Het 12e Congres van de PKK (Koerdische Arbeiderspartij) werd tussen 5 en 7 mei gehouden in de door de guerrilla bezette Medya-verdedigingszones in Zuid-Koerdistan (Noord-Irak) met deelname van 232 afgevaardigden. Op het congres hebben alle afgevaardigden unaniem besloten om een einde te maken aan de activiteiten die worden uitgevoerd onder de naam van de PKK.
ANF Nieuwsagentschap publiceerde het rapport dat het Centraal Comité van de PKK heeft ingediend bij het historische 12de Congres:
“AAN HET 12DE CONGRES VAN DE PKK!
Beste kameraden!
Om te beginnen groeten wij, namens ons Congres, met diep verlangen en respect leider Apo (Abdullah Öcalan), de stichter van de PKK, de leider van het Koerdische volk en andere volkeren, de ware kameraad van de vrouwen, de grote sociale wetenschapper en revolutionair, die ons naar dit congres heeft geleid, ons 12de Congres heeft voorbereid, ons in staat heeft gesteld om vrij te bestaan als beweging en als volk, die 27 jaar lang historisch verzet heeft geboden in Ihmralı en de Democratische Beschavingstheorie heeft gecreëerd. We wensen iedereen die strijdt voor de fysieke vrijheid van leider Apo het grootste succes.
We houden ons Partijcongres, waar het hele publiek in binnen- en buitenland reikhalzend naar heeft uitgekeken, in mei, de Maand van de Martelaren. We herdenken het 48ste jaar van het martelaarschap van Haki Karer, de grote revolutionair en onze eerste martelaar, die leider Apo beschreef als “mijn geheime ziel”. Zoals bekend is onze Beweging een Beweging van de leider en een Partij van Martelaren. Daarom wordt het 12e Congres ook geleid door de realiteit van de leider en de Martelaren. Op deze basis herdenken we met diep respect, liefde en dankbaarheid al onze heldhaftige martelaren, 45.000 in getal, van Haki Karer, die de beweging begon, tot onze partijoprichters Ali Haydar Kaytan (Fuat) en Ali Rıza Altun, van Sakine Cansız (Sara) tot de laatste martelaren van het historische Zap Verzet, Besê Tekoşîn, Mitra Kato, en Gabar Botan. We herbevestigen onze toewijding om hun nagedachtenis in ere te houden, hun nalatenschap levend te houden en hun doelen te bereiken.
Een van de meest toegewijde bijdragers aan ons 12e congres was onze dierbare vriend en kameraad, Sırrı Süreyya Önder, die de afgelopen 12 jaar het meest behulpzaam en ondersteunend is geweest in het werk van leider Apo. Hij verloor zijn leven op 3 mei tijdens zijn werk om de “Oproep voor Vrede en Democratische Samenleving”, aangekondigd door leider Apo op 27 februari, tot leven te brengen. Bij deze gelegenheid gedenken wij Sırrı Süreyya Önder, onze martelaar voor vrede en democratie, met respect en dankbaarheid. We bevestigen dat we ons congres met succes zullen houden ter nagedachtenis aan al deze heldhaftige martelaren.
Beste kameraden!
Zoals bekend begon het proces dat leidde tot ons 12e congres met de ontmoeting tussen Ömer Öcalan en leider Apo op 23 oktober 2024. Deze ontmoeting vond plaats op basis van de verklaringen en oproepen van MHP (Partij van de Nationalistische Beweging) voorzitter Devlet Bahçeli sinds begin oktober. Tijdens deze bijeenkomst verklaarde leider Apo aan het publiek dat hij de theoretische en praktische macht bezat om de Koerdische kwestie te verschuiven van geweld en conflicten naar democratische politiek en wetgeving, op voorwaarde dat aan de noodzakelijke voorwaarden werd voldaan. In de daaropvolgende maanden ontwikkelde het proces zich met de delegatie van de Dem-partij, inclusief Sırrı Süreyya Önder, die naar Imrali ging en leider Apo ontmoette en zijn boodschappen overbracht. Leider Apo stuurde eerst boodschappen naar de leiders van politieke partijen in Turkije en daarna naar ons. In deze brieven gaf hij zijn mening over de ontbinding van de PKK en het einde van de gewapende strijd, en verklaarde dat zijn historische missie voltooid was. In ons antwoord aan leider Apo stelden wij dat wij bereid waren het verwachte congres bijeen te roepen, maar dat de relevante beslissingen alleen konden worden genomen als leider Apo aan het congres deelnam en het op de een of andere manier leidde.
Om dit proces voort te zetten, riep leider Apo ons in zijn “Oproep voor Vrede en een Democratische Samenleving” – aangekondigd via de delegatie van de DEM-partij op 27 februari – op om een congres te houden en besluiten te nemen over de ontbinding van de PKK en het einde van de gewapende strijd. In deze oproep verklaarde hij de volledige historische verantwoordelijkheid op zich te nemen. In antwoord op deze oproep hebben we op 1 maart een verklaring uitgegeven waarin we aan het publiek aankondigden dat we een eenzijdig staakt-het-vuren hadden afgekondigd om de weg te helpen effenen voor de uitvoering van de standpunten die we in een brief aan leider Apo hadden overgebracht. Deze kwesties leidden tot heftige discussies in binnen- en buitenland. We namen waar nodig deel aan deze discussies, maakten onze standpunten kenbaar en probeerden schriftelijke en mondelinge beoordelingen te geven om ervoor te zorgen dat onze mensen en vrienden het proces correct en adequaat begrepen. Bovendien hebben we de notities van de ontmoetingen met leider Apo en de instructies die namens de PKK en PAJK waren voorbereid, doorgegeven aan onze partijstructuur. Dit alles is bekend bij de samenstelling van ons congres.
Het kan gezegd worden dat de twee maanden en een week die verstreken zijn sinds 27 februari een periode van intense politieke en psychologische oorlogsvoering zijn geweest. Ondanks alle opleggingen van de staat en de AKP-regering, drongen we aan op de deelname en begeleiding van leider Apo bij het houden van het congres en het aannemen van de besluiten. De reden hiervoor was dat de verwachte en gewenste resultaten op geen enkele andere manier bereikt konden worden. Op basis hiervan werden talrijke discussies gevoerd over verschillende methodologische kwesties. Uiteindelijk hebben we, hoewel het niet helemaal naar wens was, de huidige situatie geaccepteerd in overeenstemming met de waarschuwing van leider Apo om niet te veel gefixeerd te raken op de methode. De benodigde standpunten en materialen voor het congres werden ontvangen van leider Apo. Dit alles is bekend bij de samenstelling van ons congres. De voorbereidingscommissie van het congres, aangesteld door onze administratie, heeft deze voorwaarde geschikt geacht voor het houden van het 12de PKK-congres en het goedkeuren van de beslissingen die door leider Apo werden gevraagd.
