Peace in Kurdistan Campaign (De Vrede in Koerdistan Campagne) heeft een verklaring uitgegeven ter gelegenheid van het 39e viering van ’15 augustus 1984′, waarin het omschreven wordt als “een gedenkwaardige datum in de geschiedenis van de Koerdische beweging en het volksverzet tegen door de staat georkestreerde onderdrukking in Turkije. Deze datum vertegenwoordigt het begin van de heropleving van de Koerdische strijd en de huidige kracht van de Koerdische nationale beweging heeft haar wortels in deze datum negenendertig jaar geleden.”
De verklaring zei: “De historische context is cruciaal voor een goed begrip van de Koerdische beslissing om het georganiseerde verzet te lanceren. De Koerden voelden zich gedwongen om te concluderen dat er geen andere optie voor hen beschikbaar was. Slechts vier jaar eerder, op 12 september 1980, had er in Turkije een militaire staatsgreep plaatsgevonden die leidde tot de opschorting van de democratische grondwet en tot wrede beperkingen van alle burgerrechten. De Turkse strijdkrachten voerden hun brute aanvallen op de Koerdische gemeenschap op in een poging om hun organisaties de kop in te drukken.
Koerden geloofden al dat de Turkse staatspolitiek van assimilatie neerkwam op vernietiging. Het betekende de eliminatie van de Koerdische identiteit zoals uitgedrukt in taal, cultuur en erfgoed. Zelfs de ogenschijnlijk onschuldige aspecten van de Koerdische identiteit, zoals het gebruik van traditionele Koerdische namen voor pasgeboren kinderen, het spelen van Koerdische muziek en het dragen van traditionele klederdracht, moesten worden uitgeroeid omdat Turkije verordonneerde dat dit alles een directe bedreiging vormde voor de Turkse eenheid en het dogma “één natie, één vlag, één volk”.
Het actieve verzet van de Koerden in 1984 begon slechts zes jaar na de oprichting van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), die nog steeds de volksstrijd inspireert en leidt. Vijftien augustus 1984 betekende dus een nieuw traject voor het Koerdische verzet, dat tot op de dag van vandaag voortduurt, maar verschillende vormen aanneemt.”
De verklaring voegde eraan toe: “Nu we deze dag in 2023 vieren, lijkt het relevant om even stil te staan bij de blijvende impact en de blijvende transformerende invloed van de PKK en het leiderschap van Abdullah Ocalan op de Koerdische beweging in Turkije en ver daarbuiten. De nieuwe dynamiek die werd gecreëerd door de PKK en Ocalan is en blijft absoluut cruciaal voor het groeiende vertrouwen van het volk en de kracht van de Koerden als sociale kracht in de hedendaagse geschiedenis.
De PKK creëerde een nieuwe dynamiek in de politieke strijd van de Koerden in Turkije en zelfs daarbuiten. De ideeën en de visie van Abdullah Ocalan, die verder ontwikkeld werden door zijn aanhangers binnen de Koerdische politieke organisaties, hebben het lot en de politiek van het Koerdische volk veranderd. De ideeën van Ocalan zijn overgenomen en verder ontwikkeld in verschillende delen van de wereld en in verschillende sociale bewegingen op zoek naar een alternatief voor de impasse in de traditionele politiek.
De partij zorgde voor een grote dynamiek en fungeerde als een vitale katalysator voor de massa-organisatie van de Koerden in een kritieke periode waarin ze zich op een dieptepunt bevonden. De campagnes van de Koerdische beweging voor democratische, sociale, politieke en culturele rechten, voor een nieuw begrip van de betekenis van zelfbeschikking en voor gelijkheid tussen mannen en vrouwen, onder andere, danken allemaal hun inspiratie aan de PKK en het leiderschap van Abdullah Ocalan. De Koerdische beweging heeft de hand gereikt naar groepen en sociale krachten buiten haar eigen gemeenschap om allianties op te bouwen met andere niet-Koerdische gemeenschappen en minderheden die geconfronteerd werden met dezelfde onderdrukking door de Turkse staat en ook door andere bestaande staten in de Koerdische regio.”
De verklaring luidt als volgt: “De PKK heeft de Koerden aangemoedigd om hun eigen geschiedenis te bestuderen en te onderzoeken en inspiratie te putten uit hun eigen verleden dat hen lang ontzegd is door Turkije, dat geprobeerd heeft de Koerden een uitsluitend Turkse identiteit op te leggen door middel van een bekrompen nationalistisch onderwijssysteem waar het onderwijzen van de Koerdische taal, geschiedenis en cultuur lange tijd volledig verboden was. Door haar acties heeft de PKK een moderne Koerdische culturele renaissance op gang gebracht.
Generaties Koerden hebben hun eigen erfgoed leren kennen door deel te nemen aan de Koerdische strijd. Bovenal, en het allerbelangrijkste, heeft het bestaan van de PKK en haar aanwezigheid als een kracht binnen de Koerdische samenleving een ontwaken van het Koerdische sociale en politieke bewustzijn teweeggebracht dat nu nooit meer gedoofd kan worden. Dit nieuwe bewustzijn van de Koerdische identiteit geeft het vertrouwen en het begrip dat er een politieke oplossing bestaat voor de uitdagingen waarmee het volk geconfronteerd wordt. Ze hebben geleerd dat ze verandering kunnen bereiken door hun eigen acties en door solidariteit.
De PKK heeft de hoop levend gehouden voor Koerden die in hun traditionele thuislanden leven en voor de vele miljoenen die in de loop van de decennia ontheemd zijn geraakt. De Koerden in de diasporagemeenschap delen dezelfde droom met hun landgenoten om op een dag in een vrij Koerdistan te leven. Voor velen is het sociale model aangeboden door Rojava en de gemeenschappen met zelfbestuur die zijn ontstaan onder de directe invloed van de politieke visie die Ocalan in zijn verschillende geschriften en toespraken heeft uiteengezet. Het is dankzij de PKK en zijn politieke opvoeding van het volk dat Koerden de droom koesteren van een mogelijke toekomst die door hun gezamenlijke inspanningen getransformeerd wordt en dat op een dag zelfs zij die al tientallen jaren ontheemd zijn, naar huis zullen kunnen terugkeren.
Op de 39e viering van 15 augustus 1984 is Peace in Kurdistan solidair met het Koerdische volk en herhaalt de lijst van eisen waarvan de vervulling het doel blijft van de Koerdische beweging en onze campagne.”
Vrede in Koerdistan eist: “De ban op de PKK opheffen; we eisen vrijheid voor alle politieke gevangenen, inclusief de erkende politieke leider van de Koerden, Abdullah Ocalan; we roepen op tot het openen van een proces van dialoog dat een rechtvaardige en duurzame vrede tussen Turkije en de Koerden mogelijk zal maken.
De Koerden putten inspiratie uit hun geschiedenis van strijd en misschien is geen datum in dit verband belangrijker dan 15 augustus 1984. Hoewel de strijd van het volk natuurlijk nog lang niet voorbij is, zijn de hulpbronnen die de Koerden door hun eigen inspanningen hebben gecreëerd formidabel en kunnen de verworvenheden van deze decennialange strijd alleen maar de voorwaarden scheppen om hun strijd te hernieuwen.”