- Zuid-Koerdistan
Murat Karayılan, lid van de Uitvoerende Raad van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), sprak ANF Nieuwsagentschap over actuele kwesties. De 69-jarige, die ook de opperbevelhebber is van het centrale hoofdkwartier van de Volksverdedigingstroepen (NPG), gaf ook commentaar op de huidige oorlog in Koerdistan, vooral met betrekking tot de rol van de aan Ankara gelieerde Barzanî-partij KDP in de Turkse bezettingsplannen in Başûr.
Het eerste deel van de analyse vindt u hier.
Hieronder volgt het tweede deel, eveneens oorsprokelijk gepubliceerd door ANF -Nieuwsagentschap.
“De Turkse staat voert momenteel bijzonder intensieve gesprekken met de KDP. In de regel geeft de KDP geen commentaar op de inhoud van de onderhandelingen en overeenkomsten met Ankara. In plaats daarvan legt de Turkse partij van tijd tot tijd verklaringen af die een duidelijk beeld schetsen. Onze inlichtingen bevestigen wat er achter de schermen wordt gepland door Ankara en Hewlêr: De KDP wil als partij ten gunste van Turkije ten strijde trekken tegen de Koerdische beweging. Dat is zo zeker als het Amen in de kerk. Maar het eist dat ofwel de PUK [Patriottische Unie van Koerdistan] ofwel Irak meedoet. Het punt is waarschijnlijk dat de KDP wil vermijden om onder eigen vlag tegen de PKK te vechten. Het zou hen beter uitkomen om oorlog te voeren tegen onze beweging onder de vlag van de Koerdische regionale regering of onder de vlag van Irak. Daarom zoekt de Turkse staat naar manieren om met de PUK om de tafel te gaan zitten. De PUK verwerpt echter de gesprekken met Ankara en haar pogingen. Daarom hebben Hakan Fidan [de Turkse minister van Buitenlandse Zaken], Yaşar Güler [de Turkse minister van Defensie] en Erdogan de PUK bedreigd. De voorzitter Bafel Talabanî heeft een duidelijk standpunt ingenomen tegen deze bedreigingen.
Deel 2
Ik kende Bafel Talabanî niet persoonlijk, maar ik kende zijn vader Mam Celal heel goed. Ik zou zeggen dat we vrienden waren. Maar ik heb Bafel’s uitspraken in de pers gevolgd. Ze waren zeer gewetensvol, open, duidelijk en vooral sociaal. Wat waren zijn woorden? Hij vroeg waarom ze tegen een Koerdische partij moesten vechten. Hij weigert oorlog te voeren tegen welke Koerdische kracht dan ook. Is er iets natuurlijkers dan dat? Dat zou het standpunt moeten zijn van elke Koerd en elke Koerdische partij. Talabanî’s reactie op de bedreigingen en de druk tegen zijn partij zal de PUK opnieuw versterken, daar ben ik zeker van. Het gaat immers om een houding met het aspect van nationaal bewustzijn. Celal Talabani had al gezegd: “We geven zelfs geen kat aan de Turken.” Bafel Talabanî treedt in de voetsporen van zijn vader. Hij heeft een nationale houding, volledig onafhankelijk van ons. Hij bewandelt vol vertrouwen zijn politieke pad.
De strijdkrachten van de KDP voeren spionage uit voor Ankara
Er is nog iets anders dat het vermelden waard is. De laatste tijd hebben vertegenwoordigers van de Turkse staat vaak horen zeggen dat ze het eens zijn met de KDP. Ze zeggen keer op keer dat ze hun samenwerking verder willen uitbreiden. Dit roept de vraag op: wat betekent meer samenwerking? De intensieve uitwisseling van inlichtingenrelevante informatie bestaat al. In het verleden was alleen Parastin betrokken bij verkenningen. Sinds twee jaar zijn ook de Asayîş en speciale eenheden zoals de troepen van Zêrevan actief op het gebied van spionage voor Turkije. Telkens als onze vrienden ergens op een bewakingscamera worden vastgelegd of als er aanwijzingen zijn over hun locatie, ook al zijn het maar geruchten, lanceert de Turkse staat onmiddellijk luchtaanvallen. Dit gebeurt dagelijks. Ze zullen oppassen dat ze niet beweren dat wij hen belasteren. Als er mensen zijn die ons niet geloven, zijn ze welkom om een dag of twee met ons mee te gaan en de realiteit zelf te ervaren.
