- Zuid-Koerdistan
Sabri Ok, lid van de Uitvoerende Raad van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK), sprak in een interview met ANF Nieuwsagentschap over de hervatting van de oorlog in Syrië en de belangen van de hegemoniale krachten daarachter.
Het interview werd gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap en luidt als volgt;
De oorlog in het Midden-Oosten verdiepte zich met de oorlog tussen Hamas en Israël. Het bereikte Libanon en nu is het opgedoken in Syrië. Syrië is opnieuw veranderd in een oorlogsgebied. Met welk doel is deze oorlog in Syrië ontstaan? Wat zijn de rollen en missies van welke strijdkrachten bij deze aanvallen?
We hebben het over een zeer complexe kwestie. Honderden jaren geleden werden er niet zomaar of tevergeefs staten opgericht. Deze staten zijn niet opgericht met de wil van de Arabische gemeenschap. Natiestaten werden opgericht in lijn met doelen, strategieën en belangen.
Hegemonische machten richtten natiestaten op in het Midden-Oosten zodat er oorlog zou zijn, dood en elkaar afslachten, zodat ze niet sterk zouden zijn, zodat ze de waarheid niet zouden bereiken. Het aandeel van de Koerden is dat de Koerdische kwestie niet opgelost is en dat Koerdistan in vier delen verdeeld is. Deze strategie is verlopen. Er zullen veranderingen komen. Deze veranderingen zullen ofwel komen door democratische krachten en de samenleving, waarvoor gestreden wordt.
Het paradigma van Rêber Apo [Abdullah Öcalan] wijst de weg in dit opzicht. Of de hegemoniale machten en de kapitalistische moderniteit realiseren veranderingen op basis van hun langetermijnbelangen. De oorlog tussen Israël en Hamas duurt al meer dan een jaar; hij was niet gelokaliseerd of beperkt tot Gaza, Palestina en Israël. De oorlog groeide met de dag en geleidelijk raakten andere machten erbij betrokken. Israël, met de steun van de hegemonische machten, vooral Amerika, deelde een grote klap uit aan Hamas. We kunnen de situatie van het Palestijnse volk nu zien. Daarna richtte Israël zich op Hezbollah. Opnieuw, gedragen door de internationale strijdkrachten en de meest geavanceerde technologie, deelde het zware klappen uit aan Hezbollah. Het lijkt erop dat ze Libanon hebben ingericht volgens hun eigen belangen. Amerika, Groot-Brittannië en over het algemeen Europa en Israël hebben Hezbollah in Libanon geneutraliseerd om te voorkomen dat het de Amerikaanse en Israëlische belangen in gevaar zou brengen.
De situatie in Syrië hangt hiermee samen. Het Syrische regime werd geraakt, Hezbollah werd geraakt, en zij richtten zich op Iran, dus Iran kan niet langer een rol spelen in Syrië zoals het vroeger deed. De Turkse staat is altijd op zoek naar een kans. Het berekent hoe het zijn plannen voor Syrië kan laten slagen. De Turkse staat heeft tienduizenden ISIS bendeleden en huurlingen en hun versies in Idlib, op Syrisch grondgebied, gesteund. De meeste HTS zijn in wezen ISIS-leden. De Turkse staat zegt dat de territoriale integriteit in Syrië behouden moet blijven, maar heeft drievijfde van het Syrische grondgebied bezet. Het heeft het niet alleen bezet, maar ook geannexeerd. Het heeft er zijn eigen staatssysteem opgezet. Het heeft scholen, administratieve districten, gouverneurs en gouverneurs geopend en het in alle opzichten geannexeerd. Bahceli zei een paar dagen geleden ook dat Aleppo een Turkse stad is. Deze Ottomaanse geest ziet de samenlevingen in het Midden-Oosten nog steeds als hun provincies en ze benaderen ze op een betuttelende manier.
