- Duitsland
Het militaire geweld van kapitalistische machten is niet alleen afhankelijk van de effectiviteit van hun wapens, maar ook van de vernietiging van het levensonderhoud van de mensen die ze willen onderwerpen. En het ‘ontwikkelingsbeleid’ van regeringen en bedrijven heeft zelden het enige doel van economische ontwikkeling, maar wil meestal ook de samenleving domineren en onderwerpen in termen van machtspolitiek. Dit gebied van “ecologische oorlogsvoering” werd belicht in het Duitse “TATORT Kurdistan Café” door twee lezingen en samen besproken.
Als eerste gaf Pawel van het “Initiatief Democratisch Confederalisme” (IDK) een inleiding op de termen “speciale oorlog”, “ecologische oorlogvoering” en “ecocide”, die onder internationaal recht zijn besproken sinds het massale gebruik van herbiciden door de VS in Vietnam . De “speciale oorlog” van het Turkse leger in Koerdistan heeft alle kenmerken van ecologische oorlogvoering, aangezien deze rechtstreeks op de natuur is gericht door houtkap, brandstichting en overstromingen, wat technologische oorlogvoering belemmert. Ogenschijnlijke civiele infrastructuurprojecten, zoals het damproject in Heskîf (tr. Hasankeyf) maken ook deel uit van deze oorlogvoering, omdat ze strategische doelen nastreven van anti-guerrillaoorlogvoering door massale ontheemding van de bevolking en grootschalige ontbossing.
In Rojava, aan de andere kant, gaat de onderwerping en controle van de samenleving door middel van vernietiging van het milieu terug tot het regime van Assad, dat vanaf de jaren zeventig opzettelijk de traditionele zelfvoorzieningseconomie van de Koerdische bevolking vernietigde en een gecentraliseerde, geïndustrialiseerde monocultuur en het gebruik van pesticiden door middel van een campagne van culturele vervreemding en gepaard gaande onderdrukking.
In zijn aanvallen op democratisch zelfbestuur richt Turkije zich direct op de natuur als basis van het sociale leven. Hun islamitische huurlingen in Afrin vernietigen systematisch de olijfbomen daar, branden tarwevelden in brand en saboteren de watervoorziening.
Pavel noemde democratische zelforganisatie als een methode van verzet als middel tegen ecocide in drie opzichten: zelfverdediging, informatie en de ontwikkeling van democratisch confederalisme. Zelfverdediging beschermt tegen directe militaire aanvallen, maar ook tegen aanvallen op de natuur, bijvoorbeeld door het opzetten van brandweerkazernes in met brandstichting bedreigde graanvelden. Informatie en onderwijs helpen de samenleving haar eigen levensonderhoud te begrijpen en te beschermen. Uiteindelijk doorbreekt democratisch confederalisme als een vorm van sociale organisatie de kapitalistische logica van het vernietigen van de natuur en het maximaliseren van winst.
Vernietiging in Mexico
Daarna gaf Victor van Recherche AG van “Netz der Rebellion” inzicht in de plannen van een kapitalistisch megaproject, waarbij het leger, de staatselites en internationale bedrijven instorten om economische, militaire en machtspolitieke doelen te combineren, namelijk in de projecten “Corredor Transnistmico” en “Tren Maya”.
Hier is, onder de suprematie van het Mexicaanse leger, een enorm infrastructuurproject aan de gang om het zuiden van Mexico open te stellen voor het internationale goederenverkeer tussen de Atlantische Oceaan en de Stille Oceaan, om een sneltreinroute aan te leggen, de “Tren Maya”, voor toeristen door de onontwikkelde delen van het schiereiland Yucatán en tegelijkertijd de militaire controle over de regio uitbreiden via een netwerk van basissen om migranten uit het zuiden maar ook de lokale bevolking door middel van direct geweld te kunnen controleren.
Deelname van Deutsche Bahn aan “Tren Maya”
De focus van het onderzoek was het Duitse bedrijf “Deutsche Bahn”, aangezien zijn deelname aan de “Tren Maya” trots werd benadrukt door de Mexicaanse actoren en tegelijkertijd, als staatsbedrijf, de grondwettelijke middelen van de parlementaire verplichting informatie te verstrekken bestond. Tot dusver was de rol van Deutsche Bahn echter duidelijk beperkt tot planning en projectwerk, maar er is uitzicht op verdere deelname.
De gevolgen voor het milieu van dit megaproject benadrukken het snijvlak tussen machtspolitiek, ecologische oorlogsvoering en ecocide. De ontbossing van het regenwoud op Yucatán wordt naar voren geschoven. Het gevoelige, grondwatervoerende grottenstelsel is ernstig verstoord en beschadigd, en de kansen voor de traditionele zelfvoorzienende economie van de bevolking worden vernietigd en vervangen door massale nederzettingen als arbeidsreservoir voor het toerisme en de lagelonenindustrie, die als in het noorden van Mexico, een broeinest van georganiseerde misdaad en mensen en om een drugsdealer te worden.
In de discussie werd aanvankelijk het indrukwekkende onderzoekswerk van de “Netz der Rebellion” geprezen, maar er werd opgemerkt dat staatsbedrijven zoals “Deutsche Bahn” in het middelpunt van de belangstelling stonden uitsluitend vanwege hun openbaarmakingsplicht, terwijl particuliere ondernemingen bedrijven bleven in de schaduw. Er waren verschillende stemmen over de focus van de lezingen. Wat betreft het onderwerp “Ecocide in Koerdistan”, zouden sommigen graag een veel sterkere nadruk willen leggen op de betrokkenheid van de Duitse staat en Duitse bedrijven in de zin van een verhaal van het “mondiale noorden”, dat uiteindelijk bepalend is in alle politieke processen buiten Europa en Noord-Amerika. Aan de andere kant was er de wens om de scheiding tussen goedbedoelende, westerse solidariteitsstructuren en zogenaamd dankbare hulpontvangers in het “Global South” af te breken en zichzelf met een lokale focus te zien als onderdeel van dezelfde wereldwijde strijd.
Internationalistische strijd heeft een mondiaal perspectief nodig
Er was overeenstemming over het doel weerstanden beter te netwerken..”Als de machtigen wereldwijd netwerken, dan moet het maatschappelijk middenveld het ook kunnen”, zo klonk het. Een geleefde internationalistische strijd heeft dit mondiale perspectief nodig. Concrete mogelijkheden voor toekomstige samenwerking vinden plaats tijdens het “Rheinmetall ontwapeningskamp” in augustus en tijdens de protesten tegen de G-7-top in juni.