Ze zetten wegversperringen op, leggen embargo’s op, doen pogingen tot belegering. Mensen die ons een paar zakken meel brengen worden in de gevangenis gestopt. We weten precies hoeveel Koerden uit deze regio of uit Behdînan alleen daarom al in de gevangenissen van Duhok en Hewlêr zitten. Er zijn ook gevallen bekend van ontvoeringen van onze vrienden. Natuurlijk is het zo dat als iemand zijn identiteit niet kan bewijzen, hij gearresteerd mag worden. Maar dat is geen vrijbrief voor marteling. Maar dat is precies wat er met onze vrienden gebeurt, ze worden gemarteld. Het is een schande dat een Koerdische partij zich zo gedraagt. Je kunt politieke meningsverschillen hebben, maar zelfs als die onverzoenlijk zouden zijn, geeft dat je nog niet het recht om je zelfverklaarde tegenstander te mishandelen, ongeacht waarvan hij beschuldigd wordt.
Helaas is dit precies de realiteit van onze vrienden die worden vastgehouden in kerkers van de KDP. Tijdens de ondervragingen worden hen vragen gesteld over onze verblijfplaats en het aantal strijdkrachten. Is dat niet bodemloos? Mele Mustafa Barzanî heeft een belangrijke plaats in de geschiedenis van de Koerden. Hij bedacht ook de zin: “Wie spioneert voor de vijand, wie de wapens van de vijand opneemt, is een cahş [verrader].” Het is een schande dat degenen die beweren de erfgenamen van Mele Mustafa Barzanî en zijn strijd te zijn, precies dat doen. Het zou niet zo moeten zijn.
KDP heeft troepen opgedragen voorbereidingen te treffen voor oorlog
Je zult het al geraden hebben: Ik weet veel over de KDP. Maar er zijn dingen die je beter onuitgesproken kunt laten. Anders bestaat het risico dat de laatste band tussen ons breekt. Dat zou niet in mijn belang zijn. Maar het gaat over plannen die ons aangaan, bepaalde projecten die jullie al hebben gerealiseerd of nog niet hebben gerealiseerd. We hebben informatie over dit alles. We weten ook wat de Turkse staat concreet bedoelt met het uitbreiden van de samenwerking met de KDP. Het moet voor iedereen duidelijk zijn dat de stap die volgt op samenwerking een oorlogspartnerschap is. Daarom heeft de KDP zijn troepen geïnstrueerd om zich eind maart voor te bereiden op deze onderneming. Dit voorspelt niet veel goeds.
Onze mensen, vooral de mensen van Behdînan, voor wiens ogen alles gebeurt, zouden het moeten weten: Wij zijn onzelfzuchtige mensen. De jonge mannen en vrouwen van het Koerdische volk die in onze gelederen zitten, strijden niet voor een loon, voor geld of iets dergelijks. Ze zijn hier omdat ze Koerdistan, hun thuisland, verdedigen. Ze offeren zich op voor de Koerdische zaak. Niemand van ons is uit op een interne Koerdische oorlog. We vechten tegen de vijand, daar gaat het om. Een broederoorlog zou het laatste zijn wat we zouden willen. Maar dat betekent niet dat we niet af en toe aan de rand ervan hebben gestaan. Elke dag moeten we sommige van onze vrienden er opnieuw van overtuigen dat zo’n oorlog in strijd is met onze waarden. Dit is niet gemakkelijk gezien het gedrag dat men tegenover ons vertoont. Een oorlog tussen broers en zussen zou een schande zijn, de grootste vernedering van de 21e eeuw. De wereld zou ons uitlachen. Mensen zouden zeggen: “Kijk, wat de Turken zeggen is waar. Koerden zijn geen natie, ze bestaan uit stammen die elkaar bevechten voor hun eigen belangen.” Dat mag niet gebeuren.
