- Zwisterland
Op 3 augustus vindt de achtste herdenking plaats van het begin van de genocide van de terreurgroep “Islamitische Staat” (IS) op de Yezidische bevolking van Şengal. De aanvallen die begonnen op die dag in 2014 resulteerden niet alleen in een humanitaire ramp, maar hadden ook als doel de Yezidische religieuze gemeenschap uit te roeien. Door systematische moorden, verkrachtingen, martelingen, gedwongen ontheemding, slavernij van meisjes en vrouwen, evenals de gedwongen rekrutering van jongens als kindsoldaten, heeft de Yezidische gemeenschap de 74e genocide in haar geschiedenis ervaren, bekend als “Ferman”. Het aantal doden wordt geschat op 5000 tot 10.000 volgens verschillende bronnen, en meer dan 400.000 mensen zijn verdreven uit hun thuisland. Ten minste 7.000 vrouwen en kinderen zijn ontvoerd, waarvan er tot op heden geen spoor is van 2.500 van hen. Daarom kan deze genocide ook worden beschouwd als feminicide.
Onder andere de Verenigde Naties, het Europees Parlement en Duitsland hebben de daden van IS in Şengal al erkend als genocide. Een petitie roept nu op tot erkenning van de genocide door het Zwitserse parlement. Meer dan 80.000 handtekeningen zijn verzameld en werden op vrijdag bij het Bondsgebouw in Bern ingediend. Het secretariaat van de Federale Raad fungeert als een schakel tussen de regering, administratie, parlement en het publiek, en ontvangt petities die gericht zijn aan het parlement.
Bij de overhandiging waren ongeveer 50 personen aanwezig, waaronder veel vluchtelingen die getuigden van de gruwelen van de genocide die ze hebben ondergaan door de zogenaamde IS. Ook de groene Nationale Raadslid Natalie Imboden en SP-Nationale Raadslid Roger Nordmann waren aanwezig bij de overhandiging en verklaarden zich in het parlement te willen inzetten om ervoor te zorgen dat Zwitserland de genocide op de Yezidische gemeenschap erkent.
Ook aanwezig bij de overhandiging was petitie-indiener Delshad Ido, die de petitie vanuit Duitsland heeft gestart. Hij was onder de indruk dat het gelukt was om in slechts drie maanden 80.927 handtekeningen te verzamelen voor de internationale erkenning van de IS-genocide in zijn thuisland. “De erkenning van deze genocide is van groot belang omdat het een sterk signaal afgeeft dat het leed en de ontberingen van de slachtoffers en hun families erkend en gewaardeerd worden”, zei Ido in een toespraak. Het is een essentiële stap om verantwoordelijkheid te nemen, conflicten aan te pakken en een vreedzame en duurzame toekomst voor iedereen te waarborgen. Bovendien draagt de erkenning bij aan het voorkomen van toekomstige genocides.
Heute haben wir die Petition «Schweiz: Anerkennung des Völkermordes an den Êzîden (Jesiden) im Jahr 2014» bei der Bundeskanzlei in Bern übergeben. Mit über 80’000 Unterschriften hat die Petition eine sehr grosse Resonanz erfahren. #YazidiGenocide pic.twitter.com/qFvdssFLEO
— campax (@campaxorg) July 7, 2023
Yezidische minderheid blijft bedreigd
Negen jaar na de laatste Ferman blijft de situatie van Yezidi’s in Şengal precair. Hoewel IS militair verslagen is, ligt de veiligheidssituatie in de regio onder de aandacht van Turkije en de Democratische Partij van Koerdistan (KDP), die de regering domineert in Zuid-Koerdistan. Sinds 2017 voert de Turkse staat regelmatig drone-aanvallen uit op Şengal, waarbij talrijke leden van zelfbestuur, veiligheidstroepen, defensiekrachten, gezondheidswerkers en vele andere burgers zijn gedood door drones.
In 2020 namen de aanvallen van de Turkse staat op Şengal toe nadat onder druk van Ankara het zogenaamde “Şengal-akkoord” tussen Bagdad en Hewlêr werd gesloten. Het verdrag voorziet in de ontmanteling en ontbinding van de zelfbestuursstructuren en gewapende krachten die in de regio zijn opgebouwd in reactie op de IS-genocide. De Yezidi’s verwerpen het akkoord. Het belangrijkste kritiekpunt is dat de deal zonder raadpleging van de Yezidische gemeenschap tot stand is gekomen en zelfs geen rekening houdt met de standpunten van de bevolking.
Ook de wederopbouw in Şengal is nauwelijks begonnen. Slechts enkele verdreven Yezidi’s zijn teruggekeerd naar hun woongebieden, terwijl ongeveer 150.000 tot 180.000 van hen nog steeds in vluchtelingenkampen rondom de Zuid-Koerdische stad Dihok wonen. De humanitaire situatie daar is rampzalig. Toch belemmert de PDK actief de terugkeer van veel mensen die willen terugkeren.