Mustafa Karasu, lid van de uitvoerende raad van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK), sprak in een interview met ANF Nieuwsagentschap over de geruchten over een oplossingsproces in Turkije en contextualiseerde de ontmoeting met de PKK-leider Abdullah Öcalan, evenals de actie tegen de TAI in Ankara.
De laatste weken is er een bepaald discours ontstaan over de Koerdische kwestie en mogelijke oplossingsprocessen in Turkije. Ook vond er voor het eerst in vele maanden weer een ontmoeting plaats met de leider van het Koerdische volk, Abdullah Öcalan. Hoe moeten deze ontwikkelingen worden begrepen? Hoe verhouden ze zich tot elkaar? En welke actie moet er worden ondernomen?
Na vier jaar van totale isolatie was er opnieuw een ontmoeting met Rêber Apo [Abdullah Öcalan]. En Rêber Apo heeft iedereen zijn groeten overgebracht. Wij sturen ook onze groeten met verlangen, liefde en respect. Het ontvangen van de groeten van Rêber Apo was een morele opkikker voor ons en voor ons hele volk. Het was heel moeilijk om vier jaar lang niets van hem te horen of nieuws over hem te krijgen. In dit opzicht was het belangrijk nieuws voor ons om te horen dat de ontmoeting plaatsvond.
Devlet Bahçeli schudde op 1 oktober de hand van de parlementsleden van de DEM-partij en legde verklaringen af over het sluiten van vrede ‘buiten en binnen’. De ontmoeting met Rêber Apo vond plaats tijdens dergelijke ontwikkelingen en werd natuurlijk op veel verschillende manieren geëvalueerd en geïnterpreteerd. Dergelijke evaluaties en interpretaties kunnen natuurlijk ontstaan in de context van de oproep van Devlet Bahçeli aan Rêber Apo en de steun van Erdoğan voor deze oproep. Voor degenen die de waarheid niet kennen, voor degenen die niet zien wat er aan de hand is, zijn dergelijke evaluaties begrijpelijk. We moeten er echter op wijzen dat de ontmoeting met Rêber Apo niet rechtstreeks verband houdt met de verklaringen van Devlet Bahçeli en de daaropvolgende discussies.
Jarenlang is er een grote strijd gevoerd voor de opheffing van het isolement van Rêber Apo en voor zijn fysieke vrijheid. Vier jaar lang is er geen ontmoeting geweest en is er geen informatie verstrekt. Het is de strijd van ons volk, de strijd van ons volk in Europa en de strijd van onze internationale vrienden die de Turkse staat echt uitdaagt. Er is druk op het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) en op de Raad van Ministers (CM) van de Raad van Europa (RvE), wat ertoe heeft geleid dat er meer druk op Turkije wordt uitgeoefend. Turkije werd geconfronteerd met moeilijkheden om zijn isolement voort te zetten. Na vier jaar zijn de druk en de problemen zodanig toegenomen dat dergelijke discussies plaatsvinden. Uit de toespraken van Devlet Bahceli blijkt duidelijk dat de Turkse staat zich in zo’n obsessieve situatie bevond dat ze moesten instemmen met een ontmoeting met Rêber Apo om zich van de druk te bevrijden. Vooral met het oog op de huidige situatie wilde hij spelen met de gevoelens en percepties van mensen.
De strijd tegen het isolement, die al vele jaren aan de gang is, en de strijd voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo hebben geleid tot deze bijeenkomst. Omdat de Staat en de Republiek het zo moeilijk hadden, wilden ze de druk van zich afzetten door deze bijeenkomst te organiseren. Ze organiseerden deze bijeenkomst om wat verwarring te creëren in deze periode, om de indruk te wekken dat er een verzachting was, alsof er een andere aanpak van de Koerdische kwestie zou kunnen zijn.
Veel mensen buiten ons begonnen na te denken over een oplossingsproces; ze dachten na en bespraken het. Maar laat me benadrukken dat deze ontmoeting met Rêber Apo absoluut niets te maken heeft met deze recente discussies. Zoals ik al zei, het is een ontmoeting die het resultaat is van een vier jaar durende strijd.
