Het is duidelijk dat de oorlog die aan de Koerden wordt verklaard, niets positiefs zal brengen aan het Iraanse regime, integendeel, het zal meer nederlagen brengen.
Op de derde dag van protesten in verschillende steden in Rojhilat, hoofdzakelijk in Banê, die begon na het regime van de Iraanse Mullah en na de moorden op grenswachters Qadir Behramî en Heyder Fereci in de stad Banê heeft het Iraanse regime een feitelijke noodtoestand verklaard.
Deze incidenten zouden niet alleen als emotionele reacties moeten worden beschouwd op het bloedbad van Qadir Behramî en Heyder Fereci. Het is vooral verstandig om dit aspect uit te lichten. De laatste tijd hebben er regelmatig militaire vergaderingen op het hoogste niveau tussen de Turkse staatsambtenaren en het Iraanse regime. Zij hebben het publiek bekend gemaakt dat zij op veel punten beslissingen hebben genomen, waaronder een gezamenlijke operatie. Het was duidelijk dat de toekomstige ontwikkelingen binnen dit kader zouden plaatsvinden. Als zodanig bevestigde KODAR-beheerder, Fuat Bêrîtan, met zijn verklaring onlangs dat Turkije en Iran overeenstemming hebben bereikt over diverse zaken, waaronder militaire zaken.
Zo kunnen de ontwikkelingen in Rojhilat niet als onafhankelijk van dit concept worden beschouwd.
Laten we even terugkijken: eerst werd er een overeenkomst getekend om een muur te bouwen tussen Noord-Koerdistan en Oost-Koerdistan. Vervolgens kondigde de officiële media van het Iraanse regime aan dat Turkije de nodige steun zou krijgen in deze zaak. Maar misschien was het belangrijkst dat ze aankondigen dat ze afgesproken waren met het uitvoeren van gezamenlijke operaties.
Er komen een aantal mogelijkheden voorop:
Ten eerste: Iedereen weet dat de ‘Wereldoorlog III’ nu in het Midden-Oosten plaats vindt. Dus, de natiestaten herzien hun eigen posities om hun leven te verlengen. Zo kan de feitelijke noodtoestand en het Iraanse regime waarin militairen in de staat Koerdistan worden opgeslagen, de voorbereidings- en organisatieniveaus van de Koerden vergroten.
Ten tweede: De Iraanse Luchtmacht had aangekondigd dat er een interventie zou kunnen bestaan tegen het Iraanse regime. Zij zouden de georganiseerde en sterke oppositie eerst kunnen onderdrukken om hun sterke positie te behouden om een mogelijke interventie te voorkomen. Op dit moment zijn de Koerden de sterkste die ze ooit in Rojhilat Kurdistan zijn geweest, en ze zijn zeer georganiseerd. Om een tweede Rojava te voorkomen, zouden ze de militaire macht in Koerdistan staat kunnen de klassieke methode.
Ten derde: het Iraanse Mullah-regime zou de weg voor een militaire interventie kunnen hebben vrijgemaakt door een basis te creëren voor provocaties door de moord op Qadir Behramî en Heyder Fereci, zoals vereist door hun afspraken met de Turkse staat. De feitelijke noodtoestand in Koerdistan en het uitschakelen van stroom-, telefoon- en internetlijnen geeft deze mogelijkheid meer kracht. Onder dergelijke omstandigheden zijn veel Koerdische mensen gewond geraakt en gearresteerd, de basis voor een militaire interventie groeit sterk. Alleen de tijd zal weten of deze interventie alleen door het Iraanse leger wordt uitgevoerd of met een akkoord met het Turkse leger een gezamenlijke operatie zal voeren. Maar het is duidelijk zichtbaar dat er zo’n concept aanwezig is.
De YRK heeft gisteren deze aanvallen door het Iraanse leger teruggekeerd. Volgens Iraanse nieuwsbureaus hebben twee pastaren (Iraanse revolutionaire wacht) hun leven verloren en twee anderen gewond. Hiermee drijft het Iraanse regime, wetend of onwetend, in een staat van oorlog.
Al met al zal het Iraanse regime niets verwerven door oorlog en de Koerden aan te vallen, integendeel, het is duidelijk dat ze veel zullen verliezen. Er moeten twee dingen over deze kwestie worden genoemd: In 2011 zouden de Iraanse regering en de Turkse staat tegelijkertijd de Qandilberg aanvalen. Iran lanceerde een grote aanval op hun front en deze aanval bleef voor 3 maanden. Maar aan de andere kant heeft de Turkse staat de beloftes die zij aan het Iraanse regime hebben gemaakt niet gehandhaafd en het Iraanse regime op het veld verlaten. Zij streven ernaar om winsten te behalen door de twee kanten tegen elkaar op te zetten. Bij deze aanvallen slaagde het Iraanse leger in drie maanden niet eens één heuvel uit de JRK te nemen. Op het einde, met een wederkerig wapenstilstand, behaalde het Iraanse regime hun verlangens.
Met deze herinnering wil ik nogmaals herhalen dat het enige wat het Iraanse regime zal bereiken is een herhaling van hun fouten. Ze moeten zien dat vechten met Koerden hun geen winsten zullen brengen, maar ze zullen grote verliezen opleveren. Hun enige optie is om alleen de binnenlandse vrede met de Koerden te bereiken. Als ze dat niet doen, zal het Iraanse regime zich niet kunnen redden van het veranderen van Irak en Syrië.
