In het tweede deel van een diepgaande interview gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap sprak Mustafa Karasu, lid van de uitvoerende raad van de KCK, over de verantwoordelijkheid van de staat om het proces vooruit te helpen.
Het eerste deel van dit interview vindt u hier .
Het proces wordt vanuit alle mogelijke perspectieven en invalshoeken geëvalueerd en besproken. De diversiteit aan meningen is dan ook groot. Eén punt waar iedereen het echter over eens is, is de uitwerking van de aanpak van het proces door de AKP-regering. De aanpak van de AKP, de toespraken van Erdoğan en Hakan Fidan, is negatief en er wordt vijandige retoriek gebruikt. Dit is de oorzaak van veel twijfels over het proces. Hoe beoordeelt u dit?
Wie controleert 95% van de Turkse media? De AKP en de AKP-MHP-alliantie. Ze hebben altijd op dezelfde manier gewerkt. Ze richten zich op een specifiek onderwerp en nemen allemaal hetzelfde standpunt in over dat onderwerp, in een poging een bepaalde perceptie te creëren en de samenleving te sturen. Als de AKP-MHP-regering oprecht is en de kwestie echt wil oplossen, dan moet de retoriek van hun hele pers veranderen. De pers moet dit proces ondersteunen, het moet dit proces positief benaderen en het moet de Koerdische leider Abdullah Öcalan op de juiste manier benaderen. Maar dat zullen ze niet doen. Ze noemen hem nog steeds de ‘terroristenleider’ terwijl ze het hebben over het ‘oplossingsproces’. Niemand trapt in hun bedrog. Als de regering oprecht zegt dat ze dit proces tot een goed einde wil brengen, dan moet de retoriek van hun media veranderen. Dat ligt in hun handen, aangezien zij de media controleren. Er bestaat niet zoiets als onafhankelijke media.
Men kan bijvoorbeeld kijken naar hoe de media een jaar geleden waren. Wat de AKP-MHP-regering ook besloot, de media voerden 24 uur per dag, 7 dagen per week propaganda. Dit is een van de meest fundamentele problemen van Turkije. Het is een historisch probleem. De pers, de AKP, de MHP en de regering hebben een rol te spelen bij het ontwikkelen van het vredesproces en de democratische samenleving in positieve zin en moeten een positieve benadering hanteren.
Ja, er was oorlog, maar dat ligt in het verleden; nu wordt vrede gewenst. Hoe wordt vrede bereikt? Wordt vrede bereikt door voortdurend te vechten en elkaar te beschuldigen? Een vreedzame omgeving betekent een proces van elkaar begrijpen, een compromis bereiken en tot een akkoord komen. Het is niet juist dat zij hun retoriek van ‘terrorisme’ tegen onze beweging en tegen de Koerdische leider Abdullah Öcalan voortzetten. De regering moet haar houding veranderen. Begrijpen we dat niet? We begrijpen hoe deze regering de zaken benadert. We willen dit proces tot een goed einde brengen. De Koerdische leider Abdullah Öcalan benadrukte dat hij achter het initiatief staat dat hij heeft genomen. De Koerdische leider Abdullah Öcalan wil het proces tot een goed einde brengen, en wij staan volledig achter het proces dat hij heeft gestart, net als ons volk.We steunen het omdat we weten dat dit proces te waardevol is om aan anderen over te laten. Het kan niet worden overgelaten aan de AKP of iemand anders. Ongeacht hun aanpak kunnen we dit proces ontwikkelen door te strijden, met het juiste leiderschap, de juiste aanpak en met de steun van onze mensen overal. Ja, het is onduidelijk wat deze regering morgen of overmorgen zal doen. Dat kunnen we niet weten. Maar onze mensen moeten in dit proces geloven en het steunen. Het is niet voldoende om alleen maar twijfels te uiten. We kunnen dit proces tot een succes maken door het te steunen. Natuurlijk zullen de staat, de AKP en de MHP spelletjes proberen te spelen. Daar moeten we ook op voorbereid zijn. We zullen op elke aanval adequaat reageren. Maar vandaag is het onze plicht om dit proces tot een succes te maken. We moeten allemaal met deze aanpak te werk gaan. Het is begrijpelijk dat de mensen kritiek hebben op de AKP. En het is ongetwijfeld noodzakelijk om die kritiek te uiten en deze verkeerde aanpak aan de kaak te stellen. Daar zijn we het mee eens.
Voordat we verdergaan met het onderwerp van de commissie, wil ik u iets vragen over de huidige onderdrukking van de binnenlandse oppositie. Op 15 september vindt er een proces plaats over de annulering van het CHP-congres, op een moment dat de benoeming van curatoren voor gekozen CHP-vertegenwoordigers wordt besproken en de gekozen CHP-vertegenwoordigers in Istanbul worden ontslagen. Wat is de betekenis van deze onderdrukking? Hoe is het mogelijk dat er democratische politiek in Turkije tot ontwikkeling komt terwijl het curatorenbeleid wordt gehandhaafd?