In deze context is het duidelijk dat leider Apo de belangrijkste persoon achter het congres is. Het belangrijkste verslag en de ontwerpresolutie van het congres zijn het “Perspectief op het proces” van leider Apo en zijn brief. De redenen voor het aannemen van de voorgestelde resoluties en de gevolgen die ze zullen hebben zijn samengevat in deze materialen en zijn voldoende om te begrijpen. Daarom is er geen sprake van dat we onze eigen standpunten naar voren brengen. Het heeft geen zin of noodzaak om te herhalen wat leider Apo al heeft gezegd. Na het doornemen van het bovengenoemde materiaal, vonden we het gepast en noodzakelijk om deze korte presentatie te geven om informatie te geven over wat we in de tussenliggende periode hebben gedaan en om onze benadering van het proces uit te drukken.
Beste kameraden!
Het is duidelijk dat ons 12de Congres geen gewoon congres is waar praktische werk- en strijdkwesties worden besproken en oplossingen worden beslist. Integendeel, het is een congres dat tot doel heeft een einde te maken aan de organisatorische structuur van de PKK en het markeert een historisch keerpunt. Het is niet alleen een congres dat beslist om de naam van de PKK te veranderen, wat de Apoïstische Beweging deed op het 1ste Congres gehouden op 26-27 november 1978, maar het is een congres dat belangrijke veranderingen voorziet binnen de Apoïstische Beweging, waarvan de fundamenten werden gelegd op Newroz 1973. Het is dus een congres dat tot doel heeft een historische periode in reële termen af te sluiten, de PKK op haar historische plaats te vestigen en de weg vrij te maken voor een nieuwe historische periode in de strijd voor vrijheid en een democratische samenleving. In dit opzicht vereist het een alomvattende evaluatie van de 52-jarige periode en het trekken van de rijke lessen ervan.
In zijn Analyses en Verdedigingen heeft leider Apo de kenmerken en praktische lessen van de verschillende fasen van deze 52-jarige periode uitgebreid en grondig uiteengezet. Het is essentieel voor ons om deze werken herhaaldelijk te lezen en te bestuderen, om te proberen hun volledigheid en diepgang te begrijpen. Het is vooral belangrijk om de omstandigheden te begrijpen waaronder de PKK is ontstaan, de situatie in Koerdistan, het Midden-Oosten en de wereld vóór de PKK, evenals de ontwikkelingen en veranderingen die hebben plaatsgevonden in Koerdistan en omgeving gedurende de afgelopen 52 jaar van strijd. Bijgevolg is de PKK vandaag haar organisatiestructuur aan het ontbinden door een beslissing genomen op haar eigen congres; niet als gevolg van aanvallen en eisen van andere krachten. Ten eerste is het noodzakelijk om deze realiteit duidelijk te zien, correct te begrijpen en nooit te vergeten. Zoals we kunnen zien, is de PKK niet vernietigd of verslagen ondanks alle aanvallen die haar tegenstanders sinds haar oprichting hebben uitgevoerd met het doel haar te vernietigen en uit te schakelen. De PKK heeft alle onwettige en onethische aanvallen weerstaan, heeft zichzelf beschermd, is overeind gebleven en heeft grote historische successen behaald.
Aan de andere kant kan niemand de PKK verwijten dat ze 52 jaar geleden bepaalde fundamentele opvattingen en methoden heeft aangenomen, gewoon omdat ze nu sommige van die opvattingen en methoden aan het veranderen is. Dat waren de omstandigheden op dat moment en de PKK heeft die omstandigheden niet gecreëerd, maar werd gedwongen om onder die omstandigheden te ontstaan. Op dezelfde manier waren de heersende opvattingen en methoden op dat moment wat ze waren en de opkomende PKK had geen andere keuze dan ze over te nemen en toe te passen. In dit opzicht moet men, terwijl men vandaag probeert bepaalde fundamentele kwesties te corrigeren, vermijden te vervallen in de onjuiste overtuiging dat deze kwesties vanaf het begin fout waren en dat de PKK daarom vanaf het begin fundamenteel gebrekkig was.
Integendeel, 52 jaar geleden kwam de PKK op en ontwikkelde zich als de meest patriottische, revolutionaire en libertaire beweging in Koerdistan. Leider Apo ontpopte zich als een stralende zon voor Koerdistan. Op deze basis vond een grote en betekenisvolle ontwikkeling plaats in Koerdistan, die de geschiedenis omkeerde en een einde maakte aan de geschiedenis van slavernij en vernietiging, en een nieuw tijdperk van vrij bestaan inluidde. Het feit dat de PKK vandaag zulke diepgaande veranderingen in zichzelf kan zien, toont aan hoe creatief, moedig en transformatief ze is. De vormen van strijd en organisatie die zij nu probeert te veranderen en te overstijgen zijn aspecten die historisch gezien hun rol hebben vervuld maar niet langer de nieuwe situatie en ontwikkeling dienen. Degenen die organisatorische en strijdmethoden die historisch gezien hun rol vervulden en obstakels zijn geworden niet kunnen overstijgen of veranderen, kunnen geen nieuwe doorbraken maken, zichzelf niet vernieuwen en kunnen niet ontsnappen aan de draaikolk van conservatisme.
Het is een zeer duidelijk feit dat wat leider Apo en de PKK hebben gedaan in Koerdistan in de afgelopen 52 jaar, de ontwikkelingen die zij teweeg hebben gebracht voor het Koerdische volk, vrouwen en alle onderdrukte mensen, alleen ontkend kunnen worden door wrede goden, in de woorden van leider Apo. De Koerdistan en Koerdische realiteit, die werd verslagen, verpletterd en begraven in de grond onder kolonialistisch-genocidale aanvallen, werd blootgelegd door leider Apo en de PKK, en zij creëerden een grote verlichting rond de Koerdische realiteit en kwestie. Op deze basis is Leider Apo de verlichtende zon van Koerdistan en is de PKK de historische verlichtende beweging.
Met de revolutionaire taak om wraak te nemen voor de moord op Haki Karer op 18 mei 1977, lanceerde de PKK een nieuwe vrijheidsstrijd voor het volk in Koerdistan met de verzetsbewegingen Hilvan en Siverek. Als reactie op de fascistische militaire staatsgreep van 12 september 1980 in Turkije, organiseerde en leidde de PKK opnieuw het verzet zowel binnen als buiten de gevangenissen. Het Grote Gevangenisverzet van 1982 en in het bijzonder het Grote Hongerstaking Verzet van 14 juli blijven legendarisch; hun impact is Koerdistan ontstegen en heeft zich verspreid over de hele regio en de wereld. Niemand met een gezonde geest en integriteit kan iets negatiefs zeggen over dit grote zelfopofferende verzet.
