In de nacht van 28 december 2011 bombardeerden de gevechtsvliegtuigen van Turkse strijdkrachten een gebied aan de grens met Zuid-Koerdistan (Iraaks Koerdistan). De bommen doodden 34 voornamelijk jonge mannen op hun terugweg van de Iraakse grens die ze hadden overschreden voor grenshandel.
De 34 slachtoffers waren afkomstig vanuit de dorpen Gülyazı (Bejuh) en Ortasu (Roboskî) in het district Şırnak (Şirnex) Uludere (Qileban) en waren voornamelijk familieleden van elkaar.
De dorpen Roboskî en Bejuh ontstonden in de jaren ’90, toen tientallen mensen die werden verdreven uit hun geëvacueerde dorpen zich hier bij hun familieleden vestigden nadat hun eigen land en dorpen waren geëvacueerd door veiligheidstroepen van de Turkse staat.
De Turkse staat legde mijnen over de landen rond dorpen, die het leven van vijf mensen opeisten en meer dan 20 anderen gehandicapt maakten. Het aantal dieren dat in mijnexplosies wordt gedood, zou moeilijk te schatten zijn.
Wat ‘handelsgrens’, ‘caravan’, ‘grens’ wordt genoemd en wat de staat en zijn aanhangers ‘smokkelen’ noemen, is de enige kans voor de mensen daar om hun brood te verdienen. Ze noemen het niet ‘smokkelen’ want de mensen hier hebben nooit de grenzen erkend die relevante autoriteiten hen oplegden. Ze zijn sinds de tijd van hun grootvader betrokken bij ‘smokkel’ omdat ze altijd families, familieleden of velden in Irak hadden, aan de ‘andere kant’ van de ‘grens’. Feitelijk is er geen fysieke grens in kwestie, bij de grenslijn is er alleen een steen met cijfer 15 erop.
Op deze “nationale” landen, de rest van een rijk dat zich uitbreidde tot drie continenten, beleefden mensen sociale trauma’s buiten de habitat van het rijk. Mensen leefden met het trauma van een geschiedenis van grote bloedbaden van de Armeense genocide tot de genocide in Dersim, van de gebeurtenissen van 6-7 september tot militaire staatsgrepen, van de massaslachting in Çorum en Mamak tot het bloedbad in Madımak, van het bloedbad op 28 februari in het dorp Zanqirt ( Bilge) naar dat van in het dorp Roboski. Dat betreurenswaardige bloedbad dat de geschiedenis inging als ‘Roboski bloedbad’ is een ring in deze traumaketen.
In de avond van 28 december 2011 ging een groep mensen uit het dorp doen wat ze normaal zouden doen, “grenshandel”. Ze vertrokken, een maand voordat het bloedbad plaatsvond zoals gebruikelijk binnen de kennis en het zicht van lokale militaire eenheden die al de militaire locaties in de regio hadden leeggemaakt en de weg vrijmaakten voor grenshandelaren . Volgens Murat Karayılan, voorzitter van de uitvoerende raad van KCK werd het gebied waar het bombardement werd uitgevoerd, sinds 1991 nooit gebruikt door de PKK (Koerdische Arbeiderspartij) voor het zeer vlotte kenmerk van het gebied.
Op de terugweg van de grens zagen de mensen in de groep dat soldaten alle drie de alternatieve wegen naar het dorp hadden gesloten. Ze werden onderworpen aan een waarschuwingsschot en artillerievuur zonder te worden gewaarschuwd om te stoppen. Ubeydullah Encü, de vader van de 13-jarige Muhammed Encü die ook zijn leven verloor die avond, vertelde dat hij de commandant op de militaire post bij het dorp had gebeld en hem liet weten dat een groep mensen, waaronder zijn kind,zich in het gebied begaven. De commandant vertelde Encü dat hij op de hoogte was van hun aanwezigheid daar en antwoordde dat ze zojuist een waarschuwingsschot hadden afgevuurd voor intimidatie. Helaas bleek snel dat hun kinderen het doelwit werden van de bommen vanuit F-16 gevechtsvliegtuigen.
