Op oproep van het International Committee against Disappearances in Detention (ICAD) werden demonstraties georganiseerd in Amsterdam, Londen en Berlijn in solidariteit met de Internationale Week voor de Eliminatie van Verdwijningen in Detentie (07-31 mei) en in het bijzonder met de 1000ste week van demonstraties van de Zaterdagmoeders.
Amsterdam
Activisten die samenkwamen onder leiding van de Democratic Power Union in Amsterdam, herdachten de 1000ste week van protesten van de Zaterdagmoeders. Zaterdagmoeder Şehriban Tepeli en leden van het comité spraken over de strijd van de Zaterdagmoeders tijdens de demonstratie op de Dam.
De activisten openden spandoeken met de foto’s van de verdwenen personen en herinnerden eraan dat “de slachtoffers van de verdwijningen, die worden gezien als een van de donkerste periodes in de geschiedenis van Turkije en die werden uitgevoerd door zowel officiële als onofficiële krachten van de staat, vooral in Koerdistan, al jaren eisen dat het lot van hun familieleden wordt onthuld en dat hun beenderen worden gegeven.
Londen
Revolutionaire democratische organisaties uit Koerdistan en Turkije kwamen samen op het beroemde Trafalgar Square en begroetten de 1000e week van de Zaterdag Moeders protesten met klaagzangen, gedichten en anjers.
De Democratic Power Union of Britain, waaronder revolutionaire, linkse, alevitische en lokale organisaties uit Koerdistan en Turkije, kwamen samen op het Londense Trafalgar Square als onderdeel van de 1000e week van de Zaterdag Moeders’ protesten. Tijdens het evenement werden spandoeken meegedragen met de tekst “Vergeet de vermisten niet” en “Laat de vermisten gevonden worden, laat de daders berecht worden”. Terwijl foto’s van de verdwenen personen op het plein werden tentoongesteld en er anjers op werden geplaatst, werden slogans zoals “Laat de vermisten worden gevonden en de daders worden berecht” veelvuldig gezongen.
Schrijver Aydın Çubukçu, Ali Poyraz, Kurdish People’s Assembly en de British Alevi Federation namen ook deel aan de verklaring.
In de toespraken die hier gehouden werden, werd gesteld dat de Zaterdagmoeders niet alleen voor hun eigen kinderen naar de pleinen gingen, maar voor alle revolutionairen in de wereld, voor alle jongeren die vermoord, gevangengezet en verdwenen zijn. Er werd benadrukt dat solidariteit met de Zaterdagmoeders solidariteit betekent met alle volkeren die hun eigen vrijheid willen.
İbrahim Avcil, namens de Britse DGB, onderstreepte in zijn toespraak dat het noodzakelijk is om de eervolle strijd van de Zaterdagmoeders aan de orde te stellen om de verdwijningen niet te vergeten en hen ter verantwoording te roepen.
Avcil veroordeelde krachtig de agressieve houding van het AKP-MHP fascistische regime tegen de strijd van de Zaterdag Moeders die elke week vragen naar het lot van de verdwenen gevangenen en de berechting van de verantwoordelijken eisen,
“Deze langdurige strijd van de Zaterdagmoeders, ondanks alle obstakels, verhoogt de eer van de strijd van alle onderdrukte groepen waarvan men wil dat hun stemmen worden overstemd, uitgebuit, genegeerd en waarvan de toekomst wordt gestolen.”
Na de toespraken werden de Zaterdag Moeders begroet en werd er een sit-in protest van 15 minuten georganiseerd. Tijdens de sit-in werden gedichten voorgelezen en Koerdische liederen gezongen. De actie eindigde met applaus en slogans.
Berlijn
Koerdistani en Turken verzamelden zich in het Celalettin Kesim park in Berlijn, de hoofdstad van Duitsland. Ze droegen de foto’s van de vermisten en eisten dat de vermisten worden gevonden en de daders worden berecht. Dest-Dan Vrouwenvergadering, Nav-Berlin, SKB, KKP, Kurdische Gemeinde Berlin-Brandenburg namen deel aan de bijeenkomst.
Baki Selçuk, Bureau Woordvoerder van het Internationaal Comité tegen Verdwijningen in Detentie (ICAD), legde een verklaring af tijdens de bijeenkomst en herinnerde eraan dat “Zaterdag Moeders al voor de 1000e week op het Galatasaray Plein zitten om hun rechtvaardige eisen uit te schreeuwen ondanks de onderdrukking en vervolging door de staat en zei ‘We moeten vanaf hier een stem zijn voor hun stemmen’.
Recep Aydınlar, broer van Cüneyt Aydınlar, die in gevangenschap verdween, nam het woord en na het verhaal van de verdwijning van zijn broer in gevangenschap te hebben verteld, verklaarde hij dat hij deze strijd tot het einde zou voortzetten.
Ali Beyaztaş, een familielid van de verdwenenen, zei dat hij getuige was van de marteling en moord op zijn twee vrienden Yücel Dolan en Ferhat Tepe, die met hem in de martelkamer in de Amed kerker waren in 1993, en dat ze later door de staat zijn verdwenen.
Nurê Alkış nam het woord namens de Vrouwenvergadering Dest-Dan en Êzidî Vrouwenvergadering in Berlin en zei: “De vervolging door de Turkse staat duurt al jaren. Naast het beleid van massamoord, genocide en uitroeiing wordt sinds de jaren ’90 ook het beleid van verdwijning voortgezet.”
Politicus Sibel Yiğitalp zei: “Turkije voerde executies en verdwijningen uit door de staat en zijn bendes in de jaren ’90, wat een donkere periode wordt genoemd. Die mentaliteit heeft onze vrienden vandaag veroordeeld met de samenzweringszaak Kobanê. Daarom zullen we vechten tegen de duistere mentaliteit, waar we ook zijn.”
Hüseyin Taşan namens de Kurdische Gemeinde Berlin-Brandenburg zei: “De strijd van de Zaterdagmoeders is een heilige strijd. In hun 1000e week kwamen onze moeders opnieuw samen op het Galatasarayplein om de rekening van de vermisten te vragen. We moeten ook hier hun heilige verzet eren en onze strijd opvoeren en samen handelen.”