Nora Cortiñas, een van de medeoprichtsters van de Plaza de Mayo Moeders uit Argentinië, bezocht Leyla Guven afgelopen maart tijdens de hongerstaking.
Dat bezoek daar was niet haar eerste aan Bakur ( Noord-Koerdistan) in Turkije. In 2012 en 2013 bezocht ze de Vredesmoeders en de Zaterdagmoeders. Uit die reizen maakte ze de documentaire “Pañuelos para la Historia” (“Hoofddoeken voor de geschiedenis”).
In Argentinië ontmoeten de Moeders van de Plaza de Mayo elkaar elke week op het Mayo-plein. Ze doen dit al 42 jaar. Een vreedzame actie, zoals die van de zaterdagmoeders in Istanbul. Ze eisen gerechtigheid voor hun zonen en de 30.000 verdwenen mensen in Argentinië.
Met de tijd voegden ze andere strijden toe aan hun eigens strijd in Argentinië. De strijd van het Koerdische volk, de herinnering aan Legerin Ciya (Alina Sánchez), de hongerstakingen, de kelderverbrandingen in Cizre en de eis om Abdullah Öcalan te bevrijden, waren elke donderdag aanwezig op de demonstraties op de Plaza de Mayo.
Afgelopen donderdag, een dag na het einde van de 200 dagen durende hongerstaking onder leiding van HDP-afgevaardigde Leyla Güven, sprak Nora Cortiñas op het Plaza de Mayo over de situatie van het Koerdische volk: “We staan stil bij het feit dat Öcalan 20 jaar geleden opgesloten werd in de gevangenis van Imrali, en dat Leyla Güven, 56 jaar, zes maanden geleden een onbepaalde hongerstaking begon, waarin zij opriep om het isolement te beëindigen, en werd vergezeld door duizenden politieke gevangenen en activisten. Leyla zelf zei dat de hongerstaking door zal gaan, totdat haar volk waardig kon leven. Ze bleef 200 dagen in hongerstaking. Als gevolg van het verzet liet de overheid bezoeken aan Abdullah Öcalan toe. Het was een overwinning voor de hongerstakers die het protest wereldwijd verspreidden en dat de president van Turkije, Erdogan, ertoe dwong aan te kondigen dat het isolement eindigde.”
Nora sprak ook over het belang van het monitoren van wat er gebeurt en dat het Koerdische volk moet blijven aandringen om ervoor te zorgen dat isolatie echt eindigt.
ANF interviewde Nora Cortiñas.
– Wat voelde je na het bezoeken van Leyla Güven? Welke impact had haar op jou?
Vanaf de dag dat ik naar Leyla Güven ging, voelde ik veel emoties en grote bewondering voor haar en voor alle Koerdebn. Ik kende de Vredesmoeders en de Zaterdagmoeders al omdat we een documentaire met hen hebben gemaakt (‘Hoofddoeken voor de geschiedenis’). Ik waardeerde de liefde onder hen omdat het een prachtig iets is om de vastbeslotenheid van Leyla en zevenduizend compagnons die de actie met dezelfde toewijding uitvoerden, te zien plaatsvinden. De president van Turkije, Erdogan, vervolgd de Koerden, waar ze ook zijn. De Koerdische bevolking verdient deze vervolging niet.
-Nadat de Turkse regering het einde van het isolement publiekelijk heeft aanvaard en na acht jaar isolatie, ten minste twee bezoeken aan Ocalan goedkeurde, denkt u dan dat de Turkse regering effectief zal voldoen aan wat het zegt?
Ik denk dat het veel zal kosten, mijn Koerdische vrienden twijfelen eraan, ze weten hoe Erdogan met andere volkeren omgaat, niet alleen met het Koerdische volk maar ook met de Syrische mensen, die zoveel oorlog en moordpartijen ondergaan hebben. Maar we kunnen de kracht van geloof en overtuiging behouden, want in ieder geval is het duidelijk dat het Koerdische volk zal blijven vechten en nooit zijn vlaggen zal laten zakken. Ik denk dat het bewijs van historisch verzet, erg belangrijk is. Dat wil niet zeggen dat de regering hen in vrede zal laten leven, dit zou inderdaad een grote prestatie zijn, maar met wat ze tot nu toe hebben bereikt, gaan ze zeker die kant op.
– Wat waren uw gevoelens en indrukken tijdens uw reizen naar Bakur, het Koerdische gebied in Turkije?
-Toen ik de documentaire ging filmen met Alejandro Haddad was het erg belangrijk, het was schokkend, omdat ik die regio en haar tradities niet kende, maar ik zag dat de pijn van de moeder dezelfde pijn was die ik had geleden, de pijn was hetzelfde en er was geen taal die ons van dat soort pijn scheidde. Het was hetzelfde verlangen om te strijden, dezelfde wens om het hoofd te bieden aan dat grote fascisme dat in Turkije bestaat.
Toen ik in maart Leyla ging bezoeken, was het weer een sterk gevoel. Leyla nam deel aan de strijd, een 56-jarige vrouw die niet sprak over het einde van de hongerstaking, sprak van een onbepaalde hongerstaking,die eventueel tot het einde door zou gaan. Ik begon de Koerdische bevolking nog meer lief te hebben. We moeten onze ogen richten op het Koerdische volk, op het Palestijnse volk, op het Sahrawi-volk, we moeten zien dat er in de wereld vervolging is tegen alle volkeren die vechten voor hun bevrijding.
– Welke boodschap zou u Leyla Güven nog willen sturen?
– Eerst stuur ik haar een dikke knuffel. Ik wil dat ze herstelt, want ze heeft de hongerstaking overleefd, nu moet ze ervoor zorgen dat ze al haar doelen bereikt: een waardig leven voor haar mensen. Ik wens haar alle geluk in de wereld en ik wens dat alle hongerstakers vrijheid en een waardig leven bereiken.
