Voor de 776e keer protesteerde het initiatief ‘Zaterdagmoeders’ in Istanbul tegen “verdwijningen” in hechtenis en eisen dat de daders worden gestraft. De traditionele actieplaats op het Galatasaray-plein in het drukke voetgangersgebied werd zoals gebruikelijk voortijdig door de politie gesloten. De zaterdagmoeders konden alleen hun eisen kenbaar maken in een zijstraat voor de vestiging van de Mensenrechtenvereniging (IHD) in Istanbul. De moeders werden vergezeld door HDP-parlementsleden Filiz Kerestecioğlu, Oya Ersoy en Musa Piroğlu, voormalig HDP kamerlid Ferhat Encü, CHP MP Sezgin Tanrıkulu, actrice Nur Sürer en tal van andere mensen.
Het thema van de actie van vandaag was Maskut Tepeli, die 36 jaar geleden verdween. Het lichaam van de toen 28-jarige leraar werd nooit gevonden. Hij was lid van de lerarenvereniging TÖB-DER en woonde in Erzincan toen hij op 4 februari 1980 werd gearresteerd. Na vier maanden werd hij vrijgelaten uit de gevangenis en verhuisde naar Istanbul.
Op 2 februari 1984 ging hij naar het appartement van een vriend in de wijk Küçükbakkalköy in Istanbul. Toen hij merkte dat de deur was opengebroken toen hij het appartement naderde, probeerde hij te ontsnappen, maar werd neergeschoten door politieagenten die in het appartement hadden gewacht. Ondanks het verlies van veel bloed, werd hij in een deken gewikkeld en naar de politieke politie-afdeling in Gayrettepe gebracht.
Volgens drie getuigen, die ook werden gearresteerd, werd hij zodanig gemarteld door de politie dat hij op 5 februari 1984 in coma raakte en naar het militaire ziekenhuis Haydarpaşa werd gebracht. Sindsdien is hij verdwenen. De autoriteiten ontkenden dat Tepeli ooit werd gearresteerd. Jaren later hoorden familieleden dat hij op 6 februari 1984 in het ziekenhuis stierf en anoniem werd begraven op de begraafplaats Helvacıdede. De exacte locatie van het graf is onbekend. Er zijn geen gerechtelijke procedures ingesteld tegen de politieagenten die betrokken zijn bij de arrestatie en ondervraging: Rahmi Kaya, Servet Bozkurt, Hasip Dönmez, Zafer Elemen, Şeyhmuz Altın, İlhami Öztürk en Hikmet Taşdelen. Nadat alle juridische mogelijkheden in Turkije waren uitgeput, brachten advocaten de zaak in 2017 naar het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM).
