Zoals bekend zou er half augustus in Parijs een bijeenkomst over Syrië worden gehouden. De vorige bijeenkomst was uitgesteld omdat de regering van Hayat Tahrir al-Sham (HTS) niet deelnam. De reden die destijds werd opgegeven voor de niet-deelname van de regering in Damascus waren de gebeurtenissen die zich naar verluidt in Suwayda (Siweida) hadden voorgedaan. Deze keer maakte het staatsnieuwsagentschap Syrian Arab News Agency (SANA) bekend dat de regering in Damascus ook niet aan de komende bijeenkomst zou deelnemen. De reden die werd opgegeven was de bijeenkomst in Hesekê!
De genoemde bijeenkomst werd bijgewoond door vertegenwoordigers van alle segmenten van de Syrische samenleving. Ambtenaren in Damascus beschreven deze bijeenkomst als een poging om Syrië te verdelen en als een actie van de Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF) om de overeenkomst die op 10 maart met Damascus was gesloten, te verbreken.
Onder de deelnemers aan de bijeenkomst in Hesekê bevonden zich Hikmet Hicri, die de druzengemeenschap vertegenwoordigde, en een vertegenwoordiger van de alawitengemeenschap. Blijkbaar was de regering in Damascus ernstig verontrust over de deelname van deze personen. Het lijkt erop dat zij hen niet als onderdeel van de realiteit van Syrië zien, maar als vijanden beschouwen. De regering in Damascus is niet in staat om deze segmenten van de samenleving samen te brengen. Zij heeft de aanpak van het waarborgen van nationale eenheid en het betrekken van iedereen opgegeven. In plaats daarvan creëert zij alles zelf, neemt zij alle beslissingen zelf en regeert zij alleen, waarbij zij degenen die niet tot haar behoren uitsluit.
Hoe zal de eenheid van Syrië in dit geval worden bereikt?
De bijeenkomst in Hesekê bracht alle segmenten van de samenleving samen, waar de deelnemers zich uitspraken voor eenheid. Met andere woorden, ze brachten een boodschap over die niet separatistisch was, maar gericht op eenheid. De slotverklaring van de bijeenkomst benadrukte dit ook. Er werden geen oproepen gedaan tot afscheiding, verdeeldheid of de oprichting van een aparte regering. Dit standpunt kan worden geïnterpreteerd als steun voor de bijeenkomst die in Parijs zal worden gehouden. Buiten Damascus heeft niemand dit negatief beoordeeld of geïnterpreteerd.
Het SANA baseerde zijn bericht over de terugtrekking uit de bijeenkomst in Parijs op bronnen binnen de regering. Er is echter nog steeds geen officiële verklaring van de regering. SANA kan dergelijke informatie niet publiceren zonder medeweten van de regering. Het is bekend dat de regering niet van plan is de bijeenkomst bij te wonen. Als zij dit echter officieel bekendmaakt, kan zij in een lastig parket komen te zitten. In plaats daarvan probeert zij misschien door het verspreiden van dergelijke berichten de reacties te peilen. Als er sterke reacties komen, houdt zij de deur open voor deelname.
Het is bekend dat de Verenigde Staten, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk de bijeenkomst in Parijs zullen bijwonen. Om deze reden probeert Damascus de bijeenkomst in Parijs te vermijden. Dit komt omdat het geen vrijheid zou hebben om de daar genomen beslissingen te negeren, aangezien deze beslissingen meer bindend zouden zijn. De regering in Damascus kent geen cultuur van compromis of samenwerking met verschillende krachten en perspectieven. Hun mentaliteit is gebaseerd op exclusiviteit en absolute gehoorzaamheid. Hun benadering van interne kwesties en eisen is al gebleken uit hun optreden tegen de alawitische en druzische gemeenschappen.
Hun benadering van het autonome bestuur is ook om dit te onderwerpen. Degenen die zich niet onderwerpen, worden als vijanden beschouwd. Hun tegenpropaganda en dreigementen tegen de autonome regio nemen inderdaad toe.
Er is al opgemerkt dat de regering in Damascus niet wil deelnemen aan de bijeenkomst in Parijs. Er is echter nog een andere partij die nog meer tegen deze bijeenkomst gekant is: de Turkse regering. Het is de Turkse regering die Damascus in dit opzicht heeft aangemoedigd en begeleid. Zodra bekend werd dat de bijeenkomst in Parijs zou plaatsvinden, begonnen Turkse ministers naar Damascus te komen.
De sterkste druk om de SDF te ontwapenen en het autonome bestuur te ontmantelen komt van de Turkse regering. De dreigementen van de Turkse regering tegen het autonome bestuur zijn ook toegenomen. Acties en aanvallen gericht tegen de autonome regio zijn geïntensiveerd.
De Turkse regering neemt niet deel aan deze bijeenkomsten, net zoals zij dat niet doet in het Astana-proces. Bovendien wil zij niet dat de Koerdische kwestie op een internationaal platform wordt gebracht. Zelfs als er onderhandelingen plaatsvinden in naam van het Autonome Bestuur en de SDF, zijn de Koerden daarbij betrokken. De Turkse regering blokkeert alle initiatieven waarbij Koerden betrokken zijn. Het Astana-proces is veranderd in een proces dat tegen de Koerden is gericht.
Rusland had het Autonome Bestuur uitgenodigd voor de brede bijeenkomst in Sotsji. De Turkse regering kwam echter tussenbeide, sloot een akkoord met hen en sloot het Autonome Bestuur uit. Op dezelfde manier blokkeerde zij de deelname van de Koerden en het Autonome Bestuur aan het Constitutionele Comité in Genève.
Het is onduidelijk hoeveel invloed de Verenigde Staten en Frankrijk zullen uitoefenen, maar ook zij beginnen te begrijpen dat het de regering in Damascus is die weigert compromissen te sluiten of oplossingen te zoeken. Damascus onderneemt geen stappen en betrekt de Autonome Administratie niet bij zijn beslissingen, terwijl het tegelijkertijd de schuld bij hen legt. Hun propaganda was gebaseerd op de bewering dat de Autonome Administratie degene was die naliet actie te ondernemen.
De Verenigde Staten en andere landen voeren voortdurend overleg met beide partijen en zijn in staat om de aanpak van elke partij te begrijpen. De vraag is hoe effectief en eerlijk deze staten zullen zijn. Ze zijn zich er zeker van bewust dat de Turkse regering de oorzaak van het probleem is.
Concluderend kan worden gesteld dat de Turkse regering haar vijandigheid jegens de Koerden voortzet. Zij sleept Syrië mee in een nieuwe burgeroorlog en drijft de Koerden naar een bloedbad. Terwijl zij in Turkije beweert dat “wij broeders moeten zijn met de Koerden”, zet zij tegelijkertijd dodelijke valstrikken voor hen in Syrië.
Auteur: Zeki Bedran