Het valt me wel op dat partijen met de grootste babbel de regie hebben overgenomen. Zo kan zelfs een kleine, regionale speler als Turkije in de eigen treiterij-bubble ook flink van zich afbijten… Gelukkig hebben grote schoften één talent gemeen, en dat is dat ze net zolang doorgaan tot ook de eigen achterban ze meer dan beu is… Los van het specifieke talent om rücksichtslos voor de macht te gaan moet er ook een denkwereld bestaan die hun greep op de macht legitimeert.
Wat fijn werkt is dat hun onvervulde beloftes zijn ingebed in een religieuze wolk van fraaie onbewijsbaarheden… Traditioneel zijn dat de nationalistische en de godsdienstige componenten… Verwijzend naar een verleden dat er nooit was, en een toekomst die er nooit zal komen. Zo verschaffen zij onderdak aan de getergde burger, die gevangen zit in een opgefokt, tijdloos nu. Alle weeffouten van het bestaan worden afgewenteld op ‘de anderen’… de krenten in de pap worden top-down uitgeserveerd.
De ‘deugende’ mens is een constructie. Net als de ‘vervloekte’ mens. De mens is een rommelig gedoetje. Ga je daaraan sleutelen, dan gaat het van kwaad tot erger. We zijn een aanrommelende diersoort. ‘t Is even niet mooier. De mens is, kort gezegd, een masturberende, speelse aap. En overspelig? Zou best kunnen, ja. Wat zal ik er verder nog over zeggen? De cijfers laten dat zien: 30% van de mensen zoekt het geluk buiten de deur… Wat alle imams of priesters ook roepen of dreigen, het nettoresultaat is nul.
Neem nou de katholieke kerk, wat zij aan de onderkant effectief heeft afgestraft, dat is in de hogere lagen van die kerkorde dubbel en dwars weer binnengehaald en – heimelijk genietend –geconsumeerd. Foei toch! Wonderlijk dat een kleine club ‘celibataire’ homo’s het heteroseksuele seksleven van de burgers wist af te knijpen, én dat zij ook nog eens structureel de inclusiviteit hebben gedwarsboomd. Laten we dat nu maar onder ogen zien: de mens is een speelse, masturberende aap. En-of? Nou ja, dat zou ik nu even niet weten. Hier moeten we het dus voor het moment even mee doen.
Sturen we een donderende god af op de gelovige jongeren, dan wordt het er, vrees ik, niet veel beter op. Onder protestantse jonge mannen scoort het percentage suïcide door de jaren heen extreem hoog. Niet vreemd, als je weet dat de grondlegger, Maarten Luther, in 1517 een god had uitgevonden waar hij zelf heel blij van werd, maar die niet echt bij iedereen even fijn binnenkomt. Het begint ermee dat de mens, volgens hem, door en door zondig is – en overal kijkt ook de duivel met je mee… En die god houdt een loep op al jouw doen en laten. Sommige gelovigen worden daar heel blij van, anderen toch wat minder… Maar jonge katholieken, die hadden het ook niet makkelijk… Hun heilige role models vertonen ernstig psychiatrische trekjes… Denk even aan de heilige Benedetta Carlini met al haar ‘spontane’ zelf-snijdingen, en dan nog de flagellanten, en de door visioenen geplaagde profeten… Voor religie is een beetje gevoel voor amateurtoneel wel een pré.
En bij de moslims??? Wie schrijft daar nog eens een fijn stukje over? Terreur vereist een geschikte voedingsbodem en een fijne missie. Een profeet die er al flink op los heeft geroofd is ook nooit weg. Grote ideeën vereisen grote offers…
Maar wat kunnen we nou met die grote claims? Als de leugen maar groot genoeg is, staat de bereidheid om de waarheid onder ogen te zien onder druk. Het blijft een gezegend soort aanklooien.
Als burgers zijn voorgesorteerd op een god die tot in de eeuwigheid als een dictator de wereld bestuurt, is het niet vreemd dat een opgefokt mannetje in Ankara dat werk in praktijk brengt
Gedekt door een soort omerta…
Als dan toch het glazuur van de macht barstjes vertoont, is de eerste reflex van de huidige AKP
politici om de laatste stembusuitslagen ongeldig te verklaren. Hoe kan het nou dat Erdogan nu toch wordt uitgekotst??
Kijk, om de macht te grijpen en tegen elke prijs te behouden moet je slim zijn, maar ook dom, in de zin van: door de eigen ijdelheid verblind. Aan al het moois komt ooit een eind, en dat is lelijk, maar ook aan veel lelijks komt op den duur een eind, en dat is dan weer mooi.
De Turkse zaak wordt op de voet gevolgd. In Straatsburg stapelen zich de strafdossiers op tegen dat regime… Maar Europa, en met name een land als Duitsland, heeft – historisch gezien – nauwe, economische banden met Turkije, en is niet echt vooruit te branden om het op te nemen voor de Turkse oppositie, die jarenlang zit opgesloten zonder een fair proces. De marteling van Leyla Güven, Demirtas en Öcalan, dat is in dit speelveld toch klein bier. Een heldere veroordeling van Turkije zou ook neerkomen op een veroordeling van de eigen Europese politiek . Daar zijn we nog niet rijp voor… Nog niet. Gaan we dat nog meemaken? Aftrekken? Dat lukt nog wel. En vermenigvuldigen?… Moet kunnen. Eerlijk delen? Dat is al een stuk lastiger. De balans opmaken?… Dat is niet te doen. ‘t Is even niet anders.
Auteur: Paul Terlunen.
Voor verdere studie over Europese verstrengelingen met Turkije:
1) ‘The love affair’:
https://www.kurdishpeace.org/research/european-politics/germany-and-turkey-a-fatal-friendship/
2) When things turned sour: ‘The thrill has gone.’
https://www.politico.eu/article/turkey-why-the-eu-loves-recep-tayyip-erdogan-elections/
3) ‘Back to the bone.’ Some fact checking:
https://policy.trade.ec.europa.eu/eu-trade-relationships-country-and-region/countries-and-region
s/turkiye_en
(Hoewel deze cijfers niet de Erdogan familie met name noemen, kan het wel als zodanig
worden gezien, gegeven dat Erdogan de gehele staatskas feitelijk beheert.)
4) Tot slot, ook vanuit Turkije gezien: ‘Business as usual’
https://www.mfa.gov.tr/commercial-and-economic-relations-between-turkiye-and-the-federal-rep
ublic-of-germany.en.mfa#:~:text=There%20are%207%2C640%20German%20companies,194%
20German%20tourists%20visited%20T%C3%BCrkiye