- Zuid-Koerdistan
ANF Nieuwsagentschap publiceerde een interview met Karayilan waarvan u het eerste door ons vertaalde deel hier kunt teruglezen. Hieronder volgt het tweede deel van het interview met ANF.
In het tweede deel van het interview met ANF geeft Murat Karayılan, commandant van het hoofdkwartier van het Volksverdedigingscentrum (HSM), commentaar op het isolement van PKK-leider Abdullah Öcalan op het gevangeniseiland Imrali en waarom deze praktijk van de Turkse staat als heersende techniek geen kans heeft om te worden toegepast op alle gebieden van de samenleving.
De isolatie van Abdullah Öcalan op het gevangeniseiland Imrali gaat in verhevigde vorm door. Van veel kanten wordt het isolatiesysteem daar gezien als een vast gedragspatroon dat het beleid bepaalt en de samenleving als geheel probeert te onderwerpen. Ondertussen wint de internationale campagne voor de vrijheid van Abdullah Öcalan en een politieke oplossing voor de Koerdische kwestie aan kracht. Wat kun je zeggen over het isolatiebeleid en het verzet ertegen?
Imrali is het coördinatiecentrum van de genocidale oorlog in Koerdistan. Daar wordt een ongekend martelregime toegepast, gebaseerd op de onwettige handelingen van niet alleen de Turkse rechterlijke macht maar ook het internationale rechtssysteem. In tijden van een ongekende verscheidenheid aan communicatiemiddelen heerst er totale radiostilte op het eiland. Dit absolute isolement en de daarmee gepaard gaande psychologische marteling vormt de basis voor het beleid van genocide. Met deze praktijk wil de staat de hoop van het Koerdische volk breken, hen Rêber Apo doen vergeten, hem isoleren van de maatschappij en de wereld, druk uitoefenen op het volk en een totale vernietigingsoorlog opleggen aan de guerrilla’s om Rêber Apo uiteindelijk te doen terugtrekken. Het heersende machtsblok houdt vast aan isolatie als een concept van vernietiging en wil op deze manier als overwinnaar uit de oorlog komen. Maar de houding die Rêber Apo tot op de dag van vandaag heeft getoond, met grote kracht, geduld en onverzettelijkheid, en het verzet dat hij en zijn medegevangenen tonen tegen de praktijk van isolatie, maken de uitroeiingsstrategie volledig ineffectief.
Ze willen Rêber Apo vereenzamen door hem te isoleren. Ze willen hem scheiden van de maatschappij en de wereld. Maar de kracht van Rêber Apo heeft de muren van Imrali neergehaald en werkt niet alleen in Koerdistan en het Midden-Oosten, maar ontvouwt zich over de hele wereld. Öcalan wordt al lang niet meer enkel gezien als vertegenwoordiger van het Koerdische volk. Arabische naties, de Suryoye en andere onderdrukte volkeren identificeren zich ook met Rêber Apo en zijn ideeën. Deze realiteit van het hoofd zijn van de democratische moderniteit in het verzet tegen de kapitalistische moderniteit is vooral in de huidige fase naar voren gekomen. We hebben gezien dat de campagne voor de vrijheid van Rêber Apo en de oplossing van de Koerdische kwestie op meer dan honderd plaatsen in de wereld gelijktijdig is gelanceerd met de steun van internationale organisaties en individuen. Dit is een duidelijk teken dat zijn gedachten zich buiten de grenzen van Koerdistan over de hele wereld verspreid hebben en dat zijn persoon van universeel belang is. Rêber Apo is een filosoof van het heden. Het isolement van het kolonialistische regime heeft dit niet kunnen verhinderen. Dit is een feit dat niet ontkend kan worden.
Het zogenaamde isolatiebeleid in Imrali is in feite een beleid dat de democratische waarden met voeten treedt en het kader vormt voor de vestiging van een fascistisch regime in Turkije. Zonder opheffing van het isolement kan de democratie in Turkije geen wortel schieten. Met andere woorden, niet alleen wij, maar ook vele andere intellectuelen, kunstenaars, wetenschappelijke uitgevers – mensen die de realiteit onderkennen – beseffen dat het Imrali-systeem niet alleen het isolement van Rêber Apo betekent, maar in werkelijkheid het hele Koerdische volk en ook de democratie in Turkije in de greep van de scheiding brengt. Dit wordt ook benadrukt door een oproep van 564 persoonlijkheden uit de kunst- en cultuurscène in Turkije, die oproepen tot onderhandelingen over een oplossing voor de Koerdische kwestie. Kortom, zelfs de meest barbaarse methoden van het AKP/MHP fascisme tegen Rêber Apo en het beleid van het regime om de wet met voeten te treden hebben tot op heden geen vruchten afgeworpen.
De Turkse staat heeft onlangs zijn aanvallen op het Koerdische volk, zijn onderdrukking en zijn campagne van politieke vernietiging, die al jaren aan de gang zijn, geïntensiveerd. Het verzet van de Koerden tegen de poging om hun wil te breken is sterk. Kan de Turkse staat iets bereiken met deze acties?
