1)
Over de jaren heen hadden sleet en rot de regie van het land overgenomen. De Zonnekoning die in zijn jongere jaren nog een toonbeeld was van vitaliteit en dadendrang, kon nu nog maar met grote moeite de ladingen voedsel die hij dagelijks volgens protocol diende te verzwelgen wegwerken. Boven en onder, links en rechts was alles inwendig verzakt en uitgesleten. Zijn ooit zo glanzende gebit was teruggebracht tot een dodenakkertje van scheefgezakte grafstenen. Het brak hem zwaar op. Zijn lijfartsen werden bijeengeroepen. Er moest nu echt wat aan gebeuren. Er zat niets anders op dan de ergste gebitsravage met chirurgische precisie te verwijderen — wat erop uitdraaide dat niet alleen de aangedane kies, maar ook een groot stuk van het verhemelte afbrak.
Zo ontstond er een gapende scheur, een tochtgat tussen mond- en keelholte. Van landsbestuur en protocollaire zwelgpartijen was nu geen sprake meer. Er moest wat aan gebeuren. De geneesheren deinsden ervoor terug om nog verder in te grijpen.
Echter één van hen kwam met het noodplan om het tochtgat dicht te gieten met vloeibaar metaal. Er zat niets anders op. Om Lodewijk XIV aan deze ingreep te onderwerpen, werd dit nog niet eerder uitgevoerde plan in detail voorbereid.
Uit de Bastille werden in allerijl proefpersonen opgetrommeld (jongelieden te over, die — om wat voor reden ook — in ongenade waren gevallen) waarbij eerst hun kaak werd stukgetrokken, om
vervolgens — langs ingestudeerd stappenplan — het gat in hun verhemelte vol te gieten met metaal dat sissend stolde in de open wonde.
Toen, na diverse mislukte pogingen, er schot in de zaak kwam, was uiteindelijk de vorst aan de beurt. Hij overleefde deze schroeiprocedure wonderwel, om aldus nog zelfs een klein decennium lang zijn land nog verder de afgrond in te trekken. Zijn opvolgers erfden een geplunderde winkel. Wat weldra uitmondde in de opstand die wij kennen als de Franse Revolutie, de finale afrekening met de godgegeven uitbuiting van de Franse burgers door adellijke heerschappij. Liberté, égalité, fraternité… Product van Franse bodem, de Franse Verlichting, opmaat voor een genre verschrikkingen van een nog veel gerijpter soort.
2)
“It’s not racism, but ‘stay-in-place-ism’!”
Het is gewoon té verleidelijk om iedereen die niet in jouw vooruitgang gelooft te onthoofden. Dat kan ik niet ontkennen — historische gezien. Maar we hebben ook een second best optie: burgers tegen wil en dank domesticeren — dat werkt ook. Vooral als je mensen tegen elkaar uitspeelt. Dat heeft zich bewezen. Latere generaties mogen dan de schade opnemen.
Black Lives Matter. Dat kunnen we nog wel begrijpen. Ik vrees echter dat het bij de meeste Nederlanders een reflexmatige zaak is… Dat discriminatie niet okay is, dat is in Nederland niet echt groot nieuws. De strijd tegen discriminatie op kleur, dat staat met stip op 1. Er bestaat wel het beeld, vrees ik, dat als we allemaal een beetje meer kleurendoof zouden zijn, en een beetje tint-blind, dat het dan wel een mooiere, lievere wereld zou zijn… En wij dan vanzelf ook inclusiever worden in bredere zin. Maar dat is een behoorlijk verkeerde inschatting, vrees ik. Omdat het niet waar is.
Ik vermoed dat onze selectieve solidariteitszin deels wordt gevoed door oud schuldgevoel, en dat het deels berust op de innige wens dat we er ooit maar eens over mogen ophouden… Ik ben okay, jij bent okay… en de meeste mensen deugen. Dus met een beetje goeie wil komt ‘t vast wel goed…
Tegen de tijd dat we doorhebben dat die weg een naïeve droom was, zijn er al miljoenen Koerden vermoord en Koerdische families ontheemd.
Turkije houdt de leider van het Koerdische volk in folter-isolatie. Dat hebben Europese commissies ook bevestigd. Maar consequenties heeft dat niet. Laat staan dat het buiten de Koerdische vluchtelingen-gemeenschap rimpelingen veroorzaakt.
Staten doen zaken met staten. Denken primair in staatsbelangen. Volkenrechtelijke zaken zijn een voetnoot. En daar moeten we het mee doen. Koerden moeten hun verlies nemen. Dat is de boodschap. Neem je verlies en doe er je voordeel mee.
Auteur: Paul Terlunen
