Oproep voor steun voor de boeken- en brievencampagne voor 16 gedetineerde Koerdische journalisten

  • Noord-Koerdistan

Na politie-invallen in Diyarbakır op 8 juni werden 22 mensen, van wie 20 journalisten, aangehouden. Op 16 juni werden JINNEWS hoofdredacteur Safiye Alağaş, Xwebûn hoofdredacteur Mehmet Ali Ertaş, Dicle Fırat Journalistenvereniging (DFG) covoorzitter Serdar Altan, Mesopotamië News Agency (MA) redacteur Aziz Oruç, en journalisten Zeynel Abidin Bulut, Ömer Çelik, Mazlum Doğan Güler, İbrahim Koyuncu, Neşe Toprak, Elif Üngür, Abdurrahman Öncü, Suat Doğuhan, Remziye Temel, Ramazan Geciken, Lezgin Akdeniz en Mehmet Şahin  in voorlopige hechtenis genomen op beschuldiging van “lidmaatschap van een terroristische organisatie”.  Journalisten Gülşen Koçuk, Esmer Tunç, Mehmet Yalçın, Kadir Bayram, Feynaz Koçuk en İhsan Ergülen zijn op borgtocht vrijgelaten.

Actie in 5 steden

De aantijgingen tegen de gearresteerde journalisten hebben betrekking op hun reportages en televisieprogramma’s. Hoewel er drie maanden zijn verstreken sinds hun arrestatie, is er nog geen aanklacht opgesteld. Onder leiding van het Mesopotamische Vrouwen Journalisten Platform (MKGP), de DFG en persorganisaties zal een reeks protesten worden gehouden in 5 steden. Er zullen boeken en brieven worden gestuurd naar journalisten uit Diyarbakır, Van, Mersin, Ankara en Istanbul. In een gesprek met persbureau MA (Mezopotamya Ajansı) riepen journalisten Eylem Nazlıer en Sultan Eylem Keleş op tot steun voor de campagne.

Willekeurige beslissingen

Eylem Nazlıer zei dat de journalisten in kwestie werden gearresteerd voor het openbaren van de waarheid aan het publiek en het verdedigen van het recht van het publiek om informatie te eisen, en merkte op dat een foto van de camera’s van journalisten door de politie werd aangehaald als bewijs van een misdrijf. “De overheid beschouwt onze camera’s als gelijkwaardig aan wapens, omdat we hun willekeurige regels zichtbaar maken voor het publiek. Daarom identificeren ze ons met wapens”, zei Nazlıer.

Journalist Nazlıer wees erop dat de officier van justitie die de arrestatiebevelen had uitgevaardigd, was ingewijd in Izmir en de rechter in Sakarya. Nazlıer beschreef de benoemingen als “een beloning” voor de aanklager en de rechter. “Dit geeft aan dat de arrestaties willekeurig waren. Alle instellingen van het land zijn onderworpen aan willekeurige beslissingen. Overal is onrecht en dat neemt nog steeds toe. Ze werden in gevangenissen gezet omdat ze over dergelijke onrechtvaardigheden rapporteerden”, zei ze.

Nazlıer merkte op dat hoewel er geen misdrijf in het geding is, de aanklacht nog niet is voorbereid. “Nieuws maken is geen misdaad”, zei Nazlıer, erop wijzend dat de journalisten voor langere tijd achter de tralies kunnen worden vastgehouden. “Omdat ze zowel hen als de journalisten buiten willen intimideren. Ze kunnen ze in de gevangenis stoppen, ze denken misschien dat ze hen het zwijgen hebben opgelegd, maar we zullen hun pennen nooit ongeclaimd achterlaten. We zullen het recht van het publiek verdedigen om informatie te eisen. We zullen proberen de waarheid voor de burgers beschikbaar te maken.” Nazlıer riep op tot steun voor solidariteitsdemonstraties voor journalisten en zei: “Ik nodig onze collega’s, stille professionele journalistenorganisaties en het publiek uit om solidariteit te tonen met demonstraties.”

Sultan Eylem Keleş zei dat de journalisten werden gearresteerd voor hun journalistieke activiteiten, aangezien hun technische uitrusting als ‘crimineel bewijs’ werd genoemd. “Er is geen ander ‘bewijs van misdaad'”dan dit. Het verklaart alles. Dit klinkt misschien een beetje cliché, maar de foto van de journalisten tijdens hun arrestatie zal nog jaren later worden herinnerd als de journalistiek in Turkije aan de orde komt. Eén enkel frame zegt alles. Misschien hadden we nooit zo’n beruchte foto kunnen maken”, merkte ze op.

Keleş wees erop dat de regering het concept van “terreur” gebruikte om journalisten het zwijgen op te leggen en te voorkomen en hun journalistieke activiteiten te onderdrukken. Ze verklaarde: “Wat voor soort terroristische organisatie is dit, dat zelfs geen enkel wapen wordt gepakt? Laat staan ​​geweren, er is niet eens een fruitmes in beslag genomen. Deze beschuldiging wordt weer ingetrokken, zoals vroeger.” Keleş merkte op dat de officier van justitie die het onderzoek tegen de journalisten startte, een rood-witte jurk en een ketting met de Turkse vlag droeg terwijl de verklaringen van de journalisten werden opgenomen. “Zelfs deze symbolen laten zien dat er geen eerlijk proces is. Er is eerder sprake van een valse beschuldiging.”

Kritiek op journalistische organisaties

Keleş verklaarde dat sommige beroepskamers, verenigingen en vakbonden hun mond hielden over de arrestatie van de journalisten, een onverschilligheid die hen niet verbaasde. “Een klein incident in het westen van Turkije kan worden gevoeld als een orkaan in Diyarbakır. Maar als de hel losbreekt in Diyarbakır, toont niemand in Istanbul enige interesse.”

Onder verwijzing naar het voorrecht waarover de schrijver Barış Ünlü in zijn boek ‘The Turkishness Contract’ debatteerde, vervolgde Keleş: “Ze geven er de voorkeur aan niet te weten, niet te zien, niet te horen, niet te spreken om het Turksheidscontract niet te schenden. ‘Alternatieve media’ en journalistieke organisaties zijn niet vrij van dit contract. Omdat ze de situatie niet zo kunnen uitleggen, proberen ze zichzelf te verdedigen door te zeggen: ‘maar ze zijn erg politiek, hun Koerdische identiteit loopt voor op hun werk en ze hadden die dingen niet moeten schrijven.’

Oproep voor solidariteit

Keleş benadrukte dat de gevangengenomen journalisten er alleen voor staan vanwege nationale en klassenmotieven, en voegde eraan toe: “We zien enkele kleine maar waardevolle stappen die ernaar streven deze stilte te doorbreken en de dominante mentaliteit te veroordelen. Net als het bezoek van de Schrijversbond DİSK aan Diyarbakır. Ik maakte ook deel uit van de bezoekgroep. Ik heb elke ontwikkeling behandeld met betrekking tot onze gevangengenomen vrienden binnen de instelling waar ik voor werk en ik blijf over hen rapporteren. Ik heb de verantwoordelijkheid genomen voor de campagnes die zijn gelanceerd tegen de detentie van onze vrienden.”