Aan de ene kant zeggen ze dat ze de territoriale integriteit van Syrië verdedigen, aan de andere kant bezetten ze drie vijfde van Syrië. Ze zeggen dat ze geen crises en chaos willen, maar deze crises en chaos worden veroorzaakt door bendes die door de Turkse staat worden uitgevoerd. Ze doen het tegenovergestelde van wat ze zeggen. De Turkse staat zei dat Israël zich voorbereidde op een aanval op Syrisch grondgebied, maar het is duidelijk dat ze zelf zo’n voorbereiding hebben getroffen. Amerika, Groot-Brittannië en Israël hebben gesprekken gevoerd met de Turkse staat. We weten niet of ze deze aanvallen samen gepland hebben, maar de Turkse staat heeft berekeningen over Syrië. Het is niet duidelijk hoe het in Syrië zal aflopen. Het is een buitengewone situatie. Sinds het begin van de oorlog in Syrië hebben we de strijd gebaseerd op het paradigma van Rêber Apo. We zijn uitgegaan van alle samenlevingen, identiteiten en overtuigingen, samenleven op basis van een democratische natie, nationalisme vermijden en samen een democratisch leven opbouwen.
Rojava heeft een serieus standpunt ingenomen over deze kwestie. De regering heeft altijd gezegd dat ze niet voor het uiteenvallen van Syrië is. Ze willen samenleven in een democratisch Syrië. Koerden, Arabieren, Christenen, Assyriërs en Turkmenen zullen allemaal samenleven. Dit is de juiste benadering. Maar de natiestaat ziet de positieve en democratische benadering van Rojava niet en hecht er geen belang aan. Het regime heeft altijd op zichzelf gestaan. Rusland speelde geen volwaardige rol; Iran probeerde het, maar ofwel was hun macht niet voldoende ofwel waren er andere obstakels, waardoor ze geen resultaten konden boeken. Het terrein voor zo’n aanval in Syrië was voorbereid. Voor de aanvallen zei Erdoğan dat hij bereid was om met Assad te onderhandelen. Nu zegt hij opnieuw dat hij openstaat voor gesprekken. Wat hij nu in feite zegt, is dat ze erin geslaagd zijn Assad aan te vallen; hij is gewond, en daarom moet hij nu gaan onderhandelen. Ze dwingen hem om te onderhandelen.
In het algemeen streven de internationale machten naar een Syrië zonder eigen wil, een Syrië dat het bestaande systeem accepteert en het dient. De Turkse staat wil ook een Syrië dat bij hen past. Het is niet duidelijk hoe de situatie zich zal ontwikkelen. Hoe laat het ook is, Syrië moet onmiddellijk een model in praktijk brengen waarin alle culturen, identiteiten, geloven en naties kunnen samenleven op basis van een democratische natie. Dit is de enige manier om een oplossing te vinden. Als dit niet gebeurt, zal de Syrische staat lijden. Het zal zo niet doorgaan; er zal zeker een verandering komen. Wat wij willen en wat juist is, is dat de Syrische staat deze realiteit erkent, zijn oren en ogen opent, die hij tot nu toe gesloten heeft, en aan een oplossing werkt. Als het dit niet doet, is het moeilijk in te schatten waar Syrië heen zal gaan. De Turkse staat zal deze bendes ten volle gebruiken.
Maar er is ook meer. Je moet niet vergeten hoe ISIS vanuit Mosul voor ieders ogen Syrië binnentrok met vrachtwagens, tanks en allerlei zware wapens. Ze werden een plaag voor Rojava. De mensen van Rojava, vooral de mensen van Kobane, boden groot verzet; de internationale machten richtten hun pijlen op ISIS en uiteindelijk werd hun wil voor een groot deel gebroken. Het lot van HTS zal hetzelfde zijn. Op dit moment worden ze gesteund en georganiseerd en veroveren ze ruimte, maar ze zullen aan de kant worden gezet. Ze zullen ook een plaag worden voor de Turkse staat. Syrië is immers een ander land; de Turkse staat kan niet altijd hun agenda bepalen en aanpassen. Daar hebben ze de macht noch de wijsheid voor. De oplossing is dat de Turkse staat onderhandelt met Rêber Apo om de Koerdische kwestie op te lossen en zijn interne problemen op te lossen.