Rêber Apo zei niet dat het isolement was opgeheven. Als er een verandering zou komen in de houding van de staat tegenover de Koerdische kwestie, dan zou het isolement opgeheven worden. Het isolement zou moeten worden opgeheven, maar het duurt voort. Kort na de vergadering kreeg Rêber Apo een disciplinaire straf. Het feit dat deze bijeenkomst plaatsvond moet niet anders geïnterpreteerd worden; er moet niet gedacht worden dat het om andere redenen is ontstaan; het moet gezien worden als wat het is, het resultaat van jarenlange strijd, en de strijd moet worden voortgezet in het besef dat het isolement nog steeds voortduurt. De strijd en het verzet mogen zeker niet verslappen. Want de ontmoeting met Rêber Apo was niet alleen een morele opkikker voor de mensen, maar ook de weerspiegeling van de paar zinnen van Rêber Apo’s gedachten was belangrijk in vele opzichten, namelijk in termen van richting geven, begrip krijgen en een boodschap geven over hoe gebeurtenissen en feiten benaderd worden. De strijd tegen het isolement moet doorgaan.
Mijn kameraden hebben dit al uitgebreid geëvalueerd en naar voren gebracht. Rêber Apo heeft zelf gezegd “de isolatie gaat door”. Dit betekent dat we de strijd zullen voortzetten. Deze bijeenkomst is tot stand gekomen door strijd, en de strijd moet doorgaan. Rêber Apo benadrukte dat dit niet tot laksheid mag leiden. Er zijn percepties gecreëerd door de speciale oorlog in de samenleving en individuen. Misverstanden ontstaan als gevolg van de campagnes van de speciale oorlogstroepen. Vooral vandaag de dag, waar tientallen televisies en andere instrumenten en middelen in dienst staan van de speciale oorlog van de staat, kunnen percepties worden vervormd. In geen geval mag je daarvoor vallen. Onze mensen zijn zich hiervan bewust en vertellen zichzelf overal dat het isolement voortduurt. Overal in Noord Koerdistan en elders wordt gezegd dat het isolement voortduurt en dat de strijd zal doorgaan. Dit is positief.
Op 16 november zal er een grote bijeenkomst plaatsvinden in Keulen. Daar zal de strijd tegen het isolement naar voren gebracht worden. In het tweede jaar van de wereldwijde campagne voor de fysieke vrijheid van Rêber Apo, geïnitieerd door onze internationale vrienden, wordt een nieuwe bijeenkomst georganiseerd. Een zeer sterke deelname is daar nodig.
Geen enkele strijd is tevergeefs. Men mag nooit vergeten dat alleen door strijd iets bereikt kan worden. We mogen ook niet vergeten dat de Koerden een volk zijn dat het slachtoffer is van genocide. De leider van het Koerdische volk staat ook onder genocidale druk. Het beleid dat wordt toegepast op Rêber Apo is een beleid van genocide. De leider van een volk vernietigen, zijn bewustzijn vernietigen, zijn richting vernietigen, is ook alle waarden van dat volk vernietigen. Want voor elk volk, voor elke samenleving, zijn leiders de som van waarden. Ze zijn de belangrijkste vertegenwoordiging van hun waarden. Hem vernietigen betekent alle waarden vernietigen en aanvallen. Ons volk moet Rêber Apo omarmen met dit bewustzijn. Wij zijn ervan overtuigd dat door de strijd, Rêber Apo bevrijd zal worden.
Ja, de strijd is moeilijk. Hij wordt met grote moeite gevoerd. De strijd wordt op elk gebied onder moeilijke omstandigheden gevoerd. Maar deze strijd onder moeilijke omstandigheden zal zeker slagen. De moeilijkheden tonen het belang van de strijd en hoe hard de realiteit van de vijand is. Zonder een sterke strijd tegen zo’n realiteit, zonder strijd ongeacht de omstandigheden, zouden er geen resultaten zijn. Gemakkelijk succes verwachten, verwachten dat resultaten gemakkelijk bereikt zullen worden, is de genocidale kolonialistische realiteit niet erkennen, de Koerdische realiteit, de realiteit van Koerdistan en zijn positie in het Midden-Oosten niet begrijpen. In dit opzicht zou iedereen moeten strijden, ongeacht de moeilijkheden, en slagen. Ze moeten de moeilijkheden niet zien als een obstakel. Moeilijkheden zijn een reden om te strijden in de Koerdische realiteit, in de realiteit van de vrijheidsstrijd van het Koerdische volk. Het is geen andere factor.
Hoe is deze verandering in aanpak zo plots tot stand gekomen?
