- Turkije
Onder het motto ‘We hebben eisen voor een vrij, gelijkwaardig en democratisch land’ hield het ‘Vrouweninitiatief we hebben vrede nodig’ gelijktijdige persverklaringen in Istanbul en Ankara.
Op het Şişhane-plein in Istanbul, in de wijk Beyoğlu, sloot het initiatief Vredesmoeders (Barış Anneleri) zich ook aan bij het protest. Vrouwen hielden borden vast met de tekst ‘Wij staan op vrede’, ‘Ik heb vrede nodig’, ‘Budget voor vrouwen, geen wapens’, ‘Vrouwen willen vrede’ en ‘Jin jiyan azadî’. Ze scandeerden vaak slogans als ‘Jin şer naxwazin, jin aştiyê dixwazin’ (Vrouwen willen geen oorlog, vrouwen willen vrede) en ‘Vrede nu’. De gezamenlijke persverklaring werd in het Koerdisch voorgelezen door Newroz Ünverdi en in het Turks door Feride Eralp.
In Ankara verzamelden vrouwen zich in de Sakaryastraat in de wijk Kızılay in het district Çankaya. Ze droegen borden met de tekst ‘Vrouwen willen vrede’, ‘Jin jiyan azadî’, ‘Bijî yekîtiya jinan’ (Lang leve de eenheid van vrouwen).
De verklaringen werden zowel in het Koerdisch als in het Turks voorgelezen.
In de persverklaring werd de aandacht gevestigd op het budget dat is toegewezen aan oorlog: “Waarom wordt meer dan 10 procent van de begroting van dit land, in totaal 1 biljoen 608 miljard lira, uitgegeven aan oorlog onder de naam ‘defensie en veiligheidsuitgaven’? Waarom geeft dit land anderhalf keer meer uit aan oorlog dan aan gezondheidszorg, vooral wanneer het minimumloon onder de hongerdrempel ligt? Waarom wordt er elke twee jaar een mandaat voor grensoverschrijdende militaire operaties voorgelegd aan het parlement en verlengd? Waarom wordt er tijdens elke verkiezingsperiode een nieuwe militaire operatie of een vermeende ‘existentiële dreiging’ afgekondigd?”
Toegang tot diensten in de moedertaal is een zaak van leven of dood
In de verklaring wordt benadrukt dat toegang tot diensten in de moedertaal een zaak van levensbelang is voor vrouwen. Er werd gevraagd: “Als deze oorlog niet tegen de Koerden is, waarom is het dan mogelijk om diensten te ontvangen in vele talen in dit land, maar niet in het Koerdisch?”
Het geval van Fatma Altınmakas uit Muş werd aangehaald. Nadat ze was verkracht door de broer van haar man, kon ze op het politiebureau geen verklaring in het Koerdisch afleggen en kon ze niet uitleggen wat er met haar was gebeurd. Later werd ze door haar man vermoord.
Uniformen vermoorden vrouwen
De verklaring benadrukte dat vrouwen vrede willen, een vrede waarin ze gelijkwaardig, vrij en zonder geweld kunnen leven. De verklaring ging verder: “Jarenlang hebben we geleefd in een omgeving waarin oorlog mannelijkheid aanwakkert en mannelijk geweld uitlokt. Mannen profiteren al van straffeloosheid, maar uniformen vormen een extra schild, waardoor ze vrouwen kunnen doden, verkrachten, kinderen mishandelen en tot zelfmoord aanzetten. Mensen als Musa Orhan, die de dood van Ipek Er veroorzaakte, en anderen zoals hij, speciale sergeanten en officieren van speciale operaties, gaan niet naar de gevangenis omdat ze worden gezien als verdedigers van de ‘veiligheid’ van de staat. In steden omringd door gewapende mannen, politiebureaus en bewakingscamera’s verdwijnen of worden vrouwen als Gülistan Doku en Narin Güran vermoord.”
Drie dringende eisen
In de verklaring worden drie dringende eisen van vrouwen met betrekking tot vrede uiteengezet:
“-Politieke activiteiten mogen niet langer worden behandeld als een misdaad. Wetten zoals de antiterreurwet, die deze criminalisering mogelijk maken, moeten worden afgeschaft. Politieke gevangenen, vooral ernstig zieke gevangenen, moeten worden vrijgelaten.
-Grensoverschrijdende militaire operaties, praktijken in speciale veiligheidszones en militaire uitzendingen moeten onmiddellijk beëindigd worden.
-Alle door de staat aangestelde beheerders moeten worden verwijderd. Wetsbesluit nr. 674, uitgevaardigd onder het mom van de noodtoestand en gebruikt als rechtsgrondslag voor deze benoemingen, moet worden ingetrokken.”
Bron: ANF