Turkije heeft zijn ongekende militaire operatie in Iraaks Koerdistan verder opgevoerd, waarbij de inwoners van meer dan honderd Koerdische dorpen zijn verdreven en controleposten zijn opgezet diep in soeverein Iraaks Koerdisch gebied. Hoewel Turkije beweert dat zijn operaties gerechtvaardigd zijn door zijn bezorgdheid over de veiligheid van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), beweren analisten en Koerdische politieke vertegenwoordigers dat de operatie in feite bedoeld is om een de facto bezetting te creëren, ter bevordering van de regionale politieke, territoriale en economische aspiraties van Turkije.
Zagros Hiwa is woordvoerder van de overkoepelende politieke organisatie Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK). In dit interview, exclusief gepubliceerd door Medya News en licht bewerkt voor de duidelijkheid, onderzoekt Hiwa de complexe historische, economische en ideologische basis voor de militaire operaties van Turkije tegen de Koerden.
Turkije zegt dat het een anti-PKK operatie uitvoert om zijn nationale veiligheid te beschermen. Wat is je reactie op dit argument?
Er zijn grote problemen met de Turkse opvatting van nationale veiligheid. Voor Turkije is nationale veiligheid de veiligheid van soennitische Turken. Mensen met een andere religieuze of etnische identiteit die in Turkije of in buurlanden wonen, worden dus beschouwd als een bedreiging voor de zogenaamde nationale veiligheid van Turkije. Dus elke operatie om deze nationale veiligheid te beschermen gaat ten koste van de etnische zuivering van een bepaalde etnische of religieuze groep. Dit is wat er is gebeurd met de Armeniërs, de Circassiërs, de Yazidi’s, de Alevieten, de Arameeërs, de Grieken en vele andere etnische en religieuze groepen. In zekere zin kunnen we zeggen dat de nationale veiligheid van Turkije is gebouwd op de graven van Koerden, Armeniërs, Yazidi’s, Syrische en vele andere volkeren. Het belangrijkste beleid van Turkije tegen al deze volkeren is een beleid van fysieke, culturele en politieke genocide. Dat wil zeggen, iedereen die [niet Soennitisch Turks is en] in of rond Turkije woont, wordt geacht zijn eigen identiteit te verloochenen en een Soennitische Turkse identiteit aan te nemen, anders wacht hem een lot zoals de Armeense genocide, het bloedbad van Dersim of het bloedbad van Zilan. Vandaag de dag is nationale veiligheid een argument dat Turkije gebruikt om zijn genocidale campagne tegen de Koerden te camoufleren.
Wat zijn de beweegredenen die Turkije probeert te verdoezelen?
De ware motivatie van Turkije is om de Koerden te onderwerpen aan culturele en politieke genocide, hen al hun natuurlijke rechten te ontzeggen en hun thuisland demografisch te veranderen, zodat de neo-Ottomaanse ambities van [de Turkse president Recep Tayyip] Erdoğan om het ‘Misak-i Milli’ of ‘Nationaal Pact’ uit te voeren, werkelijkheid kunnen worden. Volgens dit pact [een expansionistische intentieverklaring die in 1920 door de Ottomaanse autoriteiten werd gepubliceerd] maakt Turkije aanspraak op grote stukken land in Irak en Syrië, namelijk de gouvernementen Aleppo en Mosul. Om dit te bereiken heeft Turkije ofwel rechtstreeks ingegrepen ofwel proxygroepen ingezet. Sinds 2011 heeft Turkije proxy-groepen gebruikt waaronder al-Qaida, al-Nusra Front, ISIS, [al-Qaida uitloper] Hayyat Tahrir al-Sham, het [door Turkije gecontroleerde] Syrische Nationale Leger, [Turkmeense militie] Sultan Murat, enz. om deze gebieden etnisch te zuiveren van hun Koerdische bevolking en te vervangen door Turkmeense en jihadistische Arabische proxies.
