De vorige keer (in “Deja Vu”) schreef ik iets over de Turkse luchtaanval op de universiteit van Qaladize. Daarna probeerde ik dat in kaart te brengen en te duiden. Gedropt: een 500 ponder fragmentatie granaat — Westerse makelij. In zes omliggende locaties eveneens burgerdoelen geraakt. Wat is hiervan de bedoeling? Ons land verklaarde kort terug uit monde van Buitenlandse Zaken begrip te hebben voor de zorgen van Turkije met betrekking tot de bescherming van haar grenzen. ( febr 2018, Halbe Zijlstra, Sigrid Kaag)
Maar Qaladize ligt 6 uur rijden vanaf de Turkse grens! Zouden wij even begripvol reageren als Turkije bommen zou droppen op Europese burgerdoelen, zes uur rijden Europa in?( Of dat Nederland uithaalt naar de Sorbonne, of de UNI van Berlijn platlegt.)
Is het totaal onrealistisch dat Turkije daar op enige termijn zich toe geroepen zal voelen? — Uiteraard gedropt vanaf “an unidentified aircaft”.
Ik heb zorgen over de militaire ontwikkelingen, niet alleen aan de grens van Europa, maar het totale plaatje: Het lijkt wel of we veel meer moeite hebben met het fenomeen vrede, dan met oorlog voeren. Alsof oorlog voeren ons in de genen zit, en vrede een soort van ongemakkelijke tussenfase is. Alsof vrede een soort oorlog voeren is, maar dan “met andere middelen”. Zijn wij als soort toch territoriale warrior apes? — en hardwired om stevig uit te pakken. Er kleeft iets geils aan wapenbeurzen. Koppel aan de territoriale neigingen nog een nationalistische en religieuze component… en de collectieve beleving krijgt ineens ook een heel persoonlijk randje.
In de complexiteit de Turkse belangen bleek toch 90 % van de Turken totaal achter de inval van Afrin te staan,– en waren alle middelen toegestaan. En zij die dat aankaartten waren meteen “ verraders”, en werden opgepakt, en verdienden “niet te leven”. Ik denk niet dat wij Europeanen op een grote sympathie en mededogen van de Turkse staat hoeven te rekenen, wanneer wij de Turkse ambities voor de voeten lopen.
Vrede is iets ongemakkelijks, meer “een afwezigheid van”. Meer dat, dan dat het echt helder is wat we daarmee bedoelen (– en vol met verraderlijke afgronden en paradoxen verbonden aan het menselijk bestaan). De neiging om venijnige, territoriale trekjes te vertonen en, als het moet, er toch flink op los te slaan, zit er altijd in. — in aanleg. Eigenlijk is — biologisch gezien — een volk zonder autonoom territorium ook iets heel merkwaardigs. In de praktijk eigenlijk het recept voor de ondergang — Of daar een uiting van.
De PKK, begonnen als een vrij ongeregelde noodsprong van een volk van 40 miljoen burgers dat de ondergang in werd getrokken door de Turkse genocide, worstelde zelf ook met deze thema’s. Het idee dat in een autonome structuur meerdere etniciteiten vreedzaam met elkaar kunnen samenleven en mensen samen op niveau van burgers in respect met elkaar problemen kunnen oplossen is helaas in de Turkse en Syrische situatie, historisch gezien, “revolutionair” te noemen.
In Noord Syrië heeft het regionale zelfbestuur onder bescherming van de YPG dat in de afgelopen jaren overtuigend neergezet, geïnspireerd door de PKK om een vreedzame oplossing te zoeken. Dat is een grote, — de grootste? — bedreiging voor de regionale machtshebbers: namelijk dat mensen beseffen dat het ook echt anders kan.
Maar vanuit ons perspectief, vanuit Nederland, vanuit Buitenlandse Zaken, wordt dat met schouderophalen ontvangen. Nederlanders zijn geneigd om sowieso het hele Turkse probleem van zich af te schuiven: “Het zijn toch heethoofden daar!”, “We kunnen er niet veel aan doen.”….wat de huidige afbraak en generaties-lang volvoerde genocide alleen maar meer in de hand heeft gewerkt.
Dat de Turkse staat de motor voor volkerenmoord was en nog steeds is, en dat zij ISIS big time heeft gesteund in een groter geopolitiek belang…. dat is een feit. Maar we willen er niet aan.
Is er een weg uit deze staat van oorlog?
Is het voldoende om CO 2 neutraal te worden? Of op een festivalletje wat fijne pilletjes te nemen? Zou kunnen. Ik vrees van niet. De echte mind set om wat te willen veranderen ontbreekt vooralsnog. Daar zal vast een goede reden voor zijn. Ik zie ‘m even niet. Ik val dan terug op het beeld dat we evolutionair niet op vrede zijn ingesteld. Wel als punt op de horizon, wel als jihad. Maar als je het als een warme deken om je heen voelt, dan sukkel je in slaap. Of wordt het een dekmantel voor veel narigheid. En als er dan een 500 ponder op een universiteit valt, ach ja… shit happens…
Auteur: Paul Terlunen
