De Koerdische politicus Salih Muslim, die verklaarde dat Öcalan en de Koerdische Vrijheidsbeweging door samenzweerders werden gebruikt voor internationale operaties tegen het Midden-Oosten, zei dat het isolement van vandaag erop gericht is te voorkomen dat Öcalan’s ideeën het publiek bereiken en hen de weg wijzen.
Muslim voegde hieraan toe: “Wat we doen is niet genoeg, we moeten het beter doen.”
PKK oprichter Abdullah Öcalan bracht 20 jaar door in het Midden-Oosten en Syrië, waar hij Kobanê passeerde op 20 juli 1979. Tijdens zijn verblijf in Libanon en Syrië hadden zijn persoonlijkheid, retoriek, ideeën, filosofie en prestaties een enorme impact op het volk van Rojava die op zoek waren naar een weg om de Koerdische strijd op te pakken.
Hij was een vriend van Syrische volken, politici, partijleiders, opinieleiders en geestelijken. Hij inspireerde hun strijd met zijn ideeën. Een van de politici die een ontmoeting had met de Koerdische Vrijheidsbeweging en de Koerdische Volksleider en die zijn leven wijdde aan de oplossing van het Koerdische probleem was Salih Muslim, die nu verantwoordelijk is voor de PYD-commissie voor Buitenlandse Betrekkingen.
Salih Muslim, een van de grondleggers van de Democratische Unie Partij(PYD) in Rojava, vertelde de Koerdische volksleider: “Je moet iets doen voor de Koerden van Rojava.”
Muslim sprak met ANF Nieuwsagentschap over Abdullah Öcalan, de samenzwering en de reactie van de volkeren van Rojava op de samenzwering.
Muslim hoorde van de PKK in Saoedi-Arabië
Voordat ik de heer Öcalan ontmoette, ontmoette ik de Koerdische Vrijheidsbeweging. Sinds 1978 was ik werkzaam in Saoedi-Arabië. In 1979-1980 zag ik enkele kaders uit Noord-Koerdistan. We waren altijd op zoek naar iets. Vooral na 1975, na de repressie van de Serhildan (opstand) door Barzani, dachten we: ‘Kunnen we iets bereiken met de Koerdische Vrijheidsbeweging, hoe zal het zijn?”.
Muslim ontmoette Öcalan in Damascus
Ik had toestemming om vaak naar Syrië te komen en te gaan. Ik kwam met toestemming terug naar Syrië in 1984. Ik vertelde Hüsnü Yorulmaz dat ik in een huis in Damascus zou verblijven. Vrienden stuurden iemand mee naar huis. We gingen samen op pad. Ik wist niet waar we naartoe gingen. We gingen naar de bovenste verdieping van een huis met 4 verdiepingen in een wijk aan de rand van Damascus. Plots zag ik iemand me op de trap begroeten: het was meneer Öcalan. Het was zo’n warm, intiem gesprek. Het was alsof we elkaar al jaren kenden.
Hij inspireerde, gaf vertrouwen en hoop
Toen praatten we 2-3 uur lang. Ik stelde mezelf eerst voor: wat ik aan het doen was, waar ik vandaan kwam. Vervolgens stelde hij zichzelf voor. Hij legde uit over de beweging, probeerde de verschillende processen uit te leggen. We lunchten samen en toen gingen we uit elkaar. Het was ongebruikelijk dat een persoon zo open was en nog meer omdat het de eerste ontmoeting was. Hij was erg warm. Hij was oprecht en warm in zowel zijn manier van praten als zijn gedrag. Hij had een charisma. Hij inspireerde mensen engaf ze met zijn toespraken en analyses zowel zelfvertrouwen als hoop. Hij was ervan overtuigd dat de processen voor de Koerdische bevolking moeilijk zouden zijn. Tegelijkertijd gaf hij ons vertrouwen door te zeggen: “We kunnen slagen, we kunnen het doen.” Het had zo’n diepe en oprechte impact op mij.