Aanvallen, via ISIS, op Ayn al-Arab (Kobanê), Sinjar (Şengal), Mosul en vele andere door Koerden bewoonde gebieden in Irak en Syrië, zijn mijlpalen in de Turkse politiek van het Nationale Pact. Toen het verzet van de Koerden, gesteund door de Internationale Coalitie om ISIS te verslaan, erin slaagde om ISIS te verslaan, besloot Turkije om direct in te grijpen en zijn Neo-Ottomaanse ambities te verwezenlijken. Dus begon het die plaatsen aan te vallen, en valt het nog steeds aan, die cruciaal waren in het leiden en voeren van de strijd tegen ISIS. Het viel Rojava (Syrisch Koerdistan) aan en viel steden binnen zoals Afrin (Efrîn), Ras al-Ayn (Serê Kaniyê) en Tell Abyad (Girê Spî). Het valt nog steeds Ayn al-Arab (Kobanê) aan en heeft al de infrastructuur vernietigd die essentieel is voor het leven van de mensen die in Rojava en het noordoosten van Syrië wonen.
Hoe ziet dit beleid er op het terrein in Iraaks Koerdistan uit?
Turkije heeft een grootschalige militaire operatie op touw gezet om grote stukken land in Noord-Irak (Iraaks Koerdistan) binnen te vallen en vervolgens bij Turkije in te lijven. Turkije weet dat de boots on the ground die een essentiële rol speelden bij het verslaan van ISIS ideologisch geïnspireerd waren door de Koerdische leider [Abdullah Öcalan] en militair gesteund werden door de guerrilla’s van de Koerdische vrijheidsbeweging in [de door de PKK bezette] Medya Defence Zones [in de bergen van Noord-Irak]. Daarom heeft het een verscherpt regime van eenzame opsluiting en incommunicado-detentie aan [Öcalan] opgelegd en een totale invasie tegen de Medya-verdedigingszones gelanceerd. Op een bepaalde manier probeert Turkije de nederlaag van ISIS te wreken. Turkije valt die plaatsen aan die de knooppunten van verzet tegen ISIS waren en nog steeds zijn, en doet dit alles onder de dekmantel van de NAVO.
Turkije vecht al 40 jaar tegen de PKK. Wat is er anders aan de huidige operatie?
Gedurende de 101 jaar van Turkse genocidale aanvallen op de Koerden, heeft deze staat geprobeerd zich te verzekeren van de steun van de landen die partij zijn bij het [naoorlogse] Verdrag van Lausanne. Het heeft hen ofwel gelokt of gechanteerd om die steun te geven, of om hun stilzwijgen tegen de genocidale campagnes te verzekeren. Het ontstaan van de PKK was niets anders dan een antwoord en een vastberadenheid om deze culturele, fysieke en politieke genocide tegen de Koerden te stoppen. Toen de staatsgreep van 1980 en de onmenselijke martelingen en moorden op [Koerdische activisten en militanten] in de beruchte Diyarbakir gevangenis [in Turkije] geen enkele ruimte meer lieten voor democratische politiek, begon de PKK aan een strijd van legitieme zelfverdediging.
Sindsdien heeft Turkije de steun gezocht van de landen die partij waren bij het Verdrag van Lausanne en van de landen die later de erfenis van dat Verdrag hebben geërfd. Turkije heeft met name artikel 5 van het NAVO-verdrag misbruikt door te beweren dat het land wordt bedreigd en door de NAVO-landen te vragen om politieke, militaire en technische steun. Helaas hebben deze landen Turkije deze steun gegeven, ten koste van het bestaan van het Koerdische volk. Bij de laatste operaties zijn aan deze steun nieuwe dimensies toegevoegd.
