Oost-Koerdistan, dat wordt geregeerd door het Iraanse regime, is een brandpunt van vrouwenverzet. De ‘Jin Jiyan Azadî’-revolutie werd geïnitieerd door de vrouwen van Oost-Koerdistan. De regio is zowel een plaats van vastberaden verzet als van de hardvochtigste onderdrukking. Ter gelegenheid van de Internationale Dag voor de uitbanning van Geweld tegen Vrouwen op 25 november sprak Rûken Nexede van de Gemeenschap van vrije vrouwen van Oost-Koerdistan (KJAR) over de vooruitzichten van de vrijheidsstrijd van vrouwen.
“Een ongekend niveau van vrouwenstrijd”
Eerst bracht Rûken Nexede hulde aan de mensen die hun leven verloren in de strijd tegen het patriarchaat en benadrukte dat het bestaan van de Internationale Dag voor de uitbanning van geweld tegen vrouwen het resultaat is van de anti-patriarchale vrouwenstrijd. Ze sprak over het bijzondere niveau dat de vrouwenstrijd vandaag heeft bereikt en zei: “Vandaag de dag is er een algemene vrouwenorganisatie, vrouwen discussiëren over confederalisme, ze breiden hun kennis van militaire organisatie uit. Vrouwen hebben in de 21e eeuw een niveau bereikt waarmee we ze trots kunnen feliciteren met hun verzet en opstanden. Met de opkomst van de apoïstische beweging zijn er veel verworvenheden gerealiseerd, zoals de vrouwenrevolutie, de militaire organisatie van vrouwen en de wetenschap van vrouwen.”
“Vrouwen hebben zich nooit onderworpen aan het patriarchaat”
Nexede voegde eraan toe: “Doorheen de geschiedenis hebben vrouwen zich niet onderworpen aan het patriarchaat, noch op geestelijk, noch op intellectueel vlak. Door Rêber Apo [Abdulla Öcalan] keerden vrouwen terug naar hun ware aard en leerden ze hoe ze tegen de patriarchale mentaliteit konden vechten, zichzelf konden organiseren en een vrij leven konden opbouwen. De apoïstische vrouwenbeweging werd georganiseerd vanuit dit bewustzijn en vecht vandaag nog steeds op deze basis. Rêber Apo definieerde de 21e eeuw als de revolutie van de vrouw. We zijn trots op alle vrouwenstrijd die tot nu toe heeft plaatsgevonden. Al deze strijd werd gevoerd met grote moeilijkheden en opofferingen. Deze strijd werd gestreden door onze martelaren zoals Heval Roza, Heval Sara en Heval Şîrîn in de gevangenissen, bergen, steden en dorpen. Met opgeheven hoofd kwamen vrouwen tevoorschijn uit de duisternis met de filosofie van Rêber Apo.”
“Een vrij leven betekent ware liefde”
Nexede vervolgt: “Rêber Apo beschreef de persoonlijkheid van vrije vrouwen en mannen op een manier die we kunnen zien in de opofferende houding van Heval Asya en Heval Rojger. Hun offerbereidheid is zo betekenisvol dat we niet weten hoe we hen voldoende kunnen waarderen. Uit de persoonlijkheid en daden van deze kameraden kunnen we zien dat een vrij leven ware liefde betekent. Daarom wil ik hen nogmaals eer bewijzen voor het niveau van vrijheid dat ze hebben bereikt. De manier om deze martelaren te eren is ook dit niveau van vrijheid te bereiken. Om een vrij leven op te bouwen, zouden alle vrouwen deze acties moeten overnemen.”
“Elke plaats die het Apoïsme bereikt, ervaart een verandering”
zei Nexede: “Met de ‘Jin Jiyan Azadî’-revolutie erkenden vrouwen de verloren wil en macht van het volk. Tegelijkertijd rezen er vragen voor zowel vrouwen als mannen: Wie ben ik, hoe leef ik, waarvoor leef ik en waar leef ik, wat is overheersing, wat is geweld? Deze revolutie deed iedereen zichzelf in vraag stellen. Kunstenaars vroegen zich af waar hun kunst voor diende; wetenschappers begonnen te onderzoeken wat wetenschap was en wie ze diende. Er ontstond discussie over de mate waarin de staat wetenschap gebruikte voor zijn eigen belangen. Iedereen begon vragen te stellen.”
“Angst werd overwonnen”
Nexede zei: “Gezinnen begonnen zich af te vragen wat familie betekende, wat de wortels van het familieconcept waren en waar het voor diende. De vooraf bepaalde rol van vrouwen, meisjes en jongens werd in vraag gesteld. Studenten begonnen zich af te vragen hoe ze dingen leerden en of het voor het leven was of in dienst van het systeem. De filosofie van Rêber Apo brengt verandering teweeg waar het ook komt. Het Iraanse regime is momenteel wanhopig, het heeft geen middelen meer en zit in een crisis. De druk op de samenleving is groot. Vrouwen en jongeren worden massaal onderdrukt onder het mom van religie. Maar de mensen hebben nu het ware gezicht van dit regime gezien, ze nemen stelling en vechten zonder angst. Hoewel ze weten dat ze als martelaren kunnen vallen, blijven ze vechten, sluiten ze geen compromissen en offeren ze zichzelf op voor de vrijheidsrevolutie.”
Bron: ANF