Natuurlijk is er ook de versterking en voortzetting van dit gevangenisverzet in de bergen met het Guerrilla Offensief van 15 augustus 1984. Ondanks alle afwijkingen van de lijn en alle fouten en tekortkomingen die zich op deze basis voordeden, is er geen ander equivalent in de wereld voor de Koerdische Vrijheidsguerrilla’s, die volledig vochten op de lijn van zelfopoffering. Dit is een oorlog gevoerd door mensen met een ontbloot hart, slechts gewapend met hun patriottisme en geloof, tegen de meest wrede genocide gepleegd door de mensheid, tegen een vijand die het wereldwijde kapitalistische moderniteitssysteem achter zich heeft en alle middelen en methoden van oorlogvoering gebruikt zonder rekening te houden met enige wettelijke of morele regels. Wie kan er nu iets negatiefs zeggen over zo’n guerrillamacht? Het is duidelijk dat geen enkel intelligent en eervol persoon kwaad zou spreken over deze guerrilla.
Het is heel duidelijk dat leider Apo, die dit alles heeft gecreëerd, een groot verzets- en guerrillagenie is. Hij heeft zijn juistheid bewezen door grote successen te boeken in een tijd en op een plaats waar iedereen dacht dat het “onmogelijk” was. Op deze basis vertegenwoordigen het Hilvan en Siverek Verzet, het Grote Gevangenen Verzet van 1982 en het Guerrilla Offensief 15 augustus ook de heroïsche periode van Koerdistan en het Koerdische volk. De PKK is dus niet alleen een verlichtingsbeweging, maar ook een heldenbeweging van Koerdistan. Door deze heroïsche strijd werd de Nationale Opwekkingsrevolutie gerealiseerd en werd de Vrouwen Vrijheidsrevolutie gelanceerd. Ontkenning werd verbrijzeld, het Koerdische bestaan werd onthuld en onder de Koerden werd een proces op gang gebracht van het ontwikkelen van een bewustzijn van het bestaan, zelfbewustzijn, organisatie voor vrijheid en strijd.
Hoewel het een herhaling in zichzelf is, is het heldhaftige verzet van de guerrillastrijders tegen de allesomvattende vernietigings- en liquidatiecampagne van de Turkse staat tussen 1993 en 1998 ook van groot belang. De overwinningen die werden behaald konden alleen worden veiliggesteld door dit verzet. Ongetwijfeld is een van de belangrijkste ontwikkelingen in de geschiedenis van de PKK, en misschien wel de belangrijkste omdat het de hele mensheid aangaat, de paradigmaverschuiving waartoe leider Apo in 2003 het initiatief nam. Deze verandering, die de PKK heeft losgemaakt van het paradigma van de macht en de staat en haar heeft samengebracht met het paradigma van een ecologische en vrouwelijke libertaire democratische samenleving, is in feite het begin en de essentie van wat vandaag in de praktijk gewenst is. Met deze paradigmaverschuiving is leider Apo een wereldleider geworden en zijn het Koerdische volk, de vrouwen en de jeugd een kracht geworden die de strijd voor de mensheid dient en leidt. Het feit dat de PKK niet volledig de noodzakelijke verandering en transformatie heeft bereikt in de afgelopen twintig jaar is een tekortkoming van haar kant. Maar het grote verzet van de guerrillastrijders en het volk tegenover de aanvallen van de staat en de AKP-regering om dit te verhinderen, heeft ook een rol gespeeld in het behoud van de geboekte vooruitgang.
We geven deze korte samenvatting van de voorbije strijd zodat we het verleden kunnen benaderen zonder in een positie van ontkenning te vallen, terwijl we de fouten en tekortkomingen van het verleden bekritiseren en een einde maken aan vormen van strijd en organisatie die nu overwonnen zijn. Want wanneer de PKK zijn organisatiestructuur opheft, zullen degenen die proberen dit proces terug te draaien, degenen die altijd hebben beweerd dat de PKK fout was en degenen die een ontkennende houding aannemen ten opzichte van de realiteit van de PKK naar voren komen. Deze gezworen vijanden van de leider en de PKK liggen op de loer en wachten hun tijd af. Het is essentieel om ons goed bewust te zijn van deze realiteit en om waakzaam te blijven en een effectieve strijd aan te gaan tegen dergelijke aanvallen. Hiervoor is het net zo belangrijk om zich niet te laten beïnvloeden door zulke ontkennende benaderingen als om onderscheid te maken tussen kritiek en zelfkritiek en ontkennende aanvallen, en om te weten hoe tegen deze aanvallen te strijden. Op dit punt is het belangrijk om waakzaam te zijn en voorzorgsmaatregelen te nemen tegen de aanvallen van het statistisch Koerdisch nationalisme en het Turkse speciale oorlogssysteem, zowel van rechts als van links.
Beste kameraden!
Als we het afwegen en meten, kan het feit dat de PKK veel positieve aspecten heeft niet ontkend worden. In feite zijn het Koerdische volk en hun vrienden, vooral Koerdische vrouwen en jongeren, zich goed bewust van deze situatie. Daarom is het misschien niet nodig om deze situatie hier zo gedetailleerd weer te geven. De Apoïstische leiding en de PKK vertegenwoordigen een realiteit die zijn stempel heeft gedrukt op de laatste vijftig jaar van de geschiedenis van Koerdistan en die de Koerdische vrijheid, die eigenlijk was uitgeblust, nieuw leven heeft ingeblazen. De Koerden hebben in deze periode de normen van vrijheid bereikt in termen van bewustzijn, organisatie en actie. Kortom, de PKK is een nieuw tijdperk geworden in de Koerdische geschiedenis en de geboorte van een nieuwe vrije Koerdischheid in Koerdistan. Het vrije leven en een democratische natiemaatschappij zijn op deze basis bereikt in Koerdistan.
Maar hoewel dit de hoofdrichting is, betekent het niet dat er niets is dat de PKK had moeten doen maar niet heeft gedaan, of dat ze iets verkeerd heeft gedaan. Er zijn ongetwijfeld veel dingen die ze niet heeft gedaan en veel dingen die ze verkeerd of inadequaat heeft gedaan. Natuurlijk is dit alles voor ons een zaak van ernstige kritiek en zelfkritiek. Ten eerste is het niet verkeerd om de volgende algemene verklaring af te leggen: De praktijken die in naam van de PKK zijn uitgevoerd, zijn voor het grootste deel inadequaat en zwak geweest volgens de apoïstische lijn. Met andere woorden, de uitvoering is achtergebleven bij de lijn. Bovendien zijn er gevallen geweest van praktijken die afweken van de lijn. Leider Apo drukte deze situatie uit door te zeggen: “Ik kan maar vijf procent van mijn gedachten in praktijk brengen.”
