- Turkije
Het verzet van de inwoners van Topağacı duurt nu al 60 dagen. Ze werden uit hun huizen gezet onder het voorwendsel van stedelijke transformatie, waarbij het gebied door de door de AKP geleide gemeente Ümraniye en het ministerie van Milieu, Urbanisatie en Klimaatverandering tot “gereserveerd bouwgebied” werd verklaard. Elektriciteit, water en aardgas werden door de politie afgesloten.
Op 18 september waren ongeveer 20 huizen onder politiebegeleiding gesloopt, waardoor er nog maar drie huizen in de wijk overeind stonden. De familie Yılmaz, die in een van de overgebleven huizen woont, verzet zich al bijna twee maanden tegen deze inbeslagname. Sadık Yılmaz, die met zijn 80-jarige ouders woont en ’s nachts bij kaarslicht leeft, sprak met ANF en uitte zijn verontwaardiging: “We hebben 20 jaar voor hen gewerkt en op hen gestemd, maar nu maken ze ons tot slachtoffer.”
De staat heeft geen enkele spijker in de wijk geslagen!
In de wijk Topağacı moesten veel bewoners vertrekken nadat hun nutsvoorzieningen op 24 juli door de politie waren afgesloten om plaats te maken voor de stedelijke transformatie. De familie Yılmaz, die het contract niet heeft ondertekend, blijft zich verzetten tegen het feit dat hun huizen worden afgenomen voor winstbejag. Sadık Yılmaz, die zijn hele leven in de wijk heeft gewoond, benadrukte dat zijn vader letterlijk “alles met zijn eigen handen heeft gebouwd” en wees erop dat de staat nooit heeft bijgedragen: “Er was hier geen asfalt en geen riolering. Mijn vader en andere bewoners hebben sinds 1988 gewerkt om deze tekortkomingen op te vullen. Van het asfalteren van wegen en het aanleggen van riolering tot het plaatsen van elektriciteitspalen, de bewoners hebben alles zelf gedaan. We hebben zelfs als gemeenschap de moskee gefinancierd. Het plaatselijke gezondheidscentrum is ook geen eigendom van de staat, maar van een particulier. Toch denken sommige mensen dat we staatseigendom hebben bezet. Dat is niet waar. De bewoners hebben deze wijk met eigen inspanningen opgebouwd. De staat heeft geen vinger uitgestoken.”
De gemeente eiste de winst voor zichzelf op
Yılmaz legde uit dat ze hun eigendomsakten in 2012 hadden ontvangen. Kort daarna bezochten aannemers die gelieerd waren aan Alpha en NEF de wijk, beweerden dat het gebied waardevol was en presenteerden ze projecten met gebouwen van 4 tot 5 verdiepingen aan de bewoners. Toen de gemeente later de toegestane bouwhoogte verlaagde, trokken de aannemers zich echter terug, onder verwijzing naar mogelijke verliezen. Yılmaz zei: “Op dat moment zorgde de verlaging van de bestemmingsplannen door de gemeente Ümraniye ervoor dat aannemers zich terugtrokken, niet wij. Nu beweert de gemeente dat de huizen te oud zijn voor stedelijke transformatie, maar dat is niet waar – de gemeente zelf heeft de aannemers tegengehouden. Destijds stond de gemeente onder controle van de AKP. Een paar jaar later, in 2021, vertelden ambtenaren ons dat het gebied zeer waardevol was en vroegen ze ons handtekeningen te verzamelen voor de door ons gewenste bestemmingsplannen. Ze suggereerden dat er dan veel aannemers naar de wijk zouden komen en waarschuwden ons om niet met minder dan 50% genoegen te nemen. We verzamelden handtekeningen voor 50 percelen met 100 mensen en dienden deze in bij de gemeente. Vijftien dagen later kwamen de ambtenaren terug en zeiden: ‘Je hebt de handtekeningen gepost, maar er is niemand gekomen. Het is beter als de gemeente het zelf claimt. We vroegen naar het percentage en ze zeiden 45%. Vlak voor de lokale verkiezingen in 2024 kwam de toenmalige minister Murat Kurum een eerste steen leggen en vertelde ons dat het percentage was verhoogd van 45% naar 50%.
Ze probeerden de bewoners in de moskee te overtuigen
Yılmaz zei dat de gemeente bijeenkomsten organiseerde in de moskee om bewoners te overtuigen om voorlopige contracten te ondertekenen, wat resulteerde in veel handtekeningen. Hij benadrukte de rol van Yaşar Karataş, een voormalig buurtvoorzitter die twee termijnen heeft gediend, die bewoners heeft overtuigd en misleid en nu gemeenteraadslid is.
