In het tweede deel van dit interview met Stêrk TV zei Sabri Ok, lid van de uitvoerende raad van de Unie van Koerdiche Gemeenschappen (KCK), dat “de Turkse staat economische, politieke, interne en externe problemen heeft. De Turkse samenleving heeft historisch gezien niet echt een democratiseringsproces doorgemaakt.”
Het eerste deel van het interview kan hier gelezen worden.
Er wordt vaak gezegd dat de AKP een beleid van crisismanagement voert in Turkije. Dit is terug te zien op alle gebieden, inclusief bijvoorbeeld het buitenlands beleid. Welke verantwoordelijkheid hebben met name de democratische, socialistische en oppositionele krachten ten aanzien van dit beleid van constante crisis?
De Turkse staat heeft economische, politieke, interne en externe problemen. De Turkse samenleving heeft historisch gezien niet echt een democratiseringsproces doorgemaakt. Als je bijvoorbeeld naar Europa kijkt, zie je dat er al honderden jaren een strijd voor democratie wordt gevoerd; er zijn democratische verworvenheden en waarden ontstaan – als een Europese staat deze waarden nu wil vernietigen, zal de Europese samenleving dat voorkomen; ze zal zich verzetten. In de geschiedenis van Turkije is deze strijd erg zwak gebleven. De politiek is altijd van bovenaf gereguleerd. De samenleving heeft de democratische strijd niet volledig versterkt. Daarom is het altijd gemakkelijk geweest om de staat te regeren, terwijl de samenleving zweeg. Maar zoals we weten is de wereld aan het veranderen, vooral het Midden-Oosten is aan het veranderen; de problemen van Turkije zijn erg diep en de ontwikkeling ervan is van doorslaggevend belang. Het is niet langer mogelijk om de staat gemakkelijk te besturen. Als we kijken naar de situatie van de AKP, dan zien we dat hun buitenlands beleid nog steeds gebaseerd is op neo-Ottomanisme; ze willen zich net als de Ottomanen verspreiden van het Midden-Oosten naar Noord-Afrika. Wat doen ze bijvoorbeeld in Libië? Lossen ze daar problemen op of verdiepen ze de bestaande problemen? Wat doen ze in Somalië? Lossen ze daar problemen op of verdiepen ze de bestaande? Of Irak, een onafhankelijke staat die grenst aan Turkije. Turkije heeft tienduizenden troepen ingezet en Irak bezet. Hetzelfde geldt voor Syrië.
Lost de interventie van Turkije in Syrië problemen op? De belangrijkste reden waarom de problemen in Syrië niet opgelost kunnen worden is de Turkse staat. Het grootste probleem van het Koerdische volk, de andere naties, geloven en religies in de regio is de huidige Turkse staat. Ze bedrijven politiek met wie het dichtst bij hun mentaliteit staat. Ze steunen degenen die vrouwen en kinderen onthoofden, vooral degenen die het op Êzidî’s (Yazidis) en Koerden gemunt hebben. Deze politiek zal geen vrede en democratie brengen in Syrië. Hun buitenlands beleid draait om escalatie, bezetting en onrecht. Dit geeft de Turkse staat geen geloofwaardigheid of macht. Integendeel, het verzwakt het.
Maar zoals ik al zei, heeft de Turkse staat thuis ook dezelfde problemen. Hoe staat het met hun economie? Die staat waarschijnlijk op de vijfde of zesde plaats van slechtste economieën ter wereld. Komt dat door het gebrek aan ondergrondse en bovengrondse rijkdom in Turkije, of is de Turkse samenleving werkloos? De reden is dat de Turkse samenleving de rekening gepresenteerd krijgt voor de triljoenen die ze de afgelopen decennia aan de oorlog hebben uitgegeven. Hoe krijgt de Turkse staat, de AKP, dit voor elkaar? Door repressie. Ze proberen de Turkse samenleving te dwingen hun stem niet te verheffen, niet te protesteren, maar in plaats daarvan alles te accepteren, met alles in te stemmen. De samenleving is ellendig; de politiek is geblokkeerd; academici durven niet te spreken; intellectuelen verbergen hun gedachten; universiteiten zijn niet vrij; de samenleving is niet democratisch of vrij. In Turkije is er geen stabiliteit, alleen chaos, crisis en een hoop met elkaar verweven problemen. De enige mogelijke weg naar een oplossing zou democratische politiek zijn, maar in plaats daarvan houden ze vast aan onderdrukking. De wil, voorkeur en realiteit van de AKP maken dit noodzakelijk; het is niet democratisch, maar onderdrukkend, met gebruik van rechtbanken en politiemacht tegen de samenleving.
