Dit gaat niet om een primaire behoefte om gered te worden door de wereld of zelfs door andere Koerden om Afrin de helpende hand te bieden – Afrin en Rojava kunnen zichzelf helpen – niemand hoeft hen iets te vertellen over democratie of mensenrechten of zelfafhankelijkheid of landbouw of hoe te strijden.
dit is in de eerste plaats voor de rest van de wereld om grip te krijgen en weer in contact te komen met moraliteit en het naleven van hun eigen overtuigingen – en in de tweede plaats voor ons aan deze zijde van de Tigris, om onze mindset en harten voor te bereiden om onszelf te decolonialiseren – en onszelf bevrijden van onze afhankelijkheid van regeringen en leiders en systemen en de rest van de wereld – en van degenen die onze supermarkten en portefeuilles vullen.
wanneer we onszelf bevrijden van de houding en mentaliteit van de slavernij in ons – en van onze luiheid en onverschilligheid en gebrek aan moed en praktische solidariteit en het soort van eigenbelang dat wedijvert om onze harten en gedachten te regeren – en we dus verzet bieden tegen het systeem dat ons afhankelijk wilt houden – dan kunnen we zeggen dat Afrin niet alleen is – want totdat we dat doen – is Afrin alleen… nou eigenlijk niet alleen – omdat Afrin elkaar heeft.
Auteur: Peter Slemani.
