De commissie die in het parlement is opgericht, heeft nog steeds niet besloten om Abdullah Öcalan te horen. Hierover zijn veel verklaringen afgelegd en meningen gegeven. Öcalan is de pionier en architect van dit proces. Hij heeft ooit gezegd: “Ik heb de theoretische en praktische macht om de oorlog binnen een week te beëindigen.” Hij heeft hiernaar gehandeld en lange tijd zijn er geen conflicten meer geweest en worden er geen lichamen meer weggevoerd. Dit heeft de situatie in Turkije verlicht en een klimaat gecreëerd voor debat en het zoeken naar een oplossing. Zonder de oproepen en initiatieven van Öcalan zou de commissie die vandaag bestaat, niet eens zijn opgericht.
De commissie heeft geluisterd naar vertegenwoordigers van de staat en verschillende segmenten van de samenleving uitgenodigd om hun standpunten en suggesties kenbaar te maken. Öcalan, wiens acties deze historische stappen mogelijk hebben gemaakt, is echter niet geraadpleegd. Toch is hij de aangewezen persoon om het proces te definiëren en het meest effectief bij te dragen aan een oplossing. Öcalan is degene die het probleem zowel theoretisch als praktisch beter begrijpt dan wie ook. Hij is degene die uitgebreid kan uiteenzetten wat er moet gebeuren om een solide Koerdisch-Turkse broederschap tot stand te brengen. Kortom, degene die het meest kan bijdragen aan de commissie en haar werk kan vergemakkelijken, is Öcalan. Maar waarom raadpleegt de commissie hem niet en vraagt zij niet naar zijn mening? Waarom wordt er niet geluisterd naar de echte belanghebbenden, de werkelijke partijen bij het probleem?
De regering en haar media blijven terughoudend en voorzichtig in het informeren van het publiek en het betrekken van de bevolking bij het proces. Als er een besluit is genomen om tot een oplossing te komen op basis van Koerdisch-Turkse broederschap, waarom worden deze stappen dan niet versneld? Zij beweren zelf dat als het proces te snel verloopt, er provocaties en andere problemen kunnen ontstaan. Toch ligt de mogelijkheid om het proces te versnellen in hun handen. Öcalan nam in het begin de stappen die aan het einde genomen hadden moeten worden. Hij nam strategische beslissingen en maakte een einde aan de gewapende strijd van de PKK tegen Turkije. Wat zou er nog meer kunnen worden gedaan om meer vertrouwen te wekken en de weg vrij te maken voor een oplossing? Toch gebruiken de staatsleiders en de media nog steeds niet eens de taal van de vrede. Als de mentaliteit en de taal niet veranderen, hoe kunnen een oplossing en vrede dan vorderen en in de praktijk worden gerealiseerd?
Het is duidelijk dat de bevolking van Turkije geen oorlog wil. Ondanks degenen die zich tegen een oplossing verzetten en giftige retoriek gebruiken, is er dan een deel van de bevolking dat op straat om oorlog vraagt? Zijn conflicten en de zware economische lasten die ze met zich meebrengen in het belang van de bevolking? Natuurlijk niet. Als degenen die nationalisme en racisme aanwakkeren het publiek niet zouden provoceren, zou er een nog sterkere roep om vrede zijn. Jarenlang is de bevolking gemanipuleerd alsof er geen alternatief was voor een op veiligheid gericht beleid. Desondanks is de bevolking een groot voorstander van vrede.
Er is altijd een sterke en bewuste massale basis voor vrede geweest. Koerden, vrouwenbewegingen, linkse en socialistische kringen, onderdrukten, intellectuelen en vele anderen hebben ondanks alle desinformatie en oorlogspropaganda de oplossing en vrede krachtig gesteund. De samenleving was het doelwit van militarisering. Centra voor psychologische oorlogsvoering en staatsapparaten hebben jarenlang intensief gewerkt. Toen het politieke klimaat veranderde, zelfs gedeeltelijk, werd duidelijk dat het volk niet kon worden onderworpen zoals de autoriteiten wensten.
Het volk en de democratische krachten hebben geen bezwaar tegen vrede. Wat er wel is, is een regering die zich daartegen verzet. Er wordt gesproken over Koerdisch-Turkse broederschap, maar er worden geen stappen ondernomen om het vertrouwen van het publiek te winnen en het politieke klimaat te verbeteren. D. Bahçeli zei: “Laat Öcalan komen, in het parlement spreken, een oproep doen, gebruikmaken van het recht op hoop.” Het EHRM heeft elf jaar geleden een besluit genomen waarin wordt opgeroepen tot erkenning van het recht op hoop en wettelijke regulering. De regering heeft hier geen stappen in ondernomen. De minister van Justitie heeft zelfs gezegd dat het recht op hoop niet op de agenda staat.
De politieke en juridische basis moest worden voorbereid, maar er zijn geen stappen in die richting gezet. Tot nu toe is de enige maatregel die is genomen de instelling van de parlementaire commissie. Wat deze commissie gaat doen, is nog onduidelijk. Afgezien van wetgeving zou de regering enkele maatregelen kunnen nemen om het politieke klimaat te verbeteren. De burgemeesters van Van en Mardin zijn ontslagen en er zijn curatoren in hun plaats aangesteld. Nu zitten Ahmet Türk en Abdullah Zeydan niet in de gevangenis en voeren zij hun politieke werkzaamheden uit. Is het zo moeilijk om hun gemeenten terug te geven? Waar wordt op gewacht? Wat tot nu toe is gedaan, was al een aanval op de wil van het volk en antidemocratisch. Als er democratische stappen moeten worden gezet in Turkije, moeten deze misstanden dan niet worden beëindigd?
In plaats van een einde te maken aan het schandaal rond de curatoren, heeft het zich nu verspreid naar de westelijke provincies. Er gebeuren dingen die zelfs bij een militaire coup niet zouden voorkomen. Zeventien CHP-burgemeesters zitten in de gevangenis. Het is duidelijk dat de aanvallen op de CHP zullen doorgaan. Druk op de Koerden heeft geen democratie gebracht in Turkije, en druk in het westen zal de Koerdische kwestie evenmin oplossen. Vanuit dit perspectief moet de parlementaire commissie daadkrachtig optreden om een oplossing te vinden en Öcalan in staat stellen een actievere rol te spelen. Zonder Öcalan is er geen oplossing mogelijk. Jarenlang is alles geprobeerd om zonder hem tot een oplossing te komen. Als Turkije de Koerdische kwestie wil oplossen, kan het geen vooruitgang boeken zolang Öcalan als gijzelaar wordt vastgehouden.
Bron: Yeni Özgür Politika