Om maar een van de praktijken te noemen die voortkomen uit dit staatsbeleid, jarenlang hebben ze bestuurders aangesteld in gemeenten tegen de Koerdische democratische politiek, in het verleden tegen de HDP en vandaag tegen de DEM. En het Koerdische volk heeft hier nooit aan toegegeven; ze bleven volharden in hun strijd. De Turkse staat, de regering, is bang voor democratie. Ze zijn altijd bang voor de houding van de samenleving. Op dit moment is er ook een ontwikkeling binnen de CHP. Ekrem Imamoğlu, die opvalt als alternatief voor Erdoğan, bereidt zich voor op het presidentschap. Dus begon de AKP achter de CHP aan te gaan. Onlangs arresteerden ze Ekrem Imamoğlu en benoemden ze bewindvoerders in verschillende CHP-gemeenten. Het standpunt van de CHP tegen deze aanvallen was belangrijk en cruciaal. Maar men kan niet anders dan zich afvragen waar deze houding tot nu toe verborgen is gebleven.Er was al eerder zoveel druk, afwijzing, vernietiging en aanvallen tegen de politieke wil van het Koerdische volk, tegen democratische politiek, maar de CHP verhief er geen stem tegen. Vandaag moesten ze wel een standpunt innemen omdat er zoveel druk op hen werd uitgeoefend. We zien het nog steeds als positief, maar het belangrijkste is dat ze hier in het algemeen op aandringen; als dit aanhoudt en de CHP bepaalt, zal het reageren op dit historische en belangrijke moment.
Niet alleen onder leiding van de CHP heeft de samenleving zich verenigd en een democratische wil en daadkracht gevormd. De samenleving staat op het punt te exploderen in het aangezicht van de onderdrukking en wreedheid van de AKP-staat. De samenleving heeft haar onvrede altijd opgekropt, altijd ingeslikt, maar vandaag zegt ze dat het genoeg is. Honderden academici en intellectuelen hebben nu stelling genomen tegen Erdoğan vanwege de onderdrukking en vervolging. Ze hebben gezegd: genoeg is genoeg. Wij vinden het belangrijk dat academici hun standpunt zo duidelijk en verantwoord uiten. Het is bijna een oproep. Een oproep die iedereen tot verantwoordelijkheid uitnodigt. Het is een oproep aan de mensen om op te staan, om hun rechten te verdedigen tegen onrechtvaardigheid en om op te komen voor democratie en vrijheid. We kijken naar de universiteiten; voor het eerst in jaren stonden duizenden studenten uit Koerdistan op die naar de metropolen van Turkije trokken. Dit is ook heel belangrijk. Onder leiding van vrouwen en met de deelname van de jeugd staat de samenleving nu op. Dit is een belangrijk moment. Als alle democratische krachten hun stemmen en politieke wil verenigen, als ze samen actie ondernemen, als ze zich eensgezind uitspreken voor de democratisering van Turkije, voor de rechten van het Koerdische volk en voor de vrijheid van Rêber Apo [Abdullah Öcalan], dan zal er geschiedenis worden geschreven.