Terugkijkend op het praktische proces zien we dat het verzet in Siverek gebreken vertoonde in zijn aanpak en dat er ernstige moeilijkheden en fouten werden gemaakt bij de overgang van de stad naar de bergen en van individueel activisme naar guerrillaoorlogvoering. Het is ook algemeen bekend dat een enge, conservatieve, defensieve en bendeachtige aanpak te veel werd opgelegd aan de guerrillakrachten die zich ontwikkelden op basis van het Offensief van 15 augustus 1984. Het feit dat de guerrillatroepen niet in staat waren om een militaire overwinning te behalen door middel van strategische aanvallen in het begin van de jaren ’90 is ook een belangrijke kwestie voor evaluatie. De rol die werd gespeeld door strategische bondgenoten zoals de revolutionaire beweging in Turkije en de socialistische krachten in de wereld is in dit opzicht natuurlijk belangrijk; het falen van de guerrilla om een kracht voor verandering te worden was echter ook te wijten aan haar eigen fouten en tekortkomingen. Net zoals de militaire overwinning niet kon worden bereikt in de eerste helft van de jaren negentig, toonde het falen om de weg vrij te maken voor een politieke oplossing duidelijk aan dat de PKK haar uiteindelijke doel niet kon bereiken binnen het paradigma van de natiestaat. Op dit punt ziet leider Apo het falen om de noodzakelijke theoretisch-ideologische veranderingen door te voeren naast de strategische verschuiving die zich voordeed als een knelpuntfactor en verwijst hij naar de periode die volgde als “overdreven herhaling”. In wezen stelt hij dat de PKK in die periode fundamentele strategische en organisatorische veranderingen had moeten ondergaan.
Daarom was de PKK niet in staat om de internationale samenzwering te voorkomen en te verhinderen dat de 15 februari samenzwering werd uitgevoerd. De PKK maakte ernstige fouten en verzuimde om de samenzwering te zien, te begrijpen en er tegen te strijden. Hierdoor konden de 15 februari samenzwering en het Imrali isolement, marteling en genocide systeem gemakkelijk worden uitgevoerd. Ook in de strijd na de samenzwering werden ernstige fouten en tekortkomingen gemaakt. Het falen om de zuiveringen van 2002-2004 voldoende te erkennen of te voorkomen staat hierbij op de voorgrond. Leider Apo voorkwam en overwon deze situatie door de paradigmaverschuiving in brede termen te verwoorden en de wederopbouw van de PKK op de agenda te zetten, waardoor de zuiveringen werden gezuiverd.
Het is essentieel om duidelijk te erkennen wat er de afgelopen twintig jaar niet is bereikt op basis van het Democratische Beschavingsparadigma, evenals de fouten en tekortkomingen in wat er wel is bereikt. Voor vandaag en de toekomst zijn de lessen van dit proces veel zinvoller en leerzamer. Daarom moeten alle partijkaderleden, vooral de leden van de administratie, dit proces op een alomvattende en diepgaande manier benaderen, een benadering van kritiek en zelfkritiek ontwikkelen die resultaten oplevert, en zichzelf opleiden en vernieuwen op basis van de lessen die zijn geleerd van wat niet is gedaan en wat verkeerd is gedaan. Want deelname aan het komende proces en het succes van het proces zullen gebaseerd zijn op deze basis. Nogmaals, de huidige situatie op basis van het nieuwe paradigma is vergelijkbaar met wat er begin jaren negentig gebeurde op basis van het oude paradigma. Met andere woorden, het laat zien dat er geen voldoende succesvolle praktijk is ontwikkeld op basis van het nieuwe paradigma. Als er voldoende succes was geweest, zouden we vandaag niet met dergelijke processen te maken hebben. In feite drukken we deze situatie vaak uit en erkennen we deze door te zeggen: “We zijn niet in staat geweest om het nieuwe paradigma te betreden.”
Terugkijkend op de afgelopen twintig jaar zien we het volgende: Terwijl het nieuwe paradigma ons verder zal verenigen in de maatschappij, beleven we een periode waarin we als kaders het meest losgekoppeld zijn van de maatschappij, zelfs terwijl de beweging in omvang groeit. Terwijl we meer gemeenschappelijke en op de gemeenschap gebaseerde organisaties en levensstijlen zouden moeten ontwikkelen, beleven we een periode waarin individualisme en materialisme op hun hoogtepunt zijn. Opgemerkt moet worden dat ideologisch werk geen effectieve mentaliteits- en levensstijlrevolutie ontwikkelt op basis van democratische moderniteit, noch een gemeenschappelijke persoonlijkheid voortbrengt. In plaats daarvan wordt het individualisme van het liberalisme van de kapitalistische moderniteit in extreme mate ervaren en zijn de strijd tegen de door mannen gedomineerde mentaliteit en de ontwikkeling van een vrij leven gebaseerd op de vrijheid van vrouwen erg zwak. Kortom, ideologie is niet gesocialiseerd en op deze basis zijn sociale opvoeding en organisatie niet ontwikkeld, wat resulteert in een situatie waarin ernstig individualisme en ineffectiviteit ook in leiderschap de overhand hebben.
Het is duidelijk dat we er niet in geslaagd zijn om een goede democratische maatschappij op te bouwen en te organiseren in het massale werk, en daarom zijn we niet in staat geweest om het opbouwwerk waar we het zo vaak over gehad hebben vooruit te helpen. Alles bestaat in de vorm van bureaucratische instellingen, maar ze zijn of leeg of ze werken langs de lijnen van de staat en de macht. We gebruiken de concepten van het nieuwe paradigma, maar de meeste kenmerken van het oude paradigma zijn nog steeds aanwezig. We zijn erg zwak in het ontwikkelen van een sociale lijn in politiek en diplomatie; ofwel zijn we niet in staat om dit werk te doen, ofwel kunnen we de grenzen van macht en staat niet overstijgen. We zijn er niet in geslaagd om onderwijs en organisatie voor sociale zelfverdediging op militair gebied te ontwikkelen en te implementeren, waardoor we op het niveau van een guerrillastrijdmacht zijn gebleven, geïsoleerd van de maatschappij en volledig omsingeld in de bergen. Deze situatie heeft niet alleen onze verliezen vergroot, maar ook de propaganda en de politieke impact van onze strijd verzwakt. We zijn steeds meer gereduceerd tot een effectieve strijd in een zeer klein gebied.
