In een gezamenlijke verklaring hebben de Federatie van Democratische Alevieten in Europa (FEDA) en de Bond van Democratische Alevitische Vrouwen (DAKB) alle volkeren opgeroepen om te strijden voor vrede en democratie en zich te verzetten tegen assimilatie.
Alevieten worden al eeuwenlang geconfronteerd met genocide, ballingschap en onderdrukking, maar voor de twee alevitische instellingen staat voorop dat zij door hun verzet hun geloof, hun cultuur en hun talen tot op de dag van vandaag hebben weten te behouden.
In de verklaring werd benadrukt dat het vooral gaat om “het versterken van het proces van vrede en een democratische samenleving”. Alevieten hebben de plicht om zowel in Syrië als in Turkije te strijden tegen aanvallen en onderdrukking. Alevitische vrouwen lopen daarbij voorop in de strijd voor vrede en een democratische samenleving, en het alevisme kent hen een bijzondere status toe, aldus de verklaring.
De huidige aanvallen op Rojava en de bouw van betonnen muren langs de Iraakse grens werden door de overkoepelende organisaties bestempeld als “obstakels voor de vrede”. Ook veroordeelden zij de door Turkije gesteunde internationale erkenning van Al-Sharaa, het hoofd van “Hayat Tahrir al-Sham” (HTS).
“De gemeenschappelijke waarheid van de volkeren”
De verklaring beschreef de democratische elementen van het praktiserende alevitisme, die met name betrekking hebben op de diversiteit van de moedertalen van de gelovigen: “De inspanningen en bijdragen van ieder van ons die zich oprecht inzet voor vrede en democratie zijn waardevol. Wij zijn het ook niet eens met de huidige benadering van taal, die uiteindelijk een assimilatiebeleid dient. Als geloofsovertuiging is de taal van het alevisme de gemeenschappelijke waarheid van de volkeren. Het alevisme wendt zich tot de waarheid in het Turks, Koerdisch, Zazaki en Arabisch en wordt in elke taal beleefd.
Elke taal bouwt een brug van overeenstemming tussen God en de mensen; iedereen bidt heel natuurlijk in zijn eigen moedertaal. Het alevisme behoort niet toe aan één enkel volk en niet aan één enkele taal. Deze houding leidt tot marginalisering van onze moedertaal, met ernstige gevolgen. De weigering om de vredesmoeders in de ‘Commissie voor Nationale Solidariteit, Broederschap en Democratie’ in hun eigen moedertaal te laten spreken, is een concreet voorbeeld van deze mentaliteit.”
Gezamenlijke strijd voor de toekomst
FEDA en DAKB riepen ten slotte alle onderdrukten op om zich te organiseren en te strijden, en verklaarden: “Ieder van ons moet weten dat als we ons organiseren en strijden, we zeker zullen winnen. Daarom roepen we opnieuw: vrede voor alle volkeren, geen assimilatie. Laten we samen strijden voor onze toekomst.”