- Turkije
Izzetin Sevilgen zit sinds 15 juni 1992 in de gevangenis. Na 40 dagen politiebewaring werd hij door de beruchte rechtbank voor staatsveiligheid van Diyarbakır veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf wegens “lidmaatschap van een terroristische organisatie” en “het verstoren van de eenheid en soevereiniteit van de staat”. Een odyssee door de gevangenissen van Siirt, Amasya, Izmir, Şirnak, Van en Erzurum volgde. Zijn laatste stop tot nu toe was de E-type gevangenis van Giresun.
31 jaar onder extreme gevangenisomstandigheden hebben duidelijke sporen achtergelaten. Sevilgen staat op de lijst van zieke gevangenen van de mensenrechtenvereniging (IHD). Hij lijdt aan herhaalde hernia’s, astma, gezichts- en gehoorproblemen, hartaandoeningen, bronchitis en cholesterolproblemen. Ondanks intensieve inspanningen van zijn familie werd Sevilgen’s verzoek om overgeplaatst te worden naar de zwaar beveiligde gevangenis in Batman niet ingewilligd en in plaats daarvan wordt hij vastgehouden in de gevangenis van Giresun, meer dan 700 kilometer verderop. Daarom heeft zijn familie hem al drie jaar niet kunnen bezoeken.
Hoewel Sevilgens levenslange gevangenisstraf op 15 juni 2022 eindigde, is zijn vrijlating nu voor de vierde keer uitgesteld. De gevangenisdirectie eist een bekentenis van berouw als voorwaarde voor zijn vrijlating. Maar voor de politieke gevangene valt er niets te berouwen. Dus worden de uitstellen van zijn vrijlating met steeds langere termijnen uitgevoerd. Op het eerste verzoek werd de vrijlating met drie maanden uitgesteld, op het tweede met vier maanden, op het derde met vijf maanden en nu met zes maanden.
Hüsna Sevilgen zei dat haar man sowieso in de gevangenis zit zonder een misdaad te hebben begaan. De eis voor een “bekentenis van berouw” is daarom een belasting.”We accepteren het op geen enkele manier en zullen nooit berouw tonen”, zei ze. “Zijn oudere broer, Külink Sevilgen, was ook niet bereid om een bekentenis van berouw af te leggen en stierf na 16 jaar in de gevangenis. Hij verzette zich tot zijn laatste adem en accepteerde geen enkele vorm van berouw. Beiden zaten twaalf jaar in dezelfde gevangenis. We staan achter de offers die ze hebben gebracht en hun strijd tot het einde toe. We zullen de strijd binnen en buiten de gevangenis voortzetten tot de laatste druppel bloed en onze Koerdische identiteit nooit opgeven.”
Hüsna Sevilgen verklaarde dat zij buiten vecht en haar man binnen. “Hij werd overgeplaatst naar gevangenissen verder en verder weg. Als we hem wilden bezoeken, moesten we dagen heen en weer reizen. De gevaren onderweg en de kosten van de reis dreven ons tot armoede. Door de lange afstand hebben we al meer dan drie jaar geen gevangenis kunnen bezoeken. De onderdrukking en tirannie zijn nooit gestopt, maar we hebben op geen enkele manier gebogen en zullen dat ook niet doen.”