Hoezeer we dit ook in woorden uitdrukken, dit alles toont aan dat we het nieuwe paradigma niet volledig hebben overgenomen in onze denkwijze en aanpak, noch dat we het in praktijk hebben gebracht. Deze situatie is de belangrijkste oorzaak van de moeilijkheden die we vandaag ervaren. In toenemende mate wordt deze situatie bijna als normaal geaccepteerd. We moeten de huidige verklaring van leider Apo zien als een interventie in deze situatie en dienovereenkomstig onszelf corrigeren en vernieuwen met een juiste en voldoende zelfkritische benadering om ons voor te bereiden op het nieuwe proces. Alle kameraden moeten weten dat we op deze basis in een serieus en duidelijk proces van zelfkritiek zitten. Wanneer leider Apo zegt: “Het congres zal een paar maanden duren, vernieuwing is noodzakelijk”, dan is dat in wezen wat hij bedoelt. In feite moeten we het huidige initiatief van de Leider zien als een interventie gericht op onze situatie en een serieus zelfkritisch en vernieuwingsproces ondergaan als geheel, gebaseerd op nieuwe perspectieven. Het is van groot belang dat we dit begrijpen en ernaar handelen, wetende dat we alleen op deze basis verder kunnen met de leider.
Beste kameraden!
Ongetwijfeld betekenen de problemen die we zijn tegengekomen bij het begrijpen en implementeren van het paradigma van de democratische moderniteit, evenals de fouten en tekortkomingen waarin we zijn gevallen, niet dat we de afgelopen twintig jaar geen revolutionaire strijd hebben gevoerd. Een eenzijdige en ontkennende benadering van de processen en praktijken is niet juist. Integendeel, er is de afgelopen twintig jaar zeer belangrijk werk verricht en een grote strijd gevoerd op basis van het nieuwe paradigma. Eerst en vooral zijn de internationale samenzweringsaanvallen gefrustreerd en is het succes van de samenzwering verhinderd, waardoor het zinloos is geworden. Er is aanzienlijke vooruitgang geboekt in de massificatie van de beweging en in het bijzonder in de ontwikkeling van de revolutie voor de vrijheid van vrouwen. De vrijheidsstrijd heeft zich verspreid over de vier delen van Koerdistan en heeft het hele Midden-Oosten en de wereld beïnvloed. De Vrijheidsrevolutie van Rojava en het verzet dat ISIS heeft verslagen, hebben de hele mensheid nieuwe hoop en opwinding gebracht.
Terwijl de eerste tien jaar van de afgelopen twintig jaar gekenmerkt werden door een veelzijdige tactische strijd, waren de laatste tien jaar getuige van het totale historische verzet van onze Beweging, ons volk en onze vrienden tegen de veelomvattende fascistisch-genocidale aanvallen die gericht waren op het verpletteren, vernietigen en elimineren van onze Vrijheidsbeweging, gebaseerd op het “Actieplan Instorting”. Tijdens dit proces heeft het zelfopofferende verzet van onze heldhaftige guerrillatroepen in de Medya-verdedigingszones rond Zap en in heel Koerdistan de hele strijd geleid, elke fascistisch-genocidale aanval verpletterd en het plan gedwarsboomd. De tunneloorlog die plaatsvond in de Medya verdedigingszones rond Zap heeft een nieuw hoogtepunt van zelfopoffering in ons vrijheidsverzet onthuld.
Alle door de NAVO gesteunde vijandelijke aanvallen zijn neergeslagen door gecoördineerde gevechtsoperaties met teams en tunnels. In antwoord op de inlichtingen en de technologie die door de vijand zijn ontwikkeld, hebben de guerrillatroepen hun eigen technologie ontwikkeld door middel van hun eigen inspanningen, waardoor het “Actieplan voor instorting” is ontmanteld. Onder leiding van het heldhaftige guerrillaverzet heeft het ononderbroken verzet van onze vrouwen- en jeugdbewegingen, ons volk en onze bondgenoten, samen met de Global Freedom Campaign die op 10 oktober 2023 van start ging, alle vijandelijke aanvallen gericht op vernietiging en liquidatie verpletterd, waardoor de staat en zijn regime gedwongen werden om opnieuw op de deur van leider Apo te kloppen. Dit is de fundamentele ontwikkeling die ons naar dit congres en het nieuwe proces heeft geleid. Ja, deze strijd heeft het regime niet omver geworpen en heeft ons op deze basis geen overwinning gebracht, maar door de Koerdische-vijandige, kolonialistische en genocidale fascistische mentaliteit en systeem een klap toe te brengen, de crisis en chaos ervan te verdiepen en het op de rand van instorting en desintegratie te brengen, heeft het systeem gedwongen om leider Apo opnieuw als gesprekspartner te erkennen. Hoewel het niet op het gewenste niveau is, is dit een belangrijk resultaat en ontwikkeling, en het is een onmiskenbaar feit dat de grote strijd die onze Beweging en ons volk de afgelopen tien jaar hebben gevoerd, hiertoe heeft geleid. In die mate dat het AKP-regime en de Turkse staat geen andere optie hebben dan zich tot leider Apo te wenden.
De verspreiding van de Derde Wereldoorlog in het Midden-Oosten, de resultaten van de Gaza-oorlog die begon op 7 oktober 2023, de zware klappen die Hamas en Hezbollah hebben gekregen tegen de Israëlische aanvallen, en de ineenstorting van het Baath-regime in Syrië, waardoor het veranderingsproces in de regio naar Iran en Turkije werd geleid, hebben echter ook een belangrijke rol gespeeld in onze ontwikkeling van het huidige proces. De paniek veroorzaakt door deze situatie in de Turkse Republiek en onder de AKP-MHP regering, de angst om te overleven die het heeft blootgelegd, en de toevoeging van het opleggen van verandering door het transnationale kapitalistische systeem van buitenaf aan de democratische verandering die onze Beweging en het Turkse volk van binnenuit eisen, zijn de fundamentele factoren geweest die Devlet Bahçeli hebben aangezet tot actie en het doen van zijn bekende toespraken en oproepen.