De gesprekken werden voortgezet
Na deze eerste ontmoeting gingen de gesprekken tussen ons verder. Elke keer als we met verlof waren, stopten we en zagen we elkaar. Ik kwam eindelijk naar Syrië en vestigde mij daar in 1991. Daarna gingen onze gesprekken zonder onderbreking voort. Ik was ook dingen aan het schrijven zoals Dengê Koerdistan etc. Ik was artikelen aan het schrijven. Ik vertaalde van Turks naar Arabisch, soms naar Koerdisch. Ik was geen kader van de beweging, maar als vriend hielp ik de anderen. De gesprekken met de leider duurden voort. Soms in Aleppo, soms in Damascus.
Visie en advies
Sommigen gesprekken waren opdrachten. Het leiderschap raadpleegde iedereen om hem heen en kreeg verschillende meningen. “Er is zo’n situatie, hoe gaan we ermee om?”, vroeg hij dan. In 1997-98 voerde de KDP altijd operaties uit aan de zuidelijke grens. De kantoren in deze processen waren behoorlijk actief. Er waren discussies. Misschien heeft hij zelf de uiteindelijke beslissing genomen, maar hij zat te denken en te discussiëren over ieders bijdrage. Hij was erg onder de indruk van de mensen met wie hij sprak. Omdat hij oprecht met mensen sprak en met de taal die ze konden begrijpen, vroegen mensen vaak: “Waarom dacht ik daar niet aan?”
Het belang van de oprichting van MED TV
In 1995 werd MED TV geopend. We zaten thuis bij de leider. Er waren vrienden van de partij (PKK). MED TV stond aan en een Koerdisch kinderprogramma werd getoond. Ze leerden Koerdisch. Ik was toen erg onder de indruk. De leider keek naar de televisiezender die hij met zijn partij had opgezet en de kinderen leerden op deze manier Koerdisch. Dit was zeer indrukwekkend en veelbelovend voor mij. In die tijd hadden veel staten geen satelliettelevisie. Er waren maar een paar staten. Het was 1995 en ik was toen erg onder de indruk.
Vrienden waarderen
De leider hechtte veel waarde aan de mensen, aan vrienden. Als hij aan het praten was, liet hij je niet opstaan. “Nee, zit, laten we praten”, zou hij zeggen.
Een persoon zou zich echt naast hem voelen. Hij was nooit imposant, hij was heel bescheiden. Een boer die hem niet kende, zou denken dat hij een gewoon persoon was. Hij was heel erg verbonden.
Gesprekken vóór de internationale samenzwering
Een paar maanden voor de samenzwering begon hij te praten over ‘waar heen te gaan als ze me vertelden te vertrekken’. Zal ik naar de bergen of naar Europa gaan ‘.
Niemand wist waarom hij met dit soort gesprekken begon. We dachten: ‘Waar kan de leider naartoe gaan?’
Eigenlijk vroeg iedereen zich dat af. We wisten niet of er een samenzwering was of dat er een zou zijn. Hij had waarschijnlijk een visioen. Hij wist en voelde dingen. Dat was de reden waarom hij zich aan het voorbereiden was.
Laatste ontmoeting
Onze laatste bijeenkomst was op 17 september 1998. We wilden iets doen. Wat we konden doen voor de Syrische Koerden. We dachten dat we een beweging konden starten, een partij konden beginnen. Om dit allemaal te bespreken, zijn we hem gaan opzoeken. We bleven van ‘s ochtends tot’ s avonds bij hem, we hebben samen geluncht. We hebben gesproken over ‘Wat we konden doen’. Hij zei: “Je moet jezelf organiseren, iets doen in Rojava, Koerden in Syrië. Kijk, we zijn nu hier en we zijn gasten, we kunnen elk moment gaan.”
Hij benaderde ons niet op een manier alsof hij ons zou helpen. Hij vertelde ons om voor onszelf te denken en iets voor onszelf te doen. “Je hebt ideeën, je hebt ervaringen. Je kunt iets doen “, zou hij zeggen. Op basis daarvan probeerden we iets te doen.