Dit is iets dat goed begrepen moet worden. Waarschijnlijk houdt niemand zich zo intensief bezig met de Koerdische kwestie en de oorlog tegen het Koerdische volk als wij met onze verantwoordelijke strijd ertegen. Al 50 jaar voeren we deze strijd. We kennen het genocidale kolonialisme. We weten wat voor soort strijd deze 50 jaar zijn geweest. In dit opzicht is het noodzakelijk om de toespraken van Devlet Bahçeli en Erdoğan te beoordelen binnen de totaliteit van deze strijd. Het is noodzakelijk om ze te beschouwen binnen de totaliteit van de oorlog die tegen ons, tegen het Koerdische volk wordt gevoerd.
In dit opzicht, natuurlijk, met alle respect, hebben wij meer voordelen dan wie ook in termen van het begrijpen van zulke betogen en te weten wat ze zijn. Omdat we voortdurend worstelen, in oorlog zijn. We denken en berekenen bijna hun dagelijkse gedachten en wat hun dagelijkse bewegingen zullen zijn. We zijn in een positie om te begrijpen waarom Devlet Bahçeli of Erdoğan hun toevlucht zouden nemen tot een dergelijk discours, omdat we weten in welke politieke omgeving, onder welke omstandigheden we vechten, wat de situatie van het genocidale kolonialistische front is, wat de situatie van het Midden-Oosten is, wat de situatie van onze strijd is, en alle voorwaarden.
Dus wat is er gebeurd? Waarom zegt Devlet Bahçeli, die tot gisteren genocidale retoriek en giftige taal gebruikte en het bestaan van de Koerden volledig ontkende, niet alleen de DEM-partij maar alle Koerden, iedereen die de strijd van het Koerdische volk voert, allerlei aanvallen en godslasteringen, “Laten we vrede sluiten”? Daar moet een reden voor zijn. In dit verband worden er natuurlijk verschillende redenen besproken. De AKP-MHP regering wordt geconfronteerd met moeilijkheden buiten en wordt ook geconfronteerd met moeilijkheden binnen. Dat is een feit. Maar het is verkeerd om een conclusie als deze te trekken. Ze willen uit deze moeilijkheden geraken door de Koerdische kwestie op te lossen.
Het is verkeerd om zo te denken. Ja, ze hebben moeilijkheden buiten; ze hebben moeilijkheden binnen, maar ze voeren een genocideoorlog tegen de Koerden. Terwijl ze onder enorme druk staan, willen ze de oorlog die ze tegen de Koerden voeren tot een einde brengen. We moeten ons hiervan bewust zijn. Ze hebben hun mentaliteit over de Koerdische kwestie niet veranderd. Ze hebben geen democratische mentaliteit of interesse in het oplossen van de Koerdische kwestie. Een democratische mentaliteit is nodig om het op te lossen. Het is noodzakelijk om een mentaliteit aan te nemen die het bestaan van het Koerdische volk, hun identiteit en hun cultuur aanvaardt. Zoiets is er niet in de huidige regering, zeker niet in de MHP, niet in Devlet Bahceli. In dit opzicht moet men zorgvuldig evalueren waarom deze stap werd genomen.
De moeilijkheden in de regio, de oorlog die Israël voert, ze zeggen dat Israël Turkije zal aanvallen – er is een grote oorlog gaande in het Midden-Oosten. Er wordt een oorlog gevoerd die het evenwicht in het Midden-Oosten verstoort. Dit gaat hand in hand met het feit dat de geopolitieke macht en invloed van Turkije geleidelijk afneemt. De geopolitieke positie van Turkije, die het land 150 jaar lang heeft gebruikt en in de markt heeft gezet en die de belangrijkste politieke macht van het land was, heeft niet langer zijn vroegere kracht en invloed. We kunnen niet zeggen dat ze helemaal verdwenen is. Maar het is niet langer in staat om van zichzelf een hegemoniale macht te maken, om het te gebruiken als chantagemiddel, om het te gebruiken als onderhandelingstroef. De ontwikkeling van de betrekkingen tussen Israël en de Arabieren en het zoeken naar andere energieroutes laten dit zien. Dit is natuurlijk zorgwekkend voor Turkije.
De AKP-MHP regering heeft Turkije door haar eigen beleid op dit punt gebracht. Nu wil ze alle oppositiekrachten achter zich krijgen en haar eigen positie behouden. Ze wil van zichzelf een macht maken in deze complexe geografie. Maar het is haar beleid dat Turkije op dit punt heeft gebracht. Het is de AKP-MHP regering die Turkije in de problemen heeft gebracht, zowel in de regionale politiek als in eigen land.