De huidige situatie waarin we ons bevinden is het resultaat van de genoemde politieke en militaire ontwikkelingen. Leider Apo heeft de effecten van de Derde Wereldoorlog op Turkije beoordeeld door middel van ons guerrilla- en volksverzet en heeft ook dit nieuwe proces ontwikkeld als antwoord op de genoemde oproepen. Terwijl de nieuwe stappen die we nemen een belangrijke ideologische, organisatorische en strategische dimensie hebben, is het ook duidelijk dat ze gebaseerd zijn op belangrijke politieke en militaire ontwikkelingen. Deze zijn voldoende geëvalueerd door Leider Apo en onze beweging, en alle kameraden zijn zich bewust van deze situatie. Maar terwijl we verder gaan in dit nieuwe proces, mogen we deze realiteiten nooit vergeten en moeten we de ontwikkelingen en veranderingen die op deze basis plaatsvinden nauwlettend in de gaten houden.
Beste kameraden!
Het is duidelijk dat het 12de PKK Congres dat we houden 12 jaar na het 11de Congres plaatsvindt. Onder normale omstandigheden en in overeenstemming met onze statuten hadden we in deze periode nog twee congressen moeten houden. Met andere woorden, dit congres had het 14de congres moeten zijn. Maar ondanks het feit dat we in de afgelopen periode meerdere malen een voorbereidingscommissie hebben benoemd en de nodige praktische voorbereidingen hebben getroffen, zijn we er niet in geslaagd deze congressen te houden. Hoewel veiligheidsoverwegingen een rol speelden, was de belangrijkste reden dat we niet in staat waren om het niveau te bereiken dat nodig is om een congres te houden en nieuwe beslissingen op congresniveau te nemen.
Zoals bekend werd het 11e congres gehouden op basis van de praktische leiding van Leider Apo, die ons taken opdroeg en historische taken oplegde. Het bijeenroepen van een nieuw congres vereiste de succesvolle voltooiing van deze historische taken. Zoals te zien was, zijn we er in de afgelopen periode niet in geslaagd dit succes volledig te behalen en hebben we niet de basis gelegd voor Leider Apo om een nieuw congres op de agenda te zetten. Bijgevolg waren we niet in staat om het niveau te bereiken van het nemen van nieuwe beslissingen op congresniveau. Hoewel we af en toe beslissingen namen en plannen maakten om een congres te houden, was het uiteindelijk niet mogelijk om deze uit te voeren. Onze vergaderingen van het Centraal Comité en het Uitvoerend Comité waren voldoende om de beslissingen te nemen en de plannen op te stellen die nodig waren om de strijd te voeren op basis van de revolutionaire volksoorlogstrategie. Binnen dit kader hebben we in de afgelopen periode naar behoefte en behoefte vergaderingen van het Centraal Comité en het Uitvoerend Comité gehouden en geprobeerd op deze vergaderingen de beslissingen te nemen die nodig waren voor ons historisch verzet. Via deze vergaderingen hebben we grotendeels voldaan aan de behoeften van zowel de strijd als de organisatie. Ongetwijfeld bevat deze situatie fouten en tekortkomingen die kritiek en zelfkritiek vereisen, en we benaderen het proces al op deze basis. We streven ernaar de juiste en voldoende lessen te trekken uit onze fouten en tekortkomingen door ze samen met hun oorzaken te onderzoeken.
Nu, 12 jaar later, zijn de omstandigheden rijp om een nieuw congres te houden en het 12de PKK-congres bijeen te roepen. Leider Apo treedt opnieuw naar voren en heeft het congres persoonlijk voorbereid. Hij heeft ons op het punt gebracht waar we beslissingen kunnen nemen op congresniveau. Op deze basis is het essentieel dat we volledig begrijpen hoe we het 12de Congres hebben bereikt en wat de historische betekenis van ons 12de Congres is.
Zoals duidelijk is, draagt ons 12e congres, net als ons 1e congres dat 47 jaar geleden werd gehouden, een grote historische betekenis. Ongetwijfeld bouwt het voort op de ontwikkelingen die teweeg zijn gebracht door 47 jaar partijstrijd en bevat het zelfs meer diepgaande en veelomvattende betekenissen dan het eerste oprichtingscongres. Het 1e congres markeerde de officiële oprichting van de partij en vertegenwoordigde een radicale ingreep in de geschiedenis die leidde tot nationale vernietiging, evenals het besluit en de verklaring van het begin van een nieuw tijdperk van vrijheid. Ons 12e Congres betekent de afsluiting van een periode geleid door de PKK en maakt de weg vrij voor het begin van een nieuw tijdperk in de geschiedenis van de vrijheid. Het 1e Congres was in de eerste plaats een oproep aan het Koerdische volk; nu is het 12e Congres een oproep aan alle onderdrukte volkeren, in het bijzonder vrouwen en jongeren, naast het Koerdische volk. Het wil de weg vrijmaken voor een nieuwe strijd die de bevrijding van alle onderdrukte volkeren op gang zal brengen. Het ontbinden van de organisatiestructuur van de PKK, het stopzetten van de activiteiten onder de naam PKK en het beëindigen van de gewapende strijd als fundamentele strategie betekent de weg vrijmaken voor de strijd voor Koerdische vrijheid en voor een democratische samenleving in alle gebieden door middel van nieuwe strategieën en organisaties.
Het moet opgemerkt worden dat de naam PKK onvoldoende is om de ideologische grondslagen en de sociale basis van het democratische moderniteitsparadigma uit te drukken. We zijn niet in staat geweest om de noodzakelijke verandering en transformatie voldoende te bewerkstelligen in het kader van een mentaliteitsverandering en organisatorische herstructurering; nu komt leider Apo tussenbeide in deze situatie en door middel van beslissingen op congresniveau probeert hij de weg vrij te maken voor de bovengenoemde verandering en herstructurering en deze uit te voeren door middel van radicale maatregelen zoals de ontbinding van de PKK en het einde van de gewapende strijd. Leider Apo heeft zichzelf veranderd en een besluit genomen. Op basis hiervan wil hij de partij en ons veranderen. Door te vertrouwen op de verandering van de voorhoede, wil hij de maatschappij en het systeem veranderen. Het is essentieel voor ons allemaal om deze realiteiten die het 12e Congres belichaamt correct te begrijpen en ons voor te bereiden om deel te nemen aan het nieuwe proces door onze eigen verandering en transformatie te ervaren.
Beste kameraden!
Het is heel duidelijk dat de ontbinding van de organisatiestructuur van de PKK geen absoluut einde is van de revolutionaire vrijheidsbeweging, maar eerder een nieuw begin. De Apoïstische Beweging beëindigt de periode die zij heeft uitgevoerd onder de naam PKK, plaatst de PKK op haar historische plaats en maakt de weg vrij voor een nieuwe periode voor zichzelf, waardoor een dergelijke periode wordt ingeluid. Het is vooral essentieel dat we allemaal duidelijk deze realiteit zien en deze op de juiste basis begrijpen. Het is ongetwijfeld nodig om onszelf op deze basis te vernieuwen en ons voor te bereiden op het nieuwe proces van de Apoïstische Beweging.
