- Turkije
De protesten die volgden na de arrestatie van de burgemeester van de stad Istanbul, Ekrem Imamoglu, en 11 anderen door de regerende Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AKP), duren voort. Hoewel de regering op de protesten heeft gereageerd met aanhoudingen, arrestaties en onderzoeken, is ze er niet in geslaagd de demonstraties de kop in te drukken.
Het langdurige debat over gezamenlijke strijd is opnieuw opgelaaid na de publieke verontwaardiging over de acties van de regering en het bredere politieke systeem.
Hakan Öztürk, voorzitter van de Labouristische Bewegingspartij (EHP), sprak met ANF over de lopende discussies over collectief verzet.
We hebben een kritieke drempel bereikt met de operaties tegen de CHP en Imamoglu.
Hakan Öztürk waarschuwde dat het proces uiteindelijk zou kunnen leiden tot een politiek verbod op Ekrem Imamoglu. Hij wees op het belang van het huidige moment en zei: “We hebben een kritieke drempel bereikt met de operaties gericht tegen de Republikeinse Volkspartij (CHP) en Ekrem Imamoglu. Dit was een poging om het recht om te stemmen en gekozen te worden tot een formaliteit te reduceren. De mogelijkheid dat Imamoglu een verkiesbare presidentskandidaat wordt tegen Tayyip Erdogan heeft ertoe geleid dat de AKP van standpunt is veranderd. Er wordt nu gesproken over het ongeldig verklaren van zijn universitaire graad, het aanstellen van een curator in zijn plaats en het opleggen van een politiek verbod. Deze situatie duidt op de vernietiging van het toch al beperkte niveau van democratie dat nog steeds bestaat in Turkije. Als reactie hierop is het niet meer dan normaal dat de hele samenleving reageert en begint te werken aan nieuwe vormen van alliantie.”
De ene pijler van gezamenlijke strijd zijn de socialisten en de Koerdische beweging, de andere is de CHP
Hakan Öztürk benadrukte dat één pijler van de gezamenlijke strijd de socialisten en de Koerdische politieke beweging is, maar de andere is de CHP. Hij benadrukte het belang van de Koerdische Vrijheidsbeweging in elke discussie over eenheid en vervolgde: “In deze relatie is de samenwerking tussen de socialisten en de Koerdische politieke beweging net zo cruciaal als de verbinding met de CHP. De CHP staat nu in het centrum van de voortdurende aanval op de democratie. Haar huidige positie geeft aan dat ze zich niet zal terugtrekken in dezelfde passiviteit als in eerdere periodes. Dit was bijvoorbeeld niet het geval tijdens de dagen van het Gezi-verzet. De vele gedeelde ervaringen van de strijd hebben een collectief fundament gecreëerd. Binnen deze allianties moeten we een duidelijk, gericht en actueel politiek programma presenteren dat nationale kwesties aanpakt. De methode van dit partnerschap moet geworteld zijn in een massabenadering, democratische en egalitaire relaties binnen de alliantie implementeren, rekening houden met de verkiezingsagenda, zelfs buiten verkiezingsperiodes, en het centrale belang van de Koerdische Vrijheidsbeweging erkennen.
Het eenheidsprogramma moet ook eisen bevatten voor eerlijke lonen, werkgelegenheid voor iedereen, sociale voorzieningen en gratis onderwijs op economisch gebied. Op politiek vlak moet het het stemrecht en het recht om verkozen te worden verdedigen tegen het autoritaire eenmansregime van de AKP, een resolutie voor het Koerdische volk steunen en strijden voor gendergelijkheid. Deze doelen, lonen, banen, welzijn en onderwijs, samen met het recht om te stemmen en gekozen te worden, een democratische oplossing en gelijkheid, vormen de ruggengraat van dit programma.
In Turkije zijn de belangrijkste politieke stromingen en groeperingen die een duurzame eenheid kunnen vormen al lang duidelijk. Proberen vooruitgang te boeken door deze verschillen te negeren of door alle linkse krachten te behandelen alsof ze dezelfde oriëntatie hebben, is niet de juiste aanpak. Er zijn verschillende politieke tegenstellingen, en dat is normaal, die moeten worden erkend. Er is ook een tendens om gezamenlijke platforms op te bouwen met de Koerdische beweging, maar ook een tendens bij anderen om hierin tekort te schieten. Sommigen geven voorrang aan de strijd boven economische kwesties, terwijl anderen dat niet doen.”