Nu was er de toespraak van Devlet Bahçeli en Erdoğan steunde die. Er kan niet worden gezegd dat er een probleem is tussen Erdoğan en Devlet Bahçeli. Het is niet juist om te denken dat ze slechts een simpele tactische relatie hebben over zo’n belangrijke kwestie of dat ze zulke dingen zouden doen zonder dat ze het van elkaar weten. Ze hebben vooraf gepraat en daarna heeft Devlet Bahçeli zo’n stap gezet. Anders, zelfs denken dat Devlet Bahçeli de AKP heeft overtroffen in de Koerdische kwestie, dat hij op een redelijker punt is gekomen, is de realiteit van de MHP niet kennen, de realiteit van de Turkse staat niet kennen.
Geleidelijk aan wordt dit nu geaccepteerd. Ahmet Turk zei ook in zijn toespraak: “Zulke dingen worden gezegd. Wanneer deze dingen niet geaccepteerd worden omdat er niets is, dan zullen ze ons met meer geweld aanvallen. Er is zo’n spel. Ja, er is zo’n spel. Dit spel wordt voornamelijk gespeeld op de DEM-partij. Ze zullen zeggen: “We hebben jullie de ruimte gegeven om politiek te bedrijven; we hebben jullie zachtjes benaderd; jullie hebben daar niet op gereageerd,” en dan komen ze op hen af met geweld en repressie. We hoeven dit niet te evalueren. Devlet Bahceli, Mehmet Ucun en Erdoğan hebben dit allemaal zelf duidelijk aangegeven. Het is niet nodig om dit zo ingewikkeld te maken, het is niet nodig om te evalueren wat het is en wat het niet is. Je zou de zinnen van Mehmet Ucun één voor één kunnen interpreteren. Wat bedoelt hij? Devlet Bahçeli zei: “Of je accepteert of je krijgt klappen. Wat accepteren? ‘Je zal je Koerdisch zijn opgeven. Je zult de Koerdische zaak opgeven. Je zult niet spreken over Koerdisch zijn, vrijheid of democratie. Wees een politicus, wees een parlementslid, wees een burgemeester, maar hou je niet bezig met zulke dingen. Praat niet over de strijd van het Koerdische volk voor vrijheid en democratie.’ Als je hun voorbeeld volgt, mag je burgemeester of parlementslid worden. Je mag politiek bedrijven. Dit is wat er gezegd wordt.
Vrijheid en democratie betekenen vechten tegen deze staat, tegen deze regering. Het betekent stelling nemen tegen het beleid van deze regering.
Hier iets in zoeken is alleen maar hun verlangen onthullen. Ik zou willen dat er iets goeds gebeurde. Ja, iedereen wil dat er iets goeds gebeurt. Het Koerdische volk wil dat er stappen ondernomen worden; ze willen dat de situatie opgelost wordt. Niemand wil dit meer dan wij. Waarschijnlijk wil niemand het meer dan wij. Het is niet eens begrijpelijk om de oproep van Devlet Bahceli te begrijpen. Ja, hij schudde handen met de parlementsleden. Hij sprak over vrede buiten en vrede binnen. Toen riep Devlet Bahçeli Rêber Apo naar het parlement. Wat zei hij? Kom en ontbind uw organisatie. Wat bedoel je, zijn organisatie ontbinden? De politieke wil van een volk, de kracht van het denken. Al 50 jaar vecht het daarvoor. Het heeft tienduizenden martelaren. Hij zegt: kom en ontbind het. Geef je over. Dat is wat het betekent. Alleen dit, ja.
Devlet Bahceli heeft Rêber Apo als gesprekspartner genomen. Het is begrepen; iedereen begrijpt dat de adressaat van deze kwestie Rêber Apo is. Dat is de reden waarom hij daarheen belt. Als ze de Koerdische kwestie willen oplossen, dan is Rêber Apo bereid om dat te doen. Het is opnieuw duidelijk geworden dat Rêber Apo de gesprekspartner is. Aan de andere kant zei Bahceli ook dat er isolatie is. Dus ze hebben ook toegegeven dat er een isolement is.