KDP moet strategisch handelen, niet tactisch
Maar dat is precies wat de Turkse staat wil: een oorlog tussen de KDP en de PKK. We kennen de functionarissen, we zijn even oud, we hebben zelfs op dezelfde school gezeten als sommigen van hen, we weten wat er in hun psyche omgaat. Ze zijn niet geïnteresseerd in het vernietigen van de PKK. Ze willen het Koerdische volk vernietigen, hun verworvenheden vernietigen. Op dit moment richten ze zich bijvoorbeeld op de bezetting van Gare. En ze willen dit doel bereiken met de hulp van de Koerden. Wat zouden de gevolgen zijn als het niet bij een scenario blijft, maar er feiten worden gecreëerd? Gare is een strategische locatie, omdat de weg tussen Hewlêr en Duhok eronderdoor loopt. Gare domineert ook de vlakte van Mosul. Een van de kwesties hier is het opzetten van een verbinding met Başîqa [een kleine stad ten noordoosten van Mosul waar Turkije een grote basis heeft en huurlingen traint].De afstand naar Gare is slechts 30 kilometer. Ze willen zich verder verspreiden in zuidelijk Koerdistan en uitbreiden tot Kerkûk. De Turkmenen die loyaal zijn aan Ankara worden getraind en klaargestoomd voor dit doel. Eind februari was er een grote brand in Hewlêr die de grootste bazaar van de stad verwoestte. Wie eiste de verantwoordelijkheid op voor deze misdaad? De zogenaamde “Ahd-ı Milli”. Een Turkmeense organisatie waarvan het paradigma is gebaseerd op chauvinisme en Turanisme, die optreedt als een strijdmacht van de MIT [Turkse geheime dienst] en door deze dienst wordt getraind. Ze zullen de bazaar van Hewlêr niet in brand hebben gestoken zonder de MIT. Sommige brandstichtingen in Kerkûk kunnen ook aan deze groep worden toegeschreven.
De KDP moet zich realiseren dat ze samenwerkt met een staat die het Koerdische volk, de status van Zuid-Koerdistan en de autonomie van Rojava als doelwit heeft. Het moet afstand nemen van tactiek en strategisch handelen. De uitbreiding van samenwerking die de Turkse staat eist, is niets anders dan oorlog. Wat zou er gebeuren als de PDK deze oorlog zou aangaan? Onze beweging zou het volk van Koerdistan, haar vrienden en alle Apoïsten oproepen om in de tegenaanval te gaan. Een oorlog tegen ons gesteund door de KDP zou er zo uitzien en niets anders. Heel Koerdistan zou veranderen in een slagveld. Of ze ons nu aanvallen in Metîna of in Gare, het maakt niet uit. We zullen terugslaan. Mocht dit scenario werkelijkheid worden, dan is één ding duidelijk: alles wat we bereikt hebben, zullen we achterlaten. Dat is geen bedreiging, maar we moeten realistisch zijn. We beschikken over strijdkrachten, speciale eenheden en technologie en kunnen overal aanvallen. Maar we moeten ons risico niet nemen.
Op dit punt heeft de familie Barzanî een speciale verantwoordelijkheid. Ze moeten ervoor zorgen dat het niet zover komt. De situatie is delicaat en gevaarlijk en vereist dat iedereen verantwoordelijk handelt. In het verleden heb ik een beroep gedaan op intellectuelen om tussenbeide te komen. Er zijn enkele pogingen geweest, maar die hebben geen vruchten afgeworpen. Daarom hebben we besloten geen nieuwe oproepen te doen. Maar deze kwestie gaat iedereen aan, het is geen kwestie tussen partijen, het is een nationale kwestie. De status van de Koerden is in gevaar. Alle krachten hebben hun eigen plannen om de kaart van het Midden-Oosten te hertekenen. Hoe worden de kaarten geschud in Syrië, wat gebeurt er met Irak? Ondertussen ligt de Turkse staat op de loer omdat het de controle wil overnemen voordat anderen feiten creëren. Het wil Irak en Syrië bezetten en de grenzen trekken volgens het Ottomaanse Nationale Pact [Misak-i-Milli]. De Turkse staat vormt zijn allianties op deze basis en handelt daarnaar. Wij hebben ook bondgenootschappen nodig. Een broederoorlog betekent afwijken van het pad, afwijken van de nationale lijn, werken tegen de intra-Koerdische eenheid. Daarom doen we een beroep op iedereen om redelijk en verantwoordelijk te zijn.
Binnenlands-Koerdische eenheid moet gerealiseerd worden
We roepen de KDP op haar samenwerking met de Turken te beëindigen en ook haar spionageactiviteiten te stoppen. Het is een illusie om te geloven dat onze beweging vernietigd kan worden met de technologie van de Turkse staat. De PKK zal niet verdwijnen. Wij zijn een ideologische beweging, we hebben miljoenen aanhangers en sympathisanten, duizenden kaders. En we bestaan niet alleen in Behdînan. We zijn groot. Een oorlog van de KDP tegen de PKK zou heel Koerdistan veranderen in één enkele gevechtszone. En dat zou een grote ramp zijn, zoals ik drie jaar geleden al zei. Niemand moet de illusie hebben dat ze zichzelf kunnen redden. De grootste steun is het volk en zij staan achter ons. Wij geloven in ons volk. We zullen onze plicht vervullen met moed en vastberadenheid, we zullen doen wat nodig is. We hebben niets groots te verliezen. Maar we zullen dit tijdperk verliezen. Daarom moet iedereen een gevoel van nationaal bewustzijn ontwikkelen. Inter-Koerdische eenheid moet gerealiseerd worden. Wat nu niet mag gebeuren is oorlog tegen elkaar. Daar gaat het om.