Jongeren richten hun blik op het hele land
Hakan Öztürk ging ook in op de rol van universiteitsstudenten als startpunt van de protesten, en benadrukte dat de nietigverklaring van het universiteitsdiploma van Ekrem Imamoglu een bijzondere betekenis heeft voor jongeren. Hij verklaarde dat deze daad symbool staat voor de ongeldigverklaring van de diploma’s van alle jongeren. Öztürk gaf de volgende overwegingen:
“De regering geloofde dat ze iedereen tot haar supporter kon maken. Wat was er nodig voor ego? Iedereen kon zich onderwerpen aan de AKP, iedereen kon onderworpen worden. Verzet was niet nodig. En als iemand zich durfde te verzetten, konden zijn diploma’s en jaren van hard werken in elke verhoorkamer worden uitgewist. De nietigverklaring van het diploma van Ekrem Imamoglu was in zekere zin de symbolische nietigverklaring van de diploma’s van alle jongeren. Zijn diploma werd nietig verklaard als een waarschuwing voor iedereen.
Jongeren wier hoop aan diggelen werd geslagen in die interviewkamers, werden teruggestuurd naar hun slaapkamers. Vervolgens kregen ze de schuld dat ze ‘hun kamer niet verlieten’. Maar waar moesten ze heen? Met welke middelen? Waren er nog sportscholen? Waren er nog parken in hun steden? Hadden ze nog geld om broodjes vis te eten in Eminönü? Moesten ze hun ouders, die in de rij stonden voor vlees, eieren en brood, om zakgeld vragen?
Ze wilden dat jongeren goedkope pleziertjes najoegen. Het werd heel normaal gevonden dat ze zich aangetrokken voelden tot poederdrugs. Ze konden zelfs een toekomst zoeken in online weddenschappen. Ze konden gerekruteerd worden in de maffiabendes die zo openlijk beloond werden door de staat. Al deze wegen lagen open. Maar de jongeren braken uit de kamers waarin jullie hen probeerden op te sluiten. Ze weigerden gevangenen te worden van een duistere toekomst. Ze namen een pauze van de sociale media en produceren nu protestcontent voor digitale platforms. Sinds 1968 verlangt de mensheid naar de schoonheid en kracht van de jeugd. Nu is de mensheid herenigd met zijn jeugd.
Het is niet zo dat ‘er geen probleem is’. Integendeel, er is een enorm probleem. Ze zeggen niet ‘we willen gewoon een bord eten’ en lopen ermee weg. Ik wil geen slecht nieuws brengen aan de machthebbers, maar deze jongeren gebruiken het woord ‘gewoon’ niet meer, ze richten hun blik in feite op het hele land.”
Het vredesproces van de Koerdische beweging zal de eenheid versterken
Hakan Öztürk verklaarde dat het mogelijk is voor de Koerdische Vrijheidsbeweging en de revolutionaire beweging in Turkije om opnieuw samen te komen in gemeenschappelijke arena’s. Hij zei: “Natuurlijk is het mogelijk. De wortels van de Koerdische beweging liggen ook in de jeugdbeweging. De strijd van het Koerdische volk heeft altijd de waarden van broederschap onder de volkeren, internationalisme en gelijkheid hooggehouden. We kunnen duidelijk zien dat het op deze manier verder zal gaan. Gezien de ervaringen uit het verleden, moeten we goed letten op de nieuwe fase van de Koerdische kwestie.
Wanneer het staakt-het-vuren breekt en de vrede eindigt, komen we in een spiraal van geweld terecht. Eens de dood deel uitmaakt van het resultaat, is er geen weg meer terug. Daarom is het essentieel om belang te hechten aan deze nieuwe fase. Dit distantieert de Koerdische Vrijheidsbeweging niet van andere socialistische bewegingen. Integendeel, het leiderschap van de Koerdische beweging en het succes in het vredesproces zal de algemene strijd en eenheid versterken. De internationalistische geest binnen de socialistische beweging moet in elke fase een bondgenootschap zoeken met het Koerdische volk. Dit is wat succes mogelijk zal maken.”
Öztürk besloot met te benadrukken dat perfecte en volledige eenheid geen voorwaarde is voor gezamenlijke inspanningen: “Er zijn in het verleden ervaringen geweest met eenheid, en die kunnen worden voortgezet. Bij inspanningen voor eenheid beginnen we nooit bij nul; we beginnen altijd ergens in het midden. Op dit moment zijn er politieke stromingen die elkaar beter kennen en nader tot elkaar zijn gekomen. Als deze krachten stappen vooruit zetten zonder voorbij te gaan aan de ervaringen die ze al hebben opgedaan, zullen er zinvolle resultaten volgen. Het is niet nodig om perfecte eenheid te eisen. Degenen die het het meest met elkaar eens zijn, moeten onmiddellijk stappen zetten om eenheid op te bouwen en dat doen ze al.”