We weten allemaal heel goed waarom zo’n fundamentele verandering nodig is. De afgelopen twintig, zelfs dertig jaar hebben we een dergelijk proces van verandering en transformatie doorgemaakt. Leider Apo probeerde de strategische dimensie van zo’n verandering te realiseren met het staakt-het-vuren van 17 maart 1993. Om verschillende redenen lukte dat echter niet. Gedurende de jaren ’90 probeerde hij de ideologische en organisatorische dimensies van verandering te onthullen door zijn beoordelingen van het socialisme. Hij probeerde de ideologische en organisatorische crisis te overwinnen die het echte socialisme veroorzaakte. Na de samenzwering van 15 februari 1999 en onder het İmralı isolement, marteling en genocide systeem, verdiepte hij zijn inspanningen om deze crisis en zijn daarop gebaseerde intensiveringen te overwinnen. In zijn verdediging getiteld “Van de Sumerische Priesterschapsstaat naar Democratische Beschaving”, opgesteld in 2001, bracht hij de kwestie van het veranderen van de naam van de PKK ter sprake. Op het 8ste Congres dat begin april 2002 werd gehouden, werd deze naamsverandering doorgevoerd en werd de KADEK organisatie op de agenda gezet in plaats van de PKK.
Leider Apo overwon de ideologische en organisatorische crisis in kwestie door de intensivering van het proces 2003-2004 en de paradigmaverschuiving die hij doorvoerde. Op deze basis herdefinieerde hij de PKK en bracht hij de wederopbouw van de PKK op de agenda als een maatregel tegen liquidatie. In zijn verdediging getiteld “Het verdedigen van een volk”, legde hij de basisprincipes uit van zijn ecologisch, vrouw-libertair en democratisch samenlevingsparadigma, dat hij uitwerkte in het vijfdelige “Manifest van de Democratische Samenleving”. In de afgelopen twintig jaar moesten we onszelf veranderen, vernieuwen en herstructureren in overeenstemming met de eisen van dit paradigma op het gebied van mentaliteit, ideologie, strategie en organisatiestructuur. Het was ons falen om dit correct, voldoende en volledig te bereiken dat leidde tot de huidige radicale verandering en besluitvorming op het 12e Congres.
De punten van verandering die we niet hebben kunnen bereiken in termen van mentaliteit en stijl zijn nogmaals duidelijk samengevat door leider Apo in het perspectief dat hij presenteerde op het 12e Congres. Daarom is het van essentieel belang dat we allemaal de kwesties die in het Perspectief worden verwoord correct begrijpen en ons er terdege van bewust zijn. Als administratie zijn we het volledig eens met al deze zaken en zijn we toegewijd om onszelf op deze basis te transformeren. Als Apoïstische kaderleden is het noodzakelijk dat wij allen deze kwesties correct begrijpen en de revolutie van mentaliteit en geweten, de revolutie van de persoonlijkheid, op deze basis uitvoeren.
Terwijl leider Apo duidelijk aangaf welke beslissingen het 12e Congres zou moeten nemen, legde hij ook heel duidelijk de redenen daarvoor uit. Hij verklaarde bijvoorbeeld duidelijk de vereisten van deze situatie in termen van socialistische theorie en strijdstijl, dat het statistische en militante socialisme is opgelost en overwonnen door de praktijk van het echte socialisme, en dat het democratische socialisme gebaseerd op democratische politiek moet worden aangenomen. Op deze basis benadrukt hij het belang van democratische socialistische strijd en internationalistische organisatie. Ongetwijfeld gaat hij ook voldoende in op de gevolgen van deze situatie voor Koerdistan en de PKK, evenals op de nieuwe situatie die is ontstaan in Koerdistan met de strijd van de PKK. Hij stelt bijvoorbeeld dat met het verzet van de PKK de ontkenning en vernietiging van de Koerden zinloos zijn geworden, dat het bestaan en het bewustzijn van de Koerden is vastgesteld, dat de PKK zijn historische rol heeft vervuld om dit te bereiken en dat het proces er nu een is geworden van het oplossen van de vrijheidskwestie, die alleen kan worden bereikt door democratische politiek en strijd.
Leider Apo’s uitspraken over de kwestie Koerdistan en Koerdische vrijheid zijn zeer duidelijk en concreet; daarom moeten ze verder overwogen, correct begrepen en grondig geïnternaliseerd worden. Ten eerste is Leider Apo categorisch gekant tegen de natiestaat ideologie en de daarop gebaseerde staatsgerichte oplossing. Aangezien de nationale bevrijdingsoorlog de fundamentele strijdstrategie is van de natie-staat oplossing, is hij er nu ook volledig tegen. Met betrekking tot de Koerdische kwestie, baseert hij zich op de democratische natie-oplossing in plaats van de natie-staat oplossing, beschouwt dit als noodzakelijk voor alle delen van Koerdistan, en overweegt op deze basis een democratische politieke strijdstrategie in plaats van een nationale bevrijdingsoorlog strategie. Hierbij moet worden opgemerkt dat zowel de omstandigheden waaronder de PKK is ontstaan als de paradigmaverschuiving die door leider Apo is teweeggebracht, veranderingen in het programma en de fundamentele strategie noodzakelijk hebben gemaakt.
Het is mogelijk om verder uit te weiden over de soortgelijke redenen die leider Apo opgaf voor de beslissingen die hij op het 12e Congres genomen wilde zien. Deze zijn echter heel concreet, duidelijk en begrijpelijk in het Perspectief en de Brief van leider Apo. Daarom is het niet nodig of zinvol om ze te herhalen. Het is noodzakelijk voor ons allemaal om deze ideeën goed te begrijpen en ze te internaliseren. Alleen dan zullen we de realiteit van leider Apo echt begrijpen en omarmen en succesvolle uitvoerders worden. Als dit gebeurt, zullen we correct en voldoende begrijpen wat Leider Apo wil bereiken, waarom het nodig is om een tijdperk af te sluiten en een nieuw te openen; en alleen dan zullen we het enthousiasme en de opwinding van een dergelijk proces ervaren.
Beste kameraden!
