In het tweede deel van dit interview met ANF Nieuwsagentschap sprak Mustafa Karasu, lid van de Uitvoerende Raad van de Unie van Koerdische Gemeenschappen (KCK), over het benoemingsbeleid van curatoren en zei dat het een “allesomvattende genocidale aanval” was.
Het eerste deel van dit interview vindt u hier.
De benoeming van gevolmachtigden in verschillende gemeenten in Noord-Koerdistan is iets dat de laatste dagen hoog op de agenda staat en leidt tot wijdverspreid volksverzet. Maar dit is niet pas een paar dagen geleden begonnen. Kun je dit in context plaatsen, ook met het oog op de mentaliteit en het beleid erachter?
De basis van het curator-beleid is vanaf het begin voorbereid. In feite wilden ze het direct na de gemeenteraadsverkiezingen in Noord-Koerdistan opleggen. In Wan (Tr. Van) werd het verhinderd en in Colemerg (Tr. Hakkari) werd het beperkt. De curatoren zijn zowel deel van dit beleid als het resultaat van het beleid dat tot nu toe is gevoerd. Ze willen de vrijheidsstrijd van het Koerdische volk verpletteren. Nergens willen ze dat Koerden steden en dorpen besturen. Ze willen niet dat er een Koerdische wil ontstaat, ook al is die beperkt. Daarom is er zo’n curatorbeleid.
Ze kunnen niet aanvaarden dat Koerden gaan stemmen, dat ze hun vertegenwoordigers kiezen en dat ze zichzelf besturen. Ze zeggen dat zolang ze hun Koerdische identiteit en hun zoektocht naar vrijheid niet opgeven, ze niet het recht hebben om te regeren. Ze zeggen dat de Koerden nooit een gemeente zouden kunnen leiden in welke wereld dan ook met hun cultuur en taal. Dat zouden ze niet toestaan. Daarom voeren ze deze politiek van trustees om de strijd van het Koerdische volk voor democratie en vrijheid te verpletteren. Wanneer Koerden hun vertegenwoordigers kiezen, nemen de staten hen af en stellen ze in plaats daarvan gevolmachtigden aan. Ze dringen zo hardnekkig aan op dit beleid om het Koerdische volk van hun pad af te brengen. Ze zouden hun gedachten en beleid moeten laten varen. Ze hebben dit al zo vaak gedaan en de Koerden opgeroepen om het op te geven.
Ze willen de wil van het Koerdische volk breken en hen zichzelf laten opgeven. Ze dreigen voortdurend dat als hun beleid niet wordt aanvaard, als er een beleid wordt gevolgd dat niet in lijn is met de AKP-MHP regering, er curatoren zullen worden aangesteld. Aan de ene kant proberen ze de indruk te wekken dat dit proces uiteindelijk zal leiden tot een Koerdische opening. En aan de andere kant zeggen ze: “Als jullie je niet overgeven, zullen jullie verpletterd worden; we zullen trustees aanstellen als jullie ons beleid niet overnemen.”
Om deze reden kozen ze Merdin (Tr. Mardin). Ze wilden Merdin van de DEM partij afpakken omdat dit het gebied is van waaruit ze naar Rojava wilden marcheren. Zelfs Devlet Bahceli was voorzichtig om niets negatiefs te zeggen wanneer hij het over Ahmet Turk had. Nogmaals, 15 dagen geleden verzoenden ze de Senayasar familie. Ahmet Turk en Erdogans plaatsvervanger deden het samen. Ze kozen deze plek vanwege de bezetting van Rojava. Xelfeti (Tr. Halfeti) is een boodschap aan Rêber Apo [Abdullah Öcalan]. Het is om druk op hem uit te oefenen. En Elih (Tr. Batman) is natuurlijk heel belangrijk in de vrijheidsstrijd van het Koerdische volk, in het bijzonder de strijd van de vrouwen. Elih had een vrouwelijke burgemeester met een hoog aantal stemmen. Ze kunnen het niet verteren; ze willen het ook onderdrukken. Dit is een aanval op de vrijheidsstrijd van vrouwen.
