Halime Mihemed Osman doet het goed. Ze zit krachtig en aandachtig voor ons, schrijft ANF Nieuwsagentschap. Op een plek die onbekend moet blijven. Omdat ze anders opnieuw het doelwit wordt van de Turkse staat. Ze kan zich nauwelijks bewegen en moet goed nadenken over elke stap die ze zet.
We hebben voor het laatst over Halime bericht op 19 april 2024, een dag nadat een Turkse drone had geprobeerd haar te vermoorden. Ze was net bij haar man in de auto gestapt toen de drone toesloeg. Haar man bleef vrijwel ongedeerd, maar zij werd ernstig gewond in het ziekenhuis opgenomen. Een aanval die ongetwijfeld op haar gericht was. Op dat moment was ze woordvoerder van de vrouwenorganisatie Sara. De organisatie die zich dagelijks bezighoudt met ernstige geweldsdelicten tegen vrouwen.
Als je vandaag tegenover haar zit, valt het niet meteen op dat ze een half jaar geleden zo’n zware aanval heeft overleefd. Ze kijkt ons krachtig in de ogen, is blij ons te zien en toont ons veel vertrouwen.
Pas op het tweede gezicht worden haar verwondingen zichtbaar. Ze heeft haar rechterbeen verloren, dat geamputeerd moest worden. Haar linkerhand is stijf. De brandwonden in haar gezicht zijn niet meer zichtbaar, haar huid ziet er robuust uit, ze ziet er niet verouderd of uitgeput uit.
Ze laat ons foto’s zien van haar therapiesessies en boekt dagelijks vooruitgang met haar prothese.
“Als ik tijd heb, lees ik, leer ik mezelf bij – ik kan bezig blijven ondanks het gevaar. Ik ben niet bang en zal actief blijven.”
Tien jaar zijn verstreken sinds de succesvolle verdediging van Kobanê. Halime heeft haar hele leven in de regio doorgebracht, ze maakt deel uit van deze geschiedenis. Zij en haar man namen allebei deel aan het verzet en stuurden hun kinderen naar een veilige plek.
“Niet alleen Daesh werd verslagen in Kobanê, vrouwen in Kobanê kwamen in opstand tegen het patriarchaat en begonnen een revolutie,” zegt Halime. In de dagen rond 1 november horen we herhaaldelijk in verschillende gesprekken wat een krachtige kracht Kobanê was en is, en dat de situatie van vrouwen in het traditioneel conservatieve stadje in korte tijd radicaal is veranderd. “Kijk naar de structuren van zelfbestuur, de meeste posities worden bezet door vrouwen. Ze gaan naar buiten, werken, bouwen dingen, zijn overal zichtbaar,” zegt ze
Toen Daesh [“Islamitische Staat – IS”] in 2014 aanviel, was haar jongste dochter nog klein en gaf ze haar nog borstvoeding. Tijdens de beslissende fase rond Kobanê was Halime een tijdje actief als lid van de interne veiligheidstroepen. Voor het einde van de gevechten verliet ze de stad, net als vele anderen. Ze ging naar Turkije, waar ze deelnam aan het werk van de HDP. Ze was al gearresteerd voor haar politieke activiteiten in Syrië tijdens het regime, en nu in 2014 kwam de geheime dienst haar ook op het spoor in Noord-Koerdistan.
Ze werd aangeklaagd, bedreigd met 24 jaar gevangenisstraf en teruggestuurd naar Noord-Syrië, naar Kobanê, de bevrijde stad.
“Het is belangrijk om het verhaal van Kobanê correct te vertellen,” zegt ze. ”De troepen van de door de VS geleide Global Coalition grepen pas in toen Daesh al lang in de stad was.Pas toen ze zagen dat we een kans hadden, stuurden ze steun,” zegt Halime.Ze is een van de talloze vrouwen die in de hele regio Noord- en Oost-Syrië blootstaan aan aanvallen van het Turkse regime en zijn milities.Als Women Defend Rojava berichten we hier keer op keer over.
Over Emine, Zehra en Hebun. Over Hevrin Khalef. Jiyan Tolhildan, Xalide Mihemed Serif. Ze zijn allemaal verraderlijk en bruut vermoord, het waren allemaal pioniers.
“Ze blijven vrouwen aanvallen. Ik ben een vrouw die zich inzet voor vrouwenrechten en ze hebben me mijn hand en been afgenomen. Toen ik in het ziekenhuis lag, wilden ze een psycholoog naast me zetten. Ik zei dat hij mocht komen als hij steun nodig had, ik had het niet nodig. Mijn overtuiging en wil zijn niet gebroken.”