Een ander punt dat duidelijk moet worden gemaakt. Er gaat een gerucht rond dat Rêber Apo Qandil aan de telefoon heeft gesproken. Dit is verzonnen en komt niet overeen met de werkelijkheid. Tot nu toe is er geen dergelijk contact geweest. Zoiets bestaat niet. We volgen de ontwikkelingen op TV zoals iedereen. We volgen het in de pers. Er was geen contact en er is geen proces. Ze kunnen altijd een ontmoeting hebben met Rêber Apo. De Turkse inlichtingendienst kan Rêber Apo altijd ontmoeten. Er zijn in het verleden veel ontmoetingen met hem geweest in Imrali. Maar we begrijpen uit wat Omer Ocalan ons vertelde, en ook uit de verklaringen van Tuncer Bakirhan later, dat Rêber Apo er ook op wees dat er op dit moment geen gesprekken zijn, dat er geen oplossingsproces is. De bijeenkomst die plaatsvond moet niet op een andere manier worden geïnterpreteerd. De bijeenkomst was het resultaat van jarenlange strijd.
Deze periode moet zorgvuldig en correct worden benaderd. Er zijn veel valkuilen en spelletjes. De AKP-MHP regering is een speciale oorlogsregering. Elke dag verzinnen ze nieuwe spelletjes en proberen ze het volk te misleiden. Erdoğan is een demagoog. Dat is Devlet Bahceli ook. Fascisme betekent demagogie. Het betekent de feiten verdraaien. Het discours van de MHP over deze kwestie is al lang bekend. Ze zeggen dat Koerden hun broeders zijn en spreken over de Turks-Koerdische broederschap. Turkse en Koerdische mensen zijn broeders. Het is de politiek van de staat die het Turkse en Koerdische volk tegen elkaar opzet; het is deze regering. Het is het beleid van deze regering. Nu hebben deze demagogen het over broederschap. Al deze toespraken en discussies moeten op de juiste manier worden aangepakt. Niemand moet enige hoop hebben dat er iets uit voortkomt.
Natuurlijk is een oplossing wenselijk. Het volk wil het, wij willen het, de democratische politieke beweging wil het en onze internationale vrienden willen het. Het volk van Turkije wil het ook. Want dit probleem moet worden opgelost om Turkije uit de crises en problemen te halen. Maar er is geen intentie of verlangen naar een dergelijke oplossing aan de kant van de staat. Integendeel, ze willen het beleid dat al jaren wordt gevoerd nog verder uitdiepen.
Vooral de leden van de DEM-partij en het publiek moeten zich bewust zijn van wat voor spelletje er met hen wordt gespeeld. Ze moeten standvastig zijn en strijden tegen dit beleid. Er is geen andere manier dan tegen dit beleid te vechten. We zullen ons niet overgeven, omdat we onze Koerdische identiteit niet zullen opgeven, omdat we de zaak van vrijheid en democratie van de volkeren, van het Koerdische volk, niet zullen opgeven. Hun beleid moet goed begrepen en bestreden worden.
In deze context willen we het in het bijzonder hebben over de actie die een paar weken geleden plaatsvond tegen TAI, het militaire centrum in Ankara. Wat kunt u ons daarover vertellen?
Ik herdenk degenen die de actie tegen TAI in Ankara uitvoerden respectvol en dankbaar. Zij hebben onthuld wat de Koerdische identiteit, cultuur en overtuiging is. Ze hebben de essentie van Koerdisch zijn getoond, van Koerdische gevoelens en bewustzijn, en de Koerdische houding in de strijd tegen de genocide tegen de Koerden.
Ze hebben een standpunt getoond tegen de genocide op de Koerden. Ze brachten een offer tegen deze allesomvattende druk. Ze hebben dit geïnternaliseerd omdat ze zich ervan bewust waren dat de Koerden werden uitgeroeid, omdat ze zich ervan bewust waren dat het bestaan van de Koerden werd bedreigd. Daarom besloten ze op te komen voor de bescherming van het bestaan, de vrijheid en de democratie. Zo moet deze actie begrepen worden. Dit is de boodschap die uit deze houding van deze actie gelezen moet worden.
Waarom zo’n offer? Waarom zo’n opoffering van het eigen jonge leven? Dit zijn vragen die elke Koerd voor zichzelf moet beantwoorden. Zoals ik al zei, er is momenteel geen proces. Ik herhaal het nogmaals; er zijn mensen die klagen dat deze actie plaatsvond tijdens deze discussies, maar de actie heeft geen verband met de huidige discussies. De actie was het resultaat van langdurig werk. Het is niet iets dat binnen één of twee dagen, één of twee maanden wordt voorbereid en uitgevoerd. Het is het resultaat van maandenlange voorbereiding.