Ze zullen hiermee doorgaan. Als de strijd zich niet ontwikkelt, zullen ze doorgaan. Onlangs nog zei Abdulkadir Selvi dat het door zal gaan en dat er meer trustees zullen worden aangesteld. Ze zullen proberen om Amed (Tr. Diyarbakir), Bazid (Tr. Doubeyazit) en Wan weer in te palmen. Alle Koerdische mensen moeten zich verzetten. Ze moeten een houding en reactie tonen alsof er in alle gemeenten gevolmachtigden zijn aangesteld. Omdat het curatorbeleid geen beleid is voor één stad. Het is een Koerdisch beleid. Het is een beleid om de vrijheidsstrijd van het Koerdische volk te verpletteren. Alle Koerden moeten in elke stad tegen dit curatirbeleid vechten. Ze moeten niet op hun beurt wachten. Als de curatele in Wan gestopt moet worden, als de curatele in Amed gestopt moet worden, dan moeten ze hun strijd nu opvoeren. Natuurlijk moet de strijd samen met de democratische krachten van Turkije gevoerd worden.
We moeten een beroep op hen doen. We hebben het effect gezien van deze relatie, deze gezamenlijke strijd in Wan. Het is noodzakelijk om dit te verzekeren terwijl we vechten in Koerdistan, en de democratische krachten en maatschappelijke organisaties in Turkije moeten stelling nemen tegen de curatele. De Koerden hebben veel macht in Istanbul; ze hebben veel macht in Izmir, Adana en Antalya. Hier hebben CHP-gemeenten gewonnen dankzij Koerdische stemmen. De democratische krachten daar kunnen gemakkelijk gemobiliseerd worden, en ze moeten gemobiliseerd worden. Alleen op die manier kunnen de trustees worden afgeslagen.
Er is een zekere strijd op dit moment. Maar die moet nog opgevoerd worden. Ze moet worden voortgezet. Ze denken dat de mensen een paar dagen zullen marcheren, een paar dagen zullen protesteren en dan zullen stoppen. Dit zou niet het geval mogen zijn. Het Koerdische volk moet zich voorbereiden op een voortdurende strijd. Ze mogen geen enkele gemeente verlaten. Gemeenten zijn geen plaatsen. De covoorzitters van Merdin en raadsleden moeten hun werk voortzetten. Ze moeten discussiëren met de mensen en beslissen waar en hoe dingen gedaan moeten worden.
Op deze basis moet de gevolmachtigde ontmaskerd worden. Op deze manier mag de curator niet werken; hij moet verlamd worden. De covoorzitters en voorzitters van de raad mogen hun post niet verlaten. Ze moeten actief werken. Ze moeten niet thuis gaan zitten. Ze zouden een dergelijke aanpak moeten hanteren totdat ze de trustees eruit schoppen. Alle democratische organisaties zouden hier gevoelig voor moeten zijn. Ze moeten het niet accepteren. Ze moeten laten zien dat ze het niet accepteren. Zozeer zelfs dat degenen die op de AKP hebben gestemd in deze strijd moeten worden betrokken. Waarom stemmen ze nog steeds op de AKP? Je kunt zeggen: “Je bent Koerdisch en je stemt nog steeds op de AKP?! Dit is onaanvaardbaar.”
Het curatorbeleid moet niet gezien worden als een geïsoleerde aanval op een enkele stad; als een aanval op de DEM partij, het is een totale genocidale aanval. Deze aanval vindt plaats omdat het Koerdische volk hun identiteit, vrijheid en democratie opeist, iets wat ze niet kunnen accepteren. De aanval is hiertegen gericht. Als er andere Koerden waren, geen leden van de DEM Partij, dan zouden ze hen ook aangevallen hebben. Als iemand vasthoudt aan zijn Koerdische identiteit, cultuur en taal, als hij op deze basis een lokale bestuurder is, dan zouden ze ook voor hem een bestuurder aangesteld hebben, ongeacht de politieke partij. In dit opzicht is het noodzakelijk om andere kringen dan de Koerden die op de DEM Partij stemmen erbij te betrekken en hen in de strijd te betrekken.
Terwijl we dit evalueren, moeten we de aandacht vestigen op een andere kwestie. Er worden zoveel curatoren aangesteld en er is grote weerstand tegen bij de mensen. In sommige kringen wordt geëvalueerd dat zolang deze curatoren aangesteld worden, het oplossingsproces nog steeds kan doorgaan. Dit is een evaluatie die de curatoren legitimeert en normaliseert. Hoe stellen ze zich dat voor? Dat aan de ene kant de Koerdische kwestie opgelost wordt, terwijl aan de andere kant de Koerdische politieke wil ontkend wordt door de aanstelling van trustees? Dit is geen oorlog tussen twee partijen die blijven vechten tijdens onderhandelingen. De wil van het volk wordt misbruikt in het gebied waar de meeste democratie zou kunnen worden uitgeoefend. Degenen die dergelijke uitspraken doen, moeten het nodige antwoord krijgen.