Ondanks het feit dat onze strijd Turkije vele malen op het punt heeft gebracht om van fascisme en autoritarisme naar democratisering te gaan, hebben deze staten Erdoğan politiek (zowel binnenlands als internationaal), economisch en financieel gesteund om ervoor te zorgen dat hij aan de macht blijft. Ze hebben hun ogen gesloten voor alle misdaden die Erdoğan tegen de mensheid heeft begaan in Turkije, in landen in het Midden-Oosten, in de Kaukasus en in Noord-Afrika. Erdoğan steunt openlijk jihadistische groeperingen en gebruikt ze als gevolmachtigden om Noord-Syrië en Noord-Irak binnen te vallen.
Wat zijn de binnenlandse en regionale gevolgen van deze aanpak van de internationale machten?
De NAVO-landen hebben zich niet alleen niet rechtstreeks tegen dit beleid verzet, maar hebben het ook indirect gesteund met verschillende rechtvaardigingen en onder verschillende voorwendsels. Dit heeft hen medeplichtig gemaakt aan de misdaden die Erdoğan heeft begaan. Erdoğan schendt openlijk de nationale en internationale wetgeving door het opleggen van een regime van eenzame opsluiting van [Öcalan] op het gevangeniseiland İmralı, maar deze NAVO-lidstaten en Europese landen maken geen bezwaar tegen Erdoğan.
Het Turkije van Erdoğan is de grootste gevangenis voor journalisten en politieke dissidenten, er zijn grove schendingen van de mensenrechten, vooral van de rechten en vrijheden van vrouwen, en toch wordt er niet serieus opgetreden tegen Turkije. De NAVO-lidstaten hebben Erdoğan financieel geholpen om de kwakkelende Turkse economie overeind te houden en zo de vervalste verkiezingen te winnen. Turkije heeft openlijk verhinderd dat de Koerden politiek vertegenwoordigd waren in lokale en nationale verkiezingen, duizenden Koerdische politieke activisten gevangen gezet en bijna 80 democratisch verkozen burgemeesters in Koerdisch bevolkte steden verwijderd, maar wordt nog steeds beschouwd als een waardevolle NAVO-bondgenoot.
Hoe heeft het streven van Turkije naar toenadering tot zijn regionale buren het conflict beïnvloed?
Ondanks al deze politieke en economische steun van NAVO-lidstaten voor de oorlog van Turkije tegen de Koerden, heeft Turkije niet de gewenste resultaten behaald. Daarom is Erdoğan toenadering gaan zoeken tot de buurlanden Irak, Syrië en Iran. Het bezoek van Erdoğan aan Bagdad op 22 april 2024 was een poging om Irak zover te krijgen dat het de PKK rechtstreeks zou bestrijden. Hetzelfde geldt voor Syrië en Bashar al-Assad. In 2011 veranderde Erdoğan de ‘Broeder Assad’ retoriek in ‘Moordenaar Assad’ zodat hij openlijk kon ingrijpen in Syrië, Assad omver kon werpen en hem kon vervangen door een Moslim Broederschap regering zoals die van Egypte. Na 13 jaar heeft dit beleid alleen maar gefaald. Nu zoekt Erdoğan opnieuw toenadering tot ‘moordenaar Assad’ en noemt hem ‘meneer Assad’, alleen maar om hem te kunnen betrekken bij de genocidale oorlog tegen de Koerden. Turkije doet grote concessies aan Iran om zich te verzekeren van Irans hulp om Irak en Syrië hun houding tegen de Koerden en de PKK te laten veranderen. Door [de Iraaks-Koerdische] Koerdische Democratische Partij (KDP) te gebruiken als het paard van Troje van Turkije in de politiek van het Midden-Oosten en Koerdistan, heeft Erdoğan Irak zover kunnen krijgen dat het de PKK verbiedt en de militaire invasie in Noord-Irak door de vingers ziet.
