- Noord-Koerdistan
HPG-guerrillastrijder Rohat Rover (Azad Akıncı) kwam om het leven bij een luchtaanval op de Medya-verdedigingszones op 10 september 2024. Hij werd in 1989 geboren in Rover, een landelijke wijk in het district Dargeçit (Kerboran) in Mardin (Mêrdîn). In 1992, nadat hun dorp was platgebrand, migreerden Rohat en zijn familie naar Batman (Êlih). Hij groeide op in een gezin met negen kinderen en werd sterk beïnvloed door de strijd van zijn vader, Nazım Akıncı. Ondanks de druk van de staat in Mardin en Batman gaf zijn vader nooit op en bracht hij zijn kinderen de geest van verzet bij. Rohat Rover groeide op met dit bewustzijn en sloot zich aan bij de strijd. Zijn zus, Makbule Akıncı (40), sprak over zijn strijd.
Makbule zei dat haar broer tot zijn laatste ademtocht voor de vrijheid van het Koerdische volk heeft gestreden. Ze legde uit dat hun vader hem Azad had genoemd vanwege zijn passie voor vrijheid, en zei: “Hij deed zijn naam eer aan. Hij heeft zich enorm ingezet voor de vrijheidsstrijd van het Koerdische volk. Toen we kinderen waren, werden we gedwongen om uit ons dorp te vertrekken. Ons huis werd voortdurend overvallen. Mijn vader werd gemarteld. We werden voortdurend beledigd, alleen maar omdat we Koerden waren. Ze wilden de Koerden bang maken. We waren nooit bang en hebben ons nooit onderworpen. Mijn vader heeft veel martelingen ondergaan, maar heeft nooit een stap terug gedaan. Als zijn kinderen volgden we zijn pad. Azad was lief en sympathiek. Iedereen om hem heen hield van hem. Hij wilde altijd iets doen voor zijn volk.”
Dankzij hem ben ik me bewust geworden van mijn vrouwelijkheid
Makbule legde uit dat Azad zich ontwikkelde op het gebied van vrouwenbewustzijn: “We zijn met negen kinderen, ik en acht broers. Op een dag was er een protest in de buurt; Azad zei: ‘Kom, laten we samen gaan. Ik zei: ‘Ik ben het enige meisje in huis, ik heb huishoudelijk werk, ik kan niet mee.’ Azad antwoordde: ‘Er is geen verschil tussen ons, we gaan samen naar de protestactie en we doen ook samen het huishoudelijk werk.’ Daarna gingen we samen naar protestacties en deelden we het huishoudelijk werk. Hij was mijn gids in het bewustzijn van vrouwen.”
Makbule deelde ook een herinnering aan Newroz: “We gingen ’s morgens vroeg naar Newroz. Toen we ’s avonds terugkwamen, zei hij tegen ons: ‘Wat hebben jullie geluk. Toen we vroegen waarom, zei hij: ‘Tijdens Newroz zijn 60 van ons kinderen in hechtenis genomen.’ Azad was boos omdat hij was vastgehouden. De volgende Newroz gingen we weer samen. Deze keer kwam hij daarna niet thuis; hij sloot zich aan bij een mars en verspreidde Newroz van het plein naar de straten. Toen hij ’s avonds terugkwam, was hij erg blij.”
Laten we een eervolle vrede bereiken voor onze martelaren
Makbule vervolgde: “We waren meer dan broer en zus; we waren kameraden. We gingen samen naar protesten en deden samen het huishouden. Hij liet me nooit alleen. Hij deelde alles met me. Hij droomde van een vrije samenleving. Er werd een vredesproces op gang gebracht. Het vredesproces dat tot stand is gekomen door de offers van het Koerdische volk moet worden behouden. Het proces beschermen betekent de waarden beschermen. Laten we hen een eervolle vrede schenken. In dit proces moet de staat dringend maatregelen nemen. Laten we Azad en zijn kameraden een vrije samenleving schenken.”
Bron: ANF