Als we kijken naar de honderdjarige geschiedenis van de Turkse staat, kunnen we zien dat het voor het eerst geen rol speelt in het Midden-Oosten; het is uitgesloten van de plannen van de hegemonische machten. Integendeel, het Koerdische volk was voor het eerst een belangrijke factor. Overal staan de Koerden sterk. Waar geen Koerdische instemming is, is geen verandering mogelijk in naam van democratie en een oplossing. Er zijn inderdaad gevaren, maar er zijn ook veel mogelijkheden. Als het Koerdische volk en zijn strijdkrachten de wil hebben en op tijd de nodige stappen zetten, kunnen ze een zeer cruciale rol spelen in de toekomst. Maar de Turkse staat heeft die kans niet. Het kan zijn toekomst niet alleen met ISIS bepalen.
De Astana-bijeenkomsten werden gehouden om de problemen in Syrië op te lossen, maar met het ontstaan van deze aanvallen werd duidelijk dat de betrokkenen elkaar ondermijnden. Hoe beoordeelt u dit?
Voor zover ik weet, wilde Rojava vóór Astana in 2016 een oplossing uitwerken met de Syrische staat, Iran en Rusland om gesprekken te voeren en een weg vooruit te vinden. Ze wilden eerlijk samenwerken. Rusland stemde er zelfs mee in dat Syrië, Rojava en Rusland samen zouden komen om deze kwestie op te lossen, zoals in Astana. Maar toen stapte de Turkse staat op en had de volgende dag een ontmoeting met de Russen en deed enkele concessies, en de aanpak veranderde. Toen ontstond Astana. Rusland, Iran en Turkije, en indirect Syrië. Elk van hen was erop uit om de ander te ondermijnen. Geen van hen vertrouwde de ander.
Rusland weet heel goed wat het NAVO-lidmaatschap van Turkije betekent. Iran en de Turkse staat zijn het tot nu toe alleen eens geworden over de Koerdische kwestie, maar verder hebben ze in alle andere opzichten ernstige problemen met elkaar. Ze hebben elkaar nooit vertrouwd en hun belangen zijn zelden dezelfde. Daarom hebben ze in Astana geprobeerd elkaar te ondermijnen. Tot op zekere hoogte liepen ze samen, maar alles is naar buiten gekomen, vooral de afgelopen dagen. Zo worden de relaties van de Turkse staat met Oekraïne en de focus van Amerika en Europa op Turkije vanwege het NAVO-lidmaatschap gezien door Rusland en Iran. De berekeningen van de Turkse staat met betrekking tot de Azerbeidzjanen, zijn berekeningen met betrekking tot de interne problemen van Iran, Iran is zich hier heel goed van bewust. Ze hebben niet dezelfde opvattingen over Syrië. Syrië noch Rusland kunnen de bezetting van Syrisch grondgebied tolereren. De gesprekken in Astana waren niet gebaseerd op principes of de juiste strategieën. De Turkse staat en zijn duizenden bendes hadden Syrisch grondgebied bezet terwijl ze lid waren van de NAVO. Syrië en Rusland wilden niet vechten en de Turkse staat verwijderen, dus wilde de Turkse staat de kans grijpen en feiten creëren.
Ze voerden een dergelijk beleid een tijdje uit. Nu bekijkt iedereen de situatie opnieuw om te evalueren wie er bedrogen werd en hoe, wat voor spelletjes Turkije speelde, waar Iran en Rusland op hoopten en wat ze uiteindelijk kregen. De geest van Astana heeft nooit bestaan. De heropleving van Astana zal niet zo eenvoudig zijn. Er zijn hoe dan ook geen resultaten geboekt. Geen enkel probleem in Syrië kan worden opgelost met de Astana-gedachte. In plaats daarvan zouden ze de realiteit, de waarheid moeten zien. De interne problemen in Syrië kunnen alleen worden opgelost binnen de Syrische samenleving vanuit het perspectief van een democratische natie. De samenleving en organisaties zullen hier klaar voor zijn, en de Syrische staat, hoe laat het ook is, moet helder denken, strategisch denken, en een dringend besluit nemen om samen op te treden.
Bron: ANF