De aanpak om trustees aan te stellen bij gemeenten en provinciale besturen is ondemocratisch. Het zijn ook provocaties tegen het proces. In elk ander proces in de geschiedenis hebben de leidende krachten altijd geprobeerd om de oppositie en het volk aan hun kant te krijgen, zodat het proces in kwestie tot een goed einde kon worden gebracht. Wat we hier zien, is precies het tegenovergestelde. En dat is ongetwijfeld verkeerd. Als het gaat om het oplossen van een eeuwenoud probleem, heb je de steun van de samenleving nodig. Er is geen andere manier. In een kwestie die sterke publieke steun vereist, is het echt provocerend om de oppositie zo aan te vallen. Ze proberen de oppositie buiten het proces te houden en willen dat ze wegblijft. In zijn programma nam Özgür Özel echter de juiste, gerechtvaardigde houding aan toen hij zei: “Ze willen ons van dit proces afsnijden en ons uit de commissie verwijderen. Wij zullen geen instrument zijn voor het beleid van de regering; wij zullen hier niet in meegaan.” Hij nam het juiste standpunt in. Want de Koerdische kwestie, de democratiseringskwestie van Turkije, is het fundamentele probleem van Turkije en de oppositie.
De commissie heeft zichzelf de naam ‘Nationale Commissie voor Solidariteit, Broederschap en Democratie’ gegeven. Om deze commissie stappen te laten zetten in de richting van democratisering, moeten de CHP en oppositiegroeperingen er natuurlijk deel van uitmaken. Het standpunt van de regering is echt onaanvaardbaar. Het is provocerend. Het benoemen van curatoren betekent dat je tegen democratie bent. En ze benoemen curatoren voor gemeenten, partijen en bedrijven. Hierdoor blijft er eigenlijk niemand over met enige wil. Geen enkele instelling of gemeenschap heeft enige garantie. Er kunnen elke dag beheerders worden benoemd. Als dit zo doorgaat, kunnen ze zelfs beheerders voor families benoemen. Wij vinden deze houding absoluut verkeerd. De democratische krachten moeten hiertegen in het geweer komen. De oppositie mag niet in deze provocatie trappen en moet actief deelnemen aan het proces van vrede en een democratische samenleving. Want deze kwestie is in wezen een probleem van democratisering. Het is verkeerd om de kwestie te framen als een vraag of men de AKP wel of niet kan vertrouwen. Er is een proces gaande en wij zijn vastbesloten om dit tot een goed einde te brengen. Wij zijn vastbesloten, en de binnenlandse oppositie moet ook vastbesloten zijn en bijdragen aan een oplossing voor dit proces in de richting van democratisering. Wij hebben in dit opzicht een plicht, en zij ook.
De langverwachte commissie is opgericht en heeft al verschillende vergaderingen gehouden. Hoe beoordeelt u het werk van de commissie tot nu toe?
De huidige werking van de commissie is niet geschikt voor het proces. Het is geen aanpak die in verhouding staat tot het proces. De parlementaire commissie moet het meest fundamentele probleem van Turkije serieus aanpakken. Met name de Koerdische leider Abdullah Öcalan moet in dit verband serieus worden genomen. Zolang de Koerdische leider Abdullah Öcalan niet vrij is om te werken, zolang hij geen actieve rol kan spelen en zolang hij niet wordt erkend als hoofdonderhandelaar, kunnen wij als beweging niets meer doen. We hebben besloten de partij op te heffen, een einde te maken aan de gewapende strijd en onze wapens te verbranden onder leiding van onze kameraad Besê om onze wil te tonen. Dit is alles wat we kunnen doen. Verder mag niemand iets van ons verwachten. De commissie moet hiermee rekening houden. De AKP-regering moet hiermee rekening houden. Devlet Bahçeli zei dat het recht op hoop moet worden gerealiseerd. De Koerdische leider Abdullah Öcalan moet worden vrijgelaten. Alleen zo kan het proces doorgaan; het zal doorgaan met onze leider, niet met ons. Ons volk heeft de leider aanvaard als hoofdonderhandelaar, en wij hebben dat ook aanvaard. De wereld weet dit. Vanaf de eerste dag heeft hij gezegd dat hij de macht heeft, dat hij de macht heeft om dit op te lossen binnen het kader van de politiek en de wet. De commissie en de regering moeten hiermee rekening houden.
Ze hebben geen ontmoeting gehad met de Koerdische leider Abdullah Öcalan. Toch is dit het meest fundamentele probleem van Turkije. Het is niet ons verzoek, maar ze zouden de Koerdische leider Abdullah Öcalan met veel verlangen, opwinding en enthousiasme moeten uitnodigen en naar hem moeten luisteren. De parlementaire commissie is hiervoor verantwoordelijk. De commissie, die verantwoording verschuldigd is aan het volk en aan de geschiedenis, luistert niet naar de Koerdische leider Abdullah Öcalan. De commissie moet naar Imrali gaan en de Koerdische leider Abdullah Öcalan moet naar dat parlement gaan om te spreken. Dat is wat Devlet Bahçeli heeft gezegd.
