In het derde deel van dit diepgaande interview gepubliceerd door ANF Nieuwsagentschap sprak Mustafa Karasu, lid van de uitvoerende raad van de KCK, over het belang van de Koerdische taal en over de betrekkingen tussen Turkije en Israël.
Het eerste deel van het interview is hier te lezen, het tweede deel hier.
Dan waren er ook nog de Vredesmoeders die werden verhinderd om in hun moedertaal, het Koerdisch, met de commissie te spreken…
Door de Vredesmoeders te verbieden Koerdisch te spreken in de commissie, wordt het vertrouwen van de samenleving ondermijnd. Wat is het doel van deze commissie? Is dat niet democratisering? Is het meest fundamentele probleem van democratisering niet de oplossing van de Koerdische kwestie? Het meest fundamentele probleem van de Koerdische kwestie is de moedertaal, onderwijs in de moedertaal. De voorzitter van de Orde van Advocaten van Amed zei: “Dit is de Koerdische kwestie.” Ze vragen wat de Koerdische kwestie is; dit is de Koerdische kwestie. Ze staan moeders niet toe om Koerdisch te spreken in het parlement.
Het meest legitieme ter wereld is dat iemand zijn eigen moedertaal spreekt. Maar ze proberen de mensen het zwijgen op te leggen. Dit is de Koerdische kwestie. Dit is de democratiseringskwestie. Geen enkel ander probleem kan worden opgelost zonder deze kwestie op te lossen. Het is een ernstige situatie. Het is echt moeilijk om Turkije te begrijpen. Zou zoiets ergens anders ter wereld kunnen gebeuren? Iemand spreekt Koerdisch in het parlement en wordt het zwijgen opgelegd. En er komt geen serieuze reactie op. De reactie van de DEM-partij is ontoereikend, en de reactie van andere oppositiekrachten is ook ontoereikend. Waar zijn jullie, CHP-leden? Waarom hebben jullie niet ingegrepen toen deze moeder niet mocht spreken? Is er iets legitiemer, redelijker of gerechtvaardigder dan een vrouw in een samenleving die haar eigen moedertaal spreekt? Het is als een recht op leven. Maar er is geen serieuze reactie gekomen. Dit toont de toestand van dat parlement, de toestand van de politiek in Turkije. De aanpak van de partij is verkeerd. Ze moeten een serieuze reactie laten zien. Ze moeten zich terugtrekken uit een dergelijke aanpak. Dit is het probleem met democratisering. Zoals de voorzitter van de Orde van Advocaten van Amed zei, dit is de Koerdische kwestie. Deze kwestie toonde de ware aard, houding en mentaliteit van die commissie. Het is onaanvaardbaar.
De Koerdische gemeenschap had krachtiger moeten reageren op dit incident. Ze hadden overal in opstand kunnen komen. Wat betekent “Spreek Koerdisch!”? Het standpunt van de commissie in dit verband is onaanvaardbaar en onverdraaglijk. Het toont de toestand van Turkije, de politieke situatie in Turkije. Het toont wat de Koerden, de gemeenschap, al honderd jaar hebben meegemaakt. Het is belangrijk om altijd goed naar de dingen te kijken om te begrijpen hoe ze zijn. De commissie heeft laten zien hoe het is.
Ondertussen gaan de retorische aanvallen van de regeringsmedia op Noord- en Oost-Syrië onverminderd door. Terwijl vertegenwoordigers uit Damascus op zoek zijn naar een mogelijke overeenkomst in het kader van het akkoord van 10 maart, blijven vertegenwoordigers van de Turkse staat volhardend spreken over een operatie en een aanval op Noord- en Oost-Syrië. Veel actoren proberen een oplossing te vinden, zeker allemaal volgens hun eigen lijn met hun ideeën, om een einde te maken aan de oorlog in Syrië. Alleen de Turkse staat dringt krachtig aan op oorlog. Op een moment dat de discussie over vrede en democratisering bovenaan de agenda staat in Turkije zelf, blijft de AKP-regering praten over oorlog. Hoe moet dit worden begrepen?
De AKP heeft de oorlog op de agenda gezet. En nu heeft Devlet Bahçeli opnieuw gedreigd. Devlet Bahçeli vroeg: “Zullen ze luisteren naar Israël of naar Apo, naar Imrali?” Oké, laat Imrali in dat opzicht een rol spelen. Hoe zal het een rol spelen? Hoe zal het een rol spelen terwijl het in isolatie verkeert, zonder dat er delegaties komen of gaan? Wat hij dus eigenlijk zei, is: “Laat het een speler zijn in Syrië”; dat is wat het betekent. Zullen ze naar de AKP luisteren, of zullen ze naar Israël luisteren? Natuurlijk zullen die mensen naar hun leider, Abdullah Öcalan, luisteren. In Rojava luisteren de Koerden in Noord- en Oost-Syrië naar de Koerdische leider Abdullah Öcalan. Daar bestaat geen twijfel over. Dat maken ze duidelijk in hun dagelijkse bijeenkomsten en vergaderingen. Ze erkennen hem als hun leider, als hun gids. Omdat hij daar twintig jaar heeft gewerkt, was hij het die die samenleving tot dat punt heeft gebracht. Deze leider moet dus een speler zijn daar; hij moet zijn rol spelen. Ze zeggen tegen de Koerdische leider Abdullah Öcalan dat hij zich hier of daar niet mag mengen, maar dat hij zijn rol voor die plaats moet spelen. Hoe zal hij die spelen? De regering moet dit serieus nemen.
De reden voor hun oorlogsdreiging is dat ze bang zijn dat de Koerden daar autonoom zullen worden en daarmee een voorbeeld zullen stellen. Dat is alles. Dat is hun zorg. Ze moeten hun eigen probleem oplossen. Als ze hun eigen probleem gaan oplossen, waarom verzetten ze zich dan tegen de gedecentraliseerde oplossing van het volk, de autonome oplossing daar? Ze moeten hun eigen probleem oplossen. Hun aanpak is verkeerd. Maar dan zetten ze weer de Misak-ı Milli op de agenda. Waar heb je het over? Ze spreken over “hun Koerdische broeders”. Ze zeggen zelfs: “Wij Koerden en Turken zijn met elkaar verweven, als vlees en nagels.” Je komt niet op voor de Koerden, maar je komt op voor iets ondemocratisch en autoritairs dat is afgeleid van ISIS. Wat voor begrip is dit? Kom op voor het Koerdische volk daar. Laat er een oplossing komen; iedereen wil dat. Maar de structuur in Damascus is op dit moment niet democratisch; er zijn geen eerlijke verkiezingen en het is onduidelijk hoe ze vrouwen zullen behandelen. Hoe zullen Koerdische vrouwen daar leven? Ze zullen alle Koerdische vrouwen vermoorden; ze zullen ze lynchen. Ze zullen ze ongelovigen noemen; ze zullen wie weet wat doen. De situatie moet worden opgelost, maar het systeem moet democratisch zijn. Ze houden hun eigen verkiezingen, ze maken hun eigen grondwet en ze doen wat ze willen; hoe kan er dan een oplossing uit voortkomen? Wordt zo een probleem opgelost? In wat voor wereld leef je? Zelfs in de middeleeuwen was het niet zo. Maar fascistische denkwijzen benaderen het op die manier.
De situatie is problematisch. De aanpak van Turkije is niet juist. Ze waren de laatste tijd wat milder geworden, maar nu verscherpen ze hun aanpak weer. Wat heeft Turkije te winnen als het aanvalt? Ze hebben het over militaire macht. Oké, maar waar is jullie legitimiteit? Elke dag hebben ze het over Israël en zeggen ze dat het zich bemoeit, aanvalt en verstort. Oké, maar wat doen jullie dan? Gaan jullie daar stabiliteit brengen? Je bent zo vijandig tegenover de Koerden en dan durf je te zeggen: “De Koerden geven hier de voorkeur aan.” Waarom val je de Koerden aan en dwing je hen tot een ander beleid? Zij zijn schuldig en verantwoordelijk voor deze problematische situatie. Ze zouden de Koerden positief moeten benaderen en een relatie met hen moeten opbouwen. Ze hebben het over Misak-ı Milli en “hun broeders”, dus moeten ze een passend beleid ontwikkelen. Ze staan vijandig tegenover de Syrische Koerden, terwijl ze de Koerden in Noord-Koerdistan, in Turkije, “mijn broeders” noemen. Er is geen vertrouwen in hen. Zelfs de Koerden in de AKP geloven het niet; zelfs de Koerden die op de AKP stemmen, accepteren het niet. Hun aanpak is verkeerd en moet worden losgelaten.
Devlet Bahçeli stelt de vraag of de Koerden naar Imrali zouden luisteren. Ze zouden een overeenkomstige toenadering moeten zoeken en de Koerdische leider Abdullah Öcalan toestaan daar een rol te spelen. Want dit volk is loyaal aan de Koerdische leider Abdullah Öcalan. Het is geen volk dat naar iemand anders dan de Koerdische leider Abdullah Öcalan zal luisteren. De Koerden in Syrië zijn in de eerste plaats loyaal aan de Koerdische volksleider Abdullah Öcalan. Toen hij als onderdeel van een internationale samenzwering werd gegijzeld en naar het eiland Imrali werd gebracht, bedankte hij de Koerden van Rojava zelfs voor hun steun. Het probleem in Rojava en Noord- en Oost-Syrië kan worden opgelost met de hulp van de Koerdische leider Abdullah Öcalan. Als het probleem niet wordt opgelost, zal er een crisis en een conflict ontstaan. De Koerden laten zich niet intimideren door dreigementen of wat dan ook. Ze zijn bereid om tot het einde toe te vechten en weerstand te bieden. Wat kunnen ze anders doen?
Wat zou een dergelijke oorlog voor Turkije betekenen? Ik denk dat de staat een iets redelijkere, iets correctere aanpak moet laten zien, een iets logischere, oplossingsgerichte aanpak. Het moet zichzelf afvragen wat het juiste is om te doen. Aanvallen met de woorden: “We zullen jullie verpletteren, jullie zullen opgeven, jullie zullen het gedecentraliseerde systeem opgeven”, is een onredelijke aanpak.
De spanningen tussen Turkije en Israël, die duidelijk zichtbaar zijn in Syrië, nemen met de dag toe. Wat is de oorzaak hiervan en hoe ver zullen ze zich ontwikkelen?
Turkije heeft namelijk een belangrijke rol gespeeld bij de oprichting van Israël. Zonder een land als Turkije zou Israël daar niet bestaan. Turkije is het land dat Israël in het Midden-Oosten het meest heeft gesteund. Dat was tot voor kort het geval. En ze streven nog steeds naar verzoening met Israël.
De Turkse staat heeft zijn beleid van Koerdische genocide voortgezet op basis van zijn relatie met Israël, met de steun van de VS en Europa. Zonder de juiste relatie met Israël te onderhouden, kon het geen betrekkingen aangaan met de VS en Europa. In dit verband heeft het betrekkingen met Israël aangeknoopt om genocide op de Koerden te plegen en kreeg het de steun van de VS en Europa. Dit is een feit. Nu Turkije enigszins afstand heeft genomen van zijn historische rol, namelijk die van grootste bondgenoot van Israël, heeft Israël een standpunt ingenomen tegen Turkije. Tot voor kort hadden de twee landen de beste betrekkingen. Natuurlijk wil Israël deze anti-islamisten niet als buren hebben – men moet hen geen radicale islamisten noemen en men moet hen helemaal niet als islamisten zien. HTS is niet islamistisch; zij zijn anti-islam en misbruiken de islam alleen maar. Net zoals het Hezbollah niet als een bedreiging wil hebben, wil het ook HTS niet als een bedreiging hebben. Toen Turkije ervoor koos om HTS te omarmen, ontstond er spanning tussen beide landen. Deze spanning is het gevolg van het Syrische beleid van Turkije. Aangezien Erdoğan Daesh en HTS steunt, die zichzelf radicale islamisten noemen – maar in werkelijkheid anti-islam zijn; ze verheerlijken de islam niet, ze vernietigen hem – neemt Israël een standpunt in tegen hem.
Zolang Turkije dat beleid niet loslaat, zal het in conflict blijven met Israël. En Israël krijgt ook steun van de VS en Europa. Ja, Europa spreekt zich misschien uit, maar dat is vanwege het bloedbad in Gaza. Wat er in Gaza gebeurt, is in de ogen van de mensheid echt onaanvaardbaar. Sommige regeringen in Europa accepteren het ook niet en nemen een standpunt in, maar hun belangrijkste beleid is nog steeds om Israël te steunen. In dit verband wil Israël het beleid van Turkije een halt toeroepen door de VS en Europa aan zijn kant te krijgen. Zal de situatie verder escaleren? Als Turkije zijn beleid niet wijzigt, kan de situatie verder escaleren, omdat Israël, zoals we zien, deze steun achter zich heeft.
Het Koerdische volk bereidt zich enthousiast voor op het 33e Internationale Koerdische Cultuurfestival in Dortmund, Duitsland. Welke betekenis heeft het festival, vooral op dit moment?
Cultuur- en kunstfestivals zijn van groot belang. En dit specifieke festival omvat heel Europa. Het wordt sinds 1992 gevierd. Op één jaar na, toen het vanwege een verbod in Duitsland niet plaatsvond, is het zonder onderbreking gevierd. Ook in Zwitserland en Frankrijk worden verschillende cultuur- en kunstfestivals gehouden. Dit zijn zeer positieve ontwikkelingen, omdat de Koerden een volk zijn dat culturele genocide heeft ondergaan. Culturele en artistieke activiteiten zijn voor de Koerden een manier om te bestaan. Het is dus erg belangrijk. Koerden moeten hun cultuur en kunst omarmen. Dit mag geen populistische, individualistische kunst zijn, maar moet gemeenschappelijke kunst zijn, kunst die rekening houdt met de Koerdische gemeenschap en haar bestaan verdedigt. Kunst kan niet individualistisch zijn, cultuur kan niet individualistisch zijn. Het kapitalisme heeft geprobeerd om het te individualiseren, maar dit is een afwijking, een verdraaiing. Het is een verraad aan cultuur en kunst. Cultuur is voor de samenleving, kunst is voor de samenleving.
Zoals ik al zei, bestaat dit festival al sinds 1992. Ik heb zelf als spreker deelgenomen aan het tweede festival en ook aan het derde festival. Het was erg belangrijk en ook het Koerdische volk hechtte er veel waarde aan. Voor het Koerdische volk maakt dit festival deel uit van hun leven. Het vindt elk jaar plaats. Net zoals ze wachten op Newroz, wachten onze mensen in Europa op dit culturele festival. In die zin is het noodzakelijk dat onze mensen in Europa, vooral jongeren en vrouwen, aan het festival deelnemen. Cultuur is enigszins het domein van vrouwen; het is een realiteit die rond vrouwen is gevormd. Jongeren houden de cultuur levend. In dit verband roep ik alle Koerden, vooral jongeren en vrouwen, uit alle hoeken van Europa op om naar Dortmund te komen. Op basis hiervan vier ik nu al het culturele festival van ons volk in Europa en wens ik hen veel succes.
Bron: ANF