Que sais-je?
1)
Opgaan in het moment, wie wil dat nou niet? Wat is er op tegen? In een wereld die gefixeerd is op “dit moment”, op het “nu”, is er geen ruimte voor bezinning en perspectief. De pijn om tegen te komen wat een vreselijke maskerade er aan de gang is, dat past daar niet in. Leven zal je! Hier en wel nu meteen! Je afvragen waar we echt mee bezig bent is niet prettig. Wèl prettig is het om een niche te pakken waarin je je veilig over het een en ander druk kan maken als kneuzerige consument. En verzuchten hoe zwaar het is om te lijden onder je “keuzestress”. Maar er is geen keuzestress. Er is maar één keuze: of je de dood in het leven wil zien, of er van weg wil kijken. Meer smaken zijn er niet. Que sais-je? vroeg Michel de Montaigne zich af. Wat kan ik weten?… Niet een antwoord maar een vraag was wat de gevestigde orde in 1591 deed beven. “Ook ik leef in het paradijs!” roept De Dood, meeliftend met de Franse Renaissance die daarop volgde. Wat uitmondde in een orgie van geweld.
2)
Hoe zou het leven er uit zien als het slechte niet zo aantrekkelijk zou zijn? Het verachten van de mensen die aan je greep zijn onderworpen is niet slechts aan de Franse zonnekoning voorbehouden, maar lijkt het beproefde business model van de huidige machthebbers. Proxywars zijn the pleasure gel van deze tijd.
Dat het nog om mensen gaat is slechts een kanttekening.
Overigens is de teneur in Nederland dat de bevolking in Syrië een straffend regime behoeft. Want geen traditie van vreedzaam samenleven!… Wat soepeltjes spoort met de gedachte dat die bevolking zichzelf wel zal bevrijden als de tijd er rijp voor is… Tja, dat heet: in eigen sop gaar laten koken… Hebben wij dan onszelf bevrijd destijds? Uh neen. We zijn bevrijd. Maar de Alevieten, de Koerden en Jezidi’s moeten dat wel zelf opknappen, vinden wij. Elk volk verdient z’n eigen beulen, zoiets. Maar de autonome regio van Noord-Syrië, met 5 miljoen inwoners, ís al een oase van vreedzaamheid, met een grote diversiteit aan culturen, te midden van het geopolitieke geweld.
3)
–Chosha?
–Chosha!!
–Lekker?
Ja lekker!!
Zilan trekt het dekentje iets beter om d’r heen. Haar dochter is een maandje over om haar lieve moeder wat te verzorgen. Ze maken samen wat grapjes, gaan er helemaal in op. Ik nip wat van mijn whisky. Deze avond, deze liefde, is alles wat er is. Wat er over is. En het is genoeg, voor deze avond.
Dertig jaar eerder moesten zij vluchten voor Sadam Hoessein, toen nog helemaal onze man. Hij had haar man laten ophangen, omdat die op de campus van de universiteit het gesprek durfde aan te gaan met het gezag. Het ophangen werd gezien als de “genade daad” na al de verminkingen die eraan vooraf waren gegaan. Het was niet de immoraliteit die dat regime de kop heeft gekost, maar het in ongenade raken bij de Alliantie of the Willing op een strategisch beleidspuntje in 2003.
De laatste jaren heeft Zilan van dat alles geen weet meer. Het enige wat rest is het innige vuur in haar ogen als haar dochter haar plagerig vertroetelt.
–Chosha?
–Chosha!!
Auteur: Paul Terlunen