Het Koerdische volk en de democratische politiek hebben veel geleden. Ze hebben een hoge prijs betaald en zich verzet, en niemand heeft hun wil kunnen breken. Ze hebben altijd hun standpunt laten zien tegen onrechtvaardigheid, en dat doen ze ook vandaag. Waar onrecht is tegen gemeenten, universiteiten, de samenleving, arbeiders en vakbonden, zullen ze in opstand komen. Als de directieleden van de Orde van advocaten in Istanbul worden ontslagen, zullen democratische politiek, democratische instellingen en krachten in opstand komen en hen verdedigen.
Er zijn weinig voorbeelden van zulk onrecht in de wereld als in Turkije. Voor de democratisering en stabiliteit van Turkije, voor de oplossing van de Koerdische kwestie, zijn er mogelijkheden voor democratische en politieke krachten en het Koerdische volk om hun stemmen te verenigen en actief te worden. Op deze manier heeft de AKP twee opties: of ze ziet het activisme van het volk, de roep van het volk, respecteert het, verandert zichzelf en onderneemt stappen; hiervoor heeft Rêber Apo al mogelijkheden geopend; ze reageert hierop, onderneemt serieuze, eerlijke stappen en zet een proces in gang – maar helaas zijn hier geen tekenen van – of ze kan de vraag en de wil van de samenleving voor de democratisering van Turkije niet weerstaan. Het bewind van de AKP zal niet eeuwig duren. Er is geen stabiliteit in de crisissituatie van Turkije. De wereld verkeert in een crisis; het Midden-Oosten verkeert in een crisis. Turkije maakt een veel grotere crisis door. Er moet een buitengewone strijd voor democratisering komen. Anders zal de geschiedenis zich herhalen en zal geen van de problemen van Turkije worden opgelost.
Vele jaren geleden riep uw beweging 28 maart, de dag waarop de eerste commandant van de guerrilla kameraad Agit zijn leven gaf, uit tot een nationale dag van heldendom. Welke sporen heeft kameraad Agit in uw beweging achtergelaten die vandaag de dag nog steeds van invloed zijn?
Om te beginnen herdenk ik ter gelegenheid van de verjaardag van zijn martelaarschap kameraad Agit met respect en buig ik voor zijn nalatenschap en de nalatenschap van alle martelaren die hun leven hebben gegeven in deze strijd.
Kameraad Agit heeft een speciale plaats in onze geschiedenis. Zoals Rêber Apo zei, is hij een nationale commandant. Net zoals Mazlum Dogan de hoeksteen is van het verzet van de PKK, is commandant Agit de brug van de gevangenis in Amed (tr. Diyarbakir) naar de bergen. Kameraad Agit was de eerste die moedig de bergen van Koerdistan introk. In dit opzicht bereidde hij nieuw terrein voor. Hij was de eerste die guerrillatroepen oprichtte en trainde en hij voerde diplomatie en politiek onder de moeilijkste omstandigheden. Hij was een activist wanneer dat nodig was, een politicus wanneer dat nodig was en een diplomaat wanneer dat nodig was. Hij was een veelzijdige en ontwikkelde persoonlijkheid. Als we het echter over Agit hebben, denken we aan zijn commando. Hij was een nationale commandant en speelde een leidende rol bij de oprichting van de guerrilla.
In Agits vocabulaire was geen plaats voor klagen, pessimisme of negativiteit. Er was altijd overwinning, een positieve kijk en zelfvertrouwen. Wat de omstandigheden ook waren, hoe moeilijk het ook was, kameraad Agit vond altijd een manier om stappen te zetten en resultaten te boeken. Hij had veel vertrouwen in zichzelf. Degenen die bij kameraad Agit waren, leerden op hun eigen kracht te vertrouwen. Samen zijn met kameraad Agit betekende resultaten boeken. Hij gaf zijn kameraden en de samenleving altijd vertrouwen.
