Terwijl alle ogen gericht waren op de door de HTS geleide troepen die door heel Syrië trokken terwijl Assad afbrokkelde, lanceerde het door Turkije gesteunde Syrische Nationale Leger (SNA) een aanval op Noord- en Oost-Syrië (NES), waarbij het Shehba en Manbij veroverde van de Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF). Nu dreigt Turkije met een invasie in de Koerdische stad Kobane. De SNA probeert ondertussen de rivier de Eufraat over te steken en verder Noordoost-Syrië binnen te dringen, met hevige gevechten op het platteland van Manbij. De volledig vrouwelijke YPJ-eenheden – die bekendheid verwierven tijdens hun strijd tegen ISIS in Kobane in 2014 – bevinden zich in de frontlinies als onderdeel van de SDF.
De hoofdcommandant van de YPJ, Rohilat Afrin, sprak met Rojava Information Center (RIC) over de staat van de oorlog in Manbij, het staakt-het-vuren dat er nooit is geweest, de mogelijkheid van een Turkse invasie in Kobane, de relaties tussen de HTS en de SDF en de mogelijkheid dat de YPJ wordt opgenomen in het Syrische leger.
De huidige situatie aan de frontlinies lijkt de afgelopen dagen min of meer onveranderd te zijn. Kunt u kort uitleggen hoe de gevechten verlopen?
Het is duidelijk dat er oorlog wordt gevoerd tegen onze regio – dit is in de context van de voortdurende gevechten hier, met name bij de Tishreen Dam en de Qereqozak Brug. Deze oorlogssituatie is een constante sinds de val van het Baath-regime en de daaropvolgende opkomst van de al-Jolani-regering. Turkije en de door Turkije gesteunde SNA hebben geprobeerd om een machtsvacuüm uit te buiten en een aanval op onze regio te beginnen. Dit gaat lijnrecht in tegen onze prestaties hier. Deze aanvallen zijn niet zomaar militaire acties – ze zijn een doelbewuste poging om te vernietigen wat we hier hebben opgebouwd. Turkije en zijn huurlingen voeren met deze aanvallen een beleid van vernietiging en onderwerping
Tishreen en Qereqozak zijn de twee belangrijkste toegangspoorten tot NES. Ze zijn strategisch belangrijk om Kobane, Tabqa, Raqqa en de rest van NES in het algemeen te beschermen. Deze poorten aanvallen is verbonden met het doel van Turkije om onze prestaties in de regio aan te vallen. In onze regio zijn mensen samengebracht. Een collectieve mentaliteit heeft de bevolking verenigd. Jaren van werk zijn geïnvesteerd in het opbouwen van deze mentaliteit onder de mensen. Ze zijn vastbesloten deze uit te roeien. Deze oorlog is erop gericht om de waarden die in deze regio zijn gevestigd te ontmantelen.
Onze strijders zijn momenteel in gevecht met de SNA en leveren grote strijd. Wat de mensen echt zou moeten opvallen, is dat Turkije onophoudelijk drones en gevechtsvliegtuigen heeft ingezet en de SNA heeft aangemoedigd om aan te vallen. De veerkracht van onze strijders heeft zich niet laten afschrikken. Zonder de Turkse luchtmacht zou de SNA gemakkelijk verslagen zijn. Het aantal doden en gewonden in hun gelederen is al hoog. Ze hebben zich op bepaalde punten teruggetrokken. Onder deze omstandigheden is er een grote confrontatie aan de gang.
Zogenaamd is er enkele weken geleden een staakt-het-vuren afgekondigd in Manbij. Elke dag wordt er echter gevochten – was er dan nooit sprake van een staakt-het-vuren?
