Vrouwen die oorlog, onderdrukking en geweld ontvluchten, worden op migratieroutes geconfronteerd met intimidatie en het brute grensbeleid. Het gemeenschappelijke verhaal van vrouwen uit verschillende regio's: migratie is zowel een strijd om te overleven als een strijd voor vrijheid.
Vrouwen vluchten voor onderdrukking, maar hun lijden houdt niet op op de migratieroutes of in Europa. De verwoesting door de oorlog in Syrië, de beperkingen die de Taliban opleggen aan het leven van vrouwen in Afghanistan, de strenge staatscontrole over het lichaam en het leven van vrouwen in Iran, en het onderdrukkende beleid van de staat en het mannelijke geweld in Turkije dwingen vrouwen te migreren.
Vrouwen uit verschillende regio's, elk met verschillende redenen om te vertrekken, overschrijden grenzen, niet alleen om te overleven, maar ook om vrijheid en een waardig leven te zoeken. Op migratieroutes worden vrouwen echter ook geconfronteerd met intimidatie, discriminatie en geweld als gevolg van het grensbeleid. Bij aankomst in Europa blijven het vluchtelingenbeleid, bureaucratische obstakels, retoriek en taalbarrières het leven van vrouwen bemoeilijken. Terwijl ze worstelen om te overleven, dragen vrouwen ook de last van marginalisatie vanwege hun identiteit als migrant.
Van Iran naar België: ik stond onder controle, van mijn hoofddoek tot mijn stem
Bita Abedi, een 38-jarige Iraanse vrouw die zegt dat een vrouw zijn in haar land betekent dat je voortdurend onder dreiging leeft, verklaart: "Een vrouw zijn in Iran betekent voortdurend onder dreiging leven. Je wordt bedreigd als je je hoofddoek niet correct draagt, als je kleding als ‘onfatsoenlijk’ wordt beschouwd, zelfs als je auto rijdt. Ik mocht niet trouwen met de man van wie ik hield. Ik was bang voor parfum, nagellak, de kleur van mijn kleding. We werden voortdurend ondervraagd door de zedenpolitie. Ik kon me geen toekomst voorstellen."
Bita Abedi zegt dat de beslissing die ze samen met haar moeder nam haar leven heeft veranderd. Bita Abedi zegt: “Mijn moeder dacht dat ik veiliger zou zijn in Europa, ook al zou ze haar dochter niet kunnen zien. In Iran blijven was voor haar een grotere angst.” Bita Abedi merkt op dat ze bij haar aankomst in België voor nieuwe uitdagingen kwam te staan. "Immigrant zijn betekent helemaal opnieuw beginnen zonder de taal te kennen, werkloos, hulpeloos en onzichtbaar. Toen ik naar een dokter ging, wees hij me de deur toen hij hoorde wat mijn nationaliteit was, en zei: 'Ik kan je niet onderzoeken. Dit was een van de ergste gevallen van discriminatie die ik ooit heb meegemaakt."
Bita Abedi zegt dat ze nog steeds in onzekerheid leeft omdat haar verblijfsvergunning niet is goedgekeurd. Bita Abedi zet haar strijd voort en zegt: ‘Jin jiyan azadî’ (Vrouwen, leven, vrijheid).
Van Turkije naar Frankrijk: migratie werd een noodzakelijke beslissing
Evin Yemlihanoğlu, 34, die vertelt dat ze in Turkije onder enorme druk stond vanwege zowel haar geslacht als haar politieke identiteit, vertelt dat ze op 15-jarige leeftijd werd uitgehuwelijkt, haar recht op onderwijs werd ontzegd en het slachtoffer werd van geweld. Evin Yemlihanoğlu beschrijft haar ervaringen als volgt: “Als vrouw werd van mij verwacht dat ik zwijgzaam was, gehoorzaamde en kinderen baarde. Mijn man was gewelddadig; hij trok aan mijn haar en scheurde mijn wenkbrauw omdat ik boeken las. Onder deze omstandigheden was er geen andere optie dan naar Europa te emigreren voor mijn eigen toekomst en die van mijn kinderen.”
Evin Yemlihanoğlu merkt op dat ze bij aankomst in Frankrijk nieuwe obstakels tegenkwam vanwege haar vluchtelingenstatus, maar dat de solidariteit onder vrouwen haar kracht gaf. Ze vervolgt: “Thuis was ik een vrouw die het zwijgen was opgelegd. Hier neem ik mijn eigen beslissingen. Ik leef mijn cultuur en taal, leer Frans en bereid me voor op de universiteit. De solidariteit met vrouwenorganisaties geeft me kracht.”
Evin Yemlihanoğlu benadrukt dat het missen van haar kinderen haar grootste last is en roept vrouwen op: “Ik wil niet dat ook maar één vrouw uit haar vaderland wordt weggerukt. Maar als vrouwen die gedwongen zijn te migreren, laten we onze strijd overal voortzetten, laten we ons organiseren. Als onze stemmen elkaar raken, zullen ze de hele wereld omarmen.”
Van Syrië naar België: het verhaal van Sidra
Sidra Alnayef, een 20-jarige die van Syrië naar België is gemigreerd, zegt dat het moeilijkste deel van haar reis de oversteek over zee was. Sidra Alnayef zegt: “We werden onderworpen aan vernederende controles aan de grensovergangen. We reisden in ongezonde en onveilige omstandigheden. Ik kan deze herinneringen niet vergeten.”
Sidra Alnayef zegt dat ze in België problemen heeft ondervonden met huisvesting en taal. Ze zegt dat ze geen discriminatie heeft ondervonden, maar dat ze zich zorgen maakt over de toekomst vanwege de onzekerheden. Sidra Alnayef zegt: “Wat mij het meest raakte, was het feit dat ik ver van mijn familie verwijderd was en de angst voor een onzekere toekomst.”
Sidra Alnayef sluit haar betoog af met de woorden: “Maak je geen zorgen. Niet alles wat je hoort, is waar. Je kunt geen stappen zetten zonder het zelf te proberen. Het is misschien moeilijk, maar dit is nog maar het begin.”
Gudrun Platteau: Onderwijs en begeleiding zijn van cruciaal belang
Gudrun Platteau, lerares aan de Ligo-scholen in Brussel, de hoofdstad van België, werkt al twintig jaar met vrouwen. Gudrun Platteau vestigt de aandacht op de behoefte van vrouwen aan sociale en economische ondersteuning en zegt: “Vrouwen moeten voor hun kinderen zorgen, het huishouden runnen en zichzelf ontwikkelen. Daarom zijn onderwijs en begeleiding van cruciaal belang.”
Gudrun Platteau benadrukt dat ondersteuning van vrouwen niet beperkt blijft tot onderwijs alleen en voegt eraan toe: “Vrouwen ondersteunen betekent niet alleen onderwijs bieden. Onze belangrijkste doelstellingen zijn hun zelfvertrouwen opbouwen, hun participatie in de samenleving vergroten en hen in staat stellen om zelfstandig te leven.”
Artikel van: Vrouwen Nieuwsagentschap JINEWS
