Auteur Sefkan Kobanê vertelde ANF Nieuwsagentschap dat de Turkse regering de gesprekken over het oplossen van de Koerdische kwestie vertraagt, en voegde eraan toe dat Turkije zich in Syrië tegen de Koerden heeft gepositioneerd met behulp van HTS (Hay’at Tahrir al-Sham).
Terwijl het proces van het oplossen van de Koerdische kwestie in Turkije voortduurt, zijn er van Koerdische zijde belangrijke stappen gezet. Het besluit van de PKK om het conflict te beëindigen en de resoluties die tijdens het PKK-congres werden aangenomen, toonden eens te meer de oprechtheid van de Koerden in het oplossingsproces.
Desondanks heeft de AKP-regering geen wettelijke of institutionele stappen ondernomen om de kwestie op te lossen.
De PKK heeft belangrijke stappen gezet om de Koerdische kwestie op te lossen en de dialoog in Turkije te bevorderen. De besluiten van het 12e Congres van de PKK, waarin de organisatie besloot zichzelf te ontbinden, werden gedeeld met het publiek. Deze beslissingen benadrukten de noodzaak om ervoor te zorgen dat leider Öcalan vrij kan werken en leven. Aan de andere kant, terwijl de wapens nog niet zijn neergelegd, werd de noodzaak benadrukt van een breed wettelijk en politiek kader om ontwapening te vergemakkelijken. Hoe beoordeelt u de besluiten van de PKK?
De PKK heeft weliswaar haar historische missie vervuld, maar heeft de praktische leiding van de volgende fase aan leider Öcalan overgelaten door te besluiten zichzelf te ontbinden. Het doel hiervan is te onderstrepen dat de voorwaarden voor Öcalan om vrij te werken en te leven moeten worden verzekerd om de beslissingen van het congres uit te voeren.
Tegelijkertijd werd benadrukt dat de vrijheid van Öcalan, gebaseerd op zijn “recht op hoop”, essentieel is voor de uitvoering van besluiten zoals de ontbinding van de PKK en het beëindigen van de gewapende strijd. Dit is de belangrijkste beslissing. Zonder deze beslissing kan geen enkele andere beslissing worden uitgevoerd omdat er een nieuwe fase is aangebroken waarin het leiderschap en de uitvoering bij Öcalan liggen.
Hoe kijk je aan tegen het standpunt van de Turkse staat? Er is een benadering die de kwestie reduceert tot alleen ontwapening. We zien ook dat er geen daadwerkelijke stappen worden gezet. Hoe interpreteer je dit?
De Turkse staat probeert tijd te rekken en te winnen. Het kijkt of zich een nieuwe kans voordoet als de VS zich terugtrekt uit Syrië. Als een terugtrekking plaatsvindt, zoekt Turkije naar kansen om de Koerdische overwinningen in Rojava en Bashur (Zuid-Koerdistan) te ondermijnen.
In dergelijke periodes is er een dagelijkse, tactische aanpak die niet strategisch is en niet in lijn met wederopbouwprocessen, en die een “Koerdisch-Turkse alliantie” niet als strategisch beschouwt. Dit weerspiegelt een gebrek aan ernst en een onwil om zich aan te passen aan nieuwe realiteiten.
Is dit een machtsstrijd binnen de regering? Er is een tweesporenbeleid binnen de AKP. Het is duidelijk dat dit hen geen windeieren zal leggen. Het proces is uiterst delicaat en we bevinden ons nu op een historisch punt waarop we niet meer terug kunnen. Wie achter de stroom van de geschiedenis aanloopt of een fundamenteel ander standpunt inneemt, belandt in de vuilnisbak van de geschiedenis. Dit is het lot van degenen die koppig vasthouden aan nationalisme en de natiestaatideologie.
Er is sprake van een verschil in aanpak tussen Erdoğan en Bahçeli. Bahçeli stelt bijvoorbeeld voor om een commissie te vormen, maar Erdoğan en de zijnen verzetten zich daartegen. Wat betekent dit?
Ja, dat lijkt de situatie te zijn. Deze discrepantie komt steeds naar voren in verschillende verklaringen. Er is een verdeeldheid tussen bepaalde facties in de staat – zij die dit proces willen uitvoeren en zij die dat niet willen. Binnen de AKP is er ook een botsing tussen een factie die profiteert van de oorlog en andere segmenten.
Dit weerspiegelt een tegenstelling op basis van diplomatieke en politieke belangen tussen de partij en het paleis.
MHP (Nationalistische Bewegingspartij) legt verklaringen af waarin wordt opgeroepen tot een terugkeer naar wettelijke en democratische normen, terwijl AKP probeert het proces te spreiden en te vertragen.
De operaties tegen de CHP (Republikeinse Volkspartij) gaan door en de Koerdische Vrijheidsbeweging heeft deze stappen bekritiseerd en beweert dat de regering de oppositie wil verdelen. Er wordt gezegd dat democratie onontbeerlijk is om de Koerdische kwestie op te lossen. Wat vindt u van de houding van de regering?
Er is een situatie die voortkomt uit een machtsstrijd tussen degenen die aan de macht willen komen. Uiteindelijk zijn beide krachten centrale vleugels binnen de staat.
Tenzij de staat terugkeert naar democratie, zal het opereren op basis van persoonlijke of partijbelangen – puur voor familie- of groepsgewin – Turkije niets positiefs brengen. Daarom moet er steun worden gegeven, vooral aan de democratische, vredelievende facties binnen de CHP.
Deze aanvallen op de oppositie zijn erop gericht de democratische krachten te blokkeren. Ondersteuning van dit proces is alleen mogelijk door middel van een strijd die geworteld is in de democratie. Het is geen kwestie van partij kiezen voor de ene of de andere partij. Het is duidelijk dat de machtsstrijd noch de Koerdische kant noch het democratische front ten goede zal komen.
Wat staat er in het rapport van Öcalan aan het congres over de toekomstige strijd van de Koerden?
Er is een oproep om een nieuw vrij leven te organiseren. Het gaat over de opbouw van een democratische maatschappij gebaseerd op de bevrijding van vrouwen, in overeenstemming met de voorwaarden van de 21ste eeuw en de democratische moderniteit.
Deze opbouw brengt verantwoordelijkheden met zich mee voor zowel de samenleving als de politieke actoren.
Het is een multidimensionale strijd waarbij alle segmenten van de samenleving betrokken zijn, van dorpen tot buurten, vrouwen en jongeren. Daarom is de strijd nog maar net begonnen: het gaat om het reorganiseren van de samenleving.
Leider Öcalan zei dit 20 jaar geleden al. Hij herhaalde het in zijn “Manifest van Democratische Natie” uit 2010. Maar het werd niet goed genoeg geïmplementeerd of begrepen. Er waren tekortkomingen en de Koerdische Vrijheidsbeweging benaderde de kwestie met zelfkritiek.
Nu is de tijd gekomen om te doen wat niet eerder is gedaan – bouwen aan de Democratische Natie. En dit vereist totale mobilisatie.
Wat betekent het om de Democratische Natie op te bouwen? Is het steunen van Öcalan’s oproep genoeg, of wat moet de samenleving doen om deel uit te maken van dit proces?
De hele samenleving moet zich organiseren, vanaf de basis omhoog, door middel van communes, economisch, intellectueel en educatief; door middel van coöperaties, vooral met vrouwen in het centrum, in buurten en straten. Nu is het tijd om te organiseren. De georganiseerde macht zal degene zijn die sterk staat.
Dit is de samenleving die zichzelf organiseert ondanks de staat. Ze moet zichzelf uitdrukken en besturen. Vanuit buurten moeten raden gevormd worden om forums te creëren voor besluitvorming en debat.
Een georganiseerde samenleving is een samenleving die handelt. In dit proces moeten eisen worden gesteld en alternatieven worden gecreëerd.
Gemeenten moeten democratischer, vrijer en meer gemeenschappelijk werken. Ze moeten collectieve actoren worden, die solidair opereren. De samenleving is hier het onderwerp. Ze handelt voor zichzelf en drukt zich uit door actie. Dit is hoe democratische politiek aan kracht wint.
Zijn deze kwesties verbonden met Rojava? Er wordt gezegd dat deze kwestie verband houdt met de ontwikkelingen in Rojava. Hoe ziet u dat? Neemt de Turkse staat nog steeds een anti-Koerdische houding aan in Syrië?
Het is duidelijk dat de balans in Rojava nog niet helemaal is doorgeslagen. Er heerst nog steeds chaos en het is onduidelijk waar het systeem naartoe gaat. Syrië blijft een complexe vergelijking met veel spelers en interventies.
Het autonome bestuur van Noord- en Oost-Syrië probeert het bestuur af te stemmen op de politieke islam en de hardline Baathistische ideologie. Ze voeren onderhandelingen, sturen delegaties en voeren tegelijkertijd een democratische en diplomatieke strijd.
Er zijn veel krachten binnen HTS, die vaak met elkaar in conflict zijn. In Deir ez-Zor bijvoorbeeld zijn strijdkrachten actief die gelieerd zijn aan HTS of gesteund worden door Turkije. Turkije probeert de chaos aan te wakkeren.
Is Turkije dus anti-Koerdisch?
Absoluut. Het wil de Koerden verzwakken en in een ongunstige onderhandelingspositie dwingen, om hun eisen te verminderen.
Het wil voorkomen dat de SDF als sterke speler deelneemt aan de gesprekken en de raden en de cohesie van het autonome bestuur ondermijnen. Als het dat zou kunnen, zou het verschillende strijdkrachten in Deir ez-Zor activeren die het heeft omgekocht, onder de naam HTS of onder de vlag van stammen.
Turkije blijft ontwapening opleggen. Maar van wie wordt verwacht dat ze de wapens neerleggen, en hoe? Terwijl de HTS en zijn filialen, die door de hele wereld als terroristen worden gezien, ontwapend moeten worden, ligt de druk op de SDF, die zijn rechten en vrijheden verdedigt. Dit onthult de mentaliteit die hier speelt.
Er wordt een psychologische en speciale oorlogsstrategie toegepast. Er wordt druk uitgeoefend. Maar om dit proces vooruit te helpen, moet leider Öcalan het rechtstreeks leiden door middel van onderhandelingen.
De eenheid van Syrië kan alleen worden bereikt door een democratisch Syrië – een Syrië dat de Druzen, Alawieten, Armeniërs en alle regionale volkeren samenbrengt. Dat is het doel.
Bron: ANF