Het internationale initiatief “Vrijheid voor Abdullah Öcalan-vrede in Koerdistan”, slechts enkele weken na zijn ontvoering gesticht, “heeft vanaf het begin benadrukt dat Öcalan’s vrijheid absoluut cruciaal is voor een vreedzame en politieke oplossing van de Koerdische kwestie.
Twintig jaar geleden, op 15 februari 1999, vond de ontvoering van Abdullah Öcalan plaats uit Nairobi, Kenia in een gezamenlijke actie door verschillende westerse inlichtingendiensten.
Toen de Koerden overal ter wereld protesteerden, werd Öcalan overgedragen aan Turkije, onderworpen aan een showproces en ter dood veroordeeld. Sindsdien wordt hij in eenzame opsluiting vastgehouden door een regime dat fysieke en psychologische vernietiging beoogt. Vandaag, aan de vooravond van de twintigste jar van die evenementen, kijken we terug in de tijd, maar ook vooruit naar de toekomst.
Het internationale initiatief “Vrijheid voor Abdullah Öcalan – Vrede in Koerdistan” heeft een verklaring uitgegeven ter gelegenheid van het 20ste jaar van isolatie van wat bekend is geworden als de internationale samenzwering tegen de Koerdische leider.
De verklaring herinnerde eraan hoe “Abdullah Öcalan, leider van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), in de zomer van 1998 zijn inspanningen voor een politieke oplossing voor de Koerdische kwestie in Turkije heeft geïntensiveerd. Hij verklaarde een eenzijdig staakt-het-vuren en onderstreepte de bereidheid van de beweging voor een vreedzame oplossing. Turkije reageerde door de situatie te escaleren. Met steun van de Verenigde Staten dreigde Turkije Syrië binnen te vallen waar Öcalan op dat moment woonde. De Koerdische leider besloot om naar Europa te reizen om internationale steun voor een politieke oplossing te bouwen.
Dat is niet gebeurd. De NAVO-staten en zelfs het Rusland van Jeltsin stonden onverdeeld op één front – tegen vrede en een politieke oplossing. Geen enkele Europese staat was bereid om politieke besprekingen te voeren of zelfs politiek asiel voor Öcalan te overwegen.”
De verklaring vervolgde: “Twintig jaar later zijn we allemaal wijzer. Turkije is inderdaad Syrië binnengevallen. Wat er nog over was van de politieke orde in het Midden-Oosten is aan flarden. De buitensporige daad van ontvoering van Öcalan in strijd met het internationale recht was geen voordeel voor Turkije, maar eerder het begin van een nieuwe ronde van interventies. Turkije heeft geen van haar problemen opgelost, maar is eerder veranderd in een agressieve dictatuur, met enorm geweld in binnen- en buitenland.”
“Het internationale initiatief ‘Vrijheid voor Abdullah Öcalan-vrede in Koerdistan’, slechts enkele weken na zijn ontvoering gesticht, “heeft vanaf het begin benadrukt dat Öcalan’s vrijheid absoluut cruciaal is voor een vreedzame en politieke oplossing van de Koerdische kwestie. De ontwikkelingen hebben ons gelijk gegeven: hoe langer het isolement van Öcalan wordt gehandhaafd – hij zit in eenzame opsluiting, wordt nu vier jaar lang bezoekers ontzegd en volledig afgesloten van de rest van de wereld – hoe slechter het militaristische beleid van de Turkse staat wordt. Hoe meer hij kan spreken, hoe meer de spanningen worden verlaagd, het staakt-het-vuren komt op de agenda en de algehele situatie in Turkije verbetert voor iedereen.
Kort na de ontvoering van Öcalan, is de wereld geconfronteerd met de zogenaamde “War on Terror”. Deze oorlog is “mondiaal”, maar onmiskenbaar geconcentreerd op het Midden-Oosten. In plaats van een veiliger en vreedzamer Midden-Oosten tot stand te brengen, heeft de War on Terror geresulteerd in de toename van geweld, met mannen, vrouwen en kinderen van vele volkeren en vele plaatsen die het slachtoffer zijn geworden van staatsterreur, religieuze terreur en nationalistische terreur – vaak een en hetzelfde. In het midden van dit alles bevindt zich de Koerdische bevolking en hun buren.”
Het Internationale Initiatief herinnerde eraan dat “Öcalan, een vooruitziende revolutionair en een politicus die gedurende drie decennia vóór zijn ontvoering veel van deze ontwikkelingen voorzag. In de gevangenis schreef hij uitvoerig over de noodzaak om een nieuw paradigma te ontwikkelen dat gebaseerd is op democratie, vrouwenvrijheid en autonome zelforganisatie om de impasse te overwinnen waarin de beperkte focus op staat, macht en geweld veel bevrijdingsbewegingen heeft veroorzaakt.”
Dankzij deze ideeën en nieuwe concepten zoals het Democratische Confederalisme, staat in de verklaring dat: “De Koerdische vrijheidsbeweging en haar vrienden en bondgenoten hebben geweigerd opnieuw slachtoffer te worden. In plaats daarvan zijn ze naar voren getreden met hun eigen progressieve ideeën en organisatievormen, en werden ze een baken van hoop in een verder erg onrustige regio.
Öcalan is, ondanks alle pogingen om zijn invloed te beteugelen, niet alleen de meest invloedrijke Koerdische politicus gebleken maar ook als een symbool van hoop voor alle onderdrukte volkeren en de vrouwen in de regio. Zoals de beroemde politieke theoreticus Antonio Negri onlangs schreef: “Öcalan is een gevangene die mythisch wordt, zoals Mandela in de twintigste eeuw, en hij in de eenentwintigste. Hij drukt een reeks concepten uit die in de 21ste eeuw steeds meer de bouwstenen worden voor de politieke opbouw van een nieuwe wereld.”
De balans na 20 jaar is zowel positief als negatief. Aan de ene kant heeft Öcalan meer invloed dan ooit, erkend als een stem van vrede en de legitieme woordvoerder van zijn volk. Aan de andere kant zijn we er nog niet in geslaagd om de strijd voor zijn vrijheid tot een goed einde te brengen.”
Wat erger is, voegde de verklaring toe: “bij het 20ste jaar van de internationale samenzwering om hem te ontvoeren en over te dragen aan Turkije, is zijn isolement intensiever dan een paar jaar geleden. De strijd tegen deze gruweldaden gaat onverminderd voort. Op dit moment is het Koerdische lid van het Turkse parlement Leyla Güven en honderden anderen in hongerstaking om dit veilig te stellen: een einde van het isolement van Öcalan, zodat hij opnieuw de stem van de vrede kan laten horen.”
De verklaring eindigde met de volgende woorden: “Nelson Mandela werd vrijgelaten uit de gevangenis na 27 jaar gevangenschap, op 72- jarige leeftijd. Op de 20e verjaardag van Öcalan’s ontvoering en met zijn 70e verjaardag in zicht, zijn we vastbesloten om niet zo lang te wachten. Doe mee met onze strijd voor vrede en vrijheid voor Öcalan. Abdullah Öcalan moet onmiddellijk worden bevrijd.
VRIJHEID VOOR ÖCALAN! DE TIJD IS GEKOMEN!”
