Tienduizenden mensen die moesten vluchten uit de regio Serêkaniyê, bezet en geplunderd door de Turkse staat, zijn onder precaire omstandigheden ondergebracht op scholen in Hesekê en omliggende steden.
De mensen van Serêkaniyê en omgeving, die de invasie van het Turkse leger en hun jihadistische hulpverleners ontvluchtten, vechten onder zware omstandigheden om te overleven.
Opgenomen door Armeense familie
Mihemed Hemed is met zijn familie gevlucht voor de aanvallen op Serêkaniyê. “We gingen eerst naar Zirgan. Toen de oorlog erger werd, gingen we naar Til Temir, van daar moesten we naar Hesekê. Vanwege de aanvallen moesten we constant doorgaan. In Hesekê verwelkomden onze Armeense broers en zussen ons “, zegt hij.
Blijf bij elkaar en stop de aanvallen
Hemed zegt dat de bezettingsaanvallen alleen kunnen worden gestopt als iedereen bij elkaar blijft. Met het oog op de bezetting heeft het Koerdische volk geen andere keuze dan een eenheid te vormen: “We moeten opkomen als een eenheid tegen de aanvallen. De Koerden in Koerdistan en Europa moeten opstaan en er allemaal tegen strijden.”
Aanval van de Turkse staat op de Koerdische identiteit
Elke dag sterven burgers door de Turkse aanvallen. Hemed zegt: “De situatie wordt erger. Het internationale publiek moet zich ertegen verzetten. De Turkse staat valt de Koerdische identiteit aan. De Koerden moeten worden gedood, evenals de Armeniërs en de Assyriërs. We moeten deze aanvallen stoppen. We willen terugkeren naar Serêkaniyê.”
Bezetting en plunderingen
Ehmed Mihemed vluchtte ook van Serêkaniyê naar Hesekê. Hij zegt: “Ons land is bezet en ons bezit geplunderd. Nu komt de winter, we weten niet wat te doen. Ik ben nu zeventig jaar oud, waar moet ik heen op deze leeftijd? ”
Hij beschuldigt de VS verantwoordelijk te zijn voor de Turkse invasie: “De VS hebben verkenningsvluchten en gezamenlijke patrouilles met Turkije uitgevoerd in de regio. En daarna begonnen de aanvallen. De VS maakten de bezetting mogelijk. Je bent erbij betrokken.”
Semîre Mihemed zegt dat ze met vijftig andere gezinnen naar school zijn gevlucht. De kamers zijn overvol, het aanbod is precair. De familie had een goed leven vóór de Turkse invasie. “Nu leven we hier als in de gevangenis”, zegt Semîre Mihemed.
Bron: ANF