Het concept van directe aanvallen op het Koerdische volk is altijd een actieterrein geweest voor het fascistische regime van Turkije om effectieve resultaten te bereiken. Het liquideren van de strijd van de Koerden voor democratie en hun nationaal bewustzijn is een topprioriteit. Door de jaren heen zijn de vormen van uitroeiing gesystematiseerd en worden verschillende methoden afgewisseld. Soms zijn het massamoorden, soms veelzijdige repressiemiddelen, soms martelingen, die gebruikt worden om de Koerdische democratische politiek te vernietigen, maar ook Turkse krachten uit het linkse en socialistische spectrum. We hoeven er alleen maar aan te herinneren dat burgemeesters, parlementsleden en partijleiders gearresteerd zijn zonder enige wettelijke basis. Velen van hen zitten nog steeds achter de tralies. Dit systeem wordt afgedwongen met het beleid van gedwongen bestuur. Het is een coupmentaliteit die gericht is tegen de wil van het volk. Maar zelfs deze methodologie faalt en heeft het tegenovergestelde effect van zodra ze het Koerdische volk ontmoet. Een concreet voorbeeld van het feit dat niemand door deze staat overtuigd kan worden om ook maar één stap achteruit te zetten, is het zogenaamde Kobanê proces. Koerdische politieke actoren en activisten, vrouwen, moeders en jongeren bieden ontegensprekelijk weerstand. Ze weten maar al te goed hoe ze moeten omgaan met elke vorm van repressie en hoe ze zich ertegen moeten verzetten – en hoe ze de staat tot verliezer kunnen maken.
Als ik al deze punten kort samenvat, kan ik zeggen dat het falen van de strategie van vernietiging duidelijk is geworden in de historisch belangrijke houding van Rêber Apo, in het zelfopofferende verzet van onze beweging en de guerrilla’s van Koerdistan, in de onbaatzuchtige inzet van de democratische instellingen van ons volk en in de actie van onze strijdkrachten in Ankara. Dit beleid van genocide in Koerdistan kan geen resultaten opleveren. Het AKP/MHP regime heeft al zijn macht gebruikt. Maar de realiteit van de wil om weerstand te bieden is duidelijk. Er is maar één manier, en dat is dit genocidale beleid opgeven.
Hoewel de ideologie en de eisen van jullie beweging duidelijk zijn gedefinieerd, blijft de speciale oorlogspers jullie categoriseren als separatisten die een onafhankelijke staat wilden stichten maar daar uiteindelijk van werden weerhouden. Waarom nemen ze hun toevlucht tot dit soort propaganda? Waar gaat het allemaal om?
Wij zijn een beweging met een ideologie en filosofie die zich duidelijk onderscheidt van de staat en die probeert dit systeem te overwinnen. Zolang er systemen van natiestaten bestaan, zal het niet mogelijk zijn om de vergelijkingen tussen de polen van orde, gelijkheid, vrijheid en eerlijk delen te ontwikkelen, laat staan te behouden. Wij verdedigen een model waarin mensen zich over klassen heen tegen de staat keren als strategie om het kapitalisme te overwinnen. Desondanks gebruikt dit regime alle energie van Turkije in de oorlog tegen onze beweging en ons volk door een sfeer te creëren met valse scenario’s van “onafhankelijk Koerdistan” en de zogenaamde bestaanskwestie die dit oproept voor de Turkse staat. Het regime maakt er geen geheim van dat het de grenzen van het Misak-ı Millî [Nationaal Pact] opnieuw onder controle wil krijgen. De Koerden vormen een obstakel voor dit doel en daarom moeten ze zwak worden gemaakt en bij voorkeur worden onderworpen aan genocide.
Dit pact markeerde de gemeenschappelijke grenzen van Turken en Koerden. De heersende fascistische mentaliteit wil echter de Misak-ı Millî opeisen als de enige, d.w.z. vrij van Koerden. Op deze manier wil het groeien. Maar die groei zal er niet komen. Deze staat is niet eens in staat om naar het verleden te kijken en ervan te leren. Een blik op de geschiedenis toont aan dat de Turkse staten sinds de Seltsjoeken niet in staat zijn geweest om hun macht te behouden zonder de Koerden. Zelfs de kolonisatie van Anatolië werd bereikt met Koerdische steun. Ze vieren het jubileum van de Slag van Malazgirt in 1071, maar ze vieren het op een verdraaide manier. Ze negeren de rol die de Koerden daar speelden.
Rêber Apo had destijds verklaard dat Turkije op basis van een Koerdisch-Turkse alliantie een baken van democratie in het hele Midden-Oosten zou kunnen worden en een voortrekkersrol zou kunnen spelen. Hij had grote inspanningen geleverd om dit te bereiken, zoals zijn inzendingen en verklaringen aantoonden. Als de AKP naar hem had geluisterd, zou Turkije niet in de positie verkeren waarin het zich nu bevindt. De bevolking zou niet omkomen van de honger, integendeel. Er zou een hoog niveau van welvaart en democratisering zijn bereikt. Maar deze fascistische mentaliteit negeerde de woorden van Rêber Apo. Ze dachten dat ze met geweld resultaten konden bereiken, door hem aan de kant te schuiven en de consensus van de Dolmabahçe te ontkennen. De afgelopen negen jaar van strijd hebben aangetoond dat het voor hen niet mogelijk is om succes te boeken. Het was en zal niet mogelijk zijn om de wil van een volk te vernietigen.
Bron: ANF