Nu wordt er ook gezegd dat er oplossingsprocessen zijn geweest tijdens conflicten in de wereld. Het is onwetendheid om wat er gaande is te legitimeren door dit te zeggen. Het is een blunder om te zeggen dat de omstandigheden rond de Koerdische kwestie dezelfde zijn als die rond de Baskische kwestie, en dezelfde zijn als die rond de Ierse kwestie. Het is niet zo dat de Koerdische kwestie niet opgelost wordt omdat er te veel politieke claims zijn. Omdat het bestaan van de Koerden ontkend wordt, wordt het probleem niet opgelost, en omdat het de bedoeling is de Koerdische taal, cultuur en identiteit uit te roeien, wordt het probleem niet opgelost. Als dit niet het geval was, als er geen genocidepolitiek werd gevoerd op de Koerden, als dit niet het beleid was, dan hadden de vermelde oplossingsprocessen kunnen uitgevoerd worden in Koerdistan. Maar dit is niet de realiteit in Koerdistan.
De Koerdische kwestie is honderd jaar oud. Natuurlijk was er al eerder een Koerdische kwestie, maar het begon pas echt met de 24e Grondwet. Koerdistan wilde men veranderen in een uitbreidingsgebied voor Turkse nationalisatie. Het beleid was erop gericht Koerdistan te turkificeren, en dit gaat tot vandaag door. Wat is hun aanpak van de Koerdische kwestie? Ze willen dat de Koerden hun identiteit, taal en cultuur vergeten. Voor hen is dit de Koerdische kwestie. Ze aanvaarden geen zelfbestuur. Voor de Republiek bestuurden de Koerden zichzelf. Er was geen constante tussenkomst van buitenaf.
Er was Ottomaanse soevereiniteit, maar die probeerde niet alles binnen te dringen, in te grijpen in hun leven, in te grijpen in hun religie, in te grijpen in hun cultuur. Dit gebeurde op een geplande manier na 1924. Ze willen de taal en cultuur vernietigen. Wat betekent het om een cultuur en taal te vernietigen? Het betekent een identiteit vernietigen, genocide plegen. Nu kunnen Koerden niet eens gemeenten besturen, laat staan werken. Er is een Europees handvest voor lokale zelfbeschikking, maar ze hebben het niet eens ondertekend. Waarom niet? Omdat de Koerden hun eigen gebieden op een bepaald niveau zouden besturen. Zelfs dat hebben ze niet geaccepteerd. Wat de Koerdische taal betreft. Is er onderwijs? Wordt er Koerdisch onderwezen op school?
Zijn er mogelijkheden om Koerdisch te onderwijzen? Nee. Niet alleen dat, Koerdisch spreken is zelfs thuis verboden en onderdrukt. Er wordt gezegd dat kinderen die Koerdisch spreken op school gestraft worden. Koerden vergeten stilaan het Koerdisch. Ze zijn het vergeten ten westen van de Eufraat. Ze vergeten het in Dersim (Tr. Tunceli). Op veel plaatsen vergeet de nieuwe generatie haar moedertaal. Omdat er druk is. Mensen zijn geslagen en gedood omdat ze Koerdisch spraken. Dit is onderdrukking. Mensen kunnen niet vrij en comfortabel spreken.
Aan de andere kant, wat heeft Bulent Arinc gezegd over taal? Waarom laten ze mensen hun taal vergeten? Wat is de Koerdische kwestie? De Koerdische kwestie is niet het vergeten van hun eigen taal. Wordt die nu niet vergeten? Is het niet al aan het verdwijnen? Dit gebeurt met zijn beleid. Het gebeurt met genocidaal, kolonialistisch beleid. De Koerdische taal wordt vergeten. Is er geen druk op de cultuur? Ze hebben zoveel opgezet om de Turkse cultuur te ondersteunen, geven allerlei steun via het Ministerie van Cultuur, maar verbieden de Koerdische cultuur. Ze vernietigen een taal, ze vernietigen een cultuur. Dit is de vernietiging van een identiteit; het is een genocide. Dit is de Koerdische kwestie. Ze staan zelfs niet toe dat een Koerdische gemeente zichzelf bestuurt. Dit is het Koerdische probleem. Wat willen de Koerden? Koerden willen dat hun taal niet verdwijnt en dat ze hun cultuur en identiteit beschermen. Ze willen dat dit beleid van taal, cultuur en genocide wordt afgeschaft.