Een van zijn belangrijkste eigenschappen was zijn moed. Hij was een strategisch denker en was altijd gefocust, probeerde te anticiperen. Dienovereenkomstig plannen ontwikkelen, doelen stellen, grote doelen realiseren en groot denken waren de grootsheid van kameraad Agit’s persoonlijkheid. Om deze reden noemt Rêber Apo kameraad Agit voortdurend. Hij drukte zijn stempel op de beweging en ontwikkelde een historisch initiatief. Toen kameraad Agit werd gemarteld, propagandeerde de staat dat de rechterhand van Rêber Apo was vernietigd, dat de PKK nooit zou herstellen. Er zat in feite een kern van waarheid in. Kameraad Agit was inderdaad onvervangbaar. Echter, als gevolg van Rêber Apo’s arbeid, concentratie, strijd en training van duizenden vrienden, vormen vandaag duizenden kameraden zoals Agit, Mazlum, Sara, Rahshan, enzovoort de YJA-ster en HPG-guerrilla van vandaag. Er werd een geest gecreëerd en deze geest vormt de basis van de guerrilla van vandaag. Kameraad Agit heeft zo’n erfenis achtergelaten dat deze strijd zal doorgaan, resultaten zal opleveren en zal slagen, ongeacht de omstandigheden. Duizenden jonge mensen en guerrilla’s uit alle vier delen van Koerdistan en daarbuiten staan en vechten met deze overtuiging.
4 april, de 76e geboortedag van volksleider Abdullah Ocalan, is nog maar een paar dagen van ons verwijderd. Het is een dag die traditioneel gevierd wordt door het Koerdische volk en hun internationale vrienden. Aan het einde van ons interview, wat wilt u ons vertellen over deze dag?
Wij vieren de verjaardag van Rêber Apo als de verjaardag van ons volk. Om hier open over te zijn, Rêber Apo heeft nooit voor zichzelf geleefd. Wij beschouwen hem niet als een individu. Hij is niet van zichzelf. Rêber Apo is miljoenen mensen. Met zijn duizenden jaren van analyse en paradigma, verlicht hij de weg voorwaarts voor de mensheid en is hij het antwoord op vele problemen die er zijn. Geen grenzen van natiestaten, geen identiteit kan Rêber Apo definiëren. Hij is van iedereen, van de mensheid. Daarom is deze dag belangrijk. De mensen zouden deze dag met grote opwinding en enthousiasme moeten vieren. Zulke nationale dagen zijn zeldzaam in de geschiedenis van het Koerdische volk. Het verenigt alle Koerden. Het is een kans, een historische kans, en moet zo benaderd worden. Ons volk benadert en evalueert het op deze manier. Rêber Apo’s paradigma van vrouwenvrijheid, sociale ecologie en democratische samenleving is de basis van deze revolutie. Op 4 april wordt dit gevierd. Koerden hebben duizenden bomen geplant om deze dag te vieren. Dit is een mooie en belangrijke traditie die moet worden voortgezet en in het algemeen moet deze dag een feestdag zijn.
Als het Koerdische volk, en vooral als leden, kaders en militanten van deze beweging, beschouwen we deze dag als een speciale dag, een dag om onze eigen realiteit opnieuw te zien, om onszelf te herzien. Hoe dicht sta ik vandaag bij de realiteit van Rêber Apo? In welke mate vertegenwoordig ik Rêber Apo in mijn leven? In welke mate kan ik beantwoorden aan zijn strijd? Wat zijn mijn tekortkomingen en zwakheden? Hoe kan ik mezelf verder verbeteren? Hoe kan ik het antwoord zijn voor de toekomst? Het is een dag die we als basis nemen om onszelf opnieuw op te bouwen, om een nieuwe synergie te creëren, een nieuwe kracht in onszelf, om onszelf te organiseren. Het is niet zomaar een viering, maar een bewustwording, zelfbewustzijn, zelferkenning, zelfkennis, zichzelf zien en zichzelf herscheppen… Daarom feliciteer ik iedereen in de vier delen van Koerdistan, vooral vrouwen en jongeren, met de verjaardag van Rêber Apo.
Bron: ANF