In de jaren 1990 en begin 2000 voerde Turkije militaire operaties uit in Noord-Irak en trok zich na een bepaalde periode terug. Maar de recente militaire operaties worden gekenmerkt door invasie en annexatie. Grote stukken land, groter dan Libanon, zijn binnengevallen en Turkije heeft er bijna 100 zwaar versterkte militaire bases gebouwd. Meer dan 600 dorpen zijn geëvacueerd en met de grond gelijk gemaakt en duizenden mensen zijn gedwongen hun huizen te ontvluchten, tot het punt waarop ze niet meer terug kunnen. Wat er nu gebeurt in Noord-Irak lijkt op wat Saddam de regio aandeed ten tijde van de beruchte Anfal-campagne.
Maakt de nieuwe technologische capaciteit van Turkije een verschil in de oorlog?
Turkije heeft militaire steun en geavanceerde technologie gekregen bij zijn genocidale aanvallen op de Koerden. Veel NAVO-lidstaten, met name Canada, Duitsland, Groot-Brittannië en de VS, hebben Turkije voorzien van de expertise en technologie om bewapende drones en precisiewapens te ontwikkelen. Zonder de hulp van NAVO-lidstaten had Turkije geen dronetechnologie kunnen ontwikkelen. Deze drones zijn door Turkije gebruikt om veel oorlogsmisdaden te plegen in Koerdistan, met als resultaat de dood van honderden burgers in heel Zuid-Koerdistan [de Koerdische regio van Irak], van Zakho (Zaxo) tot Sinjar, Kirkuk (Kerkûk) en Kalar (Kelar).
Het Turkse project “Development Road” is gericht op de aanleg van een door Turkije gecontroleerde handelsroute van het Midden-Oosten naar Europa, als alternatief voor de onlangs voorgestelde IMEC-route [India – Midden-Oosten – Europa Economische Corridor]. Hoe is de invasie verbonden met dit project en de bredere geopolitieke aspiraties van Turkije?
Duizenden jaren lang is de economie van de volkeren in Irak afhankelijk geweest van de rivieren de Tigris en de Eufraat. Aan de oevers van deze rivieren hebben zich grote beschavingen ontwikkeld. De afgelopen jaren heeft Turkije tientallen dammen in deze twee rivieren gebouwd en het water als wapen ingezet tegen de volkeren van Irak en Syrië. Als Turkije ook maar enige intentie had gehad om de ontwikkeling van Irak te helpen, zou het de stroom van de Tigris en de Eufraat niet hebben afgesneden. Door het water van de Eufraat en de Tigris af te snijden en zijn “Ontwikkelingsroute”-project door te drukken, wil Turkije Irak het vermogen ontnemen om zijn eigen hulpbronnen te gebruiken en zijn eigen economie te ontwikkelen. Turkije wil de grondstoffen van Irak plunderen en het land veranderen in een markt voor Turkse goederen, om zich verder te mengen in de binnenlandse politiek van Irak en het land te annexeren om de anti-Koerdische politiek van Turkije te versterken. In zekere zin maakt deze operatie de weg vrij voor de plundering en plundering die Turkije de “Ontwikkelingsroute” noemt. Turkije heeft lang vertrouwd op zijn geostrategische positie als schakel tussen Azië, Rusland, Afrika en Europa om zijn belangen te behartigen en andere landen over te halen zijn agressie door de vingers te zien. Met de overeenkomst van 2023 over de IMEC-corridor denkt Turkije dat het zijn geostrategische positie is kwijtgeraakt en is uitgesloten van internationale vergelijkingen. De IMEC-corridor verbindt Azië rechtstreeks met Europa zonder afhankelijk te zijn van Turkije. Dus door te proberen zijn ‘Ontwikkelingsroute’ te bouwen, wil Turkije een alternatief voor IMEC bouwen. De recente invasie en annexatie van Noord-Irak is een stap in de richting van het verkrijgen van volledige controle over de meeste gebieden rond deze weg, waardoor deze wordt gepresenteerd als een veilige alternatieve weg voor IMEC.
Bron: Medyanews