De begroting van Turkije voor 2021 wordt gedomineerd door het eenmansregime en dient voornamelijk om het presidentiële systeem te bevoorraden. Elif Çuhadar van de vakbondsfederatie KESK ziet de behoefte aan arbeidersorganisatie.
De situatie van de werkenden in Turkije verslechtert tegen de achtergrond van Corona en de economische crisis. Terwijl de vervolgkosten van de pandemie elders de budgetten voor komend jaar bepalen, wordt het plan in Turkije gedomineerd door het eenmansregime. Een week geleden keurde het Turkse parlement de begroting voor 2021 goed met de meerderheid van de coalitie bestaande uit de AKP en MHP na een twaalfdaags debat in de Algemene Vergadering.
Het budget voorziet een besteding van 259,3 miljard euro voor het komende jaar. In totaal wordt 95,4 miljard euro aan belastinginkomsten geschat. Het begrotingstekort wordt geschat op 25,4 miljard euro. De regering steekt het leeuwendeel van de begroting in het ministerie van Arbeid, Sociale Zaken en Gezin. 316 parlementsleden stemden voor de begroting via appèl. Er waren 193 stemmen tegen.
“Het goedgekeurde budget voor 2021 zal in de eerste plaats dienen om het presidentiële systeem en zijn instellingen te voorzien”, zegt Elif Çuhadar, lid van de Uitvoerende Raad van de Linkse Confederatie van Openbare Dienst Vakbonden (KESK). De vakbondsfunctionaris is scherp kritisch over het vastgestelde budget en vergelijkt dit met het minimumloon berekend door het Turkse statistiekbureau TÜIK. Dit is momenteel 2.792 lira, wat overeenkomt met een kleine 300 euro. De kosten van levensonderhoud voor een gezin van vier in november bedroegen ongeveer € 879. Çuhadar waarschuwt dat de neerwaartse trend zich zal voortzetten zonder georganiseerd verzet van de beroepsbevolking.
“Elke tweede persoon leeft van het minimumloon”
“Het budget voor 2021 is een budget voor het presidentieel paleis en zijn medewerkers. Een man beslist waar het geld naartoe gaat. 65 procent van het budget is afkomstig van indirecte belastingen. Dit bedrag wordt geconfisqueerd zonder onderscheid te maken tussen arm en rijk. Op deze manier heeft kapitaal de voorkeur. De klassenvoorkeur van het regime ligt duidelijk bij het kapitaal. Er is geen plaats in het huishouden voor arbeiders. We zijn in een land waar werkloosheid en armoede zo sterk zijn gestegen dat een op de twee leeft van het minimumloon en een op de vijf wordt betaald onder het minimumloon. Dit budget is niet ons budget”, benadrukt Çuhadar.
30 miljoen mensen onder de hongergrens
Een studie van de Democratische Volkspartij (HDP), gepubliceerd op 25 december, kwam tot vergelijkbare cijfers. Volgens dit verdient 60 procent van de loonarbeiders in Turkije het minimumloon en leven minstens 20 miljoen onder de hongergrens. Als je de tien miljoen mensen meetelt die tijdens de pandemie hun baan zijn kwijtgeraakt, is dat zelfs 30 miljoen. En volgens de verzekeringsstatistieken van Turkije (vanaf augustus 2020) zijn meer dan acht miljoen mensen zo arm dat ze hun premies voor de algemene ziektekostenverzekering niet meer kunnen betalen. Dit betekent dat het inkomen van deze mensen minder is dan een derde van het minimumloon en dat er geen eigendommen op hun naam staan.
“Het minimumloon ligt onder de armoedegrens”
Çuhadar zei dat het debat in de parlementaire algemene vergadering over het minimumloon van het grootste belang was voor de KESK. ‘TÜIK’s cijfers zijn onder de armoedegrens. De statistische autoriteit zorgt daarmee voor onzekerheid in de samenleving. De arbeiders geloven in elk geval niet dat er iets zal komen van het begrotingsdebat. De vakbond TÜRK-Iş, die namens de arbeiders daar optreedt, heeft helaas niet uitgelegd wat voor loon zij vraagt. De werkenden willen dat het minimumloon op een niveau wordt gebracht dat een menswaardig leven garandeert en belastingvrij is. De arbeiders zijn hier een partij. Het genoemde minimumloon wordt berekend voor één persoon. Maar een heel gezin leeft ervan. Wij achten het standpunt van TÜRK-Iş dat de werkgevers eerst de bedragen moeten bepalen als onjuist. Het moeten de arbeiders zijn die het proces leiden. Helaas verzwakken de arbeidersvakbonden de strijd, de organisatie en hun eisen.”
“De uitweg is organisatie”
Het jaar 2021 zal voor arbeiders nog moeilijker worden dan het jaar ervoor, waarschuwt Çuhadar. Het eenmansregime bereidt zich voor op het fascisme met wetten, minachting voor de wet en haar repressieve beleid. “Dit beleid is nog acuter geworden door de bestaande economische crisis en pandemie.
De uitweg is om de arbeiders te organiseren en de strijd uit te breiden. De vakbonden zouden een proces moeten creëren waarin de strijd van de arbeidersklasse zich verenigt met die van ambtenaren en die van democratische organisaties. We moeten ons organiseren tegen de onderdrukking van het regime en tegen de achterwaartse stappen op juridisch vlak. Als we niet achter de eisen van de arbeiders staan met onze aangesloten vakbonden, kan deze onderdrukking niet worden teruggedrongen.”
