Sommige dingen worden in de kindertijd ontdekt en vormen iemands toekomst. Sîrwan Kanat ervoer vlucht en verdrijving in zijn jeugd. Tegenwoordig is hij acteur en regisseur in het theater. Hij zegt dat hij altijd een magische aantrekkingskracht heeft gehad op het theater. Gevormd door de pijnlijke ervaringen uit zijn jeugd, geeft hij nu via het theater hoop aan veel kinderen.
Sîrwan Kanat werd in 1997 geboren in het vluchtelingenkamp Etruş en groeide op in Maxmur. Zijn ouders vluchtten vanuit Turkije naar Zuid-Koerdistan. Op vierjarige leeftijd imiteerde hij wat hij om zich heen zag. Dit waren zijn eerste stappen op weg naar zijn theatercarrière, zoals hij zegt: “Mijn liefde voor theater kwam uit mijn jeugd, die ik in ballingschap heb ervaren. Er heersten moeilijke omstandigheden in Maxmur. Wij kinderen waren meestal samen buiten.”
Theater is voor Sîrwan een expressiemiddel. “Het nabootsen van de mensen om me heen was een manier om mezelf uit te drukken toen ik opgroeide. Kinderen zijn nieuwsgierig en willen hun omgeving begrijpen en uiten. Het theater was als een taal voor mij. Op zevenjarige leeftijd begon ik met het theater in het culturele centrum van Maxmûr. Mijn moeder was erg ondersteunend, ze zette me op dit pad.”
In 2016 werd in Maxmur de theatergroep Hêvî Yekta opgericht. Daarnaast is er een theatergemeenschap van studenten die het afgelopen jaar een eigen toneelstuk hebben opgevoerd. In hun toneelstukken gaan Sîrwan Kanat en zijn strijdmakkers in op sociale problemen en de realiteit van oorlog waarin ze opgroeiden. “Kunst stelt mensen in staat zichzelf beter te begrijpen. Voor ons is theater een alternatief voor de problemen en conflicten waarmee we worden geconfronteerd”, legt Sîrwan uit.
Met ingang van 2017 heeft Sîrwan gehandeld in tien toneelstukken. Inmiddels schrijft hij ook scenario’s en regisseert hij. Zoals alle wijken in Maxmur kampt ook het theater met een gebrek aan mogelijkheden. Er is geen professioneel podium en de acteurs hebben moeite met het vinden van geschikte kostuums. Niemand heeft een theateropleiding, het decor is samengesteld uit de materialen die in het kamp te vinden zijn. “We versieren het podium met stoffen die we thuis aantreffen. Soms halen we stiekem kleren uit de kasten van onze moeders om als kostuums op het podium te dragen. Het gebrek aan geld is voor ons geen belemmering”, zegt Sîrwan.
