- Noord-Koerdistan
Het ‘Vrouweninitiatief ik heb vrede nodig’, opgericht door vrouwen uit verschillende kringen die betrokken zijn bij de strijd voor vrouwenemancipatie, doet een collectieve oproep voor vrede als reactie op het toenemende geweld, de oorlog en de aanvallen op de verworvenheden van vrouwen in Turkije en Koerdistan. Initiatieflid Ruşen Seydaoğlu sprak met ANF Nieuwsagentschap over het oprichtingsproces van het initiatief, de beweegredenen en de belangrijkste eisen.
Ruşen Seydaoğlu legde uit dat de wortels van het vrouweninitiatief teruggaan tot de jaren 1990. Ze zei dat het in Turkije vorm kreeg, vooral als een lijn van solidariteit tegen gedwongen verplaatsing, speciaal oorlogsbeleid en stedelijke onderdrukking waar Koerdische vrouwen mee te maken hebben.
Seydaoğlu zei: “De vrouwenbeweging die vandaag bestaat is niet alleen een antwoord op de huidige behoeften; ze wordt opgebouwd als een voortzetting van een diepgeworteld verleden en een langdurige zoektocht naar vrede en vrijheid.”
Ontheemding, curatele en oorlog brachten vrouwen samen
Ruşen Seydaoğlu verklaarde dat de gedwongen ontheemding aan het begin van de jaren ’90, het trauma dat de Koerdische bevolking in de grootstedelijke gebieden had opgelopen en de uitvoering van het speciale oorlogsbeleid vrouwen samenbrachten. Ze benadrukte dat de eerste acties aan de basis in die periode de voorlopers waren van het initiatief van vandaag.
Ze merkte op dat de sluiting van vrouweninstellingen, de afschaffing van het ‘jinkart’-systeem en de ontmanteling van vrouwencentra, vooral na de benoeming van regeringscommissarissen, een directe aanval waren op de verworvenheden van de vrouwenstrijd. Ze zei: “Deze samenkomst creëerde een gemeenschappelijke basis waar feministische vrouwen, vrouwen uit de Koerdische vrouwenbeweging en vrouwen uit socialistische kringen zich verenigden.”
We kwamen samen om de strijd te versterken
Ruşen Seydaoğlu merkte op dat het initiatief tot stand kwam na de workshop ‘Vrouwen aan het woord voor vrede’ die in Istanbul werd gehouden. Ze legde uit dat de opkomst van rechts-conservatief beleid en de oncontroleerbare verspreiding van geweld vooral Koerdische vrouwen als doelwit hebben.
Seydaoğlu zei: “Vandaag de dag wordt oorlogspolitiek niet alleen uitgevoerd op het slagveld; vrouwenlichamen worden tot direct doelwit van oorlog gemaakt. Praktijken zoals ontvoering, seksueel geweld en mensenhandel zijn onderdeel geworden van dit oorlogsregime.
We hebben dit initiatief in het leven geroepen vanuit de zorg om samen te komen, door de redenen achter de opkomst van vrouwenbewegingen over de hele wereld juist te lezen. Want een oorlogspolitiek die waar dan ook op deze planeet wordt uitgevoerd, of de ecologische vernietiging die door regeringen wordt veroorzaakt, heeft uiteindelijk ook gevolgen voor vrouwen in andere regio’s.”
Oorlogspolitiek buit vrouwen uit
Ruşen Seydaoğlu benadrukte dat de praktijken tegen Alawitische en Druzische vrouwen in Syrië duidelijk de impact van de huidige oorlogsstrategieën op vrouwen laten zien. Ze zei dat tienduizenden vrouwen en meisjes zijn ontvoerd bij aanvallen tegen Syrische en Alawitische vrouwen.
Seydaoğlu sprak over de trauma’s die vrouwen in het Midden-Oosten ervaren en benadrukte het vitale belang van vrede als een kracht van herstel en genezing in de regio. Ze zei: “We weten dat vrouwen op een diep gelaagde manier worden uitgebuit door oorlogspolitiek, ze worden uitgewist, ontkend en onderworpen aan vernietiging. Daarom is de strijd voor vrede van vitaal belang voor vrouwen.”
Vrouwen moeten worden opgenomen in de commissies
Volgens Ruşen Seydaoğlu is vrede geen kwestie die alleen aan de onderhandelingstafel tussen staten kan worden aangepakt. Ze stelde dat vrede vanaf de basis moet worden opgebouwd, een sociaal proces moet worden en dat vrouwen daarin actieve subjecten moeten zijn.
Seydaoğlu zei: “Geen enkel vredesproces kan echt herstellend zijn als vrouwen niet aanwezig zijn aan tafel, in de commissies en op het terrein. Een vredesproces brengt niet automatisch vrijheid en gelijkheid. Vrede zelf is een proces van strijd.
Wij stellen ons vrede niet voor als een proces dat wordt geleid door staatsbureaucraten. Vrouwen moeten aanwezig zijn aan tafel, in het proces en binnen de commissies. Het bestaan van vrouwen moet centraal komen te staan in deze kwestie.”
Seydaoğlu zei dat het initiatief zich tot nu toe tot mensen heeft gericht met drie eisen: “Het decriminaliseren van politieke activiteiten, het beëindigen van het beleid van door de regering benoemde trustees en het stoppen van grensoverschrijdende militaire operaties zijn onze primaire eisen. Democratische politiek moet kunnen functioneren en er moet een einde komen aan de oorlog in de regio’s waar Koerden, Druzen en Arabieren wonen.”
De vredesstrijd moet sociaal worden
Een van de kerndoelen van het initiatief is om te benadrukken dat vrede niet alleen een politiek doel is, maar ook een middel voor sociale transformatie. Ruşen Seydaoğlu benadrukte dat de socialisatie van de vrede een van de hoofddoelen is en dat dit proces niet gevormd moet worden door de vraag “Is er wel oorlog, dat we vrede moeten eisen?”, maar door het verlangen van de mensen naar vrijheid.
Seydaoğlu zei: “Vrede, zoals wij die definiëren, kan alleen worden bereikt door middel van een strijd die diep verankerd is in het weefsel van de samenleving. Vrede kan alleen worden opgebouwd als de georganiseerde structuren van vrouwen worden versterkt en als zij een stem hebben in lokale ruimten. Kwesties als armoede onder vrouwen, onzichtbare arbeid, uitsluiting van productie en toenemend geweld door mannen zijn direct verbonden met de logica van oorlog. De vredesstrijd is ook een manier om de arbeid en vrijheid van vrouwen weer zichtbaar te maken.”
Vrouwen moeten meedoen aan de vredesstrijd
Ruşen Seydaoğlu benadrukte dat het ‘Vrouweninitiatief ik heb vrede nodig’ niet beperkt is tot een specifieke groep vrouwen, maar een open oproep is aan de samenleving en aan alle vrouwen: “Als we niet talrijk genoeg zijn, als we geen collectief feministisch bewustzijn kunnen vormen, dan zullen we niet in staat zijn om de vrede op te bouwen waarvan we hebben gedroomd, de vrede waarvoor we zo’n zware prijs hebben betaald. De enige uitweg uit deze oorlogsspiraal is dat vrouwen zich aansluiten bij de vredesstrijd met de vastberadenheid om hun eigen leven op te bouwen.”
Bron: ANF