Ömer Öcalan, parlementslid voor de DEM-partij in Urfa, had op 23 oktober in Imrali een ontmoeting met Abdullah Öcalan, de leider van het Koerdische volk.
Öcalan zei tegen zijn neef en parlementslid voor de DEM-partij: “Het isolement duurt voort. Als de omstandigheden goed zijn, heb ik de theoretische en praktische macht om dit proces van een grond van conflict en geweld naar een wettelijke en politieke grond te brengen.”
Koldo Saenz De Benito, secretaris van Internationale Betrekkingen van de Baskische Vakbond (LAB), een van de ondersteuners van de wereldwijde campagne “Vrijheid voor Öcalan, politieke oplossing voor de Koerdische kwestie”, sprak met ANF over de bijeenkomst in Imrali en de volgende stappen die de internationale campagne zou kunnen nemen.
De vakbond LAB heeft onlangs aangekondigd de wereldwijde campagne voor de vrijheid van de Koerdische leider Abdullah Öcalan te steunen. Na 43 maanden isolatie kon Öcalan onlangs zijn neef, Ömer Öcalan, ontmoeten. Hoe interpreteer je de betekenis van dit bezoek na zo’n lange periode van isolatie? Welke impact zou dit volgens jou kunnen hebben op Öcalan zelf, zijn aanhangers en de bredere Koerdische gemeenschap?
Ik denk dat er in deze vraag verschillende parameters zijn om een gebeurtenis te analyseren die zeer relevant is geweest.
Aan de ene kant is er het politieke feit dat de Turkse autoriteiten de familie hebben toegestaan hem te bezoeken na 43 maanden van totale isolatie, zonder dat iemand enige informatie had over zijn situatie en zelfs zonder te weten of hij nog in leven was. We moeten zeker zeggen dat de campagne genoeg kracht heeft bereikt om Turkije te dwingen deze stap te zetten, en we mogen onszelf daarmee feliciteren, want de inspanningen van degenen onder ons die Abdullah Öcalan’s vrijheid hebben geëist, hebben resultaat opgeleverd.
Aan de andere kant is er de menselijke dimensie van een persoon in een extreme situatie die, na zo’n lange periode, de kans heeft gehad om een geliefde te zien, en natuurlijk ook voor de Koerdische gemeenschap die heeft gezien dat Öcalan leeft en dat zijn politieke strijd resultaten heeft opgeleverd.
Degenen onder ons die de ervaringen van politieke gevangenen uit de eerste hand kennen, weten hoe belangrijk het contact met familie, vrienden en de gemeenschap is voor de gevangene. Isolatie probeert dat allemaal te doorbreken, probeert de gevangene te breken door hem datgene af te nemen wat het belangrijkst is in zijn leven, namelijk familie, vrienden, gemeenschap en mensen. Ongetwijfeld was het bezoek van zijn neef een onvoorstelbare persoonlijke vreugde en een versterking van zijn politieke overtuigingen.
In zijn recente boodschap aan het publiek benadrukte Abdullah Öcalan dat het isolement voortduurt, maar dat hij, als hij de kans krijgt, zowel de theoretische als praktische middelen heeft om het proces om te buigen van een cyclus van conflict en geweld naar een politiek en wettelijk kader. Hoe interpreteer je de boodschap van Öcalan? Wat zou deze verschuiving kunnen betekenen voor de Koerdische kwestie en voor de vredesinspanningen in de regio?
Mijn interpretatie is dat zijn boodschap in de richting gaat die hierboven al werd uitgedrukt. Ik denk dat hij probeert de politieke voorwaarden te scheppen om van een scenario van geweld en oorlog over te stappen naar een democratisch scenario om een volledige politieke en democratische oplossing te zoeken voor de Koerdische kwestie. Het is vergelijkbaar met de stappen die de Baskische linkse voorstanders van onafhankelijkheid hebben genomen om een scenario van vrede en democratie na te streven, waarbij het gewapende geweld van de ETA buiten beschouwing wordt gelaten. Ik geloof dat Abudallah Öcalan naar een democratisch scenario streeft, waarin alleen het Koerdische volk in vrede en democratie over zijn politieke toekomst beslist, en ik geloof ook dat er niets democratischer is dan dat.
Dit doet me denken aan toen de historische Palestijnse leider Yasser Arafat de Verenigde Naties toesprak en zei dat hij kwam met een geweer in de ene hand en een olijftak in de andere hand. Ik trek een parallel met die situatie en vanuit mijn bescheiden positie roep ik iedereen op om de olijftak niet te laten vallen.
De laatste tijd wordt er in het politieke klimaat in Turkije opnieuw gesproken over het vinden van een politieke oplossing voor de Koerdische kwestie. Wat vindt u van deze discussies? Ziet u ze als een stap voorwaarts, of gelooft u dat er meer substantiële acties nodig zijn?
Alleen al het feit dat er een discussie over een politieke oplossing voor de Koerdische kwestie op gang komt is positief, maar helaas niet voldoende. Om een dergelijk proces tot een democratisch scenario te laten leiden, moet er naar mijn mening een consensus zijn tussen de partijen in het conflict, evenals de steun en bemiddeling van de internationale gemeenschap. Vrede in Koerdistan is een goede zaak voor iedereen, en hoewel vrede altijd machtige vijanden heeft, is het noodzakelijk om de partijen ervan te overtuigen dat vrede een win-win situatie is. Daarom kan de internationale gemeenschap niet de andere kant opkijken en moet ze politieke mechanismen verkennen met als doel vrede met gerechtigheid in Koerdistan, want dat zou ongetwijfeld heel goed nieuws zijn voor de regio en de hele wereld.
In die zin denk ik dat solidariteitsorganisaties in deze richting moeten blijven duwen. We moeten de petitie die Abdullah Öcalan ons heeft gestuurd blijven steunen en eisen dat de internationale gemeenschap deze kans niet laat lopen.
De wereldwijde campagne voor de vrijheid van Öcalan heeft ongetwijfeld een belangrijke rol gespeeld in het mogelijk maken van deze recente bijeenkomst na 43 maanden stilte.Hoe belangrijk vindt u deze campagne in de bredere strijd voor de vrijlating van Öcalan?
Welke stappen moeten er in de toekomst nog genomen worden om zijn vrijheid te verzekeren en de Koerdische zaak in het algemeen te steunen?
Zoals ik in het begin al zei, geloof ik dat de ontmoeting die na 43 maanden isolement heeft plaatsgevonden, niet zou hebben plaatsgevonden zonder de internationale druk die we hebben uitgeoefend. Het lijdt geen twijfel dat om de posities van een macht als Turkije te verplaatsen, het nodig is om veel kracht te verzamelen. Dat hebben we bereikt en daar moeten we heel blij om zijn. Helaas eindigde er echter niets met deze bijeenkomst, hoewel ik denk dat er die dag wel iets begon. Ik geloof oprecht dat op die dag een begin werd gemaakt met het doorbreken van de straffeloosheid van Turkije en dat deze bijeenkomst het begin was van een nieuwe fase in de strijd. Daarom moet wat er gebeurd is ons genoeg aanmoediging geven om te blijven geloven dat de vrijheid van Öcalan en Koerdistan mogelijk en haalbaar is. Dit zou de uitdaging voor de toekomst moeten zijn, om door te gaan met het verzamelen van krachten om aan te dringen op de vrijheid van Abdullah Öcalan en op een scenario van onderhandeling en dialoog voor een democratische oplossing van de Koerdische kwestie.