Aan de andere kant gaat de oorlog gewoon door. Als er een proces was, als er geen oorlog was zoals in 2009-2010, dan zou het anders zijn. Maar de vijand voert elke aanval uit met de intentie om te vernietigen. De actie is het antwoord daarop. Het is de reactie op de genocidale aanval. Het heeft niets te maken met wat Devlet Bahceli zei op 1 oktober en de discussies die daarop volgden. Het is een actie tegen het genocidale beleid tegen de Koerden, tegen het beleid waaruit deze Turkse staat is voortgekomen. Nu gaat de oorlog door en dit was een actie tegen een centrum dat wapens produceert die tegen het Koerdische volk worden gebruikt. UCAV’s, zoals de Aksungur, worden daar geproduceerd. Waar worden ze voor gebruikt? Ze worden overal gebruikt om burgers te doden. In Rojava, Zuid-Koerdistan en overal elders worden ze gebruikt om burgers, verslaggevers, intellectuelen, politici, enz. te doden. TAI is een oorlogscentrum. Er is momenteel een oorlog tussen de Turkse staat en de vrijheidsbeweging. Het doelwit is dus legitiem. Het is een oorlogsfabriek die wapens produceert en daarom een legitiem doelwit is. De mensen die er werken zijn soldaten. Wat zij produceren zijn wapens.
Daarom was het een belangrijke actie. Het schokte hen. Want ze bleven maar zeggen dat ze alles wisten en alles onder controle zouden hebben. Ze zeiden dat we weten hoe ze ademen en zelfs hoeveel schoenen ze dragen. De actie was het grootste antwoord daarop. Er is geen obstakel dat een offervaardige guerrilla niet kan overwinnen. De guerrilla voert altijd acties uit. Er zijn honderdduizenden van zulke jonge kameraden. Het is de Turkse staatspolitiek die deze jonge mensen zo heeft gemaakt. Het is hun beleid van genocide. Natuurlijk verschijnen er jonge mensen, militanten die een grote haat voelen voor dit genocidebeleid. Ze zijn al eerder opgedoken en ze zullen ook in de toekomst opduiken.
De grootste woede van Asya Ali was dat ze haar eigen taal niet goed kon spreken. Ze zei: “Leer mijn neefjes hun taal, leer ze hun cultuur.” Ze was zich bewust van de voortdurende aanval op deze waarden toen ze opgroeide in Izmir. Ik vraag me af hoeveel Koerdische jongeren in Izmir hun eigen taal kennen. Er is een genocide.
Een lid van het ‘Bataljon der Onsterfelijken’ zei ooit: “Er is alleen nog Sirnak en Colemerg (Hakkari). Als het na 20 jaar zo doorgaat, zullen zelfs zij hun taal en cultuur vergeten, en dan zal de Koerdische kwestie voorbij zijn.’ Dat is hun beleid. Wat wordt er in dit gezicht van de Koerdische jongeren en deze opofferingsgezinde mensen verwacht? Natuurlijk zullen ze een antwoord vinden op deze politiek. Ze hebben prachtige brieven geschreven. Ze maken echt indruk. Het is duidelijk dat ze er echt in geslaagd zijn om hun gevoelens op papier te zetten. In feite zouden die boodschappen de gevoelens van alle Koerdische jongeren moeten zijn, de boodschap van alle Koerdische jongeren. Ze zouden hetzelfde moeten voelen. Ze zouden moeten proberen dat niveau te bereiken. Iedereen zou dat niveau moeten proberen te bereiken.
Ja, ze gaven indrukwekkende boodschappen. Een boodschap aan hun families, een boodschap aan het Koerdische volk. Tegelijkertijd riepen ze op tot volksverzet tegen de curatoren. Ze riepen op tot hun families, hun kameraden; tot iedereen. Deze oproep drukt ook uit dat dit genocidaal kolonialisme niet bestreden kan worden met een gewone strijd, met een gewoon patriottisme. De Koerden kunnen zich niet ontdoen van deze genocide. Ze gaven deze boodschap duidelijk en onthulden aan iedereen het noodzakelijke niveau van strijd tegen deze Turkse staat, tegen dit genocidale kolonialisme. Iedereen zou zichzelf moeten meten aan de norm die zij hebben gesteld door hun houding. We moeten ons allemaal afvragen waar we staan. We staan bij hen in het krijt. Toen ze de marteldood ingingen, zeiden ze dat ze nog steeds bij ons in het krijt stonden, maar wij zijn degenen die echt bij hen in het krijt staan.
Bron: ANF