De PKK heeft de meest glorieuze periode in de geschiedenis van Koerdistan gecreëerd. Lid zijn van de PKK is synoniem geworden voor Koerdisch heldendom, moed, dapperheid en zelfopoffering. Het vertegenwoordigt het vrije bestaan en leven van het Koerdische volk, gebaseerd op de vrijheid van vrouwen. Het is de herschepping van de Koerdische realiteit langs de Apoïstische lijn. In Koerdistan hebben moed en zelfopoffering langs de lijnen van eer, waardigheid, trouw en toewijding, evenals solidariteit en delen, een nieuwe betekenis gevonden met de PKK. De Apoïstische Beweging heeft dit alles gecreëerd onder de naam van de PKK en nu, met zijn 12de Congres, plaatst het deze waarheid op zijn rechtmatige plaats in de geschiedenis van Koerdistan. Dit alles gebeurt volledig uit vrije wil en beslissing, om verder te gaan in de richting van een vrij leven en een democratische samenleving. De PKK zal altijd herinnerd worden en voortleven als de ware helden- en vrijheidsbeweging in de geschiedenis van Koerdistan.
Het is heel duidelijk dat de PKK een krachtige en belangrijke erfenis heeft achtergelaten voor het Koerdische volk en de vrijheidsbeweging. Nu zal deze erfenis tot leven worden gebracht door de nieuwe richtingen van de Apoïstische Beweging en zal het vrije leven en de democratische samenleving in Koerdistan zich blijven ontwikkelen en bevorderen. Toegewijd blijven aan de realiteit van de PKK en de erfenis die ze heeft gecreëerd op de juiste manier gebruiken, zal de weg vrijmaken voor nog meer vrijheid en democratische ontwikkelingen in de komende periode.
Dus hoe zal dit gebeuren? Ongetwijfeld, net zoals niets vanzelf gaat, zal dit ook niet vanzelf gaan. Zonder twijfel zal alles bereikt worden door de eigen kracht en wil van het volk, onder leiding van vrouwen en jongeren. De rol van het georganiseerde en actieve voorhoedekader zal echter van doorslaggevend belang zijn. Met andere woorden, de rol en plicht van professionele revolutionaire strijders is niet voorbij; integendeel, er begint nu een grotere en meer essentiële taak. Daarom moeten alle bestaande kaders zichzelf vernieuwen door onderwijs en zelfkritiek en zich aansluiten bij dit nieuwe proces. Daartoe is het belangrijk om standvastig en bewust te blijven binnen het apoïstische paradigma. Een zeer sterke ideologische en organisatorische houding is vereist. Het is noodzakelijk om het vermogen te tonen om te worstelen met verschillende strategieën en tactieken en om te handelen met eindeloze creativiteit. Vooral in de komende periode is het nodig om er in te slagen om op een georganiseerde manier voorwaarts te gaan onder het leiderschap van het denken en de ideologie, zelfs zonder een officiële organisatie en administratie. Voor dit alles is het nodig om de deelname aan Leader Apo verder te versterken op basis van bewustzijn en geloof.
Beste kameraden!
Laten we onze geschiedenis goed begrijpen en nooit handelen naar onze eigen grillen en fouten maken. Als we naar onze geschiedenis kijken, zullen we zien dat het apoïsme op de eerste plaats kwam. Het apoïsme was voor ons een mentaliteit, een manier van leven, een ideologie, een organisatie en een gedragslijn. Leider Apo meende dit toen hij zei: “Ik gaf deze beweging haar naam.” De Apoïstische Beweging noemde zichzelf achtereenvolgens de “Koerdische Revolutionairen”, de “Koerdische Revolutionaire Jeugdunie” en de “Koerdische Arbeiderspartij-PKK” en bracht deze namen in praktijk. Het probeerde de apoïstische lijn in praktijk te brengen door een grote verscheidenheid aan organisaties en sociale systemen op verschillende gebieden op te zetten. Binnen dit kader bracht het de Koerdische samenleving samen in duizend en één organisaties in de vier delen van Koerdistan en in het buitenland, zoals uitgedrukt door de “netwerkorganisatie” van leider Apo, en maakte er een belangrijke georganiseerde samenleving van. De ontbinding van de PKK betekent natuurlijk niet dat de Koerdische samenleving ongeorganiseerd blijft. Als dat het geval zou zijn, zou dat leiden tot de vernietiging van de Koerden. Inderdaad, de Koerdische samenleving bestaat in de mate dat ze georganiseerd en actief is. Daarom mogen we nooit misverstanden laten bestaan, ons niet laten beïnvloeden door bedrieglijke aanvallen en onze strijd voortzetten om een vreedzame en democratische samenleving op te bouwen met als doel het bereiken van de fysieke vrijheid van leider Apo, zonder aarzeling of onderbreking. Natuurlijk zullen de activiteiten onder de naam van de PKK beëindigd worden, maar de andere democratische politieke organisaties van de Koerdische gemeenschap zullen zich blijven ontwikkelen. De ontwapening en ontbinding van de gewapende strijdorganisaties, zoals voorzien door de ontbinding, zal plaatsvinden als de juiste voorwaarden gecreëerd worden. Ideologisch, politiek en sociaal werk binnen de Koerdische gemeenschap zal voortgezet worden via de bestaande democratische organisaties. In feite zal het organisatorische netwerk in kwestie uitgebreid en aangepast worden aan het doel.
Het is duidelijk dat wij Apoïsten zijn. Als we ware en standvastige Apoïsten zijn, dat wil zeggen, als we de waarheid van Leider Apo volgen zoals Haki en Kemal, zoals Mazlum en Hayri, zoals Karasungur en Agit, zoals Fuat en Rıza, zoals Sara, Beritan en Zilan, zoals Nuda, Viyan en Şilan, zoals Delal, Çiçek en Leyla, met bewustzijn en geloof, dan zullen we elke moeilijkheid overwinnen, elk obstakel overwinnen en onvermijdelijk zegevieren in het proces dat voor ons ligt. We moeten hier allemaal met heel ons hart in geloven en, met dit standpunt als basis, weten hoe we dit pad tot het einde moeten bewandelen.
Wij wensen u het allerbeste voor het welslagen van ons 12e Congres en geloven oprecht dat het een succes zal worden. We doen een beroep op alle vrouwelijke en mannelijke kameraden, te beginnen met degenen die aanwezig waren op het congres, om de besluiten van het 12e congres correct te begrijpen en met succes uit te voeren, om zichzelf te vernieuwen langs de Apoïstische lijn en vastberaden militanten te worden die klaar zijn voor het nieuwe proces, om met bewustzijn en geloof deel te nemen aan de Apoïstische lijn en om zich sterker te verenigen rond leider Apo!
De PKK, die de Koerdische vrijheid en de democratische socialistische samenleving creëerde, zal altijd voortleven en herinnerd worden!
Voorwaarts op de Apoïstische Lijn, die zich altijd vernieuwt en van overwinning naar overwinning rent!
Martelaren zijn onsterfelijk!
Leve leider APO!
4 mei 2025
PKK CENTRAAL COMITÉ”
Bron: ANF