Onze geëerde mensen moeten weten dat onze beweging grote inspanningen levert. Maar niet alles ligt binnen onze macht. De tegenstanders gaan elke dag een stap verder. Ze gaan hun boekje te buiten. Het hele gebied rond Sergelê, bijvoorbeeld, staat onder videobewaking. Ze hebben geen scrupules. Ze kunnen zien dat we in een handgemeen verwikkeld zijn met de Turkse staat op Girê Amêdî, twee kilometer hier boven. Een staat met ontelbare soldaten, tanks, kanonnen, helikopters, vliegtuigen en ander militair materieel. Zij zijn met duizenden, wij met honderden. Waarom staan ze naast de vijand en vechten ze met ons in plaats van met ons? Wij zijn tenslotte Koerden, wij verdedigen het grondgebied van Koerdistan. Maar wij zijn ook degenen die aangevallen en omsingeld worden – met de steun van de KDP. Ze hebben geen geweten. Ze missen loyaliteit, nationaal bewustzijn.
Het verbaast me elke keer dat ik me realiseer dat er onder deze troepen commandanten zijn die zich inzetten om Turkse soldaten te beschermen. Ze leggen zelfs hinderlagen om te voorkomen dat we de bezettingstroepen bereiken. Ze hebben op deze manier al talloze operaties van onze troepen gesaboteerd. Het is duidelijk dat zonder de hulp van de KDP de Turkse staat geen voet aan de grond zou kunnen krijgen in Zuid-Koerdistan, laat staan er een basis vestigen. En zelfs als ze dat doen, zullen we de indringers weer verdrijven. We willen dat ze passief blijven. Dat is wat we willen. We vragen de KDP niet om ons te helpen, we vragen hen om een stap opzij te doen en het ons te laten doen. Dan zullen we zien wie er wint. De Turkse staat heeft alles, het heeft de modernste oorlogstechnologie, ja. Maar wat ontbreekt, maar wat wij wel hebben, is een rotsvast geloof in onze zaak en onze liefde voor ons vaderland. Laat ze maar komen als ze ons kunnen vernietigen, alsjeblieft. Maar bemoei je er niet mee, help ze niet, werk niet langer mee. Stop met het belegeren van de straten en het controleren van mensen om er zeker van te zijn dat ze niet teveel meel kopen dat voor ons bestemd zou kunnen zijn. Dat is onrechtvaardig. Als je naar hun media kijkt, praten ze de hele dag over hun toewijding aan het Koerdische, maar hun praktijk komt daar niet bij in de buurt. We hopen dat deze tegenstrijdigheden worden verwijderd en gecorrigeerd. Het is gevaarlijk om samen te werken met de Turkse staat. Daarom verwachten we dat iedereen zich verantwoordelijk gedraagt.
Turkije wil Irak onder zijn vleugels nemen
De levendige diplomatieke dialoog tussen de regeringen van Turkije en Irak suggereert dat Ankara een aantal concessies heeft gewrongen bij de leiders in Bagdad. Volledige overeenstemming lijkt er echter niet te zijn. Het is duidelijk dat de regering in Sudan niet volledig op de hoogte is van de Turkse plannen. Dat blijkt althans uit de tekortkomingen op het gebied van strategie en duidelijk beleid. Er lijkt een gebrek aan bewustzijn te zijn. De Turkse staat heeft al grote delen van Zuid-Koerdistan bezet en 50.000 soldaten op Iraaks grondgebied gestationeerd. De voormalige Iraakse premier Ebadi had Ankara officieel opgeroepen om Başîqa te verlaten. Turkije trok zich niet terug, maar verdubbelde het aantal soldaten in het land. In Bradost doodde het Turkse leger zelfs een hooggeplaatste commandant van de Iraakse strijdkrachten. Toch volgt Bagdad een zachte aanpak in plaats van een consequent beleid. Dit is ook het geval na het fiasco in Ava Marîk, een gebied in de Zap regio, waar Iraakse troepen werden verhinderd om posities in te nemen door Turkse bezetters.