We kunnen het geen staakt-het-vuren noemen. In woorden was er een staakt-het-vuren. In de praktijk hebben we niets van dit alles gezien. Toen het staakt-het-vuren in Manbij werd afgekondigd, was dat op basis van de evacuatie van mensen die wilden vluchten, de lichamen van onze gesneuvelde strijders en onze gewonden die in hun handen waren. Een dergelijk staakt-het-vuren kwam er echter niet door de aanvallen van de SNA. Het staakt-het-vuren was niets op de grond. Het bleef bij praten.
Toen wilden we als YPJ, YPG en SDF naar voren trekken vanaf de Tishreen Dam en Qereqozak, om een beetje op te rukken, omdat we zwaar onder vuur lagen. Er waren veel aanvallen zowel op de Tishreen als vanaf de Deir Hafir as. Dus namen we enkele dorpen terug. Dit was omdat we de Dam en de Brug wilden beschermen. Met deze situatie kan er geen sprake zijn van een staakt-het-vuren.
De SNA was dronken van succes in Syrië, toen ze deelnamen aan de opmars van Idlib naar Damascus. Stad na stad viel. Ze dachten dat het hetzelfde zou zijn met de Qereqozak brug en de Tishreen Dam. Nu worden ze zowel psychologisch als materieel geconfronteerd met verliezen, omdat ze geconfronteerd zijn met het verzet van onze strijders. Op beide fronten zijn onze strijders standvastig geweest.
En wat is de huidige dreiging voor Kobane?
Wat ik eerder heb gezegd, heeft te maken met de kwestie Kobane. Er zijn veel bedreigingen tegen Kobane. Als stad gaat Kobane niet alleen NES aan. Het is de stad van de wereld, zoals tot uitdrukking komt in de instelling van ‘World Kobane Day’ in solidariteit. Tijdens de strijd in Kobane werd een macht als ISIS verslagen. Het is ongeveer 10 jaar geleden sinds deze enorme overwinning. In die tijd observeerde Erdogan de situatie dag na dag en zei ‘Kobane zal vandaag vallen’ of ‘Kobane zal morgen vallen’. Maar Kobane werd bevrijd, door wilskracht, verzet en vastberadenheid. Hierdoor werd Kobane wereldberoemd.
Het gevaar waarmee Kobane wordt geconfronteerd is ernstig. Als we dit zeggen, betekent het dat er een gevaar is voor heel NES. Turkije ziet dat Kobane een reden was achter wat er is bereikt in NES. Turkije wil zijn invloed in Syrië uitbreiden. In deze context bedreigt het de stad en wil het deze bezetten. Eigenlijk is het gevaar voor Kobane nooit geëindigd. Er zijn altijd bedreigingen geweest. Deze bedreigingen werden op hun beurt beantwoord met reacties van solidariteit – politici, mensenrechtenactivisten en het wereldwijde publiek, zelfs de coalitie, legden verklaringen af tegen de oorlog tegen de stad.
Als Turkije de Tishreen Dam en de Qereqozak brug zou overnemen, zouden Tabqa, Raqqa, Kobane en alle regio’s van NES bedreigd worden. De politiek – oorlog en overwinning – in Kobane gaat de hele wereld aan, niet alleen NES. We vertrouwen erop dat Kobane steun en solidariteit van buitenaf zal krijgen. We zullen het kunnen beschermen. Maar Turkije is vastbesloten om zijn doelen te verwezenlijken. Daar staan de SDF en YPJ tegenover. De strijd die zij [in 2014] in Kobane hebben gevoerd, heeft de wereld geschokt. In de huidige periode zullen we dezelfde houding aannemen tegen Turkije en de SNA.
Wat vindt u van de diplomatieke drukte rond Damascus, met veel delegaties die al-Jolani komen ontmoeten, ook uit Turkije?
Veel staten hebben geprobeerd betrekkingen aan te knopen met HTS nu de nieuwe regering van al-Jolani is aangetreden. Turkse functionarissen zijn ook naar Damascus gekomen, zoals Hakan Fidan. Hij laat een bepaalde mentaliteit zien – waarbij het primaire doel is om het Autonoom Bestuur weg te vagen. Turkije wil Syrië organiseren als zijn eigen provincie; het controleren, invloed hebben op Syrië. Hakan Fidan’s aankomst in Damascus heeft dit duidelijk gemaakt. Hij wil HTS beïnvloeden.
