In een verklaring namens PKK (Koerdische Arbeiderspartij) en PAJK (Partij van Vrije Vrouwen uit Koerdistan) gevangenen in Turkije, onderstreept Isyan Kaya de omvang van de ondraaglijke gevangenisomstandigheden en dat de onderdrukking erger is dan in de jaren negentig en dat de gevangenen alleen nog maar weerstand bieden. Sinds 27 november vindt er in Turkse gevangenissen een hongerstaking voor onbepaalde tijd plaats, momenteel in groepen van vijf dagen achtereen.
De verklaring van PKK- en PAJK-gevangenen bevat het volgende:
“Het Koerdische volk verzet zich al honderd jaar tegen ontkenning, vernietiging en bloedbaden om hun bestaan voort te zetten. De strijd onder leiding van de bevrijdingsbeweging geeft hoop op vrijheid voor alle volkeren van Koerdistan, Turkije, het Midden-Oosten en de wereld.
Tijdens de gesprekken die na 2012 werden gevoerd, begreep de fascistische AKP / MHP-regering dat de bevrijdingsbeweging zich niet kan overgeven door vuile machinaties en criminalisering en dat er daarom een oplossing moet komen. Als gevolg hiervan werd in 2015 besloten tot de totale vernietiging van de Koerdische beweging en wilde het het Koerdische volk op de knieën brengen.
Deze fascistische doelstelling kwam tot uiting in de economische crisis, antidemocratische daden, assimilatiebeleid, feminicide en mensenrechtenschendingen voor de bevolking van Turkije en Noord-Koerdistan. De tirannie werd vergezeld door de pandemie en de hele Turkse samenleving lijdt aan deze aandoening.
Als onderdeel van het besliste ontbindingsplan worden operaties uitgevoerd in de vier delen van Koerdistan, vinden er bezettingsinvasies plaats in Rojava en Bashur [West- en Zuid-Koerdistan], vinden massale golven van arrestaties en detenties plaats in Turkije.
Parallel aan de operaties buiten zijn de martelingen, schendingen van rechten en onderdrukking in gevangenissen geïntensiveerd. Als volk en als gevangenen is het belangrijk dat we ons realiseren dat we worden geconfronteerd met een vernietigingsaanval en dat we niet normaal kunnen leven. Het geweld tegen gevangenen vindt op een veel grotere schaal plaats dan in de jaren negentig en de vernietigingsaanval heeft een kwalitatief ander doel.
Na het verzet van 2018/2019 [massale hongerstaking] hebben op 6 december 2019 en 13 maart 2020 invallen plaatsgevonden in honderden gevangenissen, die wijzen op het gevoerde beleid. Tijdens de invallen van afgelopen maart werden boeken, zelfgeschreven teksten, brieven en notitieboekjes in beslag genomen. Er was geen juridische rechtvaardiging voor de actie en de meeste in beslag genomen items werden bewaard zonder een gerechtelijk bevel. De handhavingsautoriteiten krijgen door middel van algemene bevelen onbeperkte bevoegdheden, waardoor de wetsovertredingen een grenzeloze dimensie hebben gekregen. Het is duidelijk dat wetshandhavers en personeel ervan uitgaan dat het fascisme nooit voorbij zal gaan en dat ze niet verantwoordelijk zullen worden gehouden voor hun daden. Ze hebben het mis. Veertig jaar lang heeft geen enkele regering het langer doorstaan dan de bevrijdingsbeweging en geen enkele tiran ontsnapt eraan om ooit verantwoordelijk te worden gehouden.
Aan het begin van de Corona-pandemie werden bandieten, gewelddadige criminelen en fascisten door de correctionele hervorming uit de gevangenis vrijgelaten omdat ze dreigden te sterven. Politieke gevangenen worden echter wel in de gevangenis achtergelaten om te sterven. Volgens berichten in de media zijn honderden gevangenen besmet met het virus; wat het werkelijke aantal is, kan niet eens worden geschat. In oktober en november stierven onze metgezellen Muhammed Emir in Elbistan en Sidki Berktaş in Tekirdağ aan COVID-19 omdat ze geen medische behandeling kregen. Beiden hebben zich gedurende 28 jaar waardig verzet tegen de onderdrukking in de kerker.
Het zijn martelaren van het gevangenisverzet die zich niet overgaven en voor wie we onze belofte van vrijheid hernieuwen. We betuigen onze condoleances aan hun familieleden, onze mensen en alle strijdende vrienden. Het leven en de dood van onze gevangengenomen kameraden is de verantwoordelijkheid van de staat. Hun hele bestaan hangt af van de staat en ze hebben geen kans of mogelijkheid om zichzelf te beschermen. Daarom kan de dood van gevangenen door epidemieën of andere ziekten niet worden vergeleken met de pandemie daarbuiten.
Bijna een jaar lang zijn vanwege pandemie alle gemeenschappelijke ruimtes gesloten, zijn sport, lessen, familiebezoeken en sociale activiteiten verboden. Tegelijkertijd zijn de onderdrukking, invallen, verboden en schendingen van rechten toegenomen. In oktober werd de Koerdische taal met een circulaire verboden en plotseling werd besloten legale Koerdische boeken naar de politie te sturen. Geschreven literaire werken mogen de gevangenis niet binnenkomen of verlaten. Zo wordt ook de mentale, spirituele en productieve ruimte van de gevangenen ingeperkt. Met het opzetten van het systeem en de nieuwe verboden zijn gevangenissen een soort Big Brother-huis geworden. Er is niet langer een enkel gebied dat niet wordt waargenomen en geregistreerd.
Dit is een open vernietigingsoperatie in de gevangenissen, die wordt uitgevoerd met medewerking van het Ministerie van Justitie en Binnenlandse Zaken, Directie-Generaal van Politie en MIT (Inlichtingendiensten). Tijdens de week van Verzet tegen Geweld tegen Vrouwen op 25 november en de viering van de oprichting van onze partij op 27 november, vonden invallen plaats in verschillende gevangenissen, waarbij openlijk haat werd getoond jegens vrouwen en Koerden en duidelijk de virale ziekte werd verspreid. In de getroffen cellen werd elk stukje papier in beslag genomen, inclusief zelfgeschreven aantekeningen, verhalen, romans, onderzoeken en brieven waarin de gevangenen tot wel dertig jaar werk hebben gestoken.
Correctioneel personeel kwam de cellen binnen met schoenen aan, stapte op de bedden met schoenen aan en gebruikte dezelfde handschoenen om kleding, boeken en al het andere te doorzoeken. Het was een openlijke poging om te doden. De gevangenen die niet tot overgave kunnen worden gedwongen, worden besmet met het virus gezocht en zonder behandeling vermoord. Een andere vorm van moord is het voorkomen van mentale en emotionele productiviteit in sociale vorm. Tegen deze aanvallen mag niemand in Turkije die nog een geweten heeft en zijn menselijkheid niet wil verliezen, zwijgen. Familieleden van de gevangenen, mensenrechtenorganisaties, democraten, intellectuelen en kunstenaars moeten hun stem verheffen.
De in groepen uitgevoerde hongerstaking voor onbepaalde tijd gaat door. In de gevangenissen waar de aanvallen hebben plaatsgevonden, proberen de gevangenen al dagenlang hun stem te laten horen door leuzen te schreeuwen en op de deuren te bonken.
Als PKK- en PAJK-gevangenen zeggen we net als onze metgezellen in het licht van de interstatelijke samenzwering: we geven ons niet over en zullen niet op onze knieën worden gebracht. Je hebt onze zon niet kunnen verduisteren, en dat zal je in de toekomst ook niet kunnen doen. “