Het feit dat “Iraakse grensbewakingseenheden” worden gestationeerd in Heftanîn en Metîna met toestemming van de Turkse staat is niets anders dan een politieke legitimatie van de bezetting. Hier is geen rechtvaardiging voor. Onlangs nog werd Iraakse soldaten in Ava Marîk opnieuw verhinderd om naar Reşperex te reizen. Deze soldaten zitten daar nog steeds vast en worden behandeld alsof ze dienaren zijn van de Turkse bezetting. Ze krijgen alleen toegang tot onbelangrijke posities, de strategische punten zijn in handen van het Turkse leger. Hoe kan dit? Welk voordeel heeft dit voor Irak, voor het Iraakse volk? Dit is een vrijbrief voor de bezetting van Irak. Dat is fataal. De Turkse staat ontruimt een aantal plaatsen die hij onbelangrijk vindt en geeft Iraakse soldaten opdracht om daar posities in te nemen. Het doel is alleen om te voorkomen dat de guerrillastrijders zich daar opnieuw positioneren. Met andere woorden, de Turkse staat maakt van het Iraakse leger een reserveleger voor zijn bezetting. Het staat dus in dienst van Turkije.
De Turkse staat wil Zuid-Koerdistan en delen van Irak bezetten. Dat is zijn doel. Het heeft Başîqa niet verlaten ondanks verzoeken daartoe en probeert nu de regio met Gare te verbinden. Als Gare valt, is Mosul het volgende doelwit. De politieke strategie van de Turkse staat wordt bepaald door de wil van de bezetting. Turkije gebruikt water als wapen en de Iraakse regering gaat daarin mee. Ze laat haar wil met voeten treden. De Turkse staat streeft een plan na om Irak onder zijn beschermheerschap te brengen. Dit is het doel van de gesprekken met de KDP en sommige soennitische partijen. Het standpunt van Irak is tot nu toe dubbelzinnig geweest. Ankara’s eisen zijn waarschijnlijk niet volledig ingewilligd, maar dat is te zwak. Bagdad volgt misschien ook een strategie, maar dat weten we niet. We kunnen alleen maar hopen dat de Iraakse staat de bedoelingen van de bezettingsmacht erkent en daarnaar handelt.
NAVO-steun voor Turkije
Sinds de oprichting van onze beweging steunt de NAVO de Turkse staat. Hoewel er van tijd tot tijd onderlinge crises en geschillen zijn, heeft de NAVO altijd de aanvallen van haar partner tegen ons gesteund. En zelfs nu kan Ankara rekenen op de steun van deze alliantie. Dit blijkt onder andere uit de mythe van de ‘nationale’ gevechtsdrones. Turkije beweert dat ze ‘van oorsprong Turks’ zijn, maar als we kijken naar de onderdelen die gebruikt zijn om ze te maken, zien we dat ze uit verschillende NAVO-lidstaten komen. Uit Canada, het Verenigd Koninkrijk, Duitsland, Italië, de VS, maar ook uit Oekraïne en zelfs China. Waarom helpt de NAVO Turkije met de bouw van zijn drones? Omdat ze niet wil dat haar op één na grootste leger door guerrilla’s wordt verslagen. We kennen de details niet van de andere praktische steun van de NAVO aan Turkije in de context van Zuid-Koerdistan, maar enige tijd geleden was er intensief diplomatiek verkeer op de as Ankara-Hewlêr-Washington. Het is duidelijk dat de NAVO voorstander is van de samenwerking tussen de Turkse staat en de KDP. De samenwerking van de KDP met Ankara wordt door de NAVO gezien als steun voor haar belangen.
Elke apoïst is een militant
NAVO-landen, vooral de Verenigde Staten van Amerika, moeten zich realiseren dat wij hen nooit hebben aangevallen. We streven een nationale zaak na, we eisen de natuurlijke rechten van het Koerdische volk, democratie en vrijheid. Dit is waar we voor opkwamen. Jullie moeten je niet verzetten tegen de zaak van het Koerdische volk. De Turkse staat terroriseert het Koerdische volk en gebruikt allerlei soorten geweld, waaronder chemische wapens. De NAVO ziet dit door de vingers en de Turkse staat put er moed uit. Niemand mag dromen van het verzwakken van de PKK in de bergen, van het buitenspel zetten ervan, van het samenwerken met de Koerden van Rojava en Rojhilat, van het in dienst stellen van de aanhangers van de PKK. Helaas zijn er mensen die echt geloven dat ze deze droom kunnen verwezenlijken en zich de verworvenheden van de PKK kunnen toe-eigenen. Dit zijn gevaarlijke gedachten. Want het zal niet mogelijk zijn. Elke Apoïst kan een militant worden op het moment dat wij dat willen. Deze krachten zouden dit moeten weten.
Bron: ANF