Zijn de Amerikanen nog steeds in Kobane? En als Turkije Kobane aanvalt, verwacht je dan Amerikaanse hulp?
Gedurende de hele laatste fase tot de laatste ontwikkelingen begonnen, waren de Russen aanwezig in Manbij, Ayn Issa en Kobane. De Amerikanen waren daar niet aanwezig. Met de recente terugtrekking van de Russen begonnen er Amerikaanse patrouilles plaats te vinden, maar er zijn daar geen bases. Door middel van deze patrouilles zei Amerika ‘we zijn hier, we zullen helpen de stad te beschermen’, waarmee ze een signaal afgaven dat ze aanwezig waren. Onze samenwerking met de coalitie begon met de strijd tegen ISIS. Als de door de VS geleide coalitie haar rol niet vervult, zullen ze worden beschuldigd van het meten met twee maten. Als Turkije Kobane aanvalt, verwachten we dan dat de VS zal helpen? Materieel niet, nee. Maar in het algemeen, met de steun die ze tonen en door hun ontmoeting met Turkije, hebben ze laten zien dat hun standpunt is dat de kwestie vreedzaam moet worden opgelost.
Zelfs als ze puur hun eigen belangen volgen, heeft het voorkomen dat de deuren naar een Turkse invasie in Kobane werden geopend. Uit bepaalde dingen binnen hun diplomatieke inspanningen blijkt dat ze ons hebben proberen te helpen. We zien echter dat de coalitie de verantwoordelijkheid heeft om de huidige gevechten en luchtaanvallen een halt toe te roepen. Dus in het algemeen verwachten we niet dat er een concrete blokkade komt voor een grondinvasie, maar in de diplomatieke context zijn er inspanningen om dit te voorkomen, ook al zijn ze niet voldoende.
Hoe zit het met internationale hulp in het algemeen, afgezien van Amerika? De laatste keer dat er oorlog was in Kobane was in 2014, toen ISIS aanviel. Toen was de internationale solidariteit groot. Deze keer komt de dreiging eerder van Turkije dan van ISIS. Verwacht je vergelijkbare wereldwijde steun?
Tijdens de belegering van Kobane door ISIS weerklonk de actie van YPJ als vrouwenkracht wereldwijd. Door Kobane – en met de 19 juli-revolutie hier – vonden stille en weerloze vrouwen hun stem, hun kracht en kwamen ze naar voren als leiders. De houding van de YPJ in 2014 maakte hen tot een voorbeeld om te volgen in de wereld. We hebben geleerd van alle ervaringen en uitdagingen die we jarenlang hebben meegemaakt, op het gebied van het versterken van tactieken en methoden. We hebben er vertrouwen in dat de YPJ – en de YPG en SDF – sterk zullen staan tegenover alles wat komen gaat. Als vrouweneenheden hebben we daar vertrouwen in. We hebben gezegevierd in Kobane. Dit heeft vrouwen wereldwijd laten zien dat een vrouwenleger noodzakelijk is om vrouwen te beschermen. Door deze bescherming zijn we in staat om onszelf te organiseren. De strijd om onze gebieden te beschermen is zo doorgegaan. Zoals ik al zei, geloven we dat de oorlog in Kobane een oorlog voor de mensheid was; een oorlog om alle vrouwen en het land te beschermen. We vertrouwen erop dat er wereldwijd een staat van alarm zal worden afgekondigd en dat er solidariteit zal worden betuigd als Kobane opnieuw wordt aangevallen.
Sommigen zeggen nu dat de SDF haar wapens moet inleveren bij een centraal Syrisch leger en moet integreren. Wat betekent dit voor de YPJ?