Het parlement en de regering moeten de juiste aanpak kiezen, anders zal het proces niet slagen. Dit is tijdrekken. We zeggen niet dat ze niet naar de samenleving moeten luisteren, wat ze ook doen door met delegaties uit verschillende sectoren van de samenleving te praten; ze moeten luisteren, maar dit luisteren moet tot een resultaat leiden.
Ik benadruk nogmaals: er is geen andere actor die deze kwestie kan oplossen en vooruitgang kan boeken dan de Koerdische leider Abdullah Öcalan. We hebben deze verantwoordelijkheid op zijn schouders gelegd. Het volk heeft hem deze taak toevertrouwd. We kunnen niets anders doen. Niemand mag iets van ons verwachten. De hoofdonderhandelaar is de Koerdische leider Abdullah Öcalan. Hij leidt het proces. Met de tussenkomst, betrokkenheid en rol van de Koerdische leider Abdullah Öcalan zal dit proces zich ontwikkelen en tot een conclusie komen. Elke andere benadering van de Koerdische leider Abdullah Öcalan en het proces zal geen resultaten opleveren. Het zou alleen maar zelfbedrog zijn. Zowel de regering als de commissie moeten een serieuze houding aannemen, anders zal het proces geen vooruitgang boeken.
Ook de vertegenwoordigers van de oppositie in de commissie moeten een serieuze houding aannemen. Zij moeten druk uitoefenen op de AKP. Een CHP-lid zei: “Wij gaan niet naar Imrali.” Dat betekent dat u geen interesse hebt in het probleem van Turkije, het meest fundamentele probleem, en dat u geen interesse hebt in de democratisering van Turkije. U bent onverantwoordelijk. Iedereen moet wat serieuzer zijn, vooral de oppositie. Zij moeten druk uitoefenen op de AKP. Zij moeten druk uitoefenen om een rol te spelen in de democratisering en het oplossen van de Koerdische kwestie. Anders raakt zij achterop bij de democratisering en het vinden van een oplossing voor de kwestie. Dit zijn oppervlakkige benaderingen die moeten worden losgelaten.
U hebt in eerdere interviews verklaard dat als de commissie zich uitsluitend richt op de vraag hoe ontwapening kan worden gerealiseerd, zij haar eigenlijke rol niet zal kunnen vervullen. In zijn verklaring benadrukte commissievoorzitter Numan Kurtulmuş echter ontwapening als haar belangrijkste taak en stelde hij een tijdschema vast. Kan deze commissie haar rol vervullen en op passende wijze bijdragen aan de oplossing van de Koerdische kwestie?
We hebben besloten om de organisatie op te heffen en hebben verklaard dat we een einde maken aan de gewapende strijd tegen Turkije. We hebben verklaard dat gewapende strijd niet de juiste methode is. Als wetgeving en politiek op de agenda staan, als er democratische politiek moet komen, waarom dan onze toevlucht nemen tot wapens? In dit opzicht hebben we onze aanpak en ons standpunt duidelijk gemaakt. Vijftien vrouwen en vijftien mannen, onder leiding van onze kameraad Besê, hebben hun wapens verbrand om onze wil en onze intenties te tonen. Er is besloten tot ontbinding van de organisatie en de gewapende strijd is al stopgezet. In deze situatie is het blijven aandringen op het neerleggen van de wapens een belemmering voor het proces. We moeten het op dit moment over verschillende aspecten hebben. Die dingen behoren tot het verleden; ze zijn gebeurd en we hebben ons standpunt, onze intenties en onze ideologische en politieke benadering van die kwestie duidelijk gemaakt. Hierop blijven aandringen blokkeert het proces. In die zin zijn nieuwe benaderingen en nieuwe stappen nodig. Hun volharding is een volharding om achter te blijven. Ze vertragen het proces. Dit betekent dat er geen wil is om het proces vooruit te helpen. Ja, de eerste stappen zijn gezet en overwonnen.
Ontwapening, de ontbinding van de PKK en het staken van de gewapende strijd – het heeft geen zin om hierover te discussiëren. We hebben onze wil op dit gebied al duidelijk gemaakt. Maar de staat heeft ook dingen te doen. Wij hebben gedaan wat we moesten doen; nu zijn er dingen die de staat moet doen. Ze doen alsof dit probleem niets met de staat te maken heeft. Alsof het 100 jaar oude probleem, de Koerdische kwestie, niets met de staat te maken heeft; alsof het bestaan van de PKK niets met de staat te maken heeft. Wat is volgens hen de rol van de staat? Is er niets dat de staat kan doen? Of laat ik het anders vragen: is er democratie gekomen in Turkije? De commissie heet democratisering. Is er al democratie bereikt? Is de Koerdische kwestie opgelost? Nee. Terwijl er geen vooruitgang wordt geboekt op deze punten, blijven ze zeggen: “Leg je wapens neer, kom je overgeven!” Deze tendens leidt tot verkeerde discussies en verkeerde beoordelingen. Er is een nieuwe aanpak nodig; ook de staat moet stappen ondernemen. Het is alsof we dit probleem eenzijdig hebben gecreëerd en het met eenzijdige stappen zal worden opgelost. Dit is niet de juiste aanpak; deze moet worden losgelaten.
Bron: ANF