Ondanks de voorlopige contracten begon de gemeente drie jaar lang niet met de bouw. Yılmaz zei: “Toen de lokale verkiezingen naderden, opende het ministerie van Milieu, Urbanisatie en Klimaatverandering hier een kantoor. We vroegen naar de contracten en kregen te horen dat omdat de bouwkosten niet gedekt waren, onze contracten waren geannuleerd en het project was overgedragen aan het ministerie. Ze zouden vervolgens handtekeningen verzamelen om het budget aan te vragen. De meeste bewoners tekenden zonder de contracten te lezen. Wij deden dat niet en vroegen om een kopie om aan onze advocaten te laten zien. Ze weigerden dat en zeiden dat we het alleen bij de gemeente konden inzien. Een bewoner fotografeerde het met zijn telefoon. Toen onze advocaat het contract met 16 artikelen bekeek, realiseerden we ons het probleem: in het contract stond dat we 25% van onze grond aan de schatkist schonken. Alsof we erg rijk waren, schenken we aan de staat. Kortom, het contract zegt: ‘Je mag alleen om je appartement geven, om niets anders.’ Mijn grond is van mij, mijn huis is van mij, maar zij delen in mijn eigendom en geven mij niets. We hebben onmiddellijk bezwaar gemaakt en 146 bewoners hebben hun voorlopige contracten bij een notaris opgezegd.
Yılmaz zei dat de wijk via satelliet tot beschermd gebied van de eerste graad was verklaard, ondanks dat er geen schade door aardbevingen was. Na bezwaren werden ze gedwongen om kernboringen uit te voeren, maar de boormachines konden zelfs geen 17 meter vaste grond binnendringen, waardoor het excuus van de aardbeving ongeldig werd.
Ondanks de rechtszaak worden we door de politie gedwongen te vertrekken
Hoewel ze verwikkeld zijn in een juridische strijd, zei Yılmaz dat de politie hen met geweld probeert te verdrijven. De deur werd opengebroken en de nutsvoorzieningen werden afgesloten. Hij voegde eraan toe: “Ze hebben me twee keer geboeid omdat ik mijn huis verdedigde. De gemeente geeft geen orders; de politie komt en zegt: ‘Sluit het water af, sluit het gas af.’ Ze zeggen zelfs dat ze hier zijn voor onze veiligheid. Ondertussen brengen ze gepantserde voertuigen, waterkanonnen en oproerpolitie mee, waardoor de rust wordt verstoord alsof er een oorlog gaande is.”
We kunnen nergens anders heen
Yılmaz woont bij zijn bejaarde ouders en heeft twee maanden lang bij kaarslicht geleefd, gekookt op gasflessen, zich gewassen bij familieleden en zijn spullen elders gewassen. Hij merkte op dat ook de zwerfdieren in de buurt lijden: “We kunnen ook niet goed voor hen zorgen. Ze hebben honger, dorst en zijn ellendig. Dierenliefhebbers zouden dit moeten zien.”
Hij benadrukte dat sloopploegen, begeleid door de politie, op 18 augustus de huizen van zowel degenen die hadden getekend als degenen die dat niet hadden gedaan, hebben vernield, waardoor er slechts drie huizen overeind zijn gebleven.
Ondanks alle druk, bedreigingen en dwang is Yılmaz vastbesloten om niet te vertrekken: “Mijn ouders zijn oud. We kunnen nergens anders heen. De winter komt eraan, maar dat maakt hen niets uit. Ze zeggen: ‘Ga weg, je krijgt je rechten zodra de bouw begint’, maar er is geen garantie en geen contract. De scholen zijn begonnen, dus mensen moesten vertrekken. De twee kinderen van mijn broer moesten ook verhuizen, zonder dat ze zelfs maar verhuisvergoeding kregen. Ik kan blijven, maar dan lijden de kinderen daaronder. We gaan niet weg, want deze plek ligt dicht bij het financiële centrum en ze zullen ons uitzetten om winst te maken en onze plaats laten innemen door kantoormedewerkers.”
Uiteindelijk heeft Yılmaz juridische bijstand ingeroepen: “We kennen de wetten niet goed, dus maken ze daar misbruik van om ons alles te laten ondertekenen. We hebben vrijwillige advocaten nodig om onze rechten te verdedigen.”
Bron: ANF