De intentie van de nieuwe regering – ik heb het niet over de algemene bevolking, maar specifiek over de regering – om dit te doen blijkt uit de inhoud van haar benadering van de SDF. Ze willen een gecentraliseerde staat gebaseerd op de eenwording van het leger, de instellingen en ook de mentaliteit. Wat ze naar de pers en media sturen en de interviews die ze geven, suggereren dat de SDF niet zal worden geaccepteerd in zijn huidige vorm en zoals het is.
We worden aangevallen. Dit maakt het onmogelijk voor ons om onze wapens neer te leggen. De SDF is een strijdmacht met tien jaar ervaring in de strijd tegen ISIS. Op internationaal niveau wordt het gesteund door de coalitie.
Turkije weigert het autonome bestuur als model en idee te accepteren. Turkije accepteert de SDF ook niet als leger. Het legt dit op aan de nieuwe regering. Dit betekent ook dat de YPJ niet wordt geaccepteerd – de YPJ, die tegen ISIS vocht, belangrijke overwinningen behaalde en de kern vormt van het autonome bestuur.
Met de nieuwe regering zullen vrouwen hun strijd moeten opvoeren om zichzelf te verdedigen. We kunnen onze wapens niet inleveren zolang de aanvallen op ons en ons grondgebied doorgaan. Dit kan alleen gebeuren door middel van overeenkomsten en gesprekken die een democratisch Syrië formaliseren waarin de rechten van alle vrouwen, nationaliteiten en volkeren gegarandeerd en gerealiseerd worden. Als aan deze voorwaarden is voldaan, kunnen we de kwestie van de wapens bespreken.
De mentaliteit binnen de nieuwe regering maakt duidelijk dat er daar geen plaats is voor vrouwen – of alleen een plaats waar vrouwen moeten accepteren om hun hoofd te bedekken en een patriarchale mentaliteit aan te nemen. Om dit te voorkomen zal veel organisatie en strijd nodig zijn. Dit is een ernstig gevaar dat we moeten erkennen. De normen van de nieuwe regering voor vrouwen zijn een bedreiging voor het bestaan, de rol en de cultuur van vrouwen.
Wereldwijd hebben we voor het eerst vrouwen die een leger vormen, zichzelf beschermen en vechten. Deze onafhankelijke, gewapende macht heeft veel vrouwen geïnspireerd – Arabische, Koerdische, Assyrische en internationale.
Zou de YPJ accepteren dat ze deel uitmaken van het Syrische leger?
Op dit moment is het nog onduidelijk wat de uiteindelijke uitkomst van de situatie zal zijn. Er zijn veel factoren die nog onduidelijk zijn. De situatie is complex. De nieuwe regering verkeert in ernstige chaos, zowel wat betreft haar instellingen als haar vermogen om het hele land te besturen. De toekomst blijft onzeker. Als – zoals de bevolking wenst en zoals wij wensen – Syrië echt een democratisch Syrië wordt, politiek, sociaal, juridisch; als alle inspanningen en verworvenheden van NES in de afgelopen 12 jaar worden erkend, dan kan YPJ natuurlijk deel uitmaken van dit leger [het Syrische leger]. In feite kan YPJ dienen als een model voor Syrische vrouwen, door een voorbeeld te stellen van vrouwenautonomie en zelfverdediging. Zoals eerder gezegd blijft de precieze aard van de situatie echter onzeker. Het is noodzakelijk om te begrijpen dat de reikwijdte van deze zaak breed is. Onze doelstellingen, standpunten en aanpak zullen worden geformuleerd op deze basis die ik heb uitgelegd. Niet de huidige manier van denken volgen die de HTS tentoonspreidt – dat alles gecentraliseerd moet worden. Als een benadering wordt gekozen die diversiteit omarmt en democratisch is, dan kan de rol van YPJ besproken worden. De samenstelling van een Syrisch vrouwenleger kan worden vormgegeven door de YPJ. Dit is wat ik op dit moment kan zeggen.