De dorpelingen die na het bombardement naar de scène renden, vertelden dat 13 mensen nog leefden en dat de lichamen van anderen nog brandden toen ze daar aankwamen. Deze mensen die onderweg soldaten ontmoetten die op bevel van de regio terugkeerden, moesten de gewonde overlevenden met hun eigen inspanningen vervoeren omdat er geen functionarissen ter plaatse kwamen ondanks het feit dat ze alle autoriteiten kort na het incident hadden geïnformeerd. Soldaten in de nabijgelegen militaire posten ontzegden gezondheidszorgteams van Şırnak toestemming om hulp te bieden terwijl de lichamen van de slachtoffers en de gewonden daar vandaan werden weggevoerd. “We verzamelden de delen van hun lichaam en probeerden ze naar ons dorp te brengen op de zadels van de ezels die het bombardement overleefden.” Alle dorpelingen die er die dag waren, weten dat veel van de gewonden bloedden en / of doodvroren. 17 van de 34 slachtoffers waren kinderen onder de 18 jaar. Iedereen die het dorp een keer bezoekt, kan kennelijk zien welk soort trauma het heeft veroorzaakt. De mensen in het dorp hebben sinds die dag, zes jaar geleden, aan psychische depressies geleden.
Deze onmiskenbaar nieuwswaardige tragische gebeurtenis werd kort door de Turkse media gemeld, terwijl enkele van de weinigen die dit wilden melden, gehinderd werden door hun bestuurders. Toen overheidsinstanties officiële uitspraken gingen doen over het bloedbad, namen de media hun toevlucht tot eufemisme en rapporteerden het onder de titel “incident nabij de Iraakse grens”. De debatten in de volgende dagen gingen niet verder dan “of de slachtoffers smokkelaars of terroristen waren” en “of het incident een ongeluk, een nalatigheid of een val was”.
De westelijke kant van de Turkse samenleving organiseerde drie dagen later de hele nacht lang nieuwjaarsvieringen, alsof er geen bloedbad was geweest, terwijl de mensen in Roboski een bedroefde nacht doorliepen nadat ze de aan flarden gebombardeerde lichamen van hun geliefde broers en zonen hebben opgeraapt en aanschouwd.
Volgens de getuigenis van dorpsbewoners stuurden de Turkse autoriteiten, die in de nacht van het bloedbad geen ambulances en helikopters toelieten, een team naar de scène en zorgden ervoor dat het alle resten (delen van mensen en ezels) verzamelde lichamen in het gebied en staken ze in brand, waardoor de bewijzen werden vernietigd. De aanklager die het bloedbad als een fout beschreef en beloofde niemand te arresteren, liet een team de plaats delict onderzoeken met een helikopter vanuit de lucht en schreef over de rapporten dat “ze niets zagen” ter plekke.
Het proces verliep zo onnauwkeurig dat zelfs de namen en aantal slachtoffers verkeerd werden geregistreerd op autopsieverslagen en dus op de rapporten van mensenrechtenorganisaties die hun informatie over deze rapporten baseren. Na een reeks rapporteringswerken in het dorp kort na het incident, gingen bedrijven zoals MAZLUMDER, de mensenrechtenorganisatie (IHD), de raad van Advocaten Diyarbakır, onafhankelijke ambtenaren confederatie KESK en het Platform voor de veiligheid van de Justitie (KİAP) overeen dat het ‘incident’ inderdaad een “bloedbad” betrof.
Die avond, zoals Ferhat Encü, broer van een van de slachtoffers en tevens politicus voor HDP, zegt: “De staat transformeerde zich een bom en regende de dood op ons vanuit de lucht, waardoor onze kinderen en familieleden totaal geschrokken waren van wat er gaande was.
De Turkse staat, een staat die de dood over onze kinderen heeft uitgestort en ons achterliet met onze overleden familieleden en die bovendien bedreigingen uitte na het bloedbad en probeerde te voorkomen dat we de slachtoffers naast elkaar zouden begraven”.