Nu spreekt de regering over gelijk burgerschap. Koerden kunnen alles worden. Ze zeggen dat Koerden districtsgouverneurs en gouverneurs kunnen worden. Ook al gebeurt dat in uitzonderlijke gevallen. Voorwaarde is wel dat ze hun eigen Koerdische identiteit en taal opgeven.
Alevieten willen ook gelijk burgerschap. Ze zeggen dat er geen enkele gouverneur van hen is. Er is niet één districtsgouverneur. Alevieten vormen zo’n groot deel van de bevolking, maar ze worden niet eens aangenomen als ambtenaren. Hoe kunnen ze dan gelijke burgers zijn? Koerden zijn geen gelijkwaardige burgers. Wil een Koerd een gelijkwaardige burger zijn, dan moet hij/zij zijn/haar identiteit, cultuur en taal aannemen. Als je een Turk bent, dan zien ze je als een gelijke burger. Iemand is een gelijke burger als hij/zij het Turks-zijn aanvaardt, als hij/zij zijn/haar taal, cultuur en identiteit opgeeft en er niet voor vecht. Maar als hij/zij ervoor vecht, krijgt hij/zij te maken met de hardste repressie. De rechtbanken worden gebruikt als een instrument van onderdrukking tegen hen. In dit opzicht is het duidelijk wat het Koerdische probleem is.
Laat Turks de officiële taal zijn. Wat zal er gedaan worden om ervoor te zorgen dat het Koerdisch niet vergeten wordt? Hoe zal deze Koerdische taal leven? Is hun beleid op dit moment niet gericht op het vernietigen van de Koerdische taal? Ze zeggen dat Koerden thuis en op straat hun taal kunnen spreken. Maar ze gebruiken alle denkbare vormen van onderdrukking in alle dimensies. Ze proberen de Koerden voor de gek te houden. De staat opent zoveel scholen om zijn eigen taal in te voeren en promoot zijn eigen cultuur. Maar als het over Koerden gaat, kunnen ze het woord niet eens gebruiken. Ze zeggen dat het woord Turk ook Koerden omvat. Turk is geen etnische identiteit. Daarmee kun je niemand voor de gek houden. Vroeger werd er bijvoorbeeld nog gesproken over de Turkse Hunnen of de Turkse Oeigoeren. Nu wordt daar ook niet meer over gesproken; ze kennen alleen Turken.
De Turkse identiteit is zo rigide gemaakt dat het de Koerden wil genocideren. Het is niet inclusief. Het is een identiteit van genocide. Ik zal het nog eens herhalen. Ik bedoel dit voor alle Koerden, zodat ze het beleid van de Turkse staat echt correct begrijpen. Ze moeten zichzelf niet voor de gek houden. De Turkse staat wil van Koerdistan een uitbreidingsgebied voor de Turkse natie maken. Het heeft dit doel niet opgegeven. Het wil het turkificeren. Ofwel zal het cultureel turkificeren, ofwel wil het de demografie veranderen en het niet langer een Koerdische geografie maken. Daarom, als ze hun Koerdisch zijn niet willen opgeven, als ze hun identiteit, taal en cultuur niet willen opgeven, zullen ze zich verzetten. Het ‘Oostelijke Hervormingsplan’ wordt verder uitgevoerd. Het resultaat is duidelijk.
De meerderheid van de mensen ten westen van de Eufraat waren Koerden. Nu zijn er geen Koerden meer in Meresh (Tr. Kahramanmarash), Meleti (Tr. Malatya) en Sewas (Tr. Sivas). En zij die overblijven kunnen geen Koerdisch spreken. Dit is het Koerdische probleem. Het is niet zomaar een probleem; er is een beleid van genocide. Er bestaat niet zoiets als gelijk burgerschap. Koerden worden niet gelijk behandeld. In feite is ongelijkheid in deze Turkse staat een grondwettelijke regel.
Bron: ANF