurlijk zijn Koerden niet hulpeloos. Al 40 jaar voeren ze een gewapende strijd, al 52 jaar winnen ze aan bewustzijn dankzij de strijd en het leiderschap van Rêber Apo. Het is bekend waar het Koerdische volk vandaan komt. De Koerden en hun vrijheidsbeweging wilden de wapens niet opnemen. Dat is iets waar men zich in moet verdiepen. Men moet beoordelen in de loop van wat, als een gevolg van wat, de PKK uiteindelijk besloot om de wapens op te nemen als laatste redmiddel. Bijvoorbeeld, toen kameraden Kemal, Hayri, Mazlum, Sara, Akif en Ali gingen vasten tot de dood erop volgde in de gevangenis van Amed, waren ze toen gewapend? Het was 1980; de PKK was nog niet begonnen met zijn gewapende strijd. Maar de staat gebruikte dergelijk geweld. Hij ontzegde het Koerdische volk het recht om te leven en richtte een bloedbad aan onder hen. Daarom nam het Koerdische volk de wapens op om zichzelf te verdedigen, om hun eigen bestaan te beschermen.
Als ze de kwestie echt willen oplossen, moeten ze stappen ondernemen en het serieuzer aanpakken. Ze moeten niet komen met dreigementen, chantage en repressieve retoriek; het Koerdische volk heeft daar genoeg van. De staat gebruikt deze taal al 40 jaar. Deze bedreigingen helpen niemand. Zowel de vrijheidsbeweging als Rêber Apo lezen dit proces juist en willen de broederschap van de volkeren en de democratisering van Turkije verbeteren. Een van de zeven punten waar Rêber Apo de aandacht op vestigt is de democratisering van Turkije. De democratisering van Turkije kan alleen worden bereikt door de rechten van de Koerden te erkennen, de rechten van de onderdrukten te erkennen en de Republiek te veranderen en om te vormen. Deze republiek bestaat al honderd jaar op basis van de ontkenning van de Koerden. Het Koerdische volk benaderen met dezelfde vuile taal en dezelfde mentaliteit helpt niemand, en op deze manier zullen ze geen resultaten boeken.
Als vrijheidsbeweging is ons standpunt over de oplossing duidelijk. Als beweging en als Koerdisch volk zullen we onze strijd voor vrijheid hoe dan ook voortzetten. Er is geen reden om een stap terug te zetten in de strijd. Maar het is ook niet juist om te zeggen dat er niets verandert, dat de verklaringen en onderhandelingen volledig loos zijn. We zitten in een conjunctureel proces. Het is nog steeds mogelijk dat dit een oplossingsproces wordt, een proces van de volkeren. Rêber Apo geeft het een grote kans. Het adres is juist; naar Rêber Apo gaan, hem als gesprekspartner nemen en hem in actie laten komen is juist en een positieve benadering, maar de basis waarop dit zich ontwikkelt moet ingevuld worden. Niets kan zich ontwikkelen op niets. Al in 2015 zei Rêber Apo: “Als jullie willen dat ik een rol speel, moeten jullie de grondwet wijzigen en moeten jullie de nodige wetten aannemen.” Devlet Bahceli zei: “Laat hem komen en spreken in het parlement”. Om hem naar het parlement te laten komen, moet het parlement eerst een stap zetten en een wet aannemen. De voorwaarden moeten gecreëerd worden zodat Rêber Apo zijn rol kan spelen. Hij heeft een kaart, een plan om de Koerdische kwestie op te lossen en gelooft in zichzelf. De huidige regering en andere politieke partijen moeten de weg vrijmaken voor een oplossing. De burgermaatschappij, vrouwenorganisaties en de hele samenleving kunnen een positieve rol spelen in dit proces. De basis hiervoor is gelegd. De discussies zijn al twee of drie maanden aan de gang; de hele agenda is rond deze discussies gevormd. Dit is cruciaal, maar zoals ik al zei, zijn er nog steeds mensen die de essentie van deze agenda willen manipuleren en dat mag niet. Dit moet voorkomen worden en daarom is er een grote strijd nodig.
Bron: ANF