Het begin van de samenzwering
De samenzwering van 9 oktober begon 15 dagen na deze bijeenkomst. De leider verliet Syrië. Iedereen was bezorgd. We vroegen ons af wat er met de leider was gebeurd en waar hij was heengegaan. Voor het eerst in Rojava voelden de mensen zich zo dicht bij de leider. Er was onzekerheid. Ik was in Kobanê. Het was alsof er een dode man uit elk huis kwam. Iedereen was zo van streek, dat ze zouden exploderen. Gedurende de tijd dat de Leider in Italië verbleef, waren er doods vasten, mensen die zichzelf in brand staken.
Inwoners van Kobanê stroomden naar de grens
Toen de samenzwering van 15 februari plaatsvond, konden de mensen dit niet meer aanzien en ging iedereen de straat op. Toen ik het voor het eerst hoorde, werkte ik in het veld in Kobanê. Ik luisterde ‘s ochtends naar de radio. Het nieuws luidde: “Öcalan is gevangengenomen, twee, drie uur later zou de toenmalige premier Bulent Ecevit een verklaring afleggen”.
Toen ik het nieuws hoorde, ging ik meteen naar huis. Mijn kinderen en mijn vrouw keken naar het nieuws op tv en waren in shock, dus ik probeerde ze te kalmeren. ‘s Avonds gingen alle inwoners van Kobanê, op blote voeten, schreeuwend, kinderen, mannen, iedereen de straat op. We liepen naar de grensovergang. De staatstroepen waren ook verhuisd. Ze namen de grenspoort over. We probeerden altijd de bevolking te sussen om conflicten te voorkomen.
Ze zagen hem als een obstakel
De ideologie en de ideeën van leider hadden een grotere invloed kunnen hebben op niet alleen het Koerdische volk maar het hele Midden-Oosten. Dat was de reden waarom hij werd gezien als een obstakel voor het herontwerp van het Midden-Oosten. Om deze reden voerden zij de Internationale Samenzwering uit. Hij had een toekomstvisie en hij was ideologisch sterk. Hij had een partij en guerrillakrachten. Een kracht die het evenwicht in het Midden-Oosten beïnvloedt. Ze voerden deze samenzwering uit om het hoofd van het lichaam te scheiden.
Toch konden ze de leider niet de mond snoeren
Ondanks de samenzwering konden ze de leider niet de mond snoeren. Daar, in eenzame oplsuiing in de Imrali gevangenis, beïnvloedde hij de mensen opnieuw met zijn geschriften, analyses en boeken. Arabieren, Koerden en andere volken volgden. In Imralı heeft hij veel oplossingsprojecten ontwikkeld en sterke voorspellingen gedaan. Alle ideeën, gedachten en projecten van de leider zijn voor alle volkeren, niet alleen voor de Koerden. Democratische autonomie, democratische natie, enz. Al zijn projecten zijn gebaseerd op coëxistentie en broederschap van volkeren.
Isolatie
Sinds juli 2011 heeft de leider zijn advocaten niet kunnen zien en vanaf 2016 heeft hij zijn familie niet kunnen ontmoeten.
De verdieping van dit isolement is alleen om de verspreiding van ideeën en gedachten te voorkomen. Omdat de mensen door hen worden beïnvloed en geïmplementeerd.
Wat we doen, is niet genoeg
Wat we doen, is niet genoeg. We moeten het beter doen. Mevrouw Leyla Güven treedt niet op voor één persoon, voor één partij maar voor 40 miljoen Koerden. Ze doet wat wij niet konden. We kunnen niet wachten. We ondersteunen en houden solidariteitsacties met de dorpen van Rojava, maar het is niet effectief. Er is hier al een proces van revolutie. In het bijzonder moet steun worden gegeven aan de grote steden in Turkije. Onze mensen, die zich in grote steden bevinden, zoals Ankara, İstanbul en İzmir, zouden hun stem sterker moeten maken.
We moeten mobiliseren
Onze toekomst hangt van dit proces af. De vijand heeft zich gemobiliseerd, we moeten meer mobiliseren. We moeten onze acties van dorpen naar steden brengen. Leyla Güven en haar vrienden in hongerstaking lopen voorop, maar we moeten sterk